Praatjes

Aan het eind van het jaar ga je toch nadenken en kom je soms tot de conclusie dat niet alles helemaal lekker gegaan is. Ik ben niet schuldig, maar ik voel mij wel verantwoordelijk. Het komt ongetwijfeld, omdat ik in een protestants christelijke traditie ben opgevoed. Maar dat mag natuurlijk geen een excuus zijn voor mijn persoonlijk handelen. Daarom biedt ik op dit moment en op deze plek mijn nederige excuses aan voor het feit dat ik de afgelopen veertig jaar bijna altijd op het CDA heb gestemd. Wat een puinhoop zijn die lui ervan aan het maken, zeg. Afgelopen week was er een debat over de mondkapjesdeal van Sywert van Lienden. Heel Nederland weet inmiddels dat Hugo de Jonge de deal heeft mogelijk gemaakt voor zijn CDA-maatje Sywert. Maar in Den Haag slaan ze nog eens zes miljoen stuk om dit te onderzoeken, met als resultaat dat het rookgordijn nog net even iets verder wordt opgetrokken.  Een normaal mens zou gewoon excuses aanbieden. “Sorry, ik deed het met de beste bedoelingen, maar het is totaal verkeerd gegaan. Ik stap op.” Maar Hugo is geen normale Nederlander. Hugo is een CDA prominent met ambitie. Binnenkort wil hij Wobke van de troon gaan stoten. Dat zal niet zo moeilijk zijn, want partijleider Wobke Hoekstra is al hard op weg naar de uitgang. Die man is doodongelukkig. Als minister van financiën deed hij het volgens mij best aardig. Maar toen hij lijsttrekker werd ging het mis. Ik vond het zielig en daarom stemde ik op hem. Sorry. En nu is hij minister van buitenlandse zaken en gaan de ministers Kaag en Weerwind naar Suriname als er excuses gemaakt moeten worden en zit Wobke op de tweede rij in een zaaltje, terwijl Mark Rutte een toespraak houdt. Wobke kan het niet. Wobke moet nog even volhouden en dan snel een job aanvaarden bij Deloitte. Dan kan hij ingehuurd worden als er weer eens iets mis gegaan is in Den Haag en de waarheid niet boven tafel mag komen. Sorry, ik geloof dat  ik nu wat cynisch ben.   

Vandaag helaas geen Praatje. Ik had het te druk met andere zaken…

Moeten we het nog over het voetbal hebben? De grote jongens zijn al naar huis. België en Duitsland lagen er al meteen uit. Spanje, Brazilië en Engeland doen ook niet meer mee. De Oranjemannen kunnen lekker met vrouw en kinderen op vakantie. We hoeven het er dus niet meer over te hebben. Wordt het Frankrijk of Argentinië? Marokko zal toch niet nog een keer gaan stunten? We zien het wel. Ik blijf er niet meer voor thuis.

Zullen we het eens over kunst gaan hebben? Ik mag graag naar het programma “Sterren op het doek” kijken. Kunstenaars maken een portret van een bekende Nederlander en Eus keuvelt ondertussen wat met de BN-er. Het is misschien kunst voor het klootjesvolk, maar ik houd er wel van. In het Jaarboek Kunstenaars 23 lees ik de visie van Ad Arma: “Ik probeer in mijn werk aan te geven dat we leven in een gedeelde ruimte waarin om ons heen oneindigheid is waarin alle levende wezens gelijk en toevallig zijn, die relatieve willekeur, die kwetsbaarheid, dat is gedeeld. Dat tijd niet bestaat, de factoren en energie die ons binden, dat probeer ik allemaal mee te sturen in mijn werken.” Bent u er nog? Die Ad maakt werk voor de elite. Het zou ook kunnen dat hij permanent stoned is. Loes van Delft staat niet in het Jaarboek, maar heeft wel meer dan honderdduizend volgers op Instagram. Ik ben daar één van. Twee jaar geleden las ik in de krant dat zij al haar werk in één keer aan een museum in China had verkocht. Dat maakte indruk en dus ben ik haar gaan volgen. Loes maakt kunst die iedereen begrijpt, Pop Art. Ze exposeert over de hele wereld en in Barcelona hing ze gewoon samen met werk van Banksy. Dat werk staat ook niet in het Jaarboek, want Banksy is geen Nederlander. Wie of wat hij wel is, weet nog steeds niemand, maar hij is wereldberoemd. Op de pagina’s 180 en 181 staan twee tekeningen waar ik blij van word. De eerste is geïnspireerd op het werk van Banksy. Drie keer raden van wie die tekeningen zijn.

