admin

Het is een fascinerend gezicht. De twee kauwen rukken met hun snavels net zo lang aan de zak totdat deze uit de prullenbak valt. Vervolgens checken ze op de grond of er nog wat te snaaien in zit, om daarna weer met hun kop in de bak te verdwijnen. Zoals zo vaak, reed mijn tram net voor mijn neus weg. Ik heb dus alle tijd om de vogels bezig te zien. Hebben we onze jongelui eindelijk zover dat ze hun afval in de prullenbak gooien en dan krijg je dit. In de Rotterdam zijn het de meeuwen die er een bende van maken. Ze plunderen naar hartenlust de prullenbakken en alles wat ze niet lusten flikkeren ze op straat. Vroeger hapte de meeuw gewoon een visje uit de Maas. Niets aan de hand. Meeuw en mens leefden vredig naast elkaar. Maar de huidige generatie meeuwen lijkt er genoegen in te scheppen om de mens dwars te zitten. Treiteren is het. Proberen we met z’n allen de boel een beetje netjes te houden, komt de meeuw er weer een teringzooi van maken. En je kan er niets aan doen. Wegjagen mag niet. Vangen ook niet, laat staan afschieten. De meeuw is een beschermde diersoort. De gemeente moet de portemonnee trekken en gaat prullenbakken met een dakje aanschaffen. Dat zal die meeuwen leren. Afgelopen week zat ik in mijn pauze even op het bankje met uitzicht op het Rijn-Schiekanaal. Bootjes kijken met een boterhammetje. Het kan slechter. Ik had hem helemaal niet in de gaten, maar ik verdenk de aalscholver ervan dat hij mij wel gezien heeft. Hij deed het expres. Vlak voordat ik weer naar binnen wilde, hoor ik een enorm gekletter. Het duurde even voordat ik in de gaten had waar het geluid vandaan kwam. Maar dan valt mijn oog op het reclamebord dat we elke ochtend buiten zetten. Het zit helemaal onder. De aalscholver heeft vanaf zijn lantaarnpaal het bord volledig onder gescheten. De natuur is prachtig hoor en we moeten er zuinig op zijn, maar dan mag je toch van die vogels ook wel een beetje medewerking en respect verwachten.

De ellende op Haïti is niet te overzien. In Afghanistan regeert de angst. Wetenschappers waarschuwen dat we de aarde naar de gallemiezen helpen, maar als we de Noordzee volplempen met windmolens, schijnen de vissen te vertrekken en wordt het alsnog een dooie boel voor onze kust. Tot nu toe is het een zomer van lik me vessie. Van Hugo de Jonge mogen we niet naar een festival. De regen komt met bakken uit de hemel en daar waar de zon wel schijnt, staan de bossen in de fik. Als eenvoudige burger kun je wat geld storten voor mensen die getroffen zijn door een aardbeving of overstroming. Je leeft mee met de tolken in Afghanistan en als je in een fanatieke bui bent, kun je demonstreren tegen het gezwabber van onze demissionaire ministers, maar veel zoden zet het allemaal niet aan de dijk. Je zou er depressief van worden. Is er dan helemaal geen vrolijkheid? Je moet even zoeken, maar dan vind je wel wat. Jesse Klaver en Lilianne Ploumen hebben iets bedacht om de formatie van een nieuw kabinet vlot te trekken. Ze gaan als één fractie opereren. Als het niet als grap bedoeld is, is het toch om te lachen. Het zal u niet verbazen dat ik persoonlijk de laatste twee weken op donderdagavond en zondagmiddag momenten van intens geluk beleef. Het is weer fijn om supporter van Feyenoord te zijn. Maar het echte geluk komt toch meestal van dichtbij. Door alle coronaregels heeft mijn lieve oude schoonmoeder haar verjaardag al twee jaar op rij niet met haar kinderen kunnen vieren. Afgelopen zaterdag was het dan toch zover. Ze had een flinke tafel gereserveerd bij de beroemdste Chinees van Vlaardingen, ’t Platje. Een tafel bij het raam met uitzicht op de Nieuwe Maas. Na meer dan anderhalf jaar weer eens met z’n allen aan één tafel. Daar lossen we het klimaatprobleem niet mee op en ook de mensen in Haïti hebben er helemaal niets aan, maar mijn schoonmoeder had een mooie avond. Daar mag je toch ook blij van worden?

