admin

Twan Huys is terug.  Na zijn mislukte avontuur bij de Commerciëlen heeft hij een wandelboek geschreven, om daarna weer in genade aangenomen te worden bij de publieke omroep. En nu start een nieuwe serie van zijn programma Collegetour. Het programma dat hij zelf bedacht heeft en waarmee hij zoveel succes had. Grote namen schoven aan in de collegezaal; van de Dalai Lama tot Willem Holleeder. Spraakmakende televisie maken, dat is wat Twan wil en daarom moet zijn redactie aan de bak. Sigrid Kaag is zijn eerste gast. Sigrid doet het niet zo goed. Het is tot nu toe niet geworden wat iedereen binnen haar partij ervan verwacht had. Ze wilde de eerste vrouw worden in het Torentje. Dat lijkt niet te gaan lukken. Net als een heleboel andere politici, wordt ze bedreigd.  Er hoeft maar één gek rond te lopen en ze eindigt net als Els Borst, tekent de redactie op bij de dochters van Sigrid Kaag. De dochters van Sigrid zijn mooi in beeld en doen precies wat er van ze verwacht wordt. Ze spelen op het gemoed van hun moeder. Uit liefde, dat wel natuurlijk. Geen twijfel daarover. Tijdens de redactievergadering is iedereen euforisch. “Als we Kaag hiermee confronteren is succes verzekerd. Dit gaat haar raken. Hier gaan we mee scoren.” Tijdens de opnames komen alle verwachtingen uit. Sigrid pinkt een traantje weg. “Yes!”

Het fragment wordt gebruikt als reclamespot. Het NOS journaal opent ermee, de actualiteitenrubrieken hebben het erover en er verschijnen artikelen in de kranten. Dit is nog eens een start van een nieuw seizoen. Beter wordt het niet. Tenzij de Paus nog een keer aanschuift, want dat is de ultieme natte droom van Twan. Het is natuurlijk verschrikkelijk als je als politicus je werk niet normaal kunt doen, omdat er malloten rondlopen die het nodig vinden om te bedreigen en te intimideren. Daar moet wat aan gedaan worden. Maar of je daar de kinderen van mevrouw Kaag voor moet gebruiken, vraag ik mij af. De traan van Kaag is bedoeld ter meerdere eer en glorie van Twan Huys. Niets meer en niets minder.

Het windje is nog een beetje fris, maar de zon schijnt. Het is een mooie dag. Op verschillende plekken in de stad spelen bandjes en langs de haven staan kraampjes met meuk. Natuurlijk ontbreken ook de bratworsten en kroketten niet. Hemelvaartsdag in Vlaardingen is dit jaar anders dan anders, omdat de stad een week lang feest viert. Zevenhonderdvijftig jaar stadsrechten, dat is een feestje waard. “Weet je wat”, stel ik mijn vrouw voor, “we lopen nog even bij het museum naar binnen. We hebben die speciale V750 vlag nog niet en die is daar te koop.” Museum Vlaardingen is gevestigd in een prachtig pand aan de haven. Daar waar het nu zo’n gezellige drukte is. Als we voor de glazen schuifdeur staan, blijft deze dicht. Binnen is het donker. Gesloten! Op de website lees ik dat het museum op zon- en feestdagen open is van 12:00 tot 17:00, maar niet op Hemelvaartsdag. Dan is het museum gesloten. Mijn ogen rollen  bijna uit mijn hoofd van verbazing. Museum Vlaardingen is zo’n museum dat het moet hebben van vrijwilligers en subsidie. Het is goed dat het er is, maar veel bezoekers trekt het niet. In ieder geval te weinig om de eigen broek op te houden. En nu viert de stad haar geschiedenis en is het hartstikke druk voor de deur. Een uitgelezen kans om je als museum eens aan een nieuw publiek te presenteren en een beetje promotie te maken. Maar het is Hemelvaartsdag en dus is het museum gesloten. Waarom is daar geen directeur die zich eens een keer grensoverschrijdend gedraagt? Die rood aangelopen met haar vuist op tafel slaat. “Allemaal goed en wel, gloeiende, gloeiende, maar dit jaar zijn we gewoon open op Hemelvaartsdag!!! Ik zal er zelf ook zijn en ik verwacht van iedereen die hier salaris ontvangt, dat ze er ook zijn. En zorg maar dat er voldoende vrijwilligers zijn, want Museum Vlaardingen is open tijdens de feestweek. Op alle dagen! Punt!” Maar directeur Léanne Selles gedraagt zich niet grensoverschrijdend. Jammer.

Toen Bert Wijbenga twee jaar geleden werd beëdigd als burgemeester van Vlaardingen, kreeg hij meteen een fijn dossier op zijn bordje. “In 2023 is het 750 jaar geleden dat wij in Vlaardingen stadrechten kregen”, vertelden zijn ambtenaren hem.  “Nou, dat is reden genoeg voor een mooi feest. Aan de slag allemaal, voor je het weet is het zover.” Bert is een man van aanpakken en de opgestroopte mouwen. Logisch, hij was eerder wethouder en locoburgemeester in Rotterdam. Er volgden brainstormsessies, commissievergaderingen en inspraakavonden. Op 14 mei 1273 verleende graaf Floris de Vijfde stadrechten aan de nederzetting Flardinga. “Hoe leuk zou het zijn als op zondag 14 mei 2023 de graaf weer naar Vlaardingen komt en dan zijn nieuwe stadsrechten in de vorm van een oorkonde aan de burgemeester zou overhandigen?” “Ja en dan vragen we Joris Lutz weer om Floris V te spelen. Hij heeft de rol van Dirk III een paar jaar geleden ook zo fantastisch vertolkt toen we de slag bij Vlaardingen van 1018 herdachten.”

Bert was tevreden. Hij had een goede keuze gemaakt door burgemeester te worden van Vlaardingen. Allemaal enthousiaste en creatieve mensen om hem heen en een mooi feestjaar in het vooruitzicht. Bovendien kon hij met zijn vrouw, Cora van Nieuwenhuizen, fijn de wedstrijden Feyenoord blijven bezoeken. Dat was namelijk wel een van de voorwaarden geweest van Cora, voordat hij zijn sollicitatiebrief op de bus deed. “Die seizoenkaarten gaan we niet opgeven voor jouw carrière.”

En dan is het eindelijk 14 mei 2023. Het is half vier. Het zonnetje schijnt. Het is druk op de Markt. Op het balkonnetje van het stadhuis staan twee enorme Feyenoordfans. Burgemeester Bert Wijbenga en Joris Lutz, alias Floris de Vijfde. Ze spelen hun rol voortreffelijk. De burgemeester leest het perkament voor dat hij zojuist van de graaf ontvangen heeft. Mijn vrouw en ik gaan daarna snel naar huis, om op tijd voor de televisie te zitten. We zien Feyenoord met twee vingers in de neus kampioen van Nederland worden. Bij dit soort wedstrijden wil onze burgemeester nog wel eens fotootje op Intagram plaatsen, samen met zijn Cora op de tribune. Deze keer niet. Arme Bert.

De wereld draait een rondje. Elke dag hetzelfde, steeds opnieuw. Dat doet zij al heel lang en dat blijft zij ook nog heel lang doen.

Twintig jaar geleden liep ik met mijn tweelingbroer een rondje over de begraafplaats. Eerst langs Daniël, dan een groet bij de koperen plaat van mijn schoonvader en daarna nog even langs bij onze moeder en oma. Ondertussen keken we naar de grafstenen. “Dat vind ik wel een mooie en zoiets is ook wel aardig.” Dick wist dat hij niet zo heel lang meer had.  Ruim een jaar later is mijn rondje iets groter en loop ik alleen. Ik lees de naam van mijn broer op zijn steen en ondertussen draait de wereld door. Een paar keer per jaar loop ik het rondje langs mijn familieleden. Dat vind ik niet vervelend, integendeel. Het is een mooie begraafplaats met hoge bomen, de vogels fluiten er vrolijk en de wereld staat er even stil. Bij Dick blijf ik altijd iets langer staan. Ik vraag mij dan af wat hij ervan gevonden zou hebben, van al die gekkigheid in die alsmaar doordraaiende wereld. Een jaar of tien geleden werd de naam van mijn schoonvader als eerste uit mijn rondje geschrapt. Volgens het reglement van de begraafplaats had zijn urn er al lang genoeg gestaan. In onze kast met herinneringen ligt zijn voorzittershamer. Daar doen we het sindsdien mee. Anderhalf jaar geleden heb ik ook de steen van Dick weggehaald. Er stond een bordje bij zijn veld. In het voorjaar van 2022 zou er geruimd gaan worden. Een jaar lang zag ik niets gebeuren en miste ik de naam van mijn broer. Maar vorige week was het veld dan toch echt leeg. Niets meer. Dick is nu echt uit de aardbodem verdwenen. Niemand die zijn naam nog kan lezen. Natuurlijk blijf ik af en toe een rondje lopen. De route en de namen veranderen en de wereld draait gewoon door. En dat is maar goed ook. Maar als u het niet erg vindt, zal ik hier zo af en toe de naam van mijn broer Dick nog eens opschrijven.

Als ik het reclamespotje van Albert Heijn langs zie komen, krijg ik altijd warme nostalgische gevoelens. Niet omdat de grootgrutter mij nou zo bijzonder aanspreekt, integendeel. Maar daarover straks. Het is de energieke oma van het jonge gezinnetje, gespeeld door Raymode de Kuyper. Zij was van 1996 tot 2006 Roos van de Villa Fabriek. Het was altijd chaos bij Roos en haar mannen, Van Rossum en Van Oorschot. Daarom zaten mijn zoon en ik in die tijd op zondag zo graag op de bank voor de televisie.

Nu is Raymonde dus de moeder van de bedrijfsleidster en hangt de chaos nog steeds aan haar kont. Ik houd ervan. Maar recent hoorde ik haar ineens over het Albert Heijn Premium abonnement en dat je daar dan zo lekker veel voordeel mee kunt krijgen. Wat zullen we nu krijgen! Moet ik lid worden van een supermarkt om voordeel te krijgen? Het irriteert mij al jaren mateloos dat ik een bonuspas moet scannen voordat de beloofde korting op het bonnetje te zien is. “Ga er dan niet heen”, hoor ik u zeggen. U heeft gelijk, maar Appie zit zo lekker dichtbij en ze hebben precies de spullen die wij nodig hebben. En dus ben ik gezwicht voor de terreur van de grootgrutter. Ik heb één winkelpas in mijn portemonnee en dat is de anonieme bonuskaart van Appie. De marketingjongens en -meisjes van Albert Heijn verzamelen via de bonuskaart heel veel gegevens van hun klanten. Daar hebben ze vooral zelf veel voordeel van. Maar het is blijkbaar nog niet genoeg. Ze willen meer. En daarom moeten we nu allemaal lid worden van hun winkel. Twaalf euro per jaar kost het lidmaatschap en dan krijg je altijd 10% korting op het hele bio assortiment en kun je twee keer zo snel sparen. Wat is dat voor waanzin! Ik ben lid van de ANWB en van de postcodeloterij en verder nergens van. Deze keer blijf ik sterk. Ik word geen lid. Dan maar geen korting op het bio assortiment. En sparen deed ik toch al niet bij de supermarkt. Dat doe ik al jaren bij de RABObank.

Een paar weken geleden kwamen de scholieren van het LAKS met tips om de Nederlandse taal een beetje aan te passen. Zo zouden docenten de klas niet meer mogen aanspreken met “jongens en meisjes” en mocht je ook niet meer “blijven zitten”. Het zou zomaar eens kwetsend kunnen overkomen. En de jongelui vinden ook dat we af moeten van het benoemen van excellente scholen. Het predicaat “Excellente School” is dik tien jaar geleden ingevoerd om scholen te stimuleren hun stinkende best te doen, maar je zal maar net op een school zitten die het predicaat niet heeft. Dat is toch zielig. Dat vindt onze minister Wiersma nu ook en dus schaft hij het weer af. Diezelfde minister is hartstikke ambitieus en wil altijd de beste zijn. En dus eist hij topprestaties van zijn ambtenaren. Is het resultaat niet naar meneer zijn zin, dan scheldt hij ze helemaal verrot. Een beetje zoals Matthijs van Nieuwkerk dat ook altijd deed. Maar ja… dat is zielig. Minister Wiersma heeft nu publiekelijk zijn excuses aangeboden. Weet u wat ook zielig is? Vluchtelingen die buiten moeten slapen. Daarom is staatssecretaris Van der Burg alleen maar bezig met het zoeken van opvanglocaties voor deze mensen. En dan wil de gemeente Heumen noodwoningen en -tenten plaatsen voor maar liefst 800 vluchtelingen, blijken er op die plek een paar dassen te zitten. En dus moeten de vluchtelingen nog even wachten, want het is zielig voor die beesten als ze hun burcht zomaar uitgejaagd worden. Dassen worden beschermd in Nederland. Dit in tegenstelling tot treinreizigers. Die moeten een tijdje met de bus of omreizen als de rails dreigt te verzakken door het werk van de familie Das. Ik vind dat zielig voor al die treinreizigers. Koeien in een stal zijn zielig en buiten in de wei produceren ze teveel stikstof. Dat is dan weer sneu voor de natuurvrienden. Schapen zijn zielig, omdat ze de strot afgebeten worden door wolven, omdat die weer zielig zijn en dus beschermd moeten worden. Bevers zijn ook zielig, want die waren er een tijdje geleden bijna niet meer en daarom mogen ze nu onze dijken ondergraven. Wel zielig voor die mensen die erachter wonen. Als we niet oppassen, dan worden we een heel zielig landje.

Mijn zoon stoot mij aan. “Dat is toch die gozer van de Bataclan?” “Ja verrek, dat is hem. Hij houdt ook van goede muziek.”

“Krijg nou wat, daar heb je hem weer.”

Een jaar of vier geleden kwamen mijn zoon en ik twee keer vlak achter elkaar Ferry Zandvliet tegen bij concerten in Zoetermeer en Tilburg. Hij was een paar keer op televisie geweest, vandaar dat we hem herkenden.

Voor vrijdag 13 november 2015 was Ferry nog nooit op televisie geweest. Hij was met drie vrienden in Parijs bij een concert van de rockband Eagles of Death Metal. Mijn zoon en ik bezochten diezelfde avond ook een rockconcert, maar dan iets dichter bij huis. Wij stonden in concertzaal De Boerderij. Anneke van Giersbergen speelde met haar band. Als we naar huis rijden, zet ik een CD-tje op om nog een beetje in de stemming te blijven. Een kleine vijfhonderd kilometer verderop is Ferry zojuist aan de dood ontsnapt. Drie terroristen hebben hun Kalasjnikovs leeggeschoten in de Bataclan. Negenentachtig mensen overleven het niet. Het verandert het leven van Ferry Zandvliet. Nogal logisch.

Afgelopen vrijdag was ik weer eens in een concertzaal, een heel kleintje dit keer. De Kroepoekfabriek in Vlaardingen. En Ferry was er ook. Hij stond deze keer niet in de zaal, maar op het podium, samen met een band van een zes jonge gasten en een zangeres. Sjonge, wat kan die griet zingen! Ferry vertelt over zijn leven van voor en na de aanslag. Tussen de verhalen door speelt de band zijn favoriete muziek. Nummers van Queens of the Stone Age, Kate Bush en Iron Maiden.  Voor de avond in de Bataclan was Ferry vaak boos op alles en iedereen. Hij was een ouwe zeikerd. Inmiddels is hij bevriend met de vader van één van de aanslagplegers en is hij veranderd in een gelukkig en dankbaar mens. Van nature heb ik ook de neiging om nogal te zeiken, dat hoef ik u niet te vertellen. Na afloop heb ik daarom het boek van Ferry gekocht (Souvenirs, Beter na Bataclan). Je bent tenslotte nooit te oud om te leren.

In tweeëneenhalf uur brengt de Thalys mijn vrouw en mij naar hartje Parijs. De stad van de romantiek. Nog dezelfde avond staat een tochtje over de Seine op het programma. De reisorganisatie heeft ons lekker gemaakt met mooie plaatjes en een glaasje wijn aan boord. Afvaart, onder de Eifeltoren. Kan het nog beter? Om negen uur in de avond is het fris, dus staan we vooraan in de rij bij het inschepen, zodat we niet op het open bovendek hoeven te zitten. Het plan lukt. We zitten lekker achter glas, op keiharde terrasstoeltjes. Na een minuut of twintig besluit ik op zoek te gaan naar het drankje dat ons beloofd is. Ik bleek het niet helemaal goed begrepen te hebben. Je moet het drankje zelf halen bij het barretje, vanwaar één meneer het hele schip van consumpties moet voorzien. Vermoedelijk ben ik aan de verkeerde kant van de rij aangesloten, want na tien minuten loop ik alweer terug naar mijn plaats met een blikje cola zonder rietje en rood wijntje in een plastic glas. Gratis, dat wel. Uit de luidspreker boven ons hoofd klinken geen romantische Franse chansons maar keiharde Amerikaanse funk en soul. Naast ons een Belgisch echtpaar met een veel te bijdehand zoontje. Hij legt zijn ouders uit wat hij allemaal ziet en probeert daarbij boven de muziek uit te komen. Het lukt hem. Als we de oevers van de Seine weer opstappen, constateren mijn vrouw en ik dat de romantiek een beetje tegen viel.

In mijn lange leven ben ik drie keer eerder in Parijs geweest. Alle keren heb ik voor de Moulin Rouge gestaan en besloten geen kaartje te kopen. Deze keer moest het er dan eindelijk eens van komen. Helaas bleek een week voor vertrek dat geen kaartje meer te krijgen was. Het alternatief werd de Crazy Horse. Met alle egards worden we ontvangen. We hebben een mooi plekje op een tweepersoons bankje met een tafeltje. “Doet u maar een rood wijntje, we zijn er nu toch.” De show wordt aan elkaar gepraat en gezongen door een zwierig type uit het betere amateurtoneel. Ik weet niet wat het is, maar echt romantisch wil deze avond ook al niet worden. Ik vrees dat het mijn zuinige calvinistische inborst is die mij in de weg zit. Honderdvijftien euro per persoon en twintig euro voor een glaasje wijn, vind ik veel voor anderhalf uur kijken naar playbackende meisjes met blote tietjes.

Wat mijn vrouw en ik verder nog gedaan hebben, ga ik u niet vertellen, maar het waren vier fantastische dagen.

Moeten we het nog hebben over de tenenkrommende vertoning van afgelopen week in Den Haag? Twee weken geleden hoorden we de politiek leiders in koor vertellen dat ze het signaal van de kiezer hadden begrepen. “Den Haag is te veel met zichzelf bezig en dat moet anders.” Het resultaat van dit inzicht is, dat onze regering even helemaal niets doet, om zo de val van het kabinet nog wat uit te stellen. Het maakt mij bloedchagrijnig, maar ik zal u er niet mee lastigvallen.

Praatjes over pies en poep zijn meestal grappiger dan over politieke kwesties. Maar niet altijd. Toen ik vrijdagavond de fietsenstalling uitreed, stond een man in de hoek tegen de glazen pui te plassen. Hij was waarschijnlijk vanuit Oost Europa naar Nederland gekomen om hier wat centen te verdienen. De volgende ochtend word ik in Amsterdam geconfronteerd met een man die aan het proberen is de Munttoren omver te piesen. Gelukkig regent het, dat maakt het ontbreken van een stortbak wat minder erg. Op zondagochtend moet ik op station Schiedam een klein stukje omlopen, omdat een man van zijn zondagsrust geniet op het betonnen trapje naar de stationshal. Hij ligt nog heerlijk te slapen onder een dekentje. De man heeft zich behoorlijk vergist. Misschien heeft zijn vrouw hem nog proberen tegen te houden, maar hij ging toch. Ze zouden het beter krijgen, want hij ging geld verdienen in het rijke Westen. Al die mannen zijn hier met een missie en ze gaan ook niet zomaar weer terug naar hun familie in Oost Europa of Afrika. Ze zijn op zoek naar geluk, maar zullen het waarschijnlijk nooit vinden. Ze slapen op bankjes of trappen in het station en plassen in de openlucht. Het is een treurig bestaan en ik realiseer mij nog maar weer eens dat het een voorrecht is om in de zeikregen naar mijn werk te mogen fietsen.

Wat een gedoe toch weer met die klok. Het is elk jaar hetzelfde liedje. Zomertijd! Je kan de klok wel vooruit zetten, maar daarmee is het nog geen zomer. Sterker nog, het lijkt wel herfst. Waarom moet dat nou zo nodig? Er zijn nogal wat mensen die gewoon op zondag moeten werken. Die lopen de hele dag geeuwend rond, want je mist toch een uurtje. De faunabeheerders waarschuwen voor veel meer aanrijdingen met reeën. Die beesten steken af en toe de weg over en houden daarbij blijkbaar rekening met de verkeersdrukte. Die komt nu ineens een uur eerder op gang en daar waren ze nog niet van op de hoogte. Ze hebben namelijk geen klok. Ze moeten het doen met het zonnetje dat opkomt en weer onder gaat. En wat te denken van die arme moslimbroeders en -zusters. Zij zijn net begonnen met de ramadan. Met die zomertijd blijft het een uur langer licht. Dat betekent een uur langer honger lijden. In Libanon bedacht de regering op het laatste moment dat het daarom beter was om de zomertijd nog een maandje uit te stellen. Iedereen in de war! Het Christelijke deel van de natie pikt dat niet en zet de klok dus gewoon wel vooruit. Kortom, chaos. Maar dat was het daar toch al. De wetenschap vertelt ons dat al dat wisselen van tijd niet goed is voor je gezondheid. Je bioritme raakt in de war. In Europa besloten ze in 2019 dat we er maar mee moesten stoppen, maar vervolgens werden de dames en heren het er niet over eens welke tijd we nou aan moesten houden, de zomer- of de wintertijd. En dus dronken ze een glas, deden een plas en bleef alles zoals het was.

Ik heb mijn rondje langs klokken en wekkers gemaakt. De horloges staan weer goed. Het klokje in de auto hoef ik niet te verzetten. Als ultieme daad van verzet heb ik dat vorig jaar oktober op zomertijd laten staan. Het zou ook gemakzucht geweest kunnen zijn.