“Als je een maand geen seks hebt is er niets aan de hand, maar als je een maand niet kan poepen ga je dood.” Als het weer eens niet zo wil vlotten met mijn dagelijkse ochtendritueel, denk ik nog wel eens aan deze uitspraak van Sjaak Bral. Het toiletbezoek voelt dan als hard werken. Maar komend jaar wordt alles anders. Niet dat ik mijn dieet aan ga passen of medicijnen ga slikken voor een soepele stoelgang of zo. Nee, komend jaar hangt er bij ons in het kleinste kamertje de VLD Scheurkalender. In 2023 vieren we in Vlaardingen dat we 750 jaar geleden onze stadsrechten kregen en de trotse Vlaardingse Dappere Britt heeft deze gelegenheid aangegrepen om een geweldige scheurkalender samen te stellen en uit te geven. Elke ochtend een interessant of grappig weetje over de stad waar ik geboren en getogen ben. Het klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar ik kijk vooral uit naar de dagen 6 maart, 20 juli, 8 september, 16 november en 13 december. Dan zit ik zo trots als een pauw naar een prentje van mijn eigen hand te kijken. Tijdens het weekend van 2 en 3 december, kom ik waarschijnlijk de wc niet meer af. De zaterdag en zondag heeft Britt op één velletje afgedrukt. En op het velletje van dat weekend heeft zij een lieve tekst over de Vlaardinger Ronald de Niet geplaatst. Het idee dat half Vlaardingen twee dagen achter elkaar tijdens het poepen kan lezen dat Ronald van die leuke portretjes maakt! Dan heb je toch geen seks meer nodig.

Woon je in Vlaardingen of zoek je nog een goed cadeau voor onder de boom? Wees er dan snel bij en bestel die fantastische scheurkalender bij die leuke, aardige, trotse, dappere Britt: Ga naar www.dapperebritt.nl

Als Roetveegpiet moet je aardig zijn voor kinderen en ook een beetje grappig. Toch zou Sinterklaas mij zeker niet opnemen in zijn gevolg, als ik mij bij hem zou melden. Je moet namelijk ook over daken kunnen lopen. Sint zou in zijn boek kijken en mij hoofdschuddend de deur wijzen.

Voordat wij ons pannendak hebben laten vernieuwen, moest ik nogal eens het dak op, omdat het weer drupte na een stevige regenbui. Zo ook op die stormachtige herfstdag. Soepel klom ik mijn aluminium uitschuifladder op. Terwijl ik een pan aan het recht leggen was, blies een windvlaag de ladder om en zat ik hulpeloos verloren op het natte dak. Na een kwartiertje zette een aardige buurman mijn ladder weer rechtop en kon ik veilig naar beneden. Erger leek het af te lopen toen ik aan de andere kant van het huis via het dak van de bijkeuken omhoog was geklommen. Na het voltooien van het klusje klauterde ik achteruit de trap af. Ik mis de laatste trede en klap achterover op de lichtkoepel. Dat ik nu dit Praatje kan schrijven, heb ik te danken aan de kwaliteit van de koepel. Een jaar geleden vertelde ik u hoe ik in het trapgat hing, nadat ik op acrobatische wijze probeerde het laatste restje behang weg te krabben. Afgelopen woensdag was het weer raak. Het opruimen van de vliering, leek mij een mooie klus voor de druilerige woensdag. De oude keukentrap had ik vervangen voor een glimmend aluminium exemplaar van de Gamma, zodat ik veilig via het luik in het plafond de vliering kon bereiken. Bij het verlaten ging het echter mis. De nieuwe trap bleek minder stabiel dan de oude. Voorzichtig liet ik mij uit het gat zakken om één voet op de trap te zetten. Ik voelde dat deze begon te schuiven en probeerde te corrigeren, maar het was te laat. Met een klap viel de trap ondersteboven en hing ik spartelend uit het gat van het plafond. Gelukkig is het een vrij laag plafonnetje en bereikte ik met en soepele sprong veilig de vloer.

Sinterklaas heeft gelijk. Ik ben niet geschikt.

Er is een leven voor en een leven na corona. Voor corona, voelt nu al als die goede oude tijd. De economie draaide als een tierelier. Inflatie, daar deden wij niet aan. Dat was meer iets voor landen als Turkije of Venezuela. Slimmeriken wisselden elk jaar van energieleverancier en bespaarden zo lekker op hun vaste lasten. Met het gespaarde geld je kon heerlijke reisjes maken. Vliegen via Schiphol? Geen enkel probleem. Natuurlijk waren er de dagelijkse files, maar er was een alternatief. De treinen waren lang en reden veel en vaak. Toegegeven, als het sneeuwde of hard vroor, ja dat gebeurde toen nog, dan was het ook op het spoor een drama. Maar over het algemeen ging het best goed. DWDD was een kijkcijfer hit en iedereen applaudisseerde voor Matthijs van Nieuwkerk. Khadija Arib was de beste Kamervoorzitter sinds jaren.

En toen kwam het virus uit China. De economie ging op een laag pitje. Geen files meer, geen praatje meer bij het koffieapparaat en de treinen bleven leeg. Twee jaar lang pasten we ons leven aan. Na corona zou het allemaal weer goed komen, want we hadden geleerd hoe het anders en beter kon.

Het virus ging en de oorlog kwam.

De prijzen rijzen de pan uit. De slimmeriken betalen nu de hoofdprijs voor hun energie. Vakantiegangers stranden op Schiphol. Als je pech hebt gaat de reis naar de voedselbank. De files zijn langer dan ooit en de trein is geen alternatief meer. Voor sneeuw of bevroren wissels hoeven we niet bang te zijn, maar er rijden minder treinen en ze zijn korter bovendien. De forens is zwaar de pineut. We mogen geen huizen meer bouwen, want de natuur is in gevaar. De wolf vindt onze natuur nog prima en wordt met open armen ontvangen. Ondertussen doet hij zich tegoed aan heel veel arme schapen. Matthijs van Nieuwkerk heeft ook slachtoffers gemaakt. Hij blijkt een schaap in wolfskleren. Khadisha Arib is met pek en veren de Kamer uitgejaagd, omdat zij, net als Matthijs, te streng was. De wereld lijkt dol gedraaid. Het kan verkeren.

Bij Jumbo slaan ze de plank mis met een reclamefilmpje en de baas van de grootgrutter zit thuis te wachten op een berichtje van de rechter. Hij doet voorlopig niet meer mee.

De Griffier van de Tweede Kamer doet ook niet meer mee. Ze heeft, samen met een paar collega’s ontslag genomen, omdat de voorzitter en haar 149 collega’s er een enorme puinhoop van hebben gemaakt. De voorzitter zelf, Vera Bergkamp, blijft voorlopig nog wel meedoen. De vraag is: Hoelang nog?

Het personeel van de Bijenkorf doet op Black Friday even niet mee. Ze gaan die dag staken, omdat ze er ook wel eens een paar centen bij willen.

Vader Abraham doet sinds deze week helemaal niet meer mee. Hij heeft definitief zijn ogen gesloten. 

In Amsterdam vindt de burgemeester het nu alweer te druk. Veel te veel toeristen. Ondertussen pleit ze voor het legaliseren van cocaïne. Blijkbaar heeft Femke Halsema geen idee waarom die toeristen allemaal naar haar stad komen. Misschien is het beter als Femke er maar mee stopt.  

De hoofdcommissaris van politie ziet het wel zitten als vrouwelijke agenten een hoofddoek mogen dragen, want iedereen moet mee kunnen doen. In Iran riskeren vrouwen hun leven, omdat ze hun hoofddoek afgooien.

Ik heb de hele soap rondom de boot van Sinterklaas niet gevolgd. Er is geen enkele noodzaak om mij met die Oude Pikkebaas bezig te houden. En toen las ik ineens in de krant dat zijn stoomboot gezonken was. Mooi, dacht ik. Die doet niet meer mee. Dit jaar geen gedoe met verlanglijstjes, surprises en  gedichten. Mis. Op zaterdagochtend scheen de zon en Sinterklaas zette gewoon voet aan wal. Zo gaat dat in sprookjes. Die lopen altijd goed af. Op vijf december zijn mijn vrouw en ik dus uitgenodigd bij mijn zoon en zijn vriendin voor het grote Sinterklaasspel. Iets met dobbelstenen en cadeautjes. Ik houd niet van spelletjes, maar ik ga toch meedoen. Buiten is iedereen de weg kwijt en lijkt de chaos compleet. Ik ga cadeautjes kopen en gedichtjes schrijven, want bij ons binnen is het goed en hopelijk blijft dat nog heel lang zo.    

Na grondig onderzoek heeft het Planbureau voor de Leefomgeving vastgesteld dat het openbaar vervoer voor miljoenen Nederlanders geen goede optie is. Buiten de grote steden zijn werk en voorzieningen vaak lastig te bereiken. Als ervaringsdeskundige kan ik de conclusie onderschrijven. Zolang je in de Randstad blijft, gaat het prima. Er rijden treinen, bussen, trams en metro’s. Als er een trein of bus uitvalt, dan is er altijd wel een alternatief. Maar zodra je de provincie ingaat, wordt het een ander verhaal. Zonder auto ben je aan de goden overgeleverd. Tijd dus om mijn stokpaardje maar weer eens van stal te halen. Goed openbaar vervoer is de oplossing voor bijna alles. Leg goede snelle spoorlijnen aan naar de uithoeken van ons land. Groningen verdient sowieso een mooie hogesnelheidslijn en in Zeeland vinden ze het ook vast lekker om eens snel met de trein naar Rotterdam te rijden. Met goede snelle spoorlijnen wordt het aantrekkelijk om in de provincie te wonen en toch in de Randstad te blijven werken. Dat helpt tegen de woningnood in de grote steden en is fijn voor de krimpgemeenten. Als er weer wat jong volk op het platteland gaat wonen, komt misschien de buurtsuper weer terug in het dorp, kan de basisschool weer open en wie weet is er weer plek voor een bieb of een kroeg. Als je kan kiezen tussen relaxed met de trein of gestrestst in de auto, dan zou ik het wel weten. Goede, snelle treinverbindingen zijn de oplossing voor het fileprobleem. Waar het echt niet lukt, moeten er bussen rijden, veel en vaak. Dus dames en heren ministers, denk nog eens na over die marktwerking. Nationaliseer het openbaar vervoer. En als u dat een stap te ver vindt, betaal al die OV bedrijven dan flink uit de staatskas. Zorg dat er bussen blijven rijden, ook al zit er maar één oude opa in die op zaterdagochtend bij zijn kleinzoon langs de lijn wil staan. Dat kost een paar duiten, maar het kan niet anders. Doe het voor de provincie, doe het voor het milieu, doe het voor de woningnood. Doe het voor Nederland.

Heeft u mijn Praatje van vorige week gelezen? Dat was een bijzondere. Niet zozeer vanwege de inhoud, die was gewoon goed, zoals u van mij gewend bent. Ik kwam er deze week achter dat het de zeshonderdste was die u op uw scherm kon lezen.

