Praatjes

De teennagel van Gerard Reve. Je moet er niet aan denken. Mathijs van Nieuwkerk wel. Ik hoorde hem er afgelopen week enthousiast over vertellen. Als broekie mocht hij, lang geleden, zijn idool interviewen. Gerard bleek na het knippen van zijn teennagels de boel niet op te ruimen en Mathijs stak stiekem een nagel in zijn broekzak. Nu zit die teennagel in een medicijnpotje en dat staat nog altijd als een soort relikwie op zijn werkkamer.

Mijn oude vader woont sinds een paar maanden niet meer in zijn eigen huisje. Het verpleeghuis is zijn treurige lot. De woonkamer, die gemeubileerd is met degelijk instellingsmeubilair, deelt hij met 7 anderen. Op zijn slaapkamer heeft hij een hang- en een legkast, een nachtkastje en een plankje boven zijn bed. Dat betekent dus afscheid nemen van al je spulletjes. Echt alles.

Met vrouw, broer, zus, schoonzus en zwager hebben we er een paar weekenden voor uitgetrokken. Bij de kringloop en de milieustraat kennen ze ons inmiddels. Afgelopen zaterdag was de laatste grote verdeeldag. Alles wat op de één of andere manier waarde zou kunnen hebben, is verzameld en wordt uitgestald om verdeeld te worden. We vullen nog een laatste doos voor de kringloop en er gaat ook nog het één en ander de vuilnisbak in. Foto’s van overgrootvader en –moeder zijn leuk, maar wat doe je er mee? Niet weggooien in ieder geval. Het babyboek van mijn tweelingbroer en mijzelf is grappig. Het begin van 42 jaar lief en leed. Het begon vooral met lief. Een fotootje van twee jongetjes op een po die elkaar een kusje geven. Tweeënveertig jaar later eindigde het voor mijn broer Dick. Tussendoor hebben we ruzie gemaakt en ons kapot gelachen. Er zitten ook twee plukjes blond haar in het boek. “Voor het eerst geknipt 20-3-63”, staat erbij. Bij het ene plukje staat “Ronny”, bij het andere “Dicky”. Ik denk dat ik dat plukje eruit haal en in een medicijnpotje ga stoppen.

“Het is in Nederland allemaal prima geregeld voor de LHBT gemeenschap, wettelijk gezien. Maar het gaat om de maatschappelijke acceptatie. Daarom is de Canal Pride zo belangrijk.” Ik hoorde het Frits Huffnagel afgelopen vrijdag op mijn autoradio zeggen. Frits is een prominente en trotse homoseksueel. U kent hem misschien wel van televisie. Vroeger was hij wethouder in Amsterdam en later ook in Den Haag, maar tegenwoordig is hij voorzitter van Pride Amsterdam en werkt hij als BN-er. Ik hoor nog een paar collega BN-ers, en natuurlijk ook Ellie Lust, soortgelijke teksten roepen. Aan de talkshowtafel op vrijdagavond vertellen twee ministers dat ze mee gaan varen en ook zij zijn dezelfde mening toegedaan als Frits. “De Canal Pride is heel belangrijk voor de maatschappelijke acceptatie van de LHBT gemeenschap.”

Ik was toevallig in Amsterdam tijdens deze Canal Pride en ik heb ze weer gezien: Vreemd uitgedoste types die hun seksualiteit vol trots aan de maatschappij aan het tonen waren. Het is een soort carnaval, maar dan anders.

De Brabo’s en Limbo’s vieren hun feest in februari. Ze trekken rare kleren aan en hossen drie dagen lang, tot diep in de nacht, stom dronken door de vrieskou. Ik vind het raar, maar van mij mag het, zolang ik maar niet mee hoef te doen. Iedereen zijn feestje. Geen probleem.

De Lesbo’s en homo’s doen het midden in de zomer. Ze varen op versierde boten door de grachten van Amsterdam. Daarbij produceren ze een bak teringherrie waar de honden geen brood van lusten en aan het eind van de dag is iedereen ook hier stomdronken. Ik hou er niet van, maar van mij mag het. Toon je blote kont, trek een strak rubberen pakje aan bij dertig graden in de zon, zwaai in het rond met een reuzen dildo. Ik snap er geen reet van, maar doe het als je dat leuk vindt. Vier je feestje. Vier de liefde. Hartstikke mooi allemaal. Maar ga niet roepen dat dit allemaal nodig is om maatschappelijk geaccepteerd te worden. Doe effe normaal.

Amsterdam beweegt traag en  loom. De dag was heet en de avond brengt geen verkoeling. Het treinverkeer is in de war. Om 21:37 vertrekt er toch een trein naar Rotterdam.  Spoor 15a. Mijn telefoon plopt. Een berichtje: “Voorzichtig als je thuis komt. Ws nog luik open en zandzakken overal”.  Hoezo zandzakken? Geen wolkje aan de lucht. Hadden we maar een verkoelend regenbuitje. Ik check nu.nl. “Noodweer in Rotterdam. Eén dode en één  zwaar gewonde.” Het is donderdagavond. De avond voor de totale maansverduistering. Mijn telefoon plopt voor de tweede keer. Het is weer een berichtje van mijn vrouw: “De lamp in de gang klapt er ook nog uit. Schrok mij kapot.”

Oude beschavingen wisten het al. De goden willen iets vertellen met een maansverduistering . Het bracht zelden iets goeds. Oogsten mislukken, hongersnood en epidemieën zullen het volk treffen. De bloedrode maan is het teken.

Morgen is het zover. De aarde zal dan precies tussen de maan en de zon staan. De voortekenen zijn nu al waarneembaar. In Rotterdam duidelijker dan in Amsterdam. De hoofdstad wordt nog gespaard. Maar voor hoelang? Morgen is het vrijdag. Dat is de dag. Als ik door de avond fiets, zie ik hem. De maan. Hij is vol, tenminste bijna. Morgen pas echt. En hij is ook al rood, maar morgen zal hij bloedrood kleuren. Dat hebben alle deskundigen voorspeld. Wat ze er niet bij verteld hebben, is dat het hele land overspoeld zal worden met ellende. Donder en bliksem zullen ons treffen. Rotterdam kreeg al een voorproefje.

Inmiddels weten u en ik hoe het is afgelopen. We waren er klaar voor. Het luik achter de deur was dicht maar de zandzakken stonden nog klaar. Midden in de nacht ben ik de tuin nog ingelopen. Ik heb de hemel afgespeurd. Maar geen maansverduistering te bekennen. Gelukkig maar. Dat scheelt een boel ellende.

Elk risico uitsluiten, dat had ik mij drie maanden geleden al  voorgenomen. De hele dag op een ligbedje in de tuin. Lekker in het zonnetje. Alleen af en toe naar binnen voor een koffietje of een frisje en verder niets. Vrijdag de dertiende. Maar het liep anders. Plichtsbesef. Ik ben toch op mijn fiets gestapt. Je laat je collega’s tenslotte niet in de steek.

In de trein word ik verrast door een oude bekende die ik al maanden niet meer gezien heb.  De dakloze straatmuzikant speelt tussen Leiden en Haarlem een moppie op zijn gitaar en tovert een glimlach op mijn gezicht. Als hij met de pet rondgaat, blijkt dat meer mensen in de coupé zijn vrijdagochtend blues kunnen waarderen.  Mijn vrouw apt een fotootje van een mooie bos bloemen. “gekregen van mijn werk. Twaalf en een half jaar aan de zaak” schrijft zij erbij. Een collega apt vlak daarna. “We hebben de gestolen spullen weer terug.”  Amsterdam ziet er vrolijk uit. Dat ligt niet aan Amsterdam, maar aan al die mensen die er in de zomerzon veel mooier en gezelliger uitzien. Een mooie Amerikaanse dame kijkt mij verbaast aan. Ze is een beetje in de war. “Het lijkt wel of ik uw tweelingbroer gisteren gezien heb. We waren in Delft.” “Dat was ik. In Delft hebben we ook een paar van die prachtige winkels en daar loop ik ook wel eens rond”.  Ze kocht uiteindelijk niets, maar wat geeft het, we hadden een gezellig praatje.  Ik lees op mijn telefoon dat Dylan Groenewegen zijn eerste etappe gewonnen heeft in de Tour de Frans. Als ik na een lange dag thuis kom, staat er een bakje kersen voor mij klaar. Het aller lekkerste zomerfruit.

Ik kijk nu al uit naar 13 september 2019. Dat zal waarschijnlijk de vrijdag zijn dat Gaston met zo’n gouden envelop bij ons aanbelt.

Carolijn Brouwer won met Dongfeng de Volvo Ocean Race. Deze Scheveningse is de eerste vrouw die de barre zeilrace wint.

Max Verstappen versloeg ze vorige week allemaal. Vettel, Hamilton, Raikkonen en Ricciardo, ze kwamen er niet aan te pas. Max won de Grand Prix van Oostenrijk en de tribunes kleurden oranje.

Kiki Bertens verslaat op Wimbeldon de grote Venus Williams.

Aan het WK voetbal doen wij niet mee. We hebben  alleen een Nederlandse scheidsrechter. Hij doet het hartstikke goed, maar hij mag niet winnen. De Rode Duivels winnen wel alles. Ze verslaan zelfs de Goddelijke Kanaries. Als u niet zo van voetbal houdt: De Belgen hebben afgelopen week een wedstrijdje gewonnen van Brazilië. En dat is behoorlijk knap. Onze Zuiderburen staan gewoon in de halve finale. Vanaf nu zijn we in Nederland toch allemaal een beetje Belg. Toch?

De Tour de France is begonnen en we kunnen de dag weer lekker afsluiten met de Avondetappe op televisie. Dione de Graaff is gestopt met die eeuwige glazen Franse wijn van Mart Smeets. Ze drinkt gewoon een koud glas bier met haar gasten. Heerlijk.

De dames en heren van de Tweede Kamer zijn met zomerreces . Daar hebben we tot september geen last meer van.

Zelf heb ik afgelopen week een Instagram account aangemaakt. Wat ik ermee moet, weet ik niet. Het schijnt dat ik er nu weer bij hoor.

En de zon blijft maar schijnen. Wat een begin van de zomer!

Wat is er nou leuker dan op een zonnige doordeweekse dag dieren kijken in Diergaarde Blijdorp? Op een zonnige doordeweekse dag mensen kijken in Diergaarde Blijdorp.

Er lopen pracht exemplaren rond. Vrouwtjes, hoog op de benen, in de vruchtbare leeftijd. Dat kan je zien aan de kleintjes die ze bij zich hebben. Ze vallen op, omdat er in diezelfde categorie ook veel dikbillen rondlopen. Ook vaak met jonkies. Op een bankje zit er eentje met een doodskop op haar linkerarm en een lief klein kindje op haar rechter. De doodskop is fraai getatoeëerd. Het lieve kind is van haar eigen vlees en bloed. In haar hals heeft de moeder  een prachtige roos laten zetten met daaronder de tekst “Rock till death”. Ik hoop voor het kleintje dat deze rockbitch nog heel lang door blijft rocken. De zielenpoten lijken zielig, maar zijn het waarschijnlijk niet. Ze handelen nogal instinctief en dat pakt niet altijd goed uit. Daarom wandelen ze lekker rond met professionele begeleiding. De pechvogels bewegen zich voort in rollend materieel. Soms aangedreven door een motortje, maar meestal wordt er met liefde en zweet op het voorhoofd geduwd. En dan heb je de krijsende krijgertjes. Zij verplaatsen zich in groepen door de diergaarde. Je herkent ze aan de T-shirtjes of hesjes die ze dragen, allemaal in dezelfde kleur. Een ander kenmerk is het rugtasje dat elk lid van de groep draagt. De krijgertjes jagen de dieren de stuipen op het lijf en hebben vervolgens maar één doel:  de speeltuin. Waar ga je anders voor naar een dierentuin? In elke groep lopen een paar volwassenen die wanhopig proberen de boel bij elkaar te houden. In een uiterste poging de route naar de speeltuin nog even uit te stellen, wordt een ijsje beloofd. Bij de oppasopa en -oma gaat het er een stuk rustiger aan toe. Oma stuurt de opvoeding nog wat bij, omdat zij vindt dat haar schoondochter daar steken bij laat vallen. Opa hangt de grapjurk uit. De mannen en vrouwen die onopvallend rondlopen in de schutkleuren van het park, verzorgen de dieren. Zij houden van hun dieren en hebben zo hun gedachten bij al dat loslopende volk.  Zelf hoor ik vandaag bij de stelletjes. Samen met mijn vrouw heb ik een heerlijke dag. Indrukwekkend. En we hebben ook nog bijzondere dieren gezien.