Je zal maar in Venezuela of Cuba wonen. Of wat dacht je van Wit Rusland of Noord Korea. Als je een beetje mazzel hebt en je bent bereid om ten koste van anderen te heulen met de leiders, dan kan je een aardig bestaan hebben. Rechtvaardigheid wordt over het algemeen niet gewaardeerd, corruptie wel. In Iran en Saudi Arabië zijn de mannen van de moskee de baas. Niet zo leuk voor de vrouwen, denk ik. Als je niet te veel opvalt en een beetje meewaait met de wind uit de moskee, dan is het misschien nog wel te doen. Maar wat, als je nu in Afghanistan woont? Dan ben je pas echt in de aap gelogeerd. Twintig jaar hebben wij, van het Westen, geprobeerd een beetje orde en beschaving te brengen. Niet gelukt. Het bleek een gebed zonder eind. Donald Trump is een rare snuiter, maar hij had  het al snel in de gaten. Er is daar geen eer te behalen. Wegwezen! En als de Amerikanen vertrekken, dan gaan wij natuurlijk ook. Samen uit, samen thuis. We hebben onze hielen nog niet gelicht of de Taliban neemt de leiding over. Er wordt geen schot gelost. De mannen met de wijde broeken en sjaals om hun hoofd lopen de dorpen en steden binnen, praten wat met de stamoudsten en nemen geruisloos de leiding over. De meisjes mogen niet meer naar school. Muziek luisteren is er niet meer bij en als je je niet weet te gedragen, wordt je hand afgehakt. Geen burgeroorlog, geen demonstraties, geen opstand. Ik snap er helemaal niets van. Misschien moet ik gewoon mijn Westerse brilletje eens afzetten. Misschien horen die boos kijkende mannen met baarden gewoon bij de cultuur? Prima. Niet meer mee bemoeien. Leven en laten leven.

Er is een boel aan te merken op de leiders van ons eigen land en er gaat heel veel mis. Een paar weken geleden was de hashtag kutland zelfs trending op Twitter, maar onze leider Mark Rutte heeft geen baard en altijd een lach op zijn gezicht. En daarom vind ik het elke dag toch weer verdomd prettig wakker worden in ons kutlandje.

We moeten het er toch maar even over hebben. De Olympische spelen. Ruim twee weken heel veel sport en steeds meer spel. Japan wilde eerst wel, later weer niet, maar deed het toch. Het sloot sporters op in kleine kamertjes, omdat ze positief testten. Niet op doping na de wedstrijd, maar op corona voor de wedstrijd. Wedstijden die meestal werden gespeeld als wij op één oor lagen. In het holst van de nacht werd er gestreden, speelden zich drama’s af en werden overwinningen gevierd. Mathieu van der Poel lag al na een paar minuten op zijn rug, Henk Grol had daar maar een paar seconden voor nodig. De vrouwen van het handbal, voetbal en het waterpolo huilden van verdriet en die van het hockey van geluk. Op de fiets deden we het goed, maar op het paard dan weer niet. Te voet en in de boot ging het behoorlijk snel en wonnen we meer medailles dan we hadden verwacht. Chef Pieter was trots en tevreden. IOC baas Thomas noemde de spelen uitdagend en magisch. Ondertussen ging het leven in ons kikkerlandje gewoon door. Dat is het voordeel van Spelen aan de andere kant van de wereld. Wij hebben er niet zo veel last van. Je kan gewoon doorwerken. ’s Morgen lees je wel wie er gewonnen heeft en ’s avonds wordt je op TV nog een beetje bijgepraat. Hoe anders zal dat over drie jaar zijn? Dan hebben we dat virus eindelijk onder controle en draait de economie natuurlijk al weer op volle toeren. Als je een beetje lekker in je carrière zit, wordt je waarschijnlijk wel uitgenodigd door een zakenpartner. Zit je te laag in de pikorde, dan zet je je tent of caravan op de camping in Frankrijk. Heb je mazzel, dan zit je op de tribune en anders is de TV ook prima. Er zal ook weer gewonnen en heel veel verloren worden en we zijn er allemaal bij. Elke dag. Heerlijk toch? Maar het duurt nog drie jaar. Gelukkig beginnen we volgende week weer met het voetballen. Ook leuk.

