Praatjes

Twijfel, altijd weer die twijfel. Maak je wel de juiste keuze? Het is lastig, het kost tijd, maar meestal blijft het daar wel bij. Soms, heel soms kan die twijfel fataal worden.

“Zorg ervoor dat je op tijd thuis bent, vanmiddag”, drukt mijn vrouw mij op het hart. Vanavond gaan we naar het theater. Ik twijfel, ga ik met de auto naar Putten of neem ik gewoon de trein. Als je eenmaal in de file staat, kom je er niet meer uit. Ik besluit de trein te nemen. Zal ik dan met de auto naar het station gaan in plaats van op de fiets? Dat scheelt een kwartiertje, maar aan het eind van de middag is het ook altijd druk, dan zou de fiets misschien wel eens sneller kunnen zijn. Twijfel. Het wordt de auto. Foute keuze, blijkt die middag. Als ik, na een voorspoedige treinreis in de auto stap gaat het bij het eerste verkeerslicht al mis. Pas bij de derde keer groen kan ik het kruispunt oversteken. De oprit naar de rijksweg staat helemaal vast. Wat zal ik doen? Aansluiten of toch binnendoor proberen? Ik piep uit de rij. Zinloze actie. Een verkeersinfarct in de regio Rotterdam zorgt ervoor dat alleen de fietsers zijn op tijd thuis zijn. Die avond laten we ons met de metro naar het Oude Luxor in Rotterdam brengen. Het werd een topavond. Tegen middernacht is het verkeer genezen van zijn  infarct. Met een goed gemoed stappen we de metro uit en de auto in, om onze goede vriendin nog even thuis af te zetten. In de verte loopt een rat naar het midden van de weg. Hij stopt. Hij twijfelt en kiest eieren voor zijn geld. Terug naar de stoep. Maar dan… De sukkel, hij lijkt zich te bedenken, keert als  een razende weer om en rent toch naar de andere kant van de weg. Tok, tok, horen we in de auto. De rat is plat.

Nederlandse Spoorwegen

t.a.v. President Directeur

R.H.L.M. van Boxtel

 

Vlaardingen, 28 oktober 2018

 

Beste meneer Van Boxtel,

Ik weet niet of u wel eens met de trein reist? Ik wel. Ik weet ook niet of u gelukkig getrouwd bent. Dat gaat mij natuurlijk niets aan, maar ik ben het in ieder geval wel. Nog wel. U moet weten dat ik elke dag van Schiedam naar Amsterdam reis en weer terug. Dat doe ik met uw Nederlandse Spoorwegen. Ik probeer zo veel mogelijk buiten de spitsuren te reizen. Dat heeft u een poosje geleden eens aan mij gevraagd. Daardoor eten mijn vrouw en ik bijna nooit gezamenlijk. Daar komen we wel overheen hoor. Er zijn ergere dingen in de wereld. Maar, na 32 jaar huwelijk, begint mijn vrouw te twijfelen. Zij gelooft mij niet meer. Ongeveer één keer per week stuur ik haar een berichtje via WhatsApp, dat ik later thuis kom. Ik schrijf dan dat er een wisselstoring is, dat er geen conducteur is of, als ik met de Intercity Direct reis, dat de trein kapot is. Soms wordt er een station ontruimd en er is ook wel eens een aanrijding met een persoon. Dat is verschrikkelijk en daar kunt u niets aan doen, maar ik moet het wel appen naar mijn vrouw. En nu gelooft zij mij dus niet meer. Zij denkt dat ik er een vriendin op na hou.

Meneer Van Boxtel, we zien of horen u niet zo vaak in de media, maar als u ons iets vertelt, is het altijd een positief verhaal. Dat het weer beter gaat en dat bijna alle treinen op tijd rijden. Begrijpt u dat mijn vrouw mij niet meer gelooft, meneer Van Boxtel?

Wilt u mij een plezier doen en een keer aan mijn vrouw uitleggen, dat het echt waar is. Dat er elke dag wel iets aan de hand is op het spoor. Alstublieft meneer Van Boxtel. Dat zou goed zijn voor mijn huwelijk.

Alvast bedankt.

