Praatjes

Moeten we het er nog over hebben? Alles is al gezegd. Jeroen geeft het toe, Ali ontkent en Marco zegt maar even niets. John heeft zich verbaasd en daarna verontschuldigd. Zijn zus, Linda, ging met Jeroen, maar nu niet meer en is helemaal in de war. Zoon Johnny heeft zijn zegje gedaan, net als alle andere talkshowpresentatoren en hun gasten. Iedereen is verbaasd over het gedrag van Ali, Marco en Jeroen en tegelijk verbaast het natuurlijk niemand, omdat we allemaal weten dat er overal omhooggevallen mannen rondlopen die zich vunzig gedrag denken te kunnen permitteren. En op vrijdag, toen alles gezegd was, hoorde ik dat Meat Loaf overleden was. Meat Loaf, de veel te dikke zanger van Paradise by The Dashboard Light. De hymne van mijn jeugd. Ik werd verliefd tijdens het nummer. Mijn vriendinnetje had de LP Bat Out of Hell. Het was haar eerste. Ik kan het mij niet meer herinneren, maar we hebben vast gezoend tijdens het nummer. De clip op televisie was heerlijk. Uiteindelijk is het Karla DeVito die, met de stem van Ellen Foley, het gevoos van de zanger stopt en eerst wil weten of hij wel echt van haar houdt. Ja, zo ging dat toen… Het vriendinnetje werd mijn vrouw. Twee LP’s in de platenkast met dezelfde hoes. Even later kwam de CD erbij. En nu luister ik naar Bat Out of Hell via Spotify. Een liefdeslied waarbij het niet goed afloopt. “And the last thing I see is my heart, Still beating still beating, Still beating still beating, Breaking out of my body, and flying away, Like a bat out of hell”. Een song uit 1978. Een vleermuis uit de hel. Tweeënveertig  jaar later blijkt een vleermuis uit China de oorzaak van dood en verderf. Maar dan echt.  De Chinese vleermuis is dood. De dikke zanger nu ook. Het lijkt erop dat het virus ook zijn langste tijd gehad heeft. Laten we het hopen. Dan kunnen de kroegen en discotheken weer open, tot diep in de nacht. En dan kunnen de jongens en meisjes weer zoenen, gewoon omdat ze verliefd zijn.

Prins Andrew van Engeland is geen prins meer. Iets met jonge meisjes en macht. The Voice is van de buis. Ongeveer eenzelfde gevalletje van macht en seks. Groningers staan op maandag te kleumen in de rij en lopen op zaterdag met fakkels door de stad. De Haagse elite lijkt een dikke middelvinger op te steken naar de mensen in het Noorden. Feyenoord verliest meteen de eerste wedstrijd na de winterstop. Dat krijg je ervan als de twaalfde man het stadion niet in mag. Het leek er halverwege de week niet op, maar de winkels mochten dan toch open, maar de kroegen voorlopig nog niet. Toch was het afgelopen zaterdag op heel veel terrassen en in de restaurants lekker druk. Was het protest of burgerlijke ongehoorzaamheid? We zijn nog maar net begonnen aan het nieuwe jaar en het is nu al bijna niet meer te doen. Januari is alcoholvrij, maar niet voor mij. Valt er eigenlijk nog iets te lachen? Ik zoek in de krant naar een beetje vrolijkheid, struin op sociale media en kijk televisie. Novak Djokovic moet Australië uiteindelijk toch verlaten en kan zijn titel dus niet verdedigen. Einde van een soap met alleen maar verliezers. Max Verstappen crasht in virtuele 24 uur van Le Mans. Nieuw dagrecord met 36.308 positieve test. Met een heel klein glimlachje denk ik aan de derde prik die afgelopen vrijdag mijn arm in ging. En ik heb er totaal geen last van. Het was even zoeken, maar de lach kwam pas echt toen ik op zaterdagavond op de bank zat. Via de terugkijkknop van de televisie keek ik naar een herhaling van Toren C. Een mop van de twee besnorde portiers: “Ik zat laatst bij de Chinees. Vraagt de mooie serveerster: Wilt u menu? Zeg ik:  Nee, ik wil liever eerst een hapje eten.” Het is te flauw voor woorden en seksistisch bovendien. Het zal geholpen hebben, dat geef ik toe. Mijn rechter hand zat in een zak chips en in mijn andere hand had ik een flesje bier, maar ik moest lachen. Eindelijk!

