Mijn zoon stoot mij aan. “Dat is toch die gozer van de Bataclan?” “Ja verrek, dat is hem. Hij houdt ook van goede muziek.”
“Krijg nou wat, daar heb je hem weer.”
Een jaar of vier geleden kwamen mijn zoon en ik twee keer vlak achter elkaar Ferry Zandvliet tegen bij concerten in Zoetermeer en Tilburg. Hij was een paar keer op televisie geweest, vandaar dat we hem herkenden.
Voor vrijdag 13 november 2015 was Ferry nog nooit op televisie geweest. Hij was met drie vrienden in Parijs bij een concert van de rockband Eagles of Death Metal. Mijn zoon en ik bezochten diezelfde avond ook een rockconcert, maar dan iets dichter bij huis. Wij stonden in concertzaal De Boerderij. Anneke van Giersbergen speelde met haar band. Als we naar huis rijden, zet ik een CD-tje op om nog een beetje in de stemming te blijven. Een kleine vijfhonderd kilometer verderop is Ferry zojuist aan de dood ontsnapt. Drie terroristen hebben hun Kalasjnikovs leeggeschoten in de Bataclan. Negenentachtig mensen overleven het niet. Het verandert het leven van Ferry Zandvliet. Nogal logisch.
Afgelopen vrijdag was ik weer eens in een concertzaal, een heel kleintje dit keer. De Kroepoekfabriek in Vlaardingen. En Ferry was er ook. Hij stond deze keer niet in de zaal, maar op het podium, samen met een band van een zes jonge gasten en een zangeres. Sjonge, wat kan die griet zingen! Ferry vertelt over zijn leven van voor en na de aanslag. Tussen de verhalen door speelt de band zijn favoriete muziek. Nummers van Queens of the Stone Age, Kate Bush en Iron Maiden. Voor de avond in de Bataclan was Ferry vaak boos op alles en iedereen. Hij was een ouwe zeikerd. Inmiddels is hij bevriend met de vader van één van de aanslagplegers en is hij veranderd in een gelukkig en dankbaar mens. Van nature heb ik ook de neiging om nogal te zeiken, dat hoef ik u niet te vertellen. Na afloop heb ik daarom het boek van Ferry gekocht (Souvenirs, Beter na Bataclan). Je bent tenslotte nooit te oud om te leren.