In 2009 heb ik tien columns van mijn broer Dick gebundeld in een boekje. In het voorwoord schreef Hugo Borst: “Vanuit zijn graf heeft Dick mij meer dan eens laten lachen. Ik ben hem daar dankbaar voor.” Dick kon niets meer toevoegen aan zijn oeuvre en ik kon niet in zijn voetsporen treden, daar was hij te goed voor. En toch leek het mij wel wat om het ook eens te proberen. In 2010 was dat. Stukjes van ongeveer 500 woorden, want dat deed Dick ook. Ik wilde het geen columns noemen. Dat zou aanmatigend zijn. Youp van ’t Hek en Hugo Borst schrijven columns. Volgens Van Dale is een column “een regelmatige bijdrage aan een krant, tijdschrift of site met een bijzondere eigen inhoud”. Volgens Wikipedia is het “een regelmatig verschijnend, kort stukje proza van een bepaalde auteur”. Mijn stukjes werden “Praatjes”, want  praatjesmakers hoef je niet altijd serieus nemen. In de loop der jaren werden ze steeds korter. Van vijfhonderd, naar vierhonderd en tegenwoordig zijn ongeveer driehonderdvijftig woorden genoeg. Dat heeft niets met luiheid te maken. Ik doe het voor u. U heeft het tenslotte ook druk en dan is zo’n verhaal van vijfhonderd woorden natuurlijk al snel te lang. Ik hoop dat u blijft lezen en dat u soms instemmend knikt, maar de wenkbrauwen mogen ook best gefronst worden. Een kleine glimlach gevolgd door een duimpje is natuurlijk het allermooiste. Inmiddels zijn we twaalf jaar en zeshonderd Praatjes verder. Je zou kunnen zeggen dat er wel een regelmaat in zit. Volgens Van Dale komen mijn stukjes in aanmerking voor de titel column. Ik heb het overwogen, maar ach. Als u van een zekere leeftijd bent, heeft u vast de columns van Simon Carmiggelt wel eens gelezen. Hij noemde dat Kronkels. Ik houd het toch maar gewoon bij Praatjes.

Met een ronkend filmpje kondigt de VVD de terugkeer van Edith Schippers aan. Ze wordt lijsttrekker voor de Eerste Kamer. Het is overduidelijk dat dit slechts een opstapje is naar het partijleiderschap. Edith is vastbesloten om Mark van de troon te stoten. Mark is uitgewerkt, uitgeblust en uitgekakt. Het kan echt niet meer. Edith verliet vijf jaar geleden de politiek. Ze zat nog vol ambitie en was nog lang niet klaar in Den Haag, maar het lukte niet meer samen met Mark Rutte. Lang bleef onduidelijk waarom ze zo plotseling vertrok, maar de foto in de krant van afgelopen zaterdag verklaarde alles: Seksueel grensoverschrijdend gedrag! Vrijgezelle Mark kon zich in 2016 op het partijcongres niet meer beheersen. De hele dag had hij al naast Edith gezeten. Ze rook heerlijk en dat roze jasje stond haar prachtig. Hij had moeite om zijn kop erbij te houden. Aan eind van de middag hield Mark het niet meer. Hij pakte haar vast en probeerde haar vol op de mond te zoenen. Edith schrok zich het apelazarus en kon zich nog net afwenden. De hele zaal zag het gebeuren en begon enthousiast te klappen. De geile blikken van de mannen op de tweede rij kreeg Edith niet meer uit haar gedachte. Ze voelde zich niet meer veilig en besloot een jaar later om de politieke arena te verlaten. Maar diep van binnen had ze zich voorgenomen om zich te wreken voor dit voorval. Vijf jaar heeft ze gewerkt aan haar plan en dit is stap één. Het zal nu snel gaan. Veel moeite hoeft Edith niet meer te doen. Het is een kwestie van tijd. Mark is al druk bezig om zijn eigen graf te graven. De vraag is zelfs of hij de Kerst zal halen. Edith kan er niet mee zitten. Als het moet zal ze het laatste zetje geven. Niet Sigrid Kaag wordt de eerste vrouw in het Torentje, maar Edith Schippers.