Praatjes

Een korte samenvatting van het telefoongesprek dat ik een paar weken geleden had met een dame van onze lokale New York Pizza:

Ik: “U heeft net twee pizza’s bezorgd, maar hoe kan ik zien welke van de twee een bloemkoolbodem heeft?”

NewY: “Dat kunt u niet zien.”

Ik: “Zetten jullie geen teken op de doos?”

NewY: “Nee, dat doen we nooit. Ze zien er hetzelfde uit. Ze ruiken en ze smaken ook hetzelfde. Wat is het probleem?”

Ik: “Het probleem is, dat mijn vrouw graag een pizza wil met een bloemkoolbodem en ik niet.”

NewY: “Maar ze smaken echt hetzelfde.”

Ik: “Mag ik de leidinggevende even aan de lijn?”

NewY: “Ik ben de leidinggevende.”

Geheel tegen mijn gewoonte, heb ik bij mijn laptop zitten wachten op het mailtje dat tegenwoordig volgt op elke digitale bestelling. Eén ster heb ik ingevuld. Voor straf werd ik doorgelinkt naar een soort online chatgesprek. Hoe of ik het bestelproces vond, of de levertijd in orde was en wat ik van de koerier vond? Allemaal prima, geen klachten. Mijn probleem met de onherkenbare pizzabodem kon ik niet kwijt. Gelukkig werd mij nog de mogelijkheid geboden een mailtje te sturen naar de klantenservice van New York Pizza. Tien dagen later krijg ik antwoord: Omdat ik laatst te lang op mijn pizza heb moeten wachten, krijg ik een kortingscode t.w.v. €3,00 voor mijn volgende bestelling. Maar ik heb helemaal niet te lang op mijn pizza hoeven wachten! Nadat ik mijzelf herpakt heb, beantwoord ik de mail en leg nog één keer vriendelijk uit wat mijn probleem was. Binnen een dag beantwoordt Webcare medewerker Danique mijn mailtje: “Hi Ronald, Bedankt voor je bericht en wat vervelend dat er nog geen contact met je is opgenomen. Ik heb de franchisenemer een herinnering gestuurd. Hij zal zo snel mogelijk contact met je opnemen. Laat je mij weten of dit is gebeurd?” Van de franchisenemer heb ik nooit meer iets gehoord. Van Danique trouwens ook niet. Gelukkig hebben we sinds kort een prachtig nieuw pannenkoekenrestaurant in Vlaardingen. Twee weken na de opening konden ze daar de deur alweer sluiten. Moest van Mark Rutte. Je kan wel afhalen of laten bezorgen. Ze doen de pannenkoek dan netjes in een pizzadoos en schrijven er keurig op welke smaak er in zit. Ik was al niet zo van dat buitenlandse eten, maar voor mij wordt het voortaan pannenkoek in plaats van pizza. Pannenkoek van De Soete Suikerbol (www.suikerbol.nl). Een aanrader!

De telefoon is altijd binnen handbereik en dus worden er filmpjes gemaakt. Die moeten ook online, anders is er niets aan. De filmpjes over de ellende van een ander doen het goed. Soms zijn ze om te lachen, maar meestal gaan ze over hufters en zijn ze bedoeld om je kapot aan te ergeren. Ook lekker. Afgelopen woensdag sloten de kroegen om tien uur hun deuren en die gaan  voorlopig niet meer open. Je kon er op wachten dat er nog aardig wat mensen die laatste uurtjes wilden genieten van het bier uit de tap. En dus kwam er een filmpje met dronken feestvierende lieden. Het filmpje duurde anderhalve minuut en ging online. Het werd gedeeld en nog eens gedeeld en het werd vertoond in het journaal en in alle talkshows ging het erover. “Schande!” “Een middelvinger naar de zorg!” Op het scherm achter de tafel bij Jinek werd het filmpje in een loop gezet. Zo kreeg het bijna de lengte een speelfilm. De volgende dag schreven alle kranten over het feestje in de tent op het Plein. In het buitenland werd het een item in het nieuws en dat werd dan weer een item in onze nationale actualiteitenrubrieken, waardoor er een mooi klassiek Droste-effect ontstond. Als je niet beter wist zou je denken dat heel Den Haag in de fik had gestaan. Zo gaat dat dus tegenwoordig met een filmpje van anderhalve minuut. Ik heb hier best een mening over, maar ga deze niet opschrijven. Belofte maakt schuld. Maar allemachtig wat heb ik het er moeilijk mee. Gaat het over voetbal, dan gaat het over corona, gaat het over vakantie, dan gaat het over corona en gaat het over het weer dan zal dat ook wel door corona komen. In de krant van zaterdag zag ik gelukkig nog een heel klein berichtje waar ik vrolijk van werd. “Youp van ’t Hek en BNNVara willen nog steeds het jaar afsluiten met een oudejaarsconference.” Was het alvast maar 31 december. Ik ben benieuwd waar Youp het over zal gaan hebben.