Met vriendelijke groet,

Ronald de Niet

 

Het schiet al op. Nog een paar weken en dan komt de Goedheiligman ons land weer binnenvaren met zijn pietermannen. Het kinderfeest aller kinderfeesten. Ik ben inmiddels dik over de vijftig en mijn kind is het huis uit. Kleinkinderen zijn er gelukkig nog niet. Ik hoef alleen nog mee te doen met de discussie over de kleur van Pietermanknecht en mij tegoed te doen aan het gevulde en dikke speculaas uit de supermarkt. Verder heb ik er geen last meer van. Tenminste dat zou je denken. Niets is echter minder waar. De ene familie vindt het toch wel erg leuk om met z’n allen het sinterklaasfeest te vieren met surprises en gedichten. De andere kant heeft ook wel zin in een gezellig avondje met kleine cadeautjes en zo, en dan voor iedereen ook nog een gedichtje. Waarom nou, vraag ik mij af? Ik heb het al zo zwaar. Inmiddels ben ik gedwongen lid geworden van lootjestrekken.nl. Volledig digitaal ben ik gekoppeld aan een familielid, waarvan ik de naam niet mag noemen. Mijn vrouw voert de druk op. “Heb je je lijstje al op lootjestrekken.nl gezet? Je moet ook nog een lijstje bij mij inleveren voor het avondje bij ons.” Maar ik heb alles al. Ik ben ontzettend tevreden. Ik hoef geen cadeautjes meer. En toch moet het. Sinds een paar dagen vul ik mijn vrije avonden met het doorspitten van alle folders die in de bus gevallen zijn. Ik speur op Spotify naar goede muziek. Een CD doet het altijd goed op een verlanglijstje. Ook een boek zou kunnen. Maar welk boek? Ik ga voorlopig niet op vakantie, dus het mag zeker niet te dik zijn. Mijn collega’s vragen of er iets is. “Je ziet er zo moe uit.” In mijn bed lig ik te piekeren. Ik kan de slaap niet vatten. Lijstjesstress. En dat is nog maar het begin. Als ik de lijstjes klaar heb, volgt de surprise- en gedichtenstress. Hoe hou ik dit vol? Doe nog maar een stukje gevuld speculaas.

Afgelopen week zaten een paar Kamerleden zich weer druk te maken. Niet zonder succes, want ze kwamen ermee in de krant. Onze koning en koningin reizen te veel met het vliegtuig. Ze zouden wat vaker de trein moeten pakken.

Maar die luitjes van het Koningshuis moeten toch goed beveiligd worden? We willen toch niet dat er één of andere malloot onze koning of, erger nog, onze koningin iets aandoet. De beveiliging op een luchthaven is over het algemeen al veel beter geregeld dan op een treinstation. Daar hoef je niet veel meer aan te doen. Dat scheelt aardig wat belastingcentjes. Ja, maar het gaat om het milieu. Het Koningshuis heeft een voorbeeldfunctie. Dat is lekker dan. Er zitten al zo veel mensen in de trein, daar kan echt niemand meer bij hoor. Laat die voorbeeldfunctie maar zitten. Het klopt natuurlijk wel dat de trein hartstikke milieuvriendelijk is en dat het vliegtuig zo’n beetje de ergste nachtmerrie zou moeten zijn van elke milieuactivist. Maar we redden de aarde niet met het afschaffen van de Koninklijke reisjes  door de lucht. Die Kamerleden zouden zich eens druk moeten maken over het vlieggedrag van hun eigen kiezers. Waarom reizen die zo graag en veel met het vliegtuig? Juist, omdat het zo lekker goedkoop is. En hoe komt dat? Omdat die vliegtuigen accijns- en btw-vrij mogen tanken. U en ik betalen ons scheel aan de pomp voor een litertje euroloodvrij en die jongens van de vliegtuigmaatschappijen krijgen hun brandstof bijna voor niets. Hoezo, de vervuiler betaald? De btw op uw boterham met jam gaat straks met 3 % omhoog. Weet u hoeveel btw er op een vliegtuigticket zit? Nul procent. Laat die Kamerleden zich daar eens druk over maken. Dat zou pas goed zijn voor het milieu. Bovendien kan de minister van financiën een paar miljard inboeken als er een paar procentjes btw en accijns op de kerosine gezet wordt. Kunnen we ook eens stoppen met dat gezeur over die dividendbelasting.

