Praatjes

Kent u dat? Zo’n deuntje dat de hele dag in je hoofd blijft zitten. Dat noemen ze een oorwurm. Afgelopen vrijdag was ik bij een concert van Focus, de band van Thijs van Leer. Thijs en zijn maat Pierre van der Linden zijn de mannen van het eerste uur en al aardig op leeftijd. Ze zijn de zeventig ruim gepasseerd. Tegen middernacht verlaat ik met een met een gelukzalig gevoel het concertzaaltje. Mijn oren piepen nog net niet en er zit ook geen oorwurm in. Maar er zit mij wel iets anders dwars: De cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek. Ik krijg ze maar niet uit mijn hoofd. Het stond in alle kranten: 75-plussers zijn seksueel veel actiever dan een paar jaar geleden. Ik kan er niets aan doen, het zal mijn vulgaire geest zijn, maar ik zie dikke Thijs ineens met een overjarige groupie in zijn kleedkamer zitten. Het is een akelig beeld. De vrouw vraagt of ze de fluit van Thijs eens mag vasthouden en ze schateren het beide uit. Pierre heeft indruk gemaakt met een drumsolo van bijna tien minuten. Hij is dan wel drie jaar ouder dan de grote leider, maar nog een stuk vitaler. “Stop, stop” roep ik mijzelf tot de orde. Ik wil het niet weten. Het was een topavond en dat wil ik zo houden.

Aan het begin van de week zag ik onze minister president bij Vandaag Inside een ultieme poging doen om stemmen te winnen. Hij had zich goed voorbereid. Natuurlijk vroeg de vierenzeventigjarige Johan Derksen naar het seksleven van Mark. Ja hoor, Mark had het wel eens gedaan, vertelde hij openhartig. Vervolgens merkte hij gevat op, dat mensen die het doen er meestal niet over praten en mensen die er veel over praten het meestal niet doen. Johan beaamde deze stelling. Hij praat er best veel over. Johan blijkt de uitzondering te zijn die de regel van het CBS bevestigt. Gelukkig maar, want ik kijk graag naar het programma. Ik hoop dat het CBS snel met nieuwe cijfers komt, over inflatie of werkloosheid of zoiets.

Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen, leerde mijn vader mij. Grensoverschrijdend gedrag ligt op de loer als je lekker gaat op de maatschappelijke ladder. Het is vooral het mannelijke deel van de bevolking dat zich bij het verwerven van enig aanzien apart gaat gedragen. Zelf voelen de heren zich sterk en onaantastbaar, maar als je een paar sportjes lager op de ladder staat, zie je zwakke knieën. Neem de royals. Alles wat maar een drupje blauw bloed heeft neukt er vooral buiten de deur stevig op los. De koningen en prinsen zien het probleem niet, maar in de gewone-mensen-wereld is het toch een beetje gek. Een kleine twintig jaar geleden dacht oud minister president Ruud Lubbers dat hij inmiddels zoveel bereikt had, dat hij ook wel met zijn handen aan de billen van de dames mocht zitten. Sinds een paar dagen weten we, dat in diezelfde periode Tom Egbers een scheve schaats reed. Tom Egbers! Mister beschaving himself! Over schaatsen gesproken. Lang geleden deed Mart Smeets daar verslag van op televisie. Na een succesvol ritje van de achttienjarige Ria Visser, dook Mart met de medaillewinnares de koffer in. Mart vond en vindt dat niet raar. Als je de namen van Ali B, Marco Borsato en Marc Overmars noemt, denk je tegenwoordig niet als eerste aan hun prestaties als zanger of manager. In Haagse kringen staat onze premier bekend om zijn woede-uitbarstingen. Tot nu toe komt hij ermee weg, want Mark komt overal mee weg. Dat gold ook heel lang voor Matthijs van Nieuwkerk. Hij lijdt aan hetzelfde syndroom. Matthijs was de keizer van de vaderlandse televisie en dus onaantastbaar. Maar tijden veranderen. Een half jaar geleden is hij met donderend geraas van zijn troon gestort. Wat is dat toch met die mannen van statuur? Zou het aan het geslacht liggen of is het de plaats op de ladder? Als je het mij vraag is het dat laatste, maar ja… Ik ben een man en kijk alleen maar af en toe een beetje jaloers naar boven.

