Praatjes

Elke week een praatje van Roon.

Selfie

“Kijk, dat is het huis waar Bassie heel lang gewoond heeft.” Terwijl we langs de mooie haven van Vlaardingen wandelen, vertel ik mijn vrienden trots over de beroemde clown. We zijn onderweg naar “Het Platje”, het Chinese restaurant waar je als Vlaardinger je vrienden van buiten de stad mee naar toe neemt. Als we naar ons tafeltje bij het raam gebracht zijn en genieten van het uitzicht over de Nieuwe Waterweg, valt mijn blik op de gasten die twee tafeltjes verder een gezellige avond beleven. Zie ik dat nou goed? Ja hoor, verdraaid het is hem. “Niet meteen omkijken. Je zal het niet geloven. Daar zit Adriaan, de broer van Bassie”, fluister ik tegen mijn tafelgenoten. Mijn voorstel om een selfiemomentje te arrangeren, wordt resoluut verboden door mijn vrouw. Ik prijs mij gelukkig met haar. We hebben het er niet meer over. En toch… als de gepensioneerde acrobaat zijn stoel zou verlaten om naar het toilet te schuifelen, weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Waarschijnlijk zou ik hem gevolgd zijn. Ik heb tenslotte ook al twee glazen bier op. Dan is het toch niet zo gek dat je moet plassen? Daar op het toilet zou ik “meneer van Toor” begroet hebben en vertellen dat ik altijd al een enorme fan van hem was. Een leugentje om bestwil, mag toch wel? “U heeft in de serie De verdwenen kroon nog een scène opgenomen bij mijn vader in de winkel. Weet u dat nog? Mijn vader vertelde altijd over u en uw broer, toen jullie nog voor de drankengroothandel werkten en furore maakten als de Crocksons. Ik wilde u aan tafel niet lastig vallen, maar nu ik u hier toevallig tegenkom, durf ik het wel te vragen: mag ik een fotootje met u maken?” Meneer Aad van Toor is wel oud, en mankeert van alles, maar heeft  nog geen last van zijn prostaat. Na een gezellige avond met de goede vrienden, verlaat ik het restaurant zonder fotootje, maar met een fijn verhaal.  

Goden

De ramadan is weer begonnen. Onze moslimvrienden en -vriendinnen mogen een maand lang overdag niet eten en drinken van hun God, Allah. Al vallen de mussen dood van het dak, zolang het zonnetje nog schijnt mag er geen druppel gedronken worden. Het lijkt mij een nogal ongezonde manier om Allah te bedanken voor alles wat hij gegeven heeft. De rest van het jaar mag de moslim geen druppel alcohol drinken en een stukje varkensvlees is er ook niet bij. De moslimman heeft blijkbaar nogal snel last van vunzige gedachten en daarom moeten de dames een hoofddoek dragen als ze naar buiten gaan. De vrome Jood draagt een keppel en eet, net als zijn moslimbroeder, geen varkensvlees. En daar heeft de God van de Joden nog een hele serie spijswetten bij bedacht, wat het voor de serieuze Jood behoorlijk ingewikkeld maakt. Voor de Hindoe is de koe heilig, die zal echt never nooit op het bord belanden. Dan heeft de Katholiek het maar makkelijk. Alleen op vrijdag een visje in plaats van vlees. En volgens mij hoeft dat vasten voor Pasen ook niet meer zo nodig van de Katholieke God. De protestantse God heeft de teugels inmiddels lekker laten vieren, maar zijn orthodoxe variant heft nog steeds het vingertje. De vrouw moet een hoed op als zij de kerk binnengaat en mag beslist niet in mannenkleren rondlopen. De broek is taboe. Regels, regels, regels… Door de jaren wijs geworden, denk ik dat al die leefregels helemaal niet bedacht zijn door een God. Het is mensenwerk. Als je het mij vraagt zijn ze opgeschreven door lieden die het volk er een beetje onder willen houden. Iedereen moet natuurlijk zelf weten of je in een god wilt geloven en volgens welke regels je dan wilt leven. Maar wat zou het prettig zijn als iedereen zich eerst en vooral eens zou houden aan de universele waarden van alle wereldgodsdiensten; Sla je medemens niet dood. Liegen en bedriegen hoort er niet bij en stelen al helemaal niet. Kijk een beetje om naar je vader en moeder en wees lief voor elkaar.