“Trump is een varken”.  Het zijn niet mijn woorden.  Roger Waters, u weet wel die van Pink Floyd,  speelde afgelopen week vier keer de Ziggo Dome vol. Bij één van die vier zat ik, voor veel te veel geld, op een nogal slechte plek, maar ik was er bij. Roger is nooit een groot zanger geweest. Daarom neemt hij altijd zangeressen mee en die zijn fantastisch. Ik houd van vrouwen met een grote strot. En de vrouwen van Roger hebben een grote strot, kan ik u vertellen. Roger zelf moet het meer hebben van zijn teksten. “Trump is a pig” vertelt hij ons na de pauze en voor de zekerheid toont hij er lichtbeelden bij. Even later roept Roger “Fuck the pigs”en de zaal joelt instemmend.  Een paar jaar geleden won Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur. Ik denk dat Roger Waters meer gaat voor die van de vrede. We zien de portretten van Donald Trump, Vladimir Putin, Benjamin Netanyahu en Kim Jong-Un langs komen. Allemaal leiders die het niet goed doen en dus tot de categorie varkens gerekend mogen worden. Ook de portretten van onze eigen Geert Wilders en zijn vriendin Marine le Pen komen voorbij. Zij horen dus ook bij de varkens. Roger probeert ons duidelijk te maken dat je geen muren moet bouwen om de ander buiten te houden en dat we uiteindelijk allemaal gelijk zijn. Religie, kleur, ras of geaardheid, het maakt niet uit. Een prima boodschap, een beetje ruw verpakt, dat wel.

De show was prachtig, de muziek geweldig en ik heb genoten van de zangeressen. Roger Waters trekt op zijn oude dag nog steeds volle zalen, maar de Nobelprijs moet hij maar uit zijn hoofd zetten.

Wie stuurt er nog een kaartje? Wie schrijft er nog een brief? Computer, tablet en smartphone hebben de taak van de pen en het papier overgenomen. PTT wordt TNT en heet nu PostNL. De postzegel moet steeds meer kosten en de postbode juist niet. We gaan vooruit.

De envelop met antwoordnummer (postzegel is niet nodig) staat al een paar dagen op de kast. Duitsland heeft zojuist met één nul van Mexico verloren. We hebben lekker gegeten. Glaasje wijn erbij.  “Ik breng die envelop wel even naar de brievenbus. Het is nog lekker buiten.”  Geen haast. Het busje van PostNL komt pas morgenavond om mijn brief op te halen. De brievenbussen worden in Nederland nog maar één keer per dag geleegd en niet meer op zaterdag en zondag. Dat kost te veel. De enige reden om de pas wat te versnellen is de wedstrijd van acht uur, Brazilië tegen Zwitserland. Zou dat ook weer zo’n verrassing worden? Als de brief in de gleuf verdwijnt valt mijn oog op het venstertje waar de dag van de volgende lichting op staat. Ik lees “Post in deze brievenbus wordt – woensdag –  na 17:00 uur opgehaald” .  Woensdag? Lees ik dat goed? Woensdag? Ik ben toch niet dronken? Eén glaasje wijn heb ik op. Het is vandaag zondag en op de brievenbus staat dat de post in deze bus pas woensdag wordt opgehaald. Heb ik iets gemist? Is dit de volgende bezuinigingsoperatie van PostNL? Wordt de post nog maar twee keer per week opgehaald? Zo gaat de vooruitgang wel heel erg snel.