“Ik ben zondag ook naar Amsterdam gegaan om te demonstreren”, vertelt de man met een zekere trots. “Toen we aankwamen op het Museumplein stonden er al van die grote borden, dat de demonstratie verboden was en dat iedereen naar huis moest gaan.” “Maar als de demonstratie verboden is, waarom ga je dan?”, vraag ik. “Omdat ik vind dat het al lang genoeg geduurd heeft. Al die maatregelen zijn onwettig. Er moet eens een keer iets aan gedaan worden.”, antwoordt de man. “Even later kwam er een drone van de politie boven ons vliegen”, gaat hij verder, “en daar zat een luidspreker in. Iedereen moest het Museumplein via de Van Baerlestraat verlaten, werd er omgeroepen. En toen we rustig wilden vertrekken, kwamen er ineens allemaal mannen uit busjes. Ze waren in het zwart gekleed en er stond Police op hun shirts. Die lui zijn ingehuurd door de politie om erop los te meppen. Ze horen bij criminele organisaties uit het buitenland.” “Nou, als de politie criminelen inhuurt om dubieuze klusjes voor ze op te knappen, dan staat het morgen met chocoladeletters op de voorpagina van de Telegraaf hoor”, werp ik tegen. “En als het niet de Telegraaf is, dan staat het wel in het Parool, de Volkskrant of het AD. Er waren toch ook journalisten bij die demonstratie van jou?” Het helpt niet. De man vertelt mij dat de kranten horen bij de MSM (mainstream media) en dat die allemaal gemanipuleerd worden. “Maar hoe weet jij dan dat die mannen in het zwart criminelen uit het buitenland zijn?”, vraag ik. Hij kijkt mij met een verbaasde blik aan. Blijkbaar snapt de man niet dat ik dat niet weet! “Dat kan je zo op het internet vinden. Het staat er vol mee.” Maar ik ben geen Wappie hoor, voegt hij er voor de zekerheid nog aan toe.

Mensen die geen vertrouwen hebben in onafhankelijke journalisten en niet meer geloven in onze democratie. Mensen die zichzelf, Twitter en Facebook vooral heel serieus nemen. In wat voor een staatsvorm zouden deze mensen willen wonen? Dat vraag ik mij de laatste tijd wel eens af.

Als je met ruim zeventien miljoen mensen op een kluitje woont, dan moet je het een beetje organiseren om chaos te voorkomen. Dat kan op de manier zoals ze dat bijvoorbeeld in China, Wit Rusland of Qatar doen. Daar bepaalt één man, met hulp van een paar vriendjes, wat je wel en niet mag doen. En als je niet doet wat de baas zegt, dan ziet het er slecht voor je uit. De meeste mensen houden zich daarom aan de regels.  Wij doen het op een andere manier. Met z’n allen kiezen we een select groepje mannen en vrouwen die we vervolgens vragen om de boel netjes voor ons te regelen. En als het ons niet bevalt, dan kiezen we gewoon weer een ander groepje. Democratie, noemen we dat. Het is een goed werkend systeem, zolang we allemaal maar lekker meedoen. Het heeft ons de laatste decennia veel  geluk en voorspoed gebracht. En daarom verbaast het mij zo, dat steeds meer mensen gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. Neem nou het verkeerslicht. Rood betekent: Even wachten. Het is een simpele regel om ongelukken te voorkomen, maar in Amsterdam hebben voetgangers en fietsers maling aan deze verkeersregel. En dan heb je de regel van het mondkapje in de trein. Niet leuk, maar het moet even. Ik zie hele volksstammen die het lapje onder de kin hebben hangen. Waarom? Als dat de bedoeling zou zijn, dan was er wel een kinkapje voorgeschreven. Over de trein gesproken. Steeds meer lieden lijken het niet nodig te vinden om te betalen als je met het openbaar vervoer reist. “Er wordt toch niet gecontroleerd”. Vuurwerk is ook zoiets. Het hoort bij Oud en Nieuw, maar dit jaar even niet. Jammer, maar dat hadden onze democratisch gekozen leiders nou eenmaal bepaald. Ik kan mij vergissen, maar de knallen waren afgelopen week nog nooit zo hard en op 31 december zag ik vanaf de vroege avond tot diep in de nacht prachtige vuurpijlen de lucht inschieten.