Zwangerschapsdiscriminatie

Gesteund door Johan Derksen, zijn de heren Bert Huisjes en Matthijs van Nieuwekerk in korte tijd uitgegroeid tot boegbeelden van de oude generatie bazen die niet terugdeinzen voor een potje grensoverschrijdend gedrag. Bert werkte met nogal wat mooie jonge vrouwen en vond het daarom voor de bedrijfsvoering noodzakelijk om er ook nog een portie zwangerschapsdiscriminatie aan toe te voegen.

Voordat ik verder ga, wil ik u vertellen dat ik er niet op uit ben om 6 decennia vrouwenemancipatie over boord te gooien. Integendeel, ik vind dat er meer vrouwen aan de top nodig zijn en dat het belachelijk is dat er nog steeds verschillen bestaan tussen de beloning voor vrouwen en mannen in gelijke functies. Maar mannen en vrouwen zijn niet gelijk. Het allerbelangrijkste verschil is dat mannen niet in staat om kinderen te krijgen. Dat zullen de vrouwen moeten doen. En kinderen zijn belangrijk voor het voortbestaan van de wereld. Zonder kinderen, houdt het op. Dus vrouwen zijn belangrijk. Zij zullen de tijd moeten krijgen om op een fatsoenlijke manier kinderen op de wereld te zetten.

En dan komt er natuurlijk een maar… Je zult maar ondernemer zijn en moeten kiezen tussen een jonge vrouw in de vruchtbare leeftijd en een vriendelijke jongeman. Je mag niet discrimineren, maar je doet het wel. Ik begrijp dat, want de tent moet wel blijven draaien. In de media wordt daar schande van gesproken. Minister Karien van Gennip wijst nog maar eens op de wet. Het is gewoon verboden. Als we met z’n allen vinden dat de kinderwens van jonge medewerksters van belang is voor het voortbestaan van de wereld, wie moet daar dan de prijs voor betalen? In ieder geval niet de jonge vrouwen. Dat hebben we al in de wet vastgelegd. Je kunt naar de werkgevers blijven wijzen, maar daar los je ook niets mee op. Uiteindelijk zullen we met z’n allen iets moeten bedenken. Minister Karien van Gennip zwaait binnenkort af. Laten we hopen dat haar opvolger een creatieve man of vrouw is die in staat is om een beetje buiten de doos te denken.

Rottlucht

Ik ben fan van Rituals. Niet zozeer van de producten maar wel van de winkels. En laat de baas van de Rituals nu net met een groot interview in mijn krant staan. Raymond Cloosterman begon in 2000 aan zijn droom in een kelder zonder uitzicht en één winkel in de Kalverstraat. Het duurde vier jaar voordat de tweede winkel geopend werd en ruim tien jaar voordat Cloosterman in heel Nederland voet aan de grond kreeg. En nu, vierentwintig jaar later, heeft het “verwenbedrijf” een jaaromzet van 1,7 miljard euro en zijn de shampoos en geurtjes in zesendertig landen te koop.

Het zou mij niets verbazen als er over twintig jaar een soortgelijk artikel in de krant staat:

“Met zijn Rituals straalde Raymond Cloosterman  luxe, luxe en nog eens luxe uit. Bij Steef de Niet is het precies andersom. “Doe vooral effe normaal”, draagt hij uit in alles wat hij doet. En toch was Rituals min of meer de inspiratiebron om in 2020 samen met zijn vader zeep en “geurwater” op de markt te brengen. ROTTLUCHT is voor mannen en die hebben niet zo veel met al die bijzondere geurtjes en kremmetjes. Volgens de CEO van Rottlucht doen echte mannen niet aan verzorging, die doen alleen aan onderhoud. Alleen het broodnodige, zonder veel poespas. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Wat begon als hobby vanaf een zolderkamertje, is nu uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf. Steef staat nog steeds aan het roer. “De eerste paar jaar was het vooral een beetje aanklooien, samen met mijn vader”, vertelt hij. “We hadden vooral veel plezier. Pas na een jaar of vijf ging het echt los. Niemand in Nederland vroeg zich meer af wat er gekocht moest worden voor de verjaardag van vader, broer of vriend. Een onderhoudsbox van Rottlucht was het logische antwoord.” Na de Nederlanders vielen ook de Belgen en Duitsers voor het merk. Vandaag de dag worden vanuit het distributiecentrum in Rotterdam de onderhoudsboxen door heel Europa verstuurd.”

Ik hoop dat ik in 2044 nog een beetje helder van geest ben. Het zou toch jammer zijn als ik dit artikel niet meer mee zou krijgen. 