Ik denk dat de chauffeur van het PostNL busje afgelopen vrijdag van Marokkaanse komaf was. Hij zal de wedstrijd op de radio gevolgd hebben. In de laatste minuut kopte één van de “Leeuwen van de Atlas” de bal in eigen doel. Wedstrijd verloren. Juist op dat moment was de brievenbus in de Henriette Roland Holststraat aan de beurt. Ik neem het de chauffeur niet kwalijk. Ik hoop dat hij volgende week maandag tuterend door de straat rijdt.

Jeroen Lokerse heeft een advies geschreven. Volgens mij heeft niemand om dat advies gevraagd, maar Jeroen schijnt een grote meneer te zijn in de vastgoedwereld en dan wordt er iets van je verwacht. Ik had tot afgelopen week nog nooit van deze meneer gehoord en  al helemaal niet van het bedrijf waar hij de baas van is, Cushman & Wakefield. Dat ligt niet aan Jeroen, dat ligt aan mijn te kleine bankrekening. Jeroen is van het grote economische denken, van de mannen van veel, meer, meest. Jeroen houdt kantoor op de Amsterdamse Zuidas. Hij heeft zijn advies aangeboden aan burgemeester Jan van Zanen van Utrecht, die ook voorzitter is van de Vereniging Nederlandse Gemeenten. De burgemeester is een beminnelijke man en heeft het advies netjes in ontvangst genomen, maar in de auto naar huis moet hij zich kapot gelachen hebben. ”De grootste Nederlandse steden Rotterdam, Amsterdam, Den Haag en Utrecht moeten samengaan in één grote metropool met de naam Nieuw Amsterdam”, dat is het advies van Jeroen Lokerse.  “Alleen op die manier kan de Randstad concurreren met steden als Parijs, Londen en Berlijn.”

Hoezo concurreren? Hoezo één grote metropool? Hoezo één naam voor steden die allemaal al prachtige namen hebben?

Jeroen is de weg een beetje kwijt. Verkeerde afslag genomen.  Afslag Zuidas. Het lijkt mij verstandig dat hij daar voorlopig maar blijft zitten. Ga vooral niet op zoek naar de juiste afslag, Jeroen. Rij de afslag Rotterdam Zuid gewoon voorbij. Voor je eigen veiligheid.

Het is precies een week later. Je gelooft het niet en toch is het echt waar. Dezelfde trein, maar dan de andere kant op en een uurtje of veertien vroeger. Zaterdagochtend, kwart voor acht, Station Schiedam. Het achterste treinstel. Natuurlijk, want lekker rustig en op zaterdagochtend helemaal voor mezelf. Bijna. Ik hoor iets dat op muziek lijkt. Na een beetje speurwerk ontdek ik de bron. Een jonge vent, onderuitgezakt, petje op met daaroverheen een zwarte capuchon. Noord Afrikaanse roots. Neem ik een andere coupé? Nee, want ik zit hier altijd. Waarom doet hij geen oordopjes in of zet hij zo’n loeigrote koptelefoon op zijn kop? Dat doen ze toch allemaal? Een beetje muziek, allah, maar hier houd ik dus niet van. Niet mijn genre. Aan de teksten te horen valt dit in de categorie gangsterrap. Die gozer trekt zich van niemand iets aan. In Delft stapt er nog een forens in. Het geluid dempt. Ik hoor zelfs helemaal niets meer. Af en toe nog een flard, maar dat lijkt per ongeluk.

Den Haag Hollands Spoor. De rapliefhebber loopt langs mij naar de uitgang van de trein. Zijn blik is die van zo’n verongelijkte Mocro die lijkt te zeggen: “Wie maakt mij wat. Ik doe lekker waar ik zelf zin in heb.” Het station ligt aan de rand van de Haagse Schilderswijk. De wijk met de moskeeën, waar nogal eens een haatimam langs komt. We zijn precies op de helft van de Ramandan. Op zijn hoodie lees ik de naam van een installatiebedrijf. Hij draagt bedrijfskleding, net als ik. Waarschijnlijk is hij vanmorgen vroeg uit Dordt vertrokken om op tijd op zijn werk te zijn. In Dordt heb je feestende blonde vrouwen en licht getinte jonge gasten die op zaterdag voor hun baas een klus afmaken.