Praatjes

Als je met ruim zeventien miljoen mensen op een kluitje woont, dan moet je het een beetje organiseren om chaos te voorkomen. Dat kan op de manier zoals ze dat bijvoorbeeld in China, Wit Rusland of Qatar doen. Daar bepaalt één man, met hulp van een paar vriendjes, wat je wel en niet mag doen. En als je niet doet wat de baas zegt, dan ziet het er slecht voor je uit. De meeste mensen houden zich daarom aan de regels.  Wij doen het op een andere manier. Met z’n allen kiezen we een select groepje mannen en vrouwen die we vervolgens vragen om de boel netjes voor ons te regelen. En als het ons niet bevalt, dan kiezen we gewoon weer een ander groepje. Democratie, noemen we dat. Het is een goed werkend systeem, zolang we allemaal maar lekker meedoen. Het heeft ons de laatste decennia veel  geluk en voorspoed gebracht. En daarom verbaast het mij zo, dat steeds meer mensen gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. Neem nou het verkeerslicht. Rood betekent: Even wachten. Het is een simpele regel om ongelukken te voorkomen, maar in Amsterdam hebben voetgangers en fietsers maling aan deze verkeersregel. En dan heb je de regel van het mondkapje in de trein. Niet leuk, maar het moet even. Ik zie hele volksstammen die het lapje onder de kin hebben hangen. Waarom? Als dat de bedoeling zou zijn, dan was er wel een kinkapje voorgeschreven. Over de trein gesproken. Steeds meer lieden lijken het niet nodig te vinden om te betalen als je met het openbaar vervoer reist. “Er wordt toch niet gecontroleerd”. Vuurwerk is ook zoiets. Het hoort bij Oud en Nieuw, maar dit jaar even niet. Jammer, maar dat hadden onze democratisch gekozen leiders nou eenmaal bepaald. Ik kan mij vergissen, maar de knallen waren afgelopen week nog nooit zo hard en op 31 december zag ik vanaf de vroege avond tot diep in de nacht prachtige vuurpijlen de lucht inschieten.

Waarom is het zo moeilijk om je gewoon aan de regels te houden? Misschien toch een milde vorm van dictatuur?

Met mijn broer in de kofferbak verlaat ik de begraafplaats. Het zou de eerste zin van een slechte thriller kunnen zijn. Tijdens een bezoek, eerder dit jaar, zag ik de mededeling dat in het voor jaar van 2022 de vakken C en I geruimd zouden worden. Er blijkt niet alleen schaarste op de huizenmarkt en krapte op de arbeidsmarkt, maar ook voor onze doden is de ruimte beperkt. “Als u het grafmonument of andere spullen zelf wilt meenemen, laat u dit dan voor 31 december 2021 aan ons weten” las ik op het mededelingenbordje. En nu ligt de steen van mijn broer in mijn kofferbak. Wat ik ermee moet? Geen idee. Als staptegel in de tuin? Dat lijkt mij niks. Dick liet niet over zich lopen. Met een haakje aan de muur is geen optie. Veel te zwaar. Maar de steen overlaten aan de nukken van de hovenier van dienst, dat vond ik ook geen prettig idee. Het ruimen van de stoffelijke resten is al naar genoeg. Met mijn familie heb ik de verschillende alternatieven overwogen, maar het leverde weer nieuwe dilemma’s op. “Het gaat zoals het gaat” staat er op de steen en met die gedachte hebben we de knoop doorgehakt. In het voorjaar maakt mijn broer plaats voor nieuwe doden. Hij was een sociale jongen. Maar ja, die steen. “Grafzerken zijn onnodige luxe voor de doden” hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk zeggen in zijn zomerprogramma Chansons. Mooi gezegd. Het stoplicht staat op rood. Ik denk aan Dick. Al die ritjes die we in zijn laatste jaar samen naar het ziekenhuis maakten. En nu, na al die lange eenzame jaren rijd ik samen met mijn broer naar huis. Het zou zomaar de laatste zin van een mooi kerstverhaal kunnen zijn. Jammer. Het verhaal van Dick is ruim zeventien jaar geleden al behoorlijk beroerd geëindigd. Maar zijn naam is in marmer gebeiteld.