Terwijl zijn zusje zich probeert te verstoppen, rent het kleine ventje er krijsend achteraan. Vader en moeder zijn in geen velden of wegen te bekennen. “Zal je het meemaken, die komen vast achter ons zitten. Lekker begin van de vakantie.” We staan in de vertrekhal van vliegveld Zestienhoven. Tegenwoordig heet dit vliegveld Rotterdam The Hague Airport, maar voor mij blijft het gewoon Zestienhoven. Ik ben nogal nostalgisch ingesteld, zoals u weet. Als we onze stoel in het vliegtuig gevonden hebben, blijkt de kleine schreeuwlelijk niet achter ons te zitten. Het is erger. Zijn zusje zit met vader aan de andere kant van het gangpad en de kleine giller zit op schoot van moeder naast mij. Het ventje is een jaar of anderhalf. Kinderen van die leeftijd houden niet van vliegen, is mijn ervaring. Als de lampjes van de veiligheidsriemen uit gaan, gooit de bejaarde vrouw voor mij haar stoel meteen in de ligstand. Tuurlijk joh, je hoeft met mij geen rekening te houden hoor. Je hebt tenslotte ook vakantie. Achter mij blijkt nog een klein ettertje op schoot te zitten. Ik voel dat hij constant met zijn voetjes tegen mijn rugleuning zit te trappen. De moeder naast mij gaat maar even wandelen in een poging haar kleintje stil te krijgen. “Ik hoop niet dat al die kutkinderen strak bij ons in het hotel zitten”, fluister ik mijn vrouw in het oor. “We hebben adults only geboekt”, fluistert ze terug. Opgelucht ontspan ik. Oortjes in, oogjes dicht. Over een uurtje of drie kan de vakantie echt beginnen.

Heeft u dat ook weleens? Dat iemand u spontaan aanspreekt? “I like your glases”, hoor ik ongeveer 1 keer per maand van een klant in één van onze winkels. Vind ik leuk. Zo’n brilletje is tenslotte niet alleen om beter mee te kijken.

Als ik in de Leidsestraat loop, spreekt een beetje dikkige Indisch uitziende man mij aan. In het Engels. “You have lucky eyes”. Eerst denk ik dat hij mijn bril bedoelt. Daar ben ik tenslotte al een beetje aan gewend. Maar dat bedoelt hij niet, daar kijkt hij dwars doorheen. Hij begint een heel verhaal. Dat november mijn geluksmaand wordt, maar dat ik nu niet zo moet piekeren. Mijn hoofd zit te vol, zegt hij. Ik vraag hem een beetje lacherig hoe hij dat allemaal weet. “Ik zie het aan je aura. Ik ben astroloog.” De man maakt aanstalte  om mij nog heel veel wijze raad te gaan geven. Ik lach hem vriendelijk toe en zeg dat ik niet in astrologie geloof en wandel vrolijk door. Het zonnetje schijnt, morgen nog een dagje werken en dan heb ik vakantie. Kan ik mooi mijn hoofd leegmaken.

Op de eerste dag van mijn vakantie ga ik nog even bij mijn oude vader langs, in het verpleeghuis. In de lift spreekt een dame mij aan:

“Bent u Hoogendijk?”

“Wat zegt u?”

“Heet u Hoogendijk?”

“Nee, ik heet De Niet. Maar waarvan denkt u mij te kennen?”

“U lijkt sprekend op Hoogendijk van de sportschool.”

Met een big smile stap ik de weer lift uit. Nog nooit van mijn hele leven heb ik één voet in een sportschool gezet en ik zie eruit als de eigenaar van de sportschool. Over twee dagen lig ik in mijn zwembroek op het strand van Rhodos. Ik ben benieuwd wie mij dan allemaal gaan aanspreken.

Er is sprake van een win-win situatie. Zoon heeft het ouderlijk huis verlaten en kan zijn vleugels uitslaan zonder last te hebben van twee bezorgde ouders die continu over zijn schouder meekijken. Mijn vrouw en ik hebben er ongeveer twintig vierkante meter vrij besteedbare ruimte bij gekregen. Voor de zekerheid hebben we zijn kamer nog even leeg laten staan, maar het lijkt erop dat hij alleen nog af en toe terug komt voor een voedzame maaltijd of een gezellig babbeltje, met koffie of een biertje. En dus heb ik mijn schildersezel afgestoft. Hij staat mooi in de voormalige kinderkamer. Het raam op het noorden. Zo hoort dat in een goed atelier. Ik vrees dat er voorlopig nog geen leeg doek op de ezel komt te staan. Tijdgebrek. Elke week een praatje, dat lukt nog wel, maar een olieverfschilderij, dat is andere koek. En toch blijk ik een aardige collectie opgebouwd te hebben. Ik kwam daar achter toen ik laatst een koffer van zolder moest halen. Allemachtig. Overal liggen werkjes van mijzelf. Bij het licht van de looplamp zagen ze er nog best aardig uit ook, al zeg ik het zelf. Zonde eigenlijk dat het hier maar ligt te verstoffen, onttrokken aan het zicht van de wereld. Ik moet er iets mee doen, dacht ik daar in mijn eentje op die stoffige zolder.