Planning

“De planning was te ambitieus. Om de eerste treinen eind 2020 te laten rijden had alles volgens het boekje moeten verlopen. Dat lukt eigenlijk nooit.” Dit zijn de laatste zinnen van een twee pagina’s groot artikel over de Intercity Nieuwe Generatie (ICNG), de mooie luxe trein die sinds kort op het Nederlands spoor rijdt. Als je al van te voren weet dat je de planning niet kan halen, plan het dan niet zo, denk ik dan. Ik heb al een paar keer het genoegen mogen smaken om in die mooie nieuwe luxe trein te zitten. Hij rijdt op het traject van de hoge snelheidslijn tussen Amsterdam en Rotterdam. De NS reisplanner zegt dat die reis 40 minuten duurt. Dat betekent dat ik 6 minuten heb om over te stappen. Maar die overstap haal ik dus nooit, omdat er een paar viaducten niet in orde blijken te zijn, waardoor de trein er in een slakkengangetje overheen moet. Dan snapt iedereen dat je nooit in 40 minuten van Amsterdam naar Rotterdam kan rijden. Zet het dan ook niet in je planning! In Amsterdam hebben ze van Noord naar Zuid een metrolijntje aangelegd. Die metro had in 2011 moeten rijden. In 2018 heeft burgemeester de lijn officieel geopend. Als je een tunnel wilt boren onder een oude zompige binnenstad, dan gaat dat problemen opleveren. Dat weet je van te voren. Houd daar dan rekening mee in je planning! Maar ook in Rotterdam kunnen ze er wat van hoor. In 2019 ging museum Boijmans van Beuningen dicht voor een grote verbouwing, die zes jaar zou gaan duren. Inmiddels is duidelijk dat het museum zeker niet voor 2030 open gaat. Waarom is Rotterdammer Wim Pijbes niet even om een adviesje gevraagd. Hij is ervaringsdeskundige, want directeur van het Rijksmuseum in Amsterdam toen dat een opknapbeurt kreeg. De planning was om het karwei in vierenhalf jaar te fiksen. Het werden tien lange jaren. De planning was te ambitieus. Dat is altijd de conclusie achteraf van de bestuurders. Zou het een idee zijn om elke raad van bestuur aan te vullen met een leraar geschiedenis?

Nieuws

De goedbedoelde suikertaks, om ons burgers een paar kilootjes te laten afvallen, blijkt te zijn uitgepakt als een ordinaire belastingmaatregel om de staatskas te spekken. Het maakt niet uit of je cola met of zonder suiker koopt. Je betaalt gewoon 26 cent belasting per liter. Ook havermelk is 26 cent duurder, maar de heffing zit dan weer niet op chocolademelk en Fristy. Stel je voor, dan zouden de boeren boos kunnen worden. De hele operatie moet een kleine vierhonderd miljoen per jaar opleveren. Volgens Pieter Omtzigt is dat lang niet genoeg om alle plannen te betalen, die aan de formatietafel bedacht zijn. Bekaf en boos bovendien, is hij weggelopen. Hij is er klaar mee. Dries van Agt was er ook klaar mee. Hij stapte, samen met zijn lieve vrouw, uit het leven. Wat zou meneer pastoor daarvan vinden? Ik denk dat Dries het niet aan hem gevraagd heeft. Als rechtschapen katholiek is hij een paar jaar geleden al uit zijn CDA gestapt en ik vermoed dat hij toen ook meteen wat dogma’s van meneer pastoor overboord gekieperd heeft. Een paar radicale dierenvrienden vinden dat kinderen geen rondjes meer mogen draaien op de rug van een houten paard en al helemaal niet als het de rug van een olifant of giraf betreft. “Weg met de dieren in de draaimolen!” De musea hebben last van milieuvrienden die schilderijen besmeuren met soep of verf. De kermissen wacht deze zomer een ware beeldenstorm. Allemaal treurig nieuws dat afgelopen week tot mij kwam. En dan las ik ook nog dat koning Charles van Engeland kanker heeft. Het zit die man ook niet mee. Na heel lang wachten, smaakt hij dan eindelijk het genoegen van de kroon en dan krijgt hij dit. Is er dan helemaal geen vrolijk nieuws? Ja hoor. Suzanne Schulting doet dit weekend voor het eerst weer mee aan een wedstrijdje shorttrack en de krokussen steken hun kopjes al weer boven de grond. Weg met de winterdip. Op naar het voorjaar. Door de mildere winters blijken de voorjaarsbloemetjes ruim een maand eerder in bloei staan dan vijftig jaar geleden. Of is dat dan toch weer slecht nieuws?