Laten we het eens ergens anders over hebben, moet ook Jesse Klaver gedacht hebben. “Ik word zo langzamerhand schijtziek van dat coronagelul. In maart zijn de verkiezingen en de enige die er een beetje profijt van heeft, is die bal van Rutte. We moeten het over een andere boeg gooien.” Zo zal het ongeveer gegaan zijn tijdens het overleg van het campagneteam. Natuurlijk werd de kaart van het milieu als eerste op tafel gegooid. Ook de zorg en het onderwijs werden geopperd, maar Jesse werd er niet warm van. “Allemaal uitgekauwde onderwerpen, daar gaan we de oorlog niet mee winnen. We moeten het hebben van de jeugd. Die vinden mij leuk, die herkennen zich in mij. Ik zie er goed uit en ik ben ook nog een beetje multi culti. Weet je hoeveel van die kinderen er straks voor het eerst mogen gaan stemmen?” Jesse heeft zijn huiswerk gedaan en hoeft niet op het antwoord te wachten. “Een stuk of achthonderdduizend! Achthonderdduizend, weet je hoeveel zetels dat zijn? Zeker acht. Man, we kunnen gewoon de grootste partij worden. Jesse for President!” Er werd een beetje schaapachtig gelachen, want iedereen wist dat Jesse geen grapjes maakt. “Kom op met jullie ideeën.” De jeugd is zielig. De jeugd lijdt het meest onder de coronamaatregelen. Misschien moeten we daar iets mee doen? Veel meer kwam er niet. “Hoe kan je die lui nou blij maken?” riep Jesse na een half uur geërgerd. “Juist, met geld.” Dat had Jesse al lang bedacht. Hij is niet voor niets de leider. “Iedereen die achttien jaar wordt krijgt tienduizend euro. En daar mag je mee doen wat je wilt. Wat vinden jullie daarvan?” Eerst hilariteit, daarna een ongemakkelijke stilte. Er volgde wat gesputter. “Waar gaan we dat van betalen?” “Hallo, wij zijn Groenlinks, sukkel”, had Jesse geroepen. “Heb jij de films van Robin Hood nog nooit gezien. Ik bèn Robin Hood. Stelen van de rijken en uitdelen aan de armen. Onthoud dat nou eens een keer.”

Op het partijbureau van Groenlinks wordt nu ruzie gemaakt. Wie gaat de vrouw van Jesse bellen? Dat abonnement op Netflix moet zo snel mogelijk opgezegd worden.

We zitten inmiddels al meer dan een half jaar met dat verdomde coronavirus opgescheept en we zijn er voorlopig ook nog niet vanaf. De hele wereld is in de war en de beleidsmakers lijken het niet meer te weten. Ze verzinnen van alles om de boel te redden, maar het wil maar niet lukken. “Testen, testen, testen”, riep Ab Osterhaus maanden geleden al. Het is één van de sleutels om het virus onder controle te krijgen. Als je verkouden bent, dan laat je je testen, roept Hugo de Jonge al weer een hele tijd. Maar in de praktijk blijkt dat nog niet zo eenvoudig. Je moet er een dagje voor uittrekken om een telefonische afspraak te maken. Vervolgens mag je drie dagen binnen blijven, omdat je pas op dag vier terecht kan in een teststraat. Dat je 70 km moet rijden om bij die straat te komen, neem je op de koop toe. Het gaat tenslotte om de volksgezondheid. Aan het eind van dag vijf kan je de uitslag van de test terugvinden op een website. Die uitslag is bijna altijd negatief, wat dan wel weer fijn is. Hoe ik dat allemaal weet? Ik stond afgelopen maandag op met  een loopneus.

Als je vijf dagen de deur niet uit mag, heb je alle tijd om het nieuws te volgen op radio en TV en bovendien de krant dagelijks flink te spellen. De stoet deskundigen die het antwoord op de crisis hebben wordt met de dag langer. Op de sociale media worden die deskundigen vervolgens weer massaal onderuit geschoffeld. Al meer dan een half jaar is dit het dagelijkse patroon. Ik heb zelf ook een behoorlijke mening over alles en iedereen en zeker als het over corona gaat. Maar ik ga het niet meer opschrijven. Ik stop ermee. Ik heb er geen zin meer in. Het lost niets op, de wereld wordt er niet beter van en zelf wordt ik er ook niet gezelliger van. De knop gaat om, het mondkapje op en de mening uit. Ik zit te denken aan een hashtag campagne: #evengeenmening. Jammer dat ik niet zoveel volgers heb.

Soms doen de rijken der aarde best aardige dingen met hun centjes. Zo heeft meneer Hans Melchers een kasteeltje gekocht om zijn verzameling schilderijen van Carel Willink aan ons te tonen. Ik was wel benieuwd en besloot samen met mijn vrouw een bezoekje te brengen aan zijn museum. Gewoon een kaartje kopen bij de receptie is er vandaag de dag niet meer bij. Van te voren dient men datum en tijd te bepalen om vervolgens digitaal de kaartjes aan te schaffen.

De dame bij de entree is onverbiddelijk. Half drie is half drie. We zijn te vroeg. Gelukkig schijnt de zon en is het parkje fraai aangelegd. Halverwege ons wandelingetje doemt een eenzame gans op. Hij heeft ons in de smiezen en begint te blazen. Mijn vrouw loopt een stukje om. “Hij is boos, kijk uit Roon.” Ja, nou zal die mooi worden. Ik loop keurig op het grindpad. Waarom moet ik opzij voor zo’n domme gans? “Hij is banger voor mij, dan ik voor hem”, roep ik nog naar mijn vrouw. Niet dus. Met een snelle felle beweging bijt hij mij in mijn kuit en niet zo zuinig ook. “Au! Gloeiende, gloeiende, dat doet zeer.” Waarom doet die gans dit? Loop ik op zijn terrein? Nou en… Ik heb betaald om hier te mogen lopen. Van mijn geld wordt zijn leefgebied onderhouden. Dat schijnt meneer De Gans niet helemaal te begrijpen. Moet ik de aanval beantwoorden? Een wraakactie lijkt mij geen goed idee. Er lopen nog wat senioren in het parkje. Voor je het weet heb je daar ook nog ruzie mee. Ik versnel mijn pas en de gans laat het bij die ene aanval. Verstandig, want uiteindelijk zou hij natuurlijk kansloos zijn. Zo dom is hij nu ook weer niet. Als de strenge mevrouw bij de entree ons dan toch binnenlaat, breng ik eerst een bezoekje aan het toilet. Daar kan de broekspijp even omhoog en bekijk ik de schade aan mijn kuit. Ik wist het eigenlijk al, maar de gans heeft het nog eens bevestigd. Ik ben meer van de cultuur dan de natuur.

Dat je naar bed gaat als winnaar. Je hebt een flinke prijs gewonnen in de loterij. Trek nog maar een flesje open. Bij het tandenpoetsen zie je in de spiegel een lach zoals je die nooit eerder hebt gezien. En dat de je dan ’s morgens wakker wordt en te horen krijgt dat het allemaal een vergissing was. Zo gaat dat soms, als je meespeelt in de Staatsloterij. Primoz Roglic ging bijna twee weken lang als winnaar naar bed. Elke ochtend stond hij ook als winnaar weer op. Die gele trui zou hij niet meer uittrekken. Die ging mee naar Parijs, dat was inmiddels wel zeker. Primoz Roglic wist het zeker. De ploeg wist het zeker. In Slovenië wisten ze het en in Nederland rekende we er ook op. U weet inmiddels hoe het afliep. Primoz eindigde na 36 luizige kilometers als loser van de Tour. Zelf doe ik al jaren niet meer aan wedstrijdsport. Toen ik nog wel iets in die richting deed, waren de overwinningen schaars. De laatste keer dat ik die gele-trui-euforie had, is inmiddels 44 jaar geleden. Toen werd ik kampioen met mijn voetbalelftal. Daarna is het snel bergafwaarts gegaan met mijn sportcarrière. Ik bleek meer een daler dan een klimmer. Nee, van de sport moet ik het niet hebben. Van het spel trouwens ook niet.  Ik Speel al jaren mee in de loterij. Vanaf dag één droom ik van de dag die maar niet komt. Gemiddeld één keer per jaar heb ik prijs. Meestal ligt het bedrag ergens tussen de €7,50 en €20,00. En toch heb ik zo af en toe dat winnaarsgevoel. Die avondjes dat ik gewoon nog een derde flesje bier opentrek, omdat het weekend is. Als ik dan naar bed ga en mijn tanden sta te poetsen, dan zie ik in de spiegel die winnaar. Wat een lijf en wat een kop zit daarop. Als ik morgen een tijdrit zou rijden, dan zou ik hem winnen. Zeker weten. Als ik de volgende morgen mijn tanden weer sta te poetsen zie ik altijd een Roglic na 36 kilometer tijdrit, met aankomst bergop.

In normale tijden is het elke dag vol op de Dam in Amsterdam. Allerlei bijzondere lieden proberen het volk te vermaken of te verleiden. Vuurspugers, acrobaten en levende standbeelden vertonen hun kunsten in een poging wat muntgeld bij elkaar te scharrelen. De ijsboer en de man met de hotdogs pakken het professioneler aan. Zij verkopen hun lekkernijen tegen woekerprijzen. Betalen kan gewoon met de pinpas of creditcard. En dan zijn er nog de demonstranten. Als je een boodschap wilt overbrengen, moet je op de Dam zijn. De open plekken worden opgevuld door duiven en toeristen. Maar in tijden van corona is alles anders. De duiven zijn er nog gewoon, maar de straatartiesten zijn verboden. De man met de warme worsten parkeert zijn kar nog bijna dagelijks op de Dam. Veel omzet levert het niet meer op, maar wat moet hij anders. Ik denk dat hij zijn laatste topdag had tijdens de Black Lives Matter demonstratie van een paar maanden geleden. Daarna is het stil en leeg geworden op het plein. Er wordt nog wel gedemonstreerd tegen racisme, maar anders. Tegenwoordig staat er elke dag één persoon eenzaam en alleen met een groot bord. “As long as systemic racism exists someone will stand here” staat erop. Elke dag totdat er geen institutioneel racisme meer bestaat. Dat is nogal wat. Ik ben bang dat er voorlopig nog wel iemand zal staan met dat bord. De tekst is in het Engels. De ambitie reikt blijkbaar ook nog verder dan onze landsgrenzen. Ik heb te doen met de mannen en vrouwen die hun tijd geven voor dit nobele doel. Ze staan daar maar te staan. Nu is het nog aardig weer, maar hoe gaat dat straks met storm en regen? En hoe zal het ze vergaan als we dan toch nog een keer een strenge winter krijgen? Mogen ze even een warme worst scoren bij de kar een paar meter verderop of moeten ze bij hun bord blijven staan? En wat vindt de ARBO van dit soort werkomstandigheden? Ik hoop maar dat het racisme tijdens de winter wat milder wordt. Misschien mogen de mannen en vrouwen dan een keer een dagje overslaan. 

Twee weken geleden droomde ik van de schaal en de Coolsingel. Die droom speelde zich af ergens in de maand mei van volgend jaar. Een paar dagen geleden kreeg ik bericht dat het concert van Nightwish, waar ik op 23 november naar toe zou gaan, niet doorgaat. Het is verplaatst naar 9 mei 2021. Nightwish is de band van zangeres Floor Jansen, u weet wel die dame die vorig jaar zo’n indruk maakte bij het programma Beste Zangers. U begrijpt dat ik 23 november rood omcirkeld had in mijn agenda, maar ik moet geduld hebben. Het virus zal ons in het najaar nog op de proef gaan stellen. November zal grauw en saai worden. De persconferenties van Rutte zullen het sinterklaasfeest en de kerstdagen verpesten. Dit jaar dus geen surprises en gedichten op 5 december. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Het virus zal ons thuis houden op kerstavond. De kerstnachtdienst zal virtueel zijn. Het kerstdiner kan alleen doorgaan als de familie niet groter is dan zes personen. Over een half jaartje zijn de verkiezingen voor de Tweede Kamer. De campagnes zullen via de ether en het wereld wijde web gevoerd moeten worden. Het zal kil en koud zijn deze winter. Maar er gloort hoop. De vaccins zijn besteld. Ze worden zelfs al geproduceerd. Het is nog een kwestie van flink testen en een goedkeuring door het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen. Daarna kunnen we allemaal een prikje halen. Natuurlijk gaan de oudjes en de mensen met vitale beroepen voor, dat snap ik ook wel. Ik wacht rustig op mijn beurt en beloof dat ik voorlopig de anderhalve meter in de gaten zal houden. Het zal mij geen moeite kosten, omdat ik weet dat het mei zal worden. De zon zal gaan schijnen en we zullen lachend achterom kijken. In mei zal Sigrid als eerste vrouwelijke premier het Torentje betreden. In mei zal Floor met haar Nightwish schitteren in de Ziggo Dome en in mei zal de schaal uit mijn droom blinken op de Coolsingel.

Een copycat is geen Engels kattenras, maar een begrip uit de marketing. Het is het meeliften op het succes van een A-merk, door het te imiteren. Anders gezegd: Beter goed gejat dan slecht bedacht. De kampioen van de copycats is supermarktketen Lidl. Als de Snelle Jelle ontbijtkoek een succes blijkt, dan komt Lidl met Vlugge Japie. Van Autodrop maken ze Brommerdrop en het bier noemen ze Kordaat, omdat Grolsch met succes Kornuit op de markt heeft gebracht. Dat doen ze knap en subtiel bij de  Duitse supermarkt.  De verpakking van het product is bijna hetzelfde als die van het succesvolle A-merk en de naam lijkt erop, maar de prijs is een stuk lager. Lidl heeft geen A-merken nodig, ze maken ze gewoon na. Slimme jongens, die Duitsers. Onze eigen Nederlandse trots, textieldiscounter Zeeman, verkoopt ook geen A-merken, maar vindt het wel lekker om er af en toe een beetje tegenaan te schurken. Vorig jaar hadden ze hippe sneakers voor €12,99 en het jaar daarvoor haalden ze de pers met een trouwjurk voor €30,00. Succesvolle ludieke acties om positieve aandacht te genereren. Elk jaar pakt Zeeman uit met een bijzonder artikel, dat ze voor een spectaculair lage prijs verkopen. Je moet er snel bij zijn, want op is op. Het wordt voor Zeeman natuurlijk steeds moeilijker om iets origineels te bedenken. De marketingmanager heeft er slapeloze nachten van. Dit jaar moet er een stagiair rondgelopen hebben bij Zeeman. De directiesecretaresse vond dat hij altijd zo lekker rook. Rottlucht, zei de stagiair langs zijn neus weg. Het idee was geboren. Dit jaar wordt het parfum! De marketingmanager surfte naar de website van het populaire Rotterdamse merk en maakte zijn plan.  Hetzelfde flesje met een ander dopje. We schrappen een paar letters uit de naam en bieden het aan tegen een prijs die eigenlijk niet kan. Klaar is kees. Afgelopen zaterdag stond het in de krant: “Volgens de textielketen betaalt de consument bij de bekende parfummerken grotendeels voor de kosten van dure commercials, inzet van beroemdheden en de verkoop via tussenschakels.” Beter goed gejat dan slecht bedacht, dachten de jongens van Rottlucht en voelden zich vereerd. Als je wordt gekopieerd, dan tel je mee.

“Vrijdag 14 augustus 2020. De dag dat alles anders werd. Het virus was er nog, dat veranderde niet. De minister-president en zijn secondanten maakten dat met grote regelmaat duidelijk. Ook de virologen verschenen nog bijna dagelijks op televisie en in de krant. Ook dat bleef hetzelfde. Ze keken nog steeds zorgelijk en waarschuwden voor een tweede golf. En toch veranderde mijn leven op die vrijdagavond. We hoefden het er namelijk niet meer over te hebben. De virologen voelden als de muggen tijdens een zwoele zomeravond in mijn tuintje. Lastig, maar vooral niet te veel aandacht aan schenken. Op vrijdagavond 14 augustus won Bayern München met acht twee van FC Barcelona! Het Barcelona van Messi, Suárez en Frenkie de Jong. Van tevoren was ik natuurlijk voor Barcelona, maar toch stemde de uitslag mij gelukkig. Meteen de volgende dag ging het uiteraard over de trainer. Eruit met die man! En natuurlijk ging het over Ronald Koeman. Onze succesvolle bondscoach. De man die het Nederlands Elftal weer aan de praat kreeg, de man die het elftal weer kleur gaf, de man die Nederland haar trots teruggaf. Ronald moest de nieuwe trainer van Barcelona worden, vonden ze in Catalonië. En Ronald werd de nieuwe coach, want hij had al twee keer nee gezegd. En drie keer is scheepsrecht. Wie moet Ronald Koeman nu opvolgen bij het Nederlands Elftal? Het speculeren kon beginnen. Moet Louis van Gaal het nog een keer gaan doen? Of is het tijd voor Peter Bosz? Hij doet het goed bij Bayer Leverkusen, dus misschien komt het net iets te vroeg. Een buitenlandse trainer dan? Arsène Wenger misschien?  Een week later won Feyenoord een mini oefentoernootje in Duitsland en werd het alleen maar gezelliger bij ons thuis. Ik droomde niet meer over mensen met mondkapjes en overvolle Intensive Care afdelingen. Ik droomde van mijn Feyenoord met de schaal op de Coolsingel. Vanaf die vrijdagavond, op 14 augustus, mochten we het weer over voetbal hebben en kreeg opa weer zin in het leven.” Als ik ooit kleinkinderen mag krijgen, dan zal ik ze dit verhaal gaan vertellen.