“Het is mooi geweest. Oogjes dicht en klaar.” Een wens van mijn vader, die ik al een paar jaar langs hoorde komen. Zondag 27 januari sloot hij zijn ogen definitief. Klaar, het is mooi geweest. De laatste jaren waren natuurlijk helemaal niet zo mooi, daar heb ik u wel eens over verteld, maar de herinnering aan mijn vader is meer dan die laatste jaren. Mijn herinneringen zijn namelijk prachtig. Een man die mij en mijn broers en zus een onbezorgde jeugd heeft gegeven. Hij deed dat samen met mijn moeder, zijn Tiny. Samen werkten ze keihard voor ons en vergaten ondertussen niet dat er ook nog anderen waren die af en toe een beetje hulp en steun konden gebruiken. Niet opvallen, niet zeuren, hard werken, het goede voorbeeld geven en helpen waar je kan. Niet ver weg, want daar kan je toch niet bij, maar gewoon in de buurt. Zo waren mijn vader en moeder.
Ik herinner mij de vakanties naar Otterlo en Simpelveld. Later ook naar het buitenland. Met de bus natuurlijk, want mijn vader hield niet van autorijden. Eén keer zijn we niet op vakantie gegaan. De keuze was aan de kinderen: Op vakantie of een kleuren TV. Het werd een kleuren TV. We betaalden allemaal mee. De kinderen vijf gulden uit de spaarpot. De rest betaalden Pa en Ma. Zo werd ons bijgebracht dat je niet alles zomaar kunt kopen. Op zondag op visite bij opa en oma. En als je geen zin hebt, dan maak je maar zin. Ik herinner mij de partijtjes voetbal in het Hof en tijdens de familiereünies. Mijn vader kon er niets van, maar voetbalde fanatiek mee. Later begreep ik waarom de trainer mij altijd als links back opstelde. Ik heb het talent van mijn vader. Ik herinner mij het clubhuis, dat wij boven het magazijn mochten inrichten. Tanken met de brommer kon op rekening van de zaak. Maar dan ook meewerken in de winkel, want alleen maar teren op de zak van je vader is er natuurlijk niet bij.
Ik zag hoe mijn vader zich bekommerde om zijn eigen oude vader en moeder en zijn schoonmoeder. Met zijn winkel was hij belangrijk in de wijk. Kindertjes werden zelfstandig, omdat ze boodschappen mochten doen bij “meneer Nido”, met een briefje. Als je oud en niet zo goed meer ter been was, dan bracht mijn vader de boodschapjes thuis. En als je even krap bij kas zat, dan mocht je volgende week betalen. De wereld verbeteren op de vierkante kilometer. Dat is wat mijn vader altijd gedaan heeft. Het ultieme voorbeeld voor de rest van mijn leven.