Het had weinig gescheeld of u had hier een wit scherm aangetroffen. Een week lang hebben mijn vrouw en ik een mannetje over de vloer gehad. Het zou leuk zijn als we er rond kerst weer netjes bij zouden zitten, hadden we bedacht. Alle deuren en kozijnen weer lekker fris in de verf. Het mannetje bleek ook goed te kunnen behangen. Als ik het er in het trapgat af zou halen, dan zou hij er weer een mooi nieuw behangetje opplakken. Nou, dat moesten we dan maar doen. Een klusje van een half uurtje voor mij. Alleen het kleine stukje boven in de hoek bleef zitten. Ik kon daar net niet bij. Een jaar of vijftien geleden hebben mij vrouw en ik het er zelf nog opgeplakt en dat ging toen goed. De keukentrap op het richeltje onderaan het traphekje en dan de bovenkant van de trap tegen de muur er tegenover. Als een ware circusartiest zweefde ik toen boven het trapgat met de twee punten behang in mijn handen. Als het er op die manier op kan, dan moet ik het er toch ook op diezelfde manier af kunnen halen? De keukentrap is nog dezelfde als vijftien jaar geleden. Het richeltje onderaan het traphekje ook. Zelf ben ik ouder en wijzer, maar toch ga ik op het traphekje zitten en plaats de keukentrap op de juiste manier in het trapgat. Als ik mijn voet op de keukentrap wil zetten, gaat het mis. Met een hoop herrie glijdt hij van de richel! In een flits trekt het leven aan mij voorbij. Een paar seconden later hang ik met mijn rechterarm aan het traphekje. In mijn linkerhand heb ik de keukentrap nog vast. “Gaat het goed?”, hoor ik vanuit de woonkamer. “Ja hoor, ik denk dat alles nog heel is.” Het mannetje heeft het laatste stukje behang er voor mij afgehaald en er niets extra voor gerekend. Aardige vent. Over vijftien jaar moeten we maar eens na gaan denken over een senioren woning. Alles lekker gelijkvloers.

Sinds een maand of twee zijn de verhalen van artsen en virologen weer dagelijkse kost op televisie. Of nou Eva of Beau aan het hoofd van de tafel zit, de dames en heren rijden maar wat graag naar Amsterdam. Als bij RTL de tafel vol zit, dan wijken ze uit naar de Publieken. De Westergasfabriek is ook in Amsterdam en daar kan je  aanschuiven bij Margriet, Charles, Giovanca, of Jort. Ook prima.  

Afgelopen donderdag was Peter van der Voort vanuit Groningen, waar hij afdelingshoofd is van de intensive care, helemaal naar onze hoofdstad gereden. De volgende ochtend hoorde ik Peter alweer op de radio vanuit de studio in Hilversum. Moet je niet op je werk zijn, dacht ik. Peter van de Voort is niet de enige arts die op deze manier aan zijn populariteit werkt. De absolute kampioen is natuurlijk Ab Osterhaus, op de voet gevolgd door Diederik Gommers. Maar Ernst Kuipers, Károlly Illy en Andreas Vos doen ook lekker mee. Het verhaal is steeds hetzelfde. Het virus verspreidt zich te snel, wij moeten ons beter aan de maatregelen houden en de verpleegkundigen zijn de uitputting nabij. Het is allemaal waar en zorgelijk bovendien, maar ik weet het inmiddels wel. Zou het niet beter zijn als die artsen en virologen hun tijd en energie gaan besteden aan het werk waarvoor ze zijn aangenomen? Als ze echt tijd over hebben, kunnen ze misschien de verpleegkundigen een handje helpen of een goed plan maken om de volgende golf het hoofd te bieden. Misschien hebben de dames en heren wel een gezin dat ook wat aandacht verdient? Als het virus in het voorjaar weer in de pauzestand gaat, mogen ze van mij best weer eens aanschuiven aan de talkshowtafels, maar voor nu is het wel even genoeg. Ik vraag mij zo langzamerhand af waar we meer last van hebben, het virus of de virologen? De komende feestdagen zullen toch al niet zo vrolijk worden als we zouden willen, dus laat ons alstublieft even met rust, Peter, Diederik en Ab. Blijf lekker bij vrouw en kinderen of draai een extra weekenddienst, dat is beter voor iedereen.

We zijn weer terug bij af. De ziekenhuizen stromen vol, de restaurants blijven leeg en de mondkapjes moeten weer op. Allemaal niet leuk. En toch liep ik de afgelopen week met een grote glimlach in het rond. Hij verdween achter het mondkapje, maar hij was er echt. Ik mocht namelijk weer zes prenten ophangen in ons Stadskantoor.

