Moeten we het nog over het voetbal hebben? De grote jongens zijn al naar huis. België en Duitsland lagen er al meteen uit. Spanje, Brazilië en Engeland doen ook niet meer mee. De Oranjemannen kunnen lekker met vrouw en kinderen op vakantie. We hoeven het er dus niet meer over te hebben. Wordt het Frankrijk of Argentinië? Marokko zