In tweeëneenhalf uur brengt de Thalys mijn vrouw en mij naar hartje Parijs. De stad van de romantiek. Nog dezelfde avond staat een tochtje over de Seine op het programma. De reisorganisatie heeft ons lekker gemaakt met mooie plaatjes en een glaasje wijn aan boord. Afvaart, onder de Eifeltoren. Kan het nog beter? Om negen uur in de avond is het fris, dus staan we vooraan in de rij bij het inschepen, zodat we niet op het open bovendek hoeven te zitten. Het plan lukt. We zitten lekker achter glas, op keiharde terrasstoeltjes. Na een minuut of twintig besluit ik op zoek te gaan naar het drankje dat ons beloofd is. Ik bleek het niet helemaal goed begrepen te hebben. Je moet het drankje zelf halen bij het barretje, vanwaar één meneer het hele schip van consumpties moet voorzien. Vermoedelijk ben ik aan de verkeerde kant van de rij aangesloten, want na tien minuten loop ik alweer terug naar mijn plaats met een blikje cola zonder rietje en rood wijntje in een plastic glas. Gratis, dat wel. Uit de luidspreker boven ons hoofd klinken geen romantische Franse chansons maar keiharde Amerikaanse funk en soul. Naast ons een Belgisch echtpaar met een veel te bijdehand zoontje. Hij legt zijn ouders uit wat hij allemaal ziet en probeert daarbij boven de muziek uit te komen. Het lukt hem. Als we de oevers van de Seine weer opstappen, constateren mijn vrouw en ik dat de romantiek een beetje tegen viel.
In mijn lange leven ben ik drie keer eerder in Parijs geweest. Alle keren heb ik voor de Moulin Rouge gestaan en besloten geen kaartje te kopen. Deze keer moest het er dan eindelijk eens van komen. Helaas bleek een week voor vertrek dat geen kaartje meer te krijgen was. Het alternatief werd de Crazy Horse. Met alle egards worden we ontvangen. We hebben een mooi plekje op een tweepersoons bankje met een tafeltje. “Doet u maar een rood wijntje, we zijn er nu toch.” De show wordt aan elkaar gepraat en gezongen door een zwierig type uit het betere amateurtoneel. Ik weet niet wat het is, maar echt romantisch wil deze avond ook al niet worden. Ik vrees dat het mijn zuinige calvinistische inborst is die mij in de weg zit. Honderdvijftien euro per persoon en twintig euro voor een glaasje wijn, vind ik veel voor anderhalf uur kijken naar playbackende meisjes met blote tietjes.
Wat mijn vrouw en ik verder nog gedaan hebben, ga ik u niet vertellen, maar het waren vier fantastische dagen.