Na de serie prenten “In Deuren en Kleuren” was het wel weer eens tijd voor iets nieuws en dat waren ze op het stadhuis van Vlaardingen met mij eens. De vraag was even met welk thema ik aan de slag zou gaan. Het zijn bruggen geworden. De meeste Vlaardingers van een zekere leeftijd hebben op een mooie zondagmiddag wel eens van ’t Hof naar ’t Hoofd gewandeld. Ik dus ook. Je passeert dan de Oude Havenbrug, de Prinses Julianabrug en de Spoorbrug. Zo ontstond het idee voor een nieuwe serie prenten. Maar, drie bruggen is wel een beetje karig en daarom heb ik voor deze keer een langere wandeling gemaakt. Als je van de Vaart naar de Maas wandelt, kom je een stuk meer bruggen tegen. Niet allemaal even mooi, maar genoeg om een paar aardige plaatjes van te maken. Het zijn er zes geworden en die hangen nu in de publiekshal van het Stadskantoor in Vlaardingen.  Om de feestvreugde nog wat op te voeren heb ik afgelopen week elke dag een prent op mijn socials geplaatst. Op één van die prenten zwemt een eend onder de brug. Ik wist al dat ik niet zo goed was in vogels, daarom heb ik die eend met zijn kop in het water getekend, dat scheelt de helft. Eén van mijn trouwe volgers vond vooral die meeuw onder de brug wel  grappig. Ach het is kunst, je mag er in zien wat je wilt. Maar toch… Ik denk niet dat er volgend jaar een serie van Roon in het stadskantoor hangt met de titel “Vogels in het Vlaardingse luchtruim”.

Tja, wat moet je ervan zeggen? Moet je er nog iets van zeggen? Iedereen zegt er al iets van. De burgemeester van Rotterdam noemt het een orgie van geweld en vindt de aanval op de politie schandalig. Twitter zegt #Coolsingel en #Rotterdam en daarna heel veel verontwaardiging, boosheid en “het is de schuld van de regering”.  “Rellend tuig en domme meelopers”, zegt een bestuurder van de Nederlandse Politiebond. Tweede Kamerlid Ingrid Michon (VVD) zegt dat het een stelletje mafkezen zijn en de minister zegt dat het weerzinwekkend en misdadig is. Het gaat allemaal over de jongetjes en mannen met petjes en capuchons die er afgelopen vrijdag een teringzooi van maakten in het centrum van Rotterdam. Het zou een demonstratie worden tegen 2G. Daar kwam het vuurwerkverbod bovenop en toen liep het volledig uit de hand. Ze haalden er de internationale pers mee. De kranten in Engeland, Duitsland en Frankrijk plaatsen foto’s van brandende politieauto’s. Dat hadden die gasten toch maar mooi voor elkaar. Maar de capuchonbroeders in Roermond en Kampen hebben ook hun trots. Ze laten zich niet zomaar het kaas van het brood eten. In de hoop om ook het journaal en de kranten te halen, bestookten ook zij de politie op zaterdag met het vuurwerk. Niet erg origineel, maar wel effectief. In Den Haag hadden ze in de gaten dat alleen vuurwerk niet genoeg zou zijn. Daar vloog een steen door de ruit van een langsrijdende ambulance. Als die gasten straks voor de snelrechter staan, dan weten ze zelf niet meer waarom ze het deden. Ze werden waarschijnlijk uitgedaagd door de politie en lieten zich meeslepen door de groep. Misschien hebben ze zelfs spijt. Zo ging het na de avondklokrellen in Rotterdam, zo zal het nu gaan en zo zal het over een paar weken ook wel weer gaan. Wat moet je er nog van zeggen?

Omdat we last hebben van een gemeen virus, sommigen noemen het een griepje, mogen we van minister Hugo de Jonge weer een tijdje niet meer zo veel naar buiten. Na zes uur mag je alleen nog maar online shoppen, je biertje drink je ’s avonds maar gewoon thuis op de bank en voetbal kijk je op televisie. Thierry en Geert zijn hier natuurlijk razend over, dat is logisch. De heren zijn namelijk bijna overal boos over. Maar het gekke is, dat ik ze tot nu toe niet gehoord heb over Minister Carola Schouten, terwijl zij toch een stuk strenger is dan haar collega Hugo. Onze kippetjes mogen namelijk helemaal niet meer naar buiten. Scharrelkip of niet, je blijft binnen, vierentwintig uur per dag. De jaarlijkse vogelgriep is weer in het land.  