Zoals ik u een tijdje geleden vertelde zit ik inmiddels ook op instagram. Mijn zoon, die wel van deze tijd is, vertelde mij dat dat medium vooral voor plaatjes is. En mijn zolder ligt dus vol met plaatjes. Eén en één is twee. Elke week een werkje van Roon op de ezel en dan een fotootje op instagram. “Ik zit gelukkig niet op instagram”, zegt u? Dan heeft u pech, want meneer Instagram heeft een knopje gemaakt dat je aan kunt zetten, zodat het plaatje ook op facebook verschijnt. Komt er tot uw verrassing dan toch een keer iets langs, waarvan u zegt “Dat is nog best aardig, voor een amateurtje”, neem gerust contact op. Je weet maar nooit hoe het loopt. Die werkjes van die jongen van Van Gogh waren in zijn eigen tijd ook niets waard. Moet je nu eens kijken.

Onze minister president, Mark Rutte, is hard, keihard. Hard, maar rechtvaardig, vindt hij zelf. Mark is ook hard voor zichzelf. Tijd voor een relatie is er niet. Hij dient het vaderland en daar moet alles voor wijken. Natuurlijk, er zal vast wel eens een vriendinnetje of een vriendje tussen de lakens liggen. Mark is niet van steen. Maar als zo’n partner in spé het waagt om na de seks een beleidspuntje van Mark aan te stippen, dan wijst onze premier resoluut naar de deur. Werk en privé blijven strikt gescheiden. Mark smeert nog liever zelf zijn boterhammetjes, dan dat hij zijn oren moet laten hangen naar een bemoeizuchtige partner. Zo hard is Mark dus voor zichzelf. En als  je hard voor jezelf bent, dan mag je dat ook voor anderen zijn. Afgelopen vrijdag kon hij dus met droge ogen vertellen dat Lili en Howik gewoon het land uit moeten. De rechter heeft gesproken en niet één keer, niet twee keer, maar inmiddels een keer of negen. Burgemeesters, ombudsvrouwen, advocaten, ze kunnen roepen wat ze willen. De kinderen moeten op zaterdagochtend het land uit. En die andere Mark van de VVD moet daar voor zorgen. Staatssecretaris Mark Harbers. Deze Mark hebben we niet zo veel gehoord. Hij zal geworsteld hebben. Deze Mark is al 10 jaar getrouwd met meneer Harbers. Na de seks wordt er bij de heren ongetwijfeld wel over het beleid gesproken, zeker als het over het uitzetten van zielige kinderen gaat. “Dat kan je niet maken Mark”, zal manlief gezegd hebben. “Maar Rutte is de baas en als ik nog iets in de politiek wil betekenen, dan zal ik moeten doen wat hij zegt”, heeft Mark geantwoord. “Als jij die kinderen echt gaat uitzetten, dan smeer je voortaan zelf je boterhammetjes maar.”

Mark Harbers heeft het lang kunnen volhouden. In de nacht van vrijdag op zaterdag moet de man van Mark de druk opgevoerd hebben, dat kan niet anders. “Als je nu geen gebruik maakt van je discreperende bevoegdheid, dan pleur je maar op. Dan kruip je maar lekker bij die baas van je in bed.” Het is discretionaire bevoegdheid”, en ze schoten beiden in de lach.

Ik vermoed, dat het zo ongeveer gegaan zal zijn. Misschien ook een klein standbeeldje voor de man van Mark, naast die van mevrouw Wilders?

In Nederland mag je denken wat je wilt, je mag zeggen wat je wilt, je mag geloven wat je wilt, en je mag de spotprentjes maken die je wilt. Vrijheid van meningsuiting heet dat. Als je je een keertje beledigd voelt, is dat jouw probleem, want vrijheid van meningsuiting. En Geert Wilders strijdt daarvoor. Blijkbaar staat die vrijheid op de tocht. En dat komt door de Islam, zegt Geert. “Verbieden die Koran en alle moskeeën sluiten. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed.”