Waarom is het zo moeilijk om je gewoon aan de regels te houden? Misschien toch een milde vorm van dictatuur?

Met mijn broer in de kofferbak verlaat ik de begraafplaats. Het zou de eerste zin van een slechte thriller kunnen zijn. Tijdens een bezoek, eerder dit jaar, zag ik de mededeling dat in het voor jaar van 2022 de vakken C en I geruimd zouden worden. Er blijkt niet alleen schaarste op de huizenmarkt en krapte op de arbeidsmarkt, maar ook voor onze doden is de ruimte beperkt. “Als u het grafmonument of andere spullen zelf wilt meenemen, laat u dit dan voor 31 december 2021 aan ons weten” las ik op het mededelingenbordje. En nu ligt de steen van mijn broer in mijn kofferbak. Wat ik ermee moet? Geen idee. Als staptegel in de tuin? Dat lijkt mij niks. Dick liet niet over zich lopen. Met een haakje aan de muur is geen optie. Veel te zwaar. Maar de steen overlaten aan de nukken van de hovenier van dienst, dat vond ik ook geen prettig idee. Het ruimen van de stoffelijke resten is al naar genoeg. Met mijn familie heb ik de verschillende alternatieven overwogen, maar het leverde weer nieuwe dilemma’s op. “Het gaat zoals het gaat” staat er op de steen en met die gedachte hebben we de knoop doorgehakt. In het voorjaar maakt mijn broer plaats voor nieuwe doden. Hij was een sociale jongen. Maar ja, die steen. “Grafzerken zijn onnodige luxe voor de doden” hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk zeggen in zijn zomerprogramma Chansons. Mooi gezegd. Het stoplicht staat op rood. Ik denk aan Dick. Al die ritjes die we in zijn laatste jaar samen naar het ziekenhuis maakten. En nu, na al die lange eenzame jaren rijd ik samen met mijn broer naar huis. Het zou zomaar de laatste zin van een mooi kerstverhaal kunnen zijn. Jammer. Het verhaal van Dick is ruim zeventien jaar geleden al behoorlijk beroerd geëindigd. Maar zijn naam is in marmer gebeiteld.

Het had weinig gescheeld of u had hier een wit scherm aangetroffen. Een week lang hebben mijn vrouw en ik een mannetje over de vloer gehad. Het zou leuk zijn als we er rond kerst weer netjes bij zouden zitten, hadden we bedacht. Alle deuren en kozijnen weer lekker fris in de verf. Het mannetje bleek ook goed te kunnen behangen. Als ik het er in het trapgat af zou halen, dan zou hij er weer een mooi nieuw behangetje opplakken. Nou, dat moesten we dan maar doen. Een klusje van een half uurtje voor mij. Alleen het kleine stukje boven in de hoek bleef zitten. Ik kon daar net niet bij. Een jaar of vijftien geleden hebben mij vrouw en ik het er zelf nog opgeplakt en dat ging toen goed. De keukentrap op het richeltje onderaan het traphekje en dan de bovenkant van de trap tegen de muur er tegenover. Als een ware circusartiest zweefde ik toen boven het trapgat met de twee punten behang in mijn handen. Als het er op die manier op kan, dan moet ik het er toch ook op diezelfde manier af kunnen halen? De keukentrap is nog dezelfde als vijftien jaar geleden. Het richeltje onderaan het traphekje ook. Zelf ben ik ouder en wijzer, maar toch ga ik op het traphekje zitten en plaats de keukentrap op de juiste manier in het trapgat. Als ik mijn voet op de keukentrap wil zetten, gaat het mis. Met een hoop herrie glijdt hij van de richel! In een flits trekt het leven aan mij voorbij. Een paar seconden later hang ik met mijn rechterarm aan het traphekje. In mijn linkerhand heb ik de keukentrap nog vast. “Gaat het goed?”, hoor ik vanuit de woonkamer. “Ja hoor, ik denk dat alles nog heel is.” Het mannetje heeft het laatste stukje behang er voor mij afgehaald en er niets extra voor gerekend. Aardige vent. Over vijftien jaar moeten we maar eens na gaan denken over een senioren woning. Alles lekker gelijkvloers.