Thierry en Geert vinden alles wat uit het buitenland komt eng en gevaarlijk, behalve Sinterklaas en zijn Pieten. Thierry en Geert verschijnen zelfs in het Zwarte Pieten Journaal van Ongehoord Nederland om hun liefde aan de Vreemdelingen te betuigen. Voor de meeste Nederlanders zijn een paar zwarte vegen op het gezicht van Pietermanknecht tegenwoordig meer dan genoeg, maar voor Thierry en Geert geldt, hoe zwarter hoe beter. Dat was vroeger zo en dat moet altijd zo blijven. Maar dan alleen als de grote baas wit is. Dat dan weer wel. En alleen een paar weken per jaar, daarna moet Nederland weer zo wit mogelijk kleuren. Eigen volk eerst. En daarom vind ik het zo gek dat de mannen geen mening lijken te hebben over de maatregelen van minister Carola Schouten. De vogelgriep wordt toch elk jaar binnengevlogen door trekvogels uit verre vreemde landen. Ze overwinteren lekker in ons landje, vreten onze velden kaal en poepen alles onder, waardoor onze kippen de griep krijgen. “Het luchtruim moet gesloten worden voor al die vreemde vogels.” “Desnoods schieten we ze bij de grens uit de lucht.” “Eigen kippen eerst!” Dit soort teksten zou je verwachten, maar het is stil. Geen Kamervragen, geen ronkende berichten op twitter en geen scheldkanonnades op YouTube. De wegen van Geert Wilders en Thierry Baudet zijn ondoorgrondelijk.

Vorige week ben ik samen met mijn zoon een middagje op stap geweest in Rotterdam. Het zeek van de regen en toch was het een topmiddag. We hadden namelijk aan Patrick van der Jagt, alias Caveman010, gevraagd of hij een paar fotootjes met ons wilde maken voor het mannenmerk Rottlucht. Dat wilde Patrick wel. Patrick is de man die een paar jaar geleden nog zwaar verslaafd aan drugs en alcohol op straat leefde. Toen Beau van Erven Dorens langs kwam, greep hij zijn kans en trok zich vanuit de krochten van Rotterdam omhoog. Die Patrick dus. Patrick is een hartstikke sympathieke gast en niet alleen als hij op televisie is. Regelmatig werd hij herkend. Dan deden mijn zoon en ik een stapje opzij en poseerde Patrick met een brede glimlach voor een selfie. Het resultaat van het middagje met Patrick was, dat we ons de rest van het weekend rot moesten werken om alle bestellingen in te pakken. Bovendien scoorden we heel veel nieuwe volgers op ons Rottlucht Instagram account. Missie geslaagd.

Afgelopen zaterdag was het weer prijs. Met mijn vrouw reisde ik naar Gorinchem om een bezoek te brengen aan de Nationale Kunstdagen. Om twaalf uur werd het eerste exemplaar van het Jaarboek Kunstenaars 2022 gepresenteerd. Het boek opent met een interview met Lita Cabellut, kunstenaar van het jaar 2021. Op pagina 219 staat een prachtig portret van Peter R. de Vries, gemaakt door Ans Markus en 60 pagina’s daarvoor zie je een prent van de Westertoren, gemaakt door Ronald de Niet. Ik sta verdorie in één boek met alle grote kunstenaars van Nederland!

Het gaat niet goed met de wereld. Er worden weer een heleboel waardeloze maatregelen over ons uitgestort. Je kunt gaan demonstreren of lelijke berichtjes op twitter en facebook plaatsen. Dat lucht misschien op,  maar of de wereld daar nou beter van wordt? Zelf plaats ik ook regelmatig berichtjes en val ik u lastig met mijn mening en verhaaltjes over mijn belevenissen. Niet om de wereld beter te maken, maar alleen om mezelf een beetje te kietelen. Dat vind ik gewoon lekker.