Zoeken is niet mijn sterkste kant. En dan bedoel ik zoeken in de ruimste zin van het woord. Over twee weken ga ik naar de stembus, maar waar heb ik die stempas nou gelegd? “Kijk even in de la”, zal mijn vrouw adviseren. “Daar heb ik al gekeken. Ik kan hem niet vinden.” Mijn vrouw zal de la opentrekken en de stempas binnen enkele seconden, met een glimlach aan mij overhandigen.

Stapte je een jaar of twintig geleden bij mij in de auto, dan wist je zeker dat je wat van de omgeving ging zien. De ANWB wegenkaart en het Shell stratenboek brachten wat verlichting, maar een ritje bij mij in de auto duurde toch meestal twee keer zo lang als bij een doorsnee burger. De digitale techniek van Tomtom heeft het zoeken van de weg inmiddels van mij overgenomen.

Over digitale techniek gesproken. Het zoeken op de website van de Vriendenloterij blijkt een loterij zonder prijzen. In december brachten mijn vrouw en ik een bezoek aan het Rijksmuseum. We werden opgevangen door een aantrekkelijke jonge dame die mij volledig inpakte met haar charmes. Voor ik het wist speelden  mijn vrouw en ik mee met een tweede lot. We mochten een cadeautje uitzoeken in de museumwinkel en de eerste keer speelden we gratis mee. Daarna kon ik mij met één klik weer afmelden, verzekerde het aardige loterijmeisje mij. Afgelopen week ging ik op zoek naar die ene klik. Na een kwartier zoeken op de website had ik de ultieme klik nog steeds niet gevonden. Gelukkig vond ik een ouderwets telefoonnummer. Slechts tien minuten duurde het wachtmelodietje. De vriendelijke dame aan de telefoon ging meteen op zoek naar mijn zwakke plek. “U mag in april gratis meespelen”. Vervolgens vroeg ze wat ik met vijfentwintigduizend euro zou doen. Terwijl mijn irritatie toenam, deed de dame verwoede pogingen om mij van mijn domme besluit af te houden. Uiteindelijk gaf ze toe en spelen wij weer gewoon met één lot mee in de vriendenloterij.

Bij mijn volgende bezoek aan een museum, zoek ik een ingang zonder leuke loterijmeisjes.  

Dat je de hele dag op je telefoon het nieuws zit te volgen en het maar niet komt. En dan een maand later is het dan toch zover. Breaking news: “Verdachte Lucky (49) van fatale schietpartij Zwijndrecht aangehouden.” Na een tip van een oplettende burger is de moordverdachte op zaterdag 25 februari om 12:30 uur in Schiedam aangehouden.

Op zaterdagochtend 28 januari rij ik de fietsenstalling van station Schiedam Centrum binnen. Bij de ingang staat een man naast zijn fiets een sigaretje te roken. Hij heeft een donkere jas aan en zijn capuchon op. Ik kijk ik hem recht in zijn gezicht. Ik ken die kerel. Als ik mijn fiets op slot zet, valt het kwartje. Wachtend op de trein check ik op mijn telefoon de nieuwssites en de website van de politie. “De tip die leidt naar de aanhouding, wordt beloond met €30.000,==.” Om tien voor elf stap ik in de trein en vul het formulier in om de politie op de hoogte te brengen. Op weg naar Amsterdam fantaseer ik wat je allemaal met €30.000,== kan doen. De rest van de dag wacht ik op een telefoontje van de politie. Het komt niet. Een beetje nerveus kijk ik die avond naar het journaal, maar geen woord over de moord in Zwijndrecht, laat staan over een spectaculaire aanhouding in Schiedam. Misschien zaten ze op het bureau in Schiedam net aan de koffie, toen de melding binnenkwam? “Dat is die gast van die Praatjes”, wist één van de dienders te vertellen. “Die man heeft een rijke fantasie.” Het recherchewerk gaat ondertussen door en precies vier weken later, rond dezelfde tijd, komt er weer een melding binnen van een oplettende burger. De verdachte is gesignaleerd in Schiedam, niet zo heel ver bij het station vandaan.

Jeroen Overbeek opent die avond het Achtuur Journaal met het bericht dat Lucky, de verdachte van de moord in Zwijndrecht, in Schiedam is gearresteerd. Heel even flitst er dertig duizend euro door mijn hoofd. Jammer joh, denk ik er meteen achteraan. De volgende keer niet meer rond koffietijd melden.

Het lijkt als de dag van gisteren, maar toch is het al weer vijftig jaar geleden dat we de film Turks Fruit in de bioscoop zagen. Schaamteloos liepen Rutger Hauer en Monique van de Ven in hun blootje over het witte doek. Er zal best wat kritiek geweest zijn vanuit orthodox christelijke hoek, maar het gros van Nederland vond het prachtig. De PSP toonde op haar verkiezingsposter een blote dame in een weiland en op de stranden lagen jonge en oude vrouwen topless te zonnen. Niemand vond dat raar. Op televisie zagen we stoere mannen een sigaretje opsteken en de juffrouw van Fa nam een frisse duik in de zee. Wij, mannen, genoten van haar limoentjes. Inmiddels is alles anders. Sigaretten op televisie zijn verboden, blote vrouwenborsten zijn taboe en na een wedstrijdje voetbal houden de jongens en mannen hun onderbroek aan tijdens het douchen. De verpreutsing heeft de afgelopen jaren genadeloos toegeslagen. We zijn inmiddels als de dood voor bloot. Tijden zijn veranderd. De vrouw als lustobject kan echt niet meer, dat is logisch. De verschillen tussen mannen en vrouwen worden weggepoetst. Stewards in het vliegtuig dragen een kokerrok en wc’s worden genderneutraal. Maar toen deze week de Linda bij ons op de deurmat plofte, bleek het allemaal toch weer net iets anders in elkaar te steken. Ik had al zo’n flauw vermoeden. Er is wel degelijk een enorm verschil tussen mannen en vrouwen. De Linda constateert een orgasmekloof. Uit onderzoek blijkt dat 92 procent van de mannen klaarkomt bij penetratieseks en maar 30 procent van de vrouwen. Er is nog veel werk aan de winkel. De kloof moet gedicht worden. En dus een themanummer over pret in bed. Ook bij Eva Jinek aan tafel wordt het onderwerp behandeld. Joy Delima vertelt openhartig over haar zoektocht naar seksueel genot. Totaal in de war zit ik ernaar te kijken. Ik ben bang dat ik de tijd niet meer kan bijhouden. Mannen in een jurk en met z’n allen naar dezelfde wc. Geen borsten en piemels op TV en sociale media, maar wel tips en tricks voor een prettig orgasme. Het zijn verwarrende tijden.

Dik twee weken lang hebben mijn vrouw en ik in de teringzooi gezeten. Dat was afzien. Je moet er wat voor overhebben als je een mooie nieuwe badkamer wilt. Natuurlijk gaat er dan het een en ander niet goed. De douchewand  blijkt beschadigd en de aannemer was zijn rekenmachientje vergeten toen hij kwam inmeten. Ruim vijf vierkante meter te veel aan tegels. Dat is een duur foutje. “Nee meneer, tegels kunnen wij niet retour nemen”. Maar ja, waar gaat het over als je de beelden ziet uit Turkije en Syrië. 

Een jaar geleden vond ik het belachelijk om een griepprik te halen. Ik heb nooit griep. Alleen omdat ik nu toevallig zestig geworden ben, zou ik tot de risicogroep behoren? Ja, doei. Ik ben geen ouwe vent. Inmiddels weet ik beter. De afgelopen twee weken heb ik de longen uit mijn lijf gehoest. Ik slikte daar pilletjes tegen, waardoor ik weer andere pilletjes moest gaan slikken om de stoelgang op gang te brengen. De maxidoos paracetamol is bijna leeg. De nachten bracht ik door in een makkelijke stoel in de woonkamer, omdat mijn vrouw ook haar nachtrust nodig heeft. Uiteindelijk is het allemaal zeer klein leed vergeleken met de ellende in Turkije en Syrië.

In Oekraïne is het oorlog en is het leven op sommige plekken ondraaglijk. Sinds deze week komen de beelden uit Turkije, omdat het altijd erger kan. De camera’s draaien als er een kind onder het puin vandaan gehaald wordt. Het is een wonder. De Almachtige wordt geprezen. Dat is lekker. Hoe denkt die Almachtige dan over al die tienduizenden die dood onder het puin vandaan gehaald zijn, of daar nog liggen en misschien zelfs nooit geïdentificeerd zullen worden. Ik heb zo mijn twijfels over die Allah of God en zijn almacht. Maar het slaat natuurlijk nergens op om daar nu een beetje over te gaan lopen zeiken. Ik zeg maar even helemaal niets en denk: “betalen pannenkoek”.

