Als je met ruim zeventien miljoen mensen op een kluitje woont, dan moet je het een beetje organiseren om chaos te voorkomen. Dat kan op de manier zoals ze dat bijvoorbeeld in China, Wit Rusland of Qatar doen. Daar bepaalt één man, met hulp van een paar vriendjes, wat je wel en niet mag doen. En als je niet doet wat de baas zegt, dan ziet het er slecht voor je uit. De meeste mensen houden zich daarom aan de regels. Wij doen het op een andere manier. Met z’n allen kiezen we een select groepje mannen en vrouwen die we vervolgens vragen om de boel netjes voor ons te regelen. En als het ons niet bevalt, dan kiezen we gewoon weer een ander groepje. Democratie, noemen we dat. Het is een goed werkend systeem, zolang we allemaal maar lekker meedoen. Het heeft ons de laatste decennia veel geluk en voorspoed gebracht. En daarom verbaast het mij zo, dat steeds meer mensen gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. Neem nou het verkeerslicht. Rood betekent: Even wachten. Het is een simpele regel om ongelukken te voorkomen, maar in Amsterdam hebben voetgangers en fietsers maling aan deze verkeersregel. En dan heb je de regel van het mondkapje in de trein. Niet leuk, maar het moet even. Ik zie hele volksstammen die het lapje onder de kin hebben hangen. Waarom? Als dat de bedoeling zou zijn, dan was er wel een kinkapje voorgeschreven. Over de trein gesproken. Steeds meer lieden lijken het niet nodig te vinden om te betalen als je met het openbaar vervoer reist. “Er wordt toch niet gecontroleerd”. Vuurwerk is ook zoiets. Het hoort bij Oud en Nieuw, maar dit jaar even niet. Jammer, maar dat hadden onze democratisch gekozen leiders nou eenmaal bepaald. Ik kan mij vergissen, maar de knallen waren afgelopen week nog nooit zo hard en op 31 december zag ik vanaf de vroege avond tot diep in de nacht prachtige vuurpijlen de lucht inschieten.
Waarom is het zo moeilijk om je gewoon aan de regels te houden? Misschien toch een milde vorm van dictatuur?