Opa

Oma Schippers, de moeder van mijn moeder, was belangrijk in mijn kinderjaren. Ze woonde bij ons in de straat en paste daarom vaak op. Ze ging met mijn broer en mij eendjes voeren en ze breide truien voor ons, die heel erg kriebelde. Opa Schippers was er niet en het ging ook niet over hem. Er stond wel een foto bij ons op de kast. Hij poseert met twee kleuters naast hem en een baby op schoot. De twee jongetjes zijn mijn oudste neven. De baby is mijn oudere broer. Ik ken mijn opa Schippers alleen van die foto en wat spaarzame verhaaltjes. Hij schijnt geen makkelijke man geweest te zijn. Maar als er spelletjes gespeeld werden en de fles op tafel kwam, dan kon je met hem lachen. Hij is twee jaar voordat ik werd geboren, op achtenvijftigjarige leeftijd, overleden. Veel te jong natuurlijk. Mijn tweelingbroer, Dick, is naar hem vernoemd. Zo ging dat in die tijd. Mijn oudste broer, Kees, kreeg de naam van mijn vaders vader. De volgende zoon kreeg die van moeders kant. Bij mij waren de opa’s op. Geen probleem, ik ben tevreden met mijn naam. Dick had niet alleen de naam van zijn opa, hij bleek ook wel wat van zijn karakter te hebben meegekregen. Soms was hij onuitstaanbaar, maar je kon ook onbedaarlijk met hem lachen. Ik vrees dat hij ook wat van de genen van zijn opa geërfd  heeft, want ook veel te vroeg overleden. Mijn opa Dirk werd in 1960 begraven op begraafplaats Emaus in Vlaardingen, mijn tweelingbroer Dick in 2004 op begraafplaats Holy in dezelfde stad. Dick heeft inmiddels plaats moeten maken voor een nieuwe generatie doden. Mijn vergeten opa hebben ze al vierenzestig jaar met rust gelaten. Daar kwam ik dus pasgeleden achter, omdat een vriend mij attent maakte op een website waar je namen en graven op kan terugvinden. En nu heb ik een selfie kunnen maken met mijn opa, de naamgever van mijn tweelingbroer. Ik denk dat ik binnenkort zijn steentje maar eens ga schoonmaken en dan leg ik er een bloemetje bij. Ook namens mijn broer.

Vroeger

Vroeger was alles beter. In de winkel kon je gewoon met geld betalen. En als dat aan het einde van de maand op was, kocht je op de pof. Nog niet zo lang geleden sloot ik in de supermarkt aan in de rij van  de leukste kassière en genoot bij het inpakken nog even van haar glimlach. Kassières zijn er bijna niet meer en betalen doe je met je pinpas of telefoon. Totdat er een storing is bij de bank, dan ligt het hele land plat. Als je brommer er vroeger mee stopte, dan had je een vette bougie of een verstopt benzineslangetje. Makkelijk zat. De scootertjes van tegenwoordig hebben helemaal geen bougie meer en een printplaatje ontvetten helpt geen moer. Afgelopen week kreeg onze televisie wegtrekkers. Vroeger klom je dan even het dak op om de antenne een beetje recht te zetten. Probleem opgelost. Maar er staat geen antenne meer op het dak. Het internet haperde en dan hapert de televisie mee, net als de radio en de laptop, want geen internet, dan ook geen wifi. We raadpleegden het zelfhulpprogramma van KPN en na een paar dagen herstarten van het modem, kregen we dan toch het advies om een afspraak te maken met een servicemonteur. De vriendelijke meneer van KPN laste twee draadjes aan elkaar en klaar was Kees. De monteur was de deur nog niet uit of er kwam in de helft van ons huis geen stroom meer uit de stopcontacten. Dat was niet de schuld van Kees, maar van onze vijftien jaar oude vaatwasser. Die veroorzaakte kortsluiting waardoor de zekering eruit klapte. Paniek in de tent, dat begrijpt u. Geen vaatwasser, vlak voor het weekend. Wat nu? Vroeger wasten we gewoon af met een teiltje, een afdruiprek en een afwasborstel.

Oude mannen zeuren vaak dat vroeger altijd alles beter was. Zelf houd ik daar niet zo van. Ik ben blij dat ik een half jaartje geleden scheel begon te kijken en niet veertig jaar geleden, toen ik nog op mijn brommertje rond tufte. Ik vrees dat de dokters mij in die tijd niet zo snel van het ooglapje afgekregen hadden.