Ik geloofde mijn ogen en oren niet. Pieter Heerma presenteerde afgelopen donderdag een toekomstvisie van het CDA. Waar komt dat ineens vandaan? Ik heb een vermoeden.

Maandagochtend 7 november 2022 in de fractiekamer van het CDA: “Hebben jullie dat stukje van Roon gelezen?” “Roon? Wij kennen geen Roon.” “Oké, pak allemaal je telefoon of tablet, kijk op roonswereld.nl en leest het Praatje van die man…. En?” “Goed openbaar vervoer, de oplossing voor bijna alles. Ja hè, hè. Hij doet net of hij dat zelf verzonnen heeft, maar dat vertellen de deskundigen ons toch al jaren.” “Precies. En waarom doen wij daar dan niets mee? We staan bijna op nul in de peilingen. Ik wil dat er binnen de kortste keren een visiestuk geschreven wordt van minstens honderd pagina’s. Met die 350 woorden van Roon komen we niet weg. Aan de slag.”

Dinsdagochtend 27 december 2022 in de appgroep van de CDA fractie: Pieter: “Hebben jullie het Praatje van Roon gelezen? Hij zegt bijna zijn hele leven op ons gestemd te hebben, maar biedt daar zijn verontschuldigingen voor aan. We zijn hem nu ook al kwijt. Als dit zo doorgaat, zit ik straks alleen in de Kamer. Dan kan ik helemaal alles zelf gaan doen. Daar heb ik dus geen zin in. Hoe zit het GVD met dat visiestuk? Is dat nu al klaar?”

Afgelopen donderdag stond het dus op de voorpagina van mijn krant: “CDA: investeer in onrendabel ov”. Ze hebben het licht gezien, denk ik bij mijzelf. Zou het dan toch nog goed komen met de wereld? Maar dan moet ik wel weer op ze gaan stemmen. In maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dan staan Hugo en Wobke niet op de lijst. Dat maakt het wat makkelijker. Maar het voelt toch alsof je net bent afgekickt van je alcoholverslaving en dat je denkt: Ach één glaasje kan toch geen kwaad.  

Ze lachen zich de ballen uit de broek op Rotterdam Zuid en ik gniffel een beetje mee. Er is geen mooier vermaak dan leedvermaak. De voetbalclub uit 020 wist, tot dit weekend, niet meer wat winnen was. In de eigen Arena pakten ze maar net een puntje tegen het nietige FC Volendam. En dus werd de trainer de laan uitgestuurd. Hij was nog maar net begonnen, maar zo gaat dat nu eenmaal. Je moet toch iemand de schuld geven. Het bestuur is inmiddels radeloos, de supporters zijn redeloos en de club  is reddeloos. De chaos is compleet bij de grootste en rijkste voetbalclub van Nederland. Het begon een jaar geleden. Technisch directeur Marc Overmars, een bekwaam bestuurder, was zo trots op zijn pielemosie dat hij er fotootjes van maakte en deze rondstuurde naar de dames op kantoor. Een paar van die dames zullen zich schaterlachend op de knieën geslagen hebben, maar de meesten waren  enorm geschrokken. Ze vonden het raar. Toen het in de krant kwam vond de algemeen directeur, Edwin van der Sar, het ook ineens raar en ontsloeg de trotse amateurfotograaf. Een half jaar later vertrok de succesvolle trainer, omdat hij bij een Engelse topclub een paar centen meer kon verdienen. Er werd nog wel een boel geld binnengeharkt, omdat er een paar spelers voor miljoenen werden verkocht, maar inmiddels zit die arme Edwin van der Sar met zijn handen in het haar. Hij was een hele goede keeper, maar voor directeur heeft hij nooit gestudeerd.  Het is de schuld van clublegende Johan Cruijff dat hij in de directiekamer is beland. Cruijff had bevolen dat er alleen maar oud topvoetballers aan het roer mochten staan. En nu moet de algemeen directeur maar eens uitleggen waarom het allemaal zo misgegaan is en wat hij eraan denkt te gaan doen. En dat is lachen, als je supporter bent van Feyenoord, FC Utrecht of Ado Den Haag. Want… wat kon die Edwin goed keepen hè.

