Het schiet al op. Nog een paar weken en dan komt de Goedheiligman ons land weer binnenvaren met zijn pietermannen. Het kinderfeest aller kinderfeesten. Ik ben inmiddels dik over de vijftig en mijn kind is het huis uit. Kleinkinderen zijn er gelukkig nog niet. Ik hoef alleen nog mee te doen met de discussie over de kleur van Pietermanknecht en mij tegoed te doen aan het gevulde en dikke speculaas uit de supermarkt. Verder heb ik er geen last meer van. Tenminste dat zou je denken. Niets is echter minder waar. De ene familie vindt het toch wel erg leuk om met z’n allen het sinterklaasfeest te vieren met surprises en gedichten. De andere kant heeft ook wel zin in een gezellig avondje met kleine cadeautjes en zo, en dan voor iedereen ook nog een gedichtje. Waarom nou, vraag ik mij af? Ik heb het al zo zwaar. Inmiddels ben ik gedwongen lid geworden van lootjestrekken.nl. Volledig digitaal ben ik gekoppeld aan een familielid, waarvan ik de naam niet mag noemen. Mijn vrouw voert de druk op. “Heb je je lijstje al op lootjestrekken.nl gezet? Je moet ook nog een lijstje bij mij inleveren voor het avondje bij ons.” Maar ik heb alles al. Ik ben ontzettend tevreden. Ik hoef geen cadeautjes meer. En toch moet het. Sinds een paar dagen vul ik mijn vrije avonden met het doorspitten van alle folders die in de bus gevallen zijn. Ik speur op Spotify naar goede muziek. Een CD doet het altijd goed op een verlanglijstje. Ook een boek zou kunnen. Maar welk boek? Ik ga voorlopig niet op vakantie, dus het mag zeker niet te dik zijn. Mijn collega’s vragen of er iets is. “Je ziet er zo moe uit.” In mijn bed lig ik te piekeren. Ik kan de slaap niet vatten. Lijstjesstress. En dat is nog maar het begin. Als ik de lijstjes klaar heb, volgt de surprise- en gedichtenstress. Hoe hou ik dit vol? Doe nog maar een stukje gevuld speculaas.