Heeft u die Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland vorige week gezien? Die twee krachtpatsers winnen alles wat er te winnen valt bij het baanwielrennen. Op de Olympische spelen, bij het Europees kampioenschap en vorige week bij het wereldkampioenschap. Harrie werd daar voor de derde keer op rij eerste op de sprint. Tijdens datzelfde weekend noteerde de Belgische winnnaar van de Rotterdam Marathon de snelste tijd ooit door een Europeaan gelopen. Ajax rolde die zondag PSV op met vijf tegen nul en Max Verstappen won in Amerika weer eens een Grand Prix en pakte daarmee de leiding in de stand om de wereldtitel. Allemaal topsport van de bovenste plank. En dan was er ook nog het gevecht tussen Rico Verhoeven en Jamal Ben Saddik. Twee mannen die voor de wedstrijd heel vriendelijk en beschaafd over proberen te komen. Ze geven interviews in kranten en tijdschriften en verschijnen in talkshows. Rustige, vriendelijke mannen zijn het, maar ze doen aan een sport, die volgens mij geen sport mag heten. Het is de bedoeling dat je je tegenstander zo snel mogelijk het licht uit de ogen slaat. Trappen mag trouwens ook. Als je de mannen bezig ziet, dan waan je je in het oude Rome. Gladiatoren in een arena. Tweeduizend jaar beschaving lijkt aan de heren voorbij te zijn gegaan. Ben Saddik had het doel van de ontmoeting goed begrepen. Na een knal op zijn oog moest Verhoeven met één oog verder. Maar het was niet genoeg. Rico Verhoeven prolongeerde zijn wereldtitel. De commentaren in de media waren lovend. “De manier waarop hij doorvocht, met een hevig bloedend oog, gaf Verhoeven een heroïsch aura.” Op maandagavond verscheen Rico Verhoeven weer bij Eva Jinek aan tafel. Eva zat te soppen op haar stoel ze vond het allemaal geweldig wat Rico gepresteerd had. Rico vertelde dat alleen zijn jongste kind van vier de wedstrijd niet gezien had. De twee anderen, van zes en tien, mochten kijken hoe hun vader iemand anders in elkaar aan het slaan was. En Eva vond het schattig. Ik weet het niet hoor, maar volgens mij kan je die koters beter naar krachtpatsers op een racefiets laten kijken.

Honderd jaar geleden haalde Anton Kröller de moeflon naar de Veluwe. Het wilde schaap uit Sardinië zorgt ervoor dat er diversiteit in het landschap blijft. De moeflons eten het gras tussen de heideplanten en zorgen ervoor dat we over een paar jaar niet alleen maar gras en bos hebben. Maar nu lopen er ineens wolven op de Veluwe en die eten geen gras maar moeflon. Hartstikke leuk voor de fauna, maar minder voor de flora. Als die moeflons straks allemaal uitgemoord zijn, wie zorgt er dan voor die mooie heidevelden? De wolf meteen afschieten is misschien wat rigoureus, maar vangen en achter de hekken van de Hoge Veluwe weer loslaten is misschien een optie? Helaas, dat mag niet. De wolf is namelijk beschermd.

In de Oosterschelde zwemt sinds kort een eenzame tuimelaardolfijn. Hij (of zij) is waarschijnlijk per ongeluk die Oosterschelde ingezwommen. Terug naar zee kan alleen via de Oosterscheldekering of via een sluis. De ervaring leert dat dolfijnen dat eng vinden. In de Oosterschelde kan het beest wel even overleven, maar hij is er eenzaam en de vissen waarvan hij leeft zijn te klein voor een fatsoenlijk maal. Dan vangen we de dolfijn en zetten we hem aan de andere kant van de dijk weer in zee, zou je zeggen. Maar dat mag niet, want de dolfijn is beschermd. Arm dier.

In steden als Haarlem en Rotterdam worden ze gek van de meeuwen. Die beesten maken in het voorjaar nesten en planten zich heerlijk voort. Als je die vogels niet meteen dood wilt schieten, zou je de eieren uit de nesten kunnen halen. Dat scheelt weer een paar van die plaaggeesten. Maar dat mag niet, want de meeuw is beschermd.

Dieren gaan gewoon hun gang. Ze trekken zich van god noch gebod iets aan. Daar kunnen ze niets aan doen. Ze weten niet beter. Wij wel. Zouden wij mensen misschien niet af en toe ons gezonde boerenverstand moeten laten prevaleren boven het volgen van de regels? Dat is toch voor iedereen beter?