Als je in de politiek iets wil bereiken, moet je vooral zorgen dat je een beetje opvalt in de media. De gemeentelijke politiek kan een mooie springplank zijn naar een zetel in de Tweede Kamer, maar je kan ook zomaar een plekje in het kabinet verdienen. Kijk naar onze ministers van Defensie en Volkshuisvesting. In mijn ochtendkrant van vrijdag stonden maar liefst drie artikelen over gemeenteraadsleden. 

“Voorkom een kater, blijf drinken” was de slogan waarmee Sjors Pardoel zijn persoonlijke campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen een beetje probeerde op te leuken. Met succes. Sjors zit inmiddels voor het CDA in de gemeenteraad van Maasdriel. Afgelopen week probeerde hij in een restaurant een kater te voorkomen. Zijn pony had hij buiten aan een tafeltje vastgezet, want die mocht niet mee naar binnen. Na het eten was Sjors vrolijk naar huis gegaan en het beestje helemaal vergeten. Kan gebeuren. Niet schokkend, maar wel goed voor een stukje in de krant. 

Het lukte Narsingh Balwantisingh ook om zijn naam in de krant te krijgen. De Rotterdammer zat vorige week nog voor de PvdA in de gemeenteraad en droomde er al van om Hugo de Jonge op te volgen als minister van volkshuisvesting. Hij heeft tenslotte meer verstand van de huizenmarkt dan die onderwijzer uit Rotterdam Zuid. Helaas. Narshing melkt huisjes in zijn stad. Pandjes verhuren mag van de wet, maar de manier waarop strookte niet helemaal met de principes van de Sociaal Democraten en dus werd het gemeenteraadslid uit de fractie gekikt. Weg droom.

En dan heb je Richard de Mos. Richard volgt zijn eigen route. Hij is in de Tweede Kamer begonnen en werd daarna wethouder in Den Haag. Richard houdt er een nogal onorthodoxe manier van werken op na en daar worden sommige bestuurders nerveus van. Nu zit hij in de gemeenteraad en wordt verdacht van corruptie en deelname aan een criminele organisatie. Dat is nog eens andere koek. De wethouders uit Maasdriel en Rotterdam kregen drie kolommetjes in de krant, maar met het verhaal van Richard wist de krant twee pagina’s te vullen. Wel jammer voor Richard, dat we nog steeds geen gekozen burgemeester hebben.

In de Rotterdamse haven is een jongetje van veertien jaar opgepakt. Hij was geronseld om drugs uit de containers te halen. In België is een meisje van twaalf gedood, omdat zij toevallig het nichtje was van een drugsbaron. Het is dweilen met de kraan open in de havens van Antwerpen en Rotterdam. De politie onderschept steeds meer transporten, maar toch wordt Europa overspoeld met drugs. Als het even in Rotterdam niet lukt, dan verhuist het transport naar Antwerpen.

Ondertussen legt de regering de verkoop van sigaretten aan banden, is de verkoop van alcohol aan personen onder de achttien verboden en maken ministers zich ontzettend druk over fastfood, suiker en vlees. De beleidsmakers stapelen de ene regel op de andere wet. Alles in het belang van de volksgezondheid. Maar als het over drugs gaat, dan gedogen we de verkoop van marihuana, vinden we het heel normaal dat er op feestjes en festivals pilletjes worden geslikt en snuiven ze zich op de Amsterdamse Zuidas drie slagen in de rondte. Journalisten concluderen dat Nederland langzaam maar zeker verandert in een narcostaat. Het probleem zit hem in de vraag zegt de  minister en komt niet verder dan een moreel appel: “Vraag je eens af waar de poeder of het pilletje vandaan komt. Realiseer je dat je misschien wel bloed aan je handen hebt, als je een lijntje snuift.” 

Waarom regeren ze in Den Haag niet volgens de wetten van de logica? Als je de verkoop en het gebruik toestaat, regel dan ook de productie op een fatsoenlijke manier. Als je dat niet wilt, om welke reden dan ook, doe het dan andersom. Verbied de verkoop en het gebruik. Wil je het festivalterrein oplopen met een paar pilletjes in je zak, dan lever je ze in of je gaat lekker terug naar huis. Laat de politie zo af en toe eens de tassen en bureauladen van de advocaten op de Zuidas controleren op zakjes coke. Waarom is er geen politicus in Den Haag die dit voorstelt? Zouden ze daar misschien zelf ook af en toe met de neus in het poeder zitten?