Een jaar of tien geleden kreeg Geert een stel idiote baardmannen in Pakistan in de gordijnen met zijn filmpje Fitna. Daarna heeft hij van alles geprobeerd, maar veel verder dan een beetje ruis in de media kwam hij niet. Afgelopen week had Geert het dan eindelijk weer voor elkaar. De pleinen in Pakistan stroomden vol. Zijn Mohammed-cartoonwedstrijd was een schot in de roos. Geert geniet van aandacht. Hij droomt ervan. Het is verslavend. Geert wil de geschiedenisboeken in, zoals Willem van Oranje en Pim Fortuyn. De Grote Geert in brons op het Plein in Den Haag. Dat zou toch geweldig zijn?

Maar Willem van Oranje was van adel en streed een echte strijd en Pim Fortuyn was professor en schreef boeken. Hij had een visie. Geert komt niet verder dan pseudo patriottische prietpraat en het op stang jagen van religieuze baardmannen met foute ideeën.

Het begint er langzaam op te lijken dat er zich een heel lelijk idee in Geert’s bovenkamer heeft genesteld. Willem van Oranje kreeg een kogel door zijn hart. Pim Fortuyn werd vermoord met vijf kogels.  Eerst een kogel, daarna een standbeeld. In Den Haag is een Pakistaan opgepakt die het op Geert gemunt leek te hebben. De kogel kwam gevaarlijk dichtbij. Ik heb zomaar het idee, dat mevrouw Wilders haar man op andere gedachten heeft gebracht. Misschien een klein standbeeldje voor haar?

In het weekend dat er aan het spoor gewerkt wordt tussen Den Haag en Leiden, adviseert de NS Reisplanner mij om van Schiedam naar Rotterdam te reizen en daar de Intercity Direct te pakken naar Amsterdam, “toeslag verplicht”. In Schiedam lees ik op het infobord dat er geen treinverkeer mogelijk is op het HSL traject, omdat de trein kapot is. “Ja hoor, een uitzendkracht op de bok”, denk ik bij mijzelf. De NS Reisplanner adviseert mij nu om toch maar naar Rotterdam te gaan en daar de trein te pakken naar Utrecht en vandaar met de ICE naar Amsterdam te reizen “toeslag verplicht”. In Rotterdam aangekomen, blijkt mijn Intercity Direct wel klaar te staan. Ik neem de gok en stap in. Zonder problemen arriveer ik in Amsterdam. Die uitzendkracht zat dus niet op de bok, maar achter de knoppen van het infobord. De terugreis verloopt prima. Om 21:37 vertrekt mijn trein vanaf spoor 15a. In Rotterdam moet ik een kleine twintig minuten wachten voordat ik door kan naar Schiedam. Niks aan te doen. Vakantietijd. Als ik plaats neem op het bankje van perron 9, gaat de “slow whoop” af. Dat is een soort luchtalarm. Een vriendelijke vrouwenstem vertelt vervolgens op dringende toon dat het gebouw verlaten moeten worden via de aangegeven nooduitgangen. Zij blijft dit herhalen. Dat heb je, als het knopje van de “slow whoop” wordt ingedrukt. Wat zou er aan de hand zijn? Een bommelding? Is het zover, zijn de baardmannen in Rotterdam aangekomen? Ik zie geen politie, geen BHV hesjes, geen NS personeel en geen nooduitgangen. Iedereen verlaat het perron rustig via roltrap en loopt naar de verschillende uitgangen. Je moet nog wel even uitchecken, want de poortjes zijn dicht. Er moet blijkbaar nog een knopje ingedrukt worden om die open te zetten. Op het stationsplein staat iedereen een beetje verdwaasd op de telefoon te kijken, op zoek naar informatie. Geen sirenes, geen zwaailichten, geen rook, geen vuur. Een vredige zomerse vrijdagavond. Na tien minuten lopen er een paar mensen het station weer binnen. Ik volg, net als de rest van de reizigers. Nu staan de poortje wel open. Het is duidelijk. Ook de stationschef is op vakantie. Tip aan Roger van Boxtel: Leg die uitzendkrachten nou eens uit waar al die knopjes voor dienen en vooral wanneer je het knopje van de Slow Whoop mag indrukken.