Stelletjes

Oude mensen kijken vaak nog gewoon televisie. Niks Netflixen,  streamen of bingewatchen. Gewoon het kastje aanzetten en kijken. De consequentie van dit gedrag is dat je ook een boel reclames meepikt. Vroeger zag je dan van die jaloersmakend leuke gezinnetjes over het strand rennen, maar dat is tegenwoordig allemaal anders. Het Kruidvat vond een alleenstaande moeder met drie kinderen die moeite heeft om de touwtjes aan elkaar te knopen. Waar is die vader gebleven, denk ik dan. Is hij ervandoor met dat sletje van kantoor? En waarom betaalt hij zijn alimentatie niet gewoon op tijd, zodat zijn ex niet elk dubbeltje hoeft om te draaien. Bij Prijsvrij zie ik een vader met zijn dochter heerlijk vakantie vieren in een zonnig oord. De dochter heeft er echt zinin-in. Maar waar is mama? Zou ze lekker in de spa van het hotel zitten? Ik denk het niet, want ik heb vader en dochter al een paar keer op verschillende plekken gezien en mama is er nooit bij. Die vent is natuurlijk ook gewoon van zijn vrouw af. Misschien is zij wel bij hem weggelopen. Als ze de TV aanzet en ze ziet die Prijsvrij-reclame, dan ergert ze zich iedere keer kapot. O, o, wat een leuke vader. Nederland moest eens weten. In het echt is het een loezer die thuis geen reet uitvoerde en alleen maar liep te klagen. Ze is blij dat ze eindelijk van hem af is. De reclame van Prijsvrij wordt meestal gevolgd door zo’n man die op de veranda van zijn bungalow ligt weg te dromen totdat zijn twee kinderen langs komen rennen en hij met een glimlach constateert dat hij de juiste keuze gemaakt heeft door bij Roan zijn vakantie te boeken. Ook hier is moeder de vrouw weer in geen velden of wegen te bekennen. Aan de grijns van die vader te zien mist hij haar ook niet echt.

Zijn er dan helemaal geen leuke stelletjes meer in de TV-reclames? Ja hoor, maar die moeten dan wel met de traplift naar de slaapkamer en zelf koken lukt ook niet meer. Dat doet Rudolph van Uitgekookt.nl voor ze.

Vlaardingen

Vlaardingen is nou niet bepaald een stad om over op te scheppen. Je kunt er prima wonen hoor, we hebben een mooie schouwburg en zelfs een museum. Eén keer per jaar halen we de krant en soms ook het Achtuurjournaal. Dat is altijd in maart, als de Geuzenpenning wordt uitgereikt. Dan glim ik van trots: Vlaardingen is op televisie!

In 2016 kwam Vlaardingen in het nieuws, omdat er aan de lopende band auto’s in de fik gestoken werden. Ik haalde er het achtuurjournaal mee. Nee, ik was niet de pyromaan. Op de parkeerplaats waar de avond ervoor weer een auto uitbrandde, werd mij naar mijn mening gevraagd. Toen kon ik er op nationale televisie nog een grapje over maken.Verder hoor of zie je mijn stad niet zo vaak in de media. Ja, er staan wel eens files op de A20 of de A4, dan worden we op de radio genoemd, maar daar blijft het meestal bij.

De tijden zijn veranderd. Vlaardingen is de afgelopen weken regelmatig het onderwerp in het journaal en de actualiteitenrubrieken, maar de grap is er wel af, net als de trots. Als onze burgemeester aan een talkshowtafel mag aanschuiven, kruip ik in mijn schulp. In de zaterdagkrant van dit weekend worden drie pagina’s volgeschreven over het wel en vooral het wee van de stad. Het gaat over de explosies bij de voordeuren en natuurlijk over het mysterie van de loodgieter. Het zijn treiterbommetjes, bedoeld om te pesten en te intimideren. Tenminste, dat is de veronderstelling, want niemand weet waarom de voordeuren en ramen eruit geblazen worden. Ook de burgemeester tast nog in het duister. In de krant zegt hij dat “Vlaardingen gewoon deel uitmaakt van de grote stad. Rotterdam-Centrum, het Oude Westen, Delfshaven, Schiedam en Vlaardingen: eigenlijk hoort het bij elkaar.” Daar hoort dan blijkbaar dit soort ellende bij.

Valt er dan helemaal niets te lachen in Vlaardingen? Ja hoor. Als je bij de grote jongens hoort, dan stel je ook een “citymarketeer” aan. En die verzint dan een slogan om de stad op de kaart te zetten: Kom VlaarDingen Doen.