Sinds een maand of twee zijn de verhalen van artsen en virologen weer dagelijkse kost op televisie. Of nou Eva of Beau aan het hoofd van de tafel zit, de dames en heren rijden maar wat graag naar Amsterdam. Als bij RTL de tafel vol zit, dan wijken ze uit naar de Publieken. De Westergasfabriek is ook in Amsterdam en daar kan je  aanschuiven bij Margriet, Charles, Giovanca, of Jort. Ook prima.  

Afgelopen donderdag was Peter van der Voort vanuit Groningen, waar hij afdelingshoofd is van de intensive care, helemaal naar onze hoofdstad gereden. De volgende ochtend hoorde ik Peter alweer op de radio vanuit de studio in Hilversum. Moet je niet op je werk zijn, dacht ik. Peter van de Voort is niet de enige arts die op deze manier aan zijn populariteit werkt. De absolute kampioen is natuurlijk Ab Osterhaus, op de voet gevolgd door Diederik Gommers. Maar Ernst Kuipers, Károlly Illy en Andreas Vos doen ook lekker mee. Het verhaal is steeds hetzelfde. Het virus verspreidt zich te snel, wij moeten ons beter aan de maatregelen houden en de verpleegkundigen zijn de uitputting nabij. Het is allemaal waar en zorgelijk bovendien, maar ik weet het inmiddels wel. Zou het niet beter zijn als die artsen en virologen hun tijd en energie gaan besteden aan het werk waarvoor ze zijn aangenomen? Als ze echt tijd over hebben, kunnen ze misschien de verpleegkundigen een handje helpen of een goed plan maken om de volgende golf het hoofd te bieden. Misschien hebben de dames en heren wel een gezin dat ook wat aandacht verdient? Als het virus in het voorjaar weer in de pauzestand gaat, mogen ze van mij best weer eens aanschuiven aan de talkshowtafels, maar voor nu is het wel even genoeg. Ik vraag mij zo langzamerhand af waar we meer last van hebben, het virus of de virologen? De komende feestdagen zullen toch al niet zo vrolijk worden als we zouden willen, dus laat ons alstublieft even met rust, Peter, Diederik en Ab. Blijf lekker bij vrouw en kinderen of draai een extra weekenddienst, dat is beter voor iedereen.

We zijn weer terug bij af. De ziekenhuizen stromen vol, de restaurants blijven leeg en de mondkapjes moeten weer op. Allemaal niet leuk. En toch liep ik de afgelopen week met een grote glimlach in het rond. Hij verdween achter het mondkapje, maar hij was er echt. Ik mocht namelijk weer zes prenten ophangen in ons Stadskantoor.

Na de serie prenten “In Deuren en Kleuren” was het wel weer eens tijd voor iets nieuws en dat waren ze op het stadhuis van Vlaardingen met mij eens. De vraag was even met welk thema ik aan de slag zou gaan. Het zijn bruggen geworden. De meeste Vlaardingers van een zekere leeftijd hebben op een mooie zondagmiddag wel eens van ’t Hof naar ’t Hoofd gewandeld. Ik dus ook. Je passeert dan de Oude Havenbrug, de Prinses Julianabrug en de Spoorbrug. Zo ontstond het idee voor een nieuwe serie prenten. Maar, drie bruggen is wel een beetje karig en daarom heb ik voor deze keer een langere wandeling gemaakt. Als je van de Vaart naar de Maas wandelt, kom je een stuk meer bruggen tegen. Niet allemaal even mooi, maar genoeg om een paar aardige plaatjes van te maken. Het zijn er zes geworden en die hangen nu in de publiekshal van het Stadskantoor in Vlaardingen.  Om de feestvreugde nog wat op te voeren heb ik afgelopen week elke dag een prent op mijn socials geplaatst. Op één van die prenten zwemt een eend onder de brug. Ik wist al dat ik niet zo goed was in vogels, daarom heb ik die eend met zijn kop in het water getekend, dat scheelt de helft. Eén van mijn trouwe volgers vond vooral die meeuw onder de brug wel  grappig. Ach het is kunst, je mag er in zien wat je wilt. Maar toch… Ik denk niet dat er volgend jaar een serie van Roon in het stadskantoor hangt met de titel “Vogels in het Vlaardingse luchtruim”.

Tja, wat moet je ervan zeggen? Moet je er nog iets van zeggen? Iedereen zegt er al iets van. De burgemeester van Rotterdam noemt het een orgie van geweld en vindt de aanval op de politie schandalig. Twitter zegt #Coolsingel en #Rotterdam en daarna heel veel verontwaardiging, boosheid en “het is de schuld van de regering”.  “Rellend tuig en domme meelopers”, zegt een bestuurder van de Nederlandse Politiebond. Tweede Kamerlid Ingrid Michon (VVD) zegt dat het een stelletje mafkezen zijn en de minister zegt dat het weerzinwekkend en misdadig is. Het gaat allemaal over de jongetjes en mannen met petjes en capuchons die er afgelopen vrijdag een teringzooi van maakten in het centrum van Rotterdam. Het zou een demonstratie worden tegen 2G. Daar kwam het vuurwerkverbod bovenop en toen liep het volledig uit de hand. Ze haalden er de internationale pers mee. De kranten in Engeland, Duitsland en Frankrijk plaatsen foto’s van brandende politieauto’s. Dat hadden die gasten toch maar mooi voor elkaar. Maar de capuchonbroeders in Roermond en Kampen hebben ook hun trots. Ze laten zich niet zomaar het kaas van het brood eten. In de hoop om ook het journaal en de kranten te halen, bestookten ook zij de politie op zaterdag met het vuurwerk. Niet erg origineel, maar wel effectief. In Den Haag hadden ze in de gaten dat alleen vuurwerk niet genoeg zou zijn. Daar vloog een steen door de ruit van een langsrijdende ambulance. Als die gasten straks voor de snelrechter staan, dan weten ze zelf niet meer waarom ze het deden. Ze werden waarschijnlijk uitgedaagd door de politie en lieten zich meeslepen door de groep. Misschien hebben ze zelfs spijt. Zo ging het na de avondklokrellen in Rotterdam, zo zal het nu gaan en zo zal het over een paar weken ook wel weer gaan. Wat moet je er nog van zeggen?

Omdat we last hebben van een gemeen virus, sommigen noemen het een griepje, mogen we van minister Hugo de Jonge weer een tijdje niet meer zo veel naar buiten. Na zes uur mag je alleen nog maar online shoppen, je biertje drink je ’s avonds maar gewoon thuis op de bank en voetbal kijk je op televisie. Thierry en Geert zijn hier natuurlijk razend over, dat is logisch. De heren zijn namelijk bijna overal boos over. Maar het gekke is, dat ik ze tot nu toe niet gehoord heb over Minister Carola Schouten, terwijl zij toch een stuk strenger is dan haar collega Hugo. Onze kippetjes mogen namelijk helemaal niet meer naar buiten. Scharrelkip of niet, je blijft binnen, vierentwintig uur per dag. De jaarlijkse vogelgriep is weer in het land.  

Thierry en Geert vinden alles wat uit het buitenland komt eng en gevaarlijk, behalve Sinterklaas en zijn Pieten. Thierry en Geert verschijnen zelfs in het Zwarte Pieten Journaal van Ongehoord Nederland om hun liefde aan de Vreemdelingen te betuigen. Voor de meeste Nederlanders zijn een paar zwarte vegen op het gezicht van Pietermanknecht tegenwoordig meer dan genoeg, maar voor Thierry en Geert geldt, hoe zwarter hoe beter. Dat was vroeger zo en dat moet altijd zo blijven. Maar dan alleen als de grote baas wit is. Dat dan weer wel. En alleen een paar weken per jaar, daarna moet Nederland weer zo wit mogelijk kleuren. Eigen volk eerst. En daarom vind ik het zo gek dat de mannen geen mening lijken te hebben over de maatregelen van minister Carola Schouten. De vogelgriep wordt toch elk jaar binnengevlogen door trekvogels uit verre vreemde landen. Ze overwinteren lekker in ons landje, vreten onze velden kaal en poepen alles onder, waardoor onze kippen de griep krijgen. “Het luchtruim moet gesloten worden voor al die vreemde vogels.” “Desnoods schieten we ze bij de grens uit de lucht.” “Eigen kippen eerst!” Dit soort teksten zou je verwachten, maar het is stil. Geen Kamervragen, geen ronkende berichten op twitter en geen scheldkanonnades op YouTube. De wegen van Geert Wilders en Thierry Baudet zijn ondoorgrondelijk.