Zondag liepen ze weer door Amsterdam. Ze noemen het een Walk of Freedom, de mensen die niet van prikken houden, maar wel van vrijheid. Ze dragen gele paraplu’s waarop teksten staan als vrijheid, liefde en hoop. Wie is het daar nou niet mee eens? Op een spandoek lees ik: “Gooi de boel weer open – Laat de mensen vrij – In de prik geloven – Verziekt de maatschappij”. Poëzie van de bovenste plank. Maar de boodschap is minder universeel dan die van de parapluutjes. Ik voel mijn wenkbrauwen fronzen. Twee keurige dames hebben ook hun best gedaan. Vol trots vertellen  ze dat ze niet gevaccineerd zijn. “Don’t worry be WAPPIE” hebben ze op een witte vlag laten drukken. Best grappig voor boze demonstranten. Het is een aardige stoet en er zullen zeker mensen tussen lopen die serieuze zorgen hebben, maar toch ben ik blij dat ik mijn twee prikkies heb gehad en dat ik heel veel mensen in mijn omgeving ken die ook met heel veel plezier hun mouw opgestroopt hebben.

Terwijl de stoet met gele paraplus door Amsterdam trekt, lees ik een bericht dat de  Europese Unie honderden miljoenen extra dosis van het Pfizer en Moderna vaccin hebben besteld. Uit onderzoek van de beide farmaceuten is namelijk gebleken dat we met een derde prikje nog beter beschermd zijn tegen dat verfoeide virus. Een beetje extra voorraad kan dan geen kwaad, moeten ze in Brussel gedacht hebben. En je raadt het al, de verkoopdirecteuren van Pfizer en Moderna hebben meteen hun prijzen maar even flink verhoogd. Als je nu een paar aandelen hebt van deze farmaceuten, dan zit je gebakken. Ik denk trouwens dat er in Amerika ook een paar directeuren zich drie slagen in de rondte aan het lachen zijn. Handenwrijvend kijken ze uit naar hun bonus aan het einde van het jaar. Misschien ga ik toch eens bij Bol.com kijken of ik nog een geel parapluutje kan scoren.

Je ziet ze steeds vaker. Op televisie, in de krant en op de covers van de bladen. Blije dikke vrouwen. Vrouwen met een maatje meer, maar ook vrouwen met heel veel maatjes meer. En dat is goed, vinden een batterij aan de deskundigen op twee pagina’s in mijn zaterdagkrant. Die graatmagere modellen op de catwalk waren natuurlijk een heel slecht voorbeeld voor onze opgroeiende dochters. Dat is een waarheid als een koe. Maar waarom moet het dan weer meteen zo doorslaan? Mijn oma zaliger leerde mij dat overal waar te voor staat niet goed is. “Behalve tevreden”, voegde zij er dan altijd aan toe. Te dun is niet goed, maar te dik lijkt mij ook niet oké. Ik heb begrepen dat we in de westerse wereld te maken hebben met een obesitas epidemie. Het zou zomaar kunnen dat hier meer slachtoffers door gaan vallen dan door het virus dat nu over de wereld raast. Het is natuurlijk harstikke fijn voor actrice Esmee van Kampen en zangeres Shirma Rouse dat ze zo goed in hun ruime velletje zitten en dat ze hartstikke blij zijn met hun rondingen. Maar eerlijk is eerlijk, hier past het woordje te voor. Duidelijk te dik. Niet gezond. Geen voorbeeld voor onze dochters. Trouwens ook niet voor onze zonen. Maar dat is weer een heel ander verhaal, vrees ik. Ik heb mijn zoon opgevoed met Chantal Janzen en Annechien Steenhuizen als voorbeelden van vrouwelijk schoon. Niet te dun en niet te dik. Precies goed, wat mij betreft. “Ja, dat weten we nu wel Roon”, hoor ik u denken. Sorry. Als hetero man kijk je ook naar het plaatje. En onwillekeurig draag je dat dan weer over op de volgende generatie. Maar wees gerust. Ik heb de les van mijn oma in mijn oren geknoopt. Niet te… Soms is dat een beetje saai en grijs, maar ik ben er best tevreden mee. En mijn zoon? Die is niet te dik.

Moeder Natuur is behoorlijk pissig. Ze lijkt een verbond gesloten te hebben met die andere grootheden, de heren Allah en God. “Die lui op de aarde zijn de boel aan het vekloten en verdienen een serieuze waarschuwing.” Als je een beetje aanleg hebt voor religie, zou je in dergelijke scenario’s kunnen denken. De drie hebben Magere Hein de opdracht gegeven een paar van die aardbewoners op te halen in de hoop dat ze een beetje gaan luisteren. Nou, dat hoef je aan die Magere niet twee keer te vragen. Met behulp van een kolere virus deelt hij enorme klappen uit en als ze het in dat decadente Westen niet begrijpen, dan regelt hij een paar verschrikkelijke hoosbuien om nog paar luitjes op te halen.

Tot nu toe hebben de hogere machten mij en mijn naasten gespaard van bovengenoemde ellende. Geen virus en nog steeds droge voeten. Als je gevoelig bent voor religie, dan zou je dat als beloning voor goed gedrag kunnen beschouwen. Persoonlijk heb ik niet zo’n last van die gevoeligheid. Waar ik wel last van heb, zijn moeilijke voeten. Goede schoenen zijn belangrijk en dus sleepte mijn vrouw mij afgelopen vrijdag mee naar de grote stad. In de vierde winkel vonden we het juiste paartje. Als pantoffeltjes zaten ze. “We zijn weer leuk geslaagd”, constateerde ik om vijf uur in de middag. “Wat doen we? Gaan we direct naar huis of zullen we hier een hapje eten.” Het is mooi weer en de terrassen lonken. We zwichten voor de verleiding en vinden een fijn terras. Op de kaart zie ik vegan burgers met of zonder vegan kaas. Vegan kaas? Ik wist niet dat het bestond. Alles blijkt vegan, zelfs de salade. Een lichte paniek overvalt mij. De juffrouw van de bediening is nog niet langs geweest. We kunnen nog weg. Een kwartiertje later zitten mijn vrouw en ik op het terras van “De Beren” en bestellen een kipstaté en een BerenBurger.

Als je een beetje religieus bent ingesteld, zou je kunnen denken dat ik niet voor niets bij die vegan tent ben beland. Sturing van boven. Een ultieme test. Dikke kans dat ik u volgende week moet vertellen dat mijn straat alsnog is ondergelopen als gevolg van een enorme onweersbui.

“De ochtendspits is nog lang niet wat hij ooit geweest is. Ruimte zat in de trein. Ik mag hier trouwens mijn mond toch niet open doen, dus gevaar op het verspreiden van druppeltjes is er niet.” Dat zal de stoere man in de stiltecoupé gedacht hebben. Hij heeft het mondkapje onder zijn kin hangen. In Gouda stapt een magere man met een klein rond brilletje in. Geeft niets, er zijn meer mensen met ronde brilletjes. Over zijn hoge rug draagt hij een te ruim zittend, groen katoenen, mouwloos vest. Zo eentje als boswachters ook wel dragen. Aan zijn voeten sandalen. Een type wereldverbeteraar. Hij is al aardig op leeftijd. Het zou mij niet verbazen als hij er in de jaren zeventig al bij was om in Kalkar tegen kernenergie te demonstreren. De rust is sereen en de meeste stoelen zijn nog vrij, maar toch loopt de man door. Via de klapdeur stapt hij de stiltecoupé binnen. Helemaal achterin ziet hij iemand met een mondkapje onder de kin. Dat kan natuurlijk niet. En hij spreekt de man in overtreding aan. Je bent wereldverbeteraar of je bent het niet. Als hij geen reactie krijgt, probeert de wereldverbeteraar het nog een keer. De recalcitrante man staat op en begint te schreeuwen en te wijzen. Ik zit te ver weg om het te verstaan, maar heb een vermoeden wat er gezegd wordt. Het dreigt finaal uit de hand te lopen. Net op tijd kiest de wereldverbeteraar eieren voor zijn geld en gaat zitten. De rust lijkt weer te keren, maar nog geen twee minuten later stiefelt hij met een rood hoofd langs mij heen, om enkele ogenblikken later terug te keren met de conducteur in zijn kielzog. De wereldverbeteraar blijkt een verrader. Hij wijst de man aan die zijn mondkopje niet op de correcte manier draagt. Het mondkapje moet over neus en mond gedragen worden! Regels zijn regels. Ik ben niet zo goed in leeftijden schatten, maar deze wereldverbeteraar is op zeker van na de oorlog. En dat vind ik een geruststellende gedachte.

Als in Nederland de regels drastisch versoepeld worden en de jongelui hun kans nog even grijpen om aan virusverspreidertje te doen, liggen mijn vrouw en ik te zweten onder de Griekse zon. Oorzaak: Niet geannuleerd, in de veronderstelling dat het na een jaar wel over zou zijn en vlak voor de vertrekdatum van code oranje naar geel. Het is stil op het strandje. Geen gedoe om een ligbedje te bemachtigen. De ober is er als je hem nodig hebt. ’s Avonds is het rustig in de straatjes en hoeven we niet te zoeken naar een tafeltje voor twee. We kunnen overal aanschuiven. Alleen op de avond van Nederland  – Tsjechië is het terras afgeladen vol. Na twee keer drie kwartier is het ook zo weer leeg. Sneu voor de Griekse kroegbaas die hier zo naar uitgekeken had. De eilandbewoners van Kos leven van schuifelende hordes door de straatjes, overvolle terrassen en mannen met rooie ruggen en grote glazen bier. Maar de Engelsen mogen nog niet en de Duitsers komen wat langzamer op gang. Ze moeten het hier voorlopig nog even doen met een paar groepjes Nederlandse tieners die net hun eerste diploma op zak hebben en mannetjes die zich goed insmeren en sparkling mineraalwater en ijskoffie drinken. Misschien een glaasje wijn bij het eten en hooguit 2 biertjes op een avond. En toch hebben alle Grieken een brede glimlach op hun gezicht, in het hotel, op de terrassen en in de winkeltjes. Het is hun vak, dat weet ik ook wel, maar het afgelopen jaar was er niet eentje om vrolijk van te worden. Wij zijn hun eerste sprankje hoop. Vanaf nu zullen er steeds meer vliegtuigen gaan landen. Langzaam maar zeker zullen de straatjes weer vollopen. Ook de mannen met de dikke buiken zullen dat weer doen.

Tevreden en voldaan verlaten mijn vrouw en ik na een weekje verwennerij het eiland Kos. Op het vliegveld geen lange rijen voor de incheckbalie en in het vliegtuig hebben we drie stoelen voor ons tweeën. Zo’n coroacrisis wil je natuurlijk nooit meer, maar dit nadeel bleek afgelopen week ook stiekem wel een lekker voordeel.

We hebben er lang naar uitgekeken, mijn vrouw en ik. In november 2019 boekten we weekje zon. Het was nog even spannend, maar drie weken geldeden sprong het Griekse eiland Kos dan toch op geel. De koffers konden worden gepakt. Heerlijk bakken aan het strand, een beetje cultuur snuiven, terrasje hier, restaurantje daar. En natuurlijk veel vrolijke foto’s voor fees- en fotoboek. Maar achter al die vrolijkheid zit ook een donkere kant. U weet dat misschien niet, maar zo’n weekje zon gaat niet vanzelf. Dat begint al ruim van te voren.

“Heb je de koffers nou al van zolder gehaald?”

“Let even op wat je mee wilt nemen. Gooi dat op tijd in de was.”

“Je moet er een paar shirtjes bij hebben. Zaterdag even naar de stad.”

Door dat hele gedoe met het virus moet je nu ook een negatieve PCR test regelen en blijkt ons vliegtuig niet vanaf Rotterdam The Hague Airport te vertrekken, zoals ons in 2019 is beloofd, maar vanaf Schiphol Amsterdam. Dus ook nog maar een plekje reserveren op P3, ter waarde van een week lang bier drinken. Maar het allerergste is de vertrektijd: 6:50 uur! Dat betekent dus, om drie uur ’s nachts je bed uit. “Heb je alles? Let op de deur, zachtjes. De buren slapen nog.” “Ja, heel Nederland slaapt nog, behalve wij.” Als de zon opkomt, stappen wij met nog een stuk of dertig geluksvogels in de pendelbus van P3 naar de vertrekhal. Het inchecken verloopt, ondanks de extra gezondheidschecks redelijk soepel. We laten de mondkapjes de feestvreugde niet bederven. Het is vakantie! Als we na een vlucht van drie-en-een-half het vliegtuig uitstappen, schijnt de zon uitbundig en zou, normaal gesproken, het grote genieten kunnen beginnen. Voor mij duurt dat nog even. Ik loop de rest van de dag rond met het gevoel van een jetlag van hier tot Tokyo en een totaal verstoorde stoelgang. Allemaal het gevolg van een veel te vroege wekker en een misgelopen ochtendritueel. Het is eigenlijk net als met dat zwemmen in de zee. De eerste stappen zijn verschrikkelijk, maar als je eenmaal door bent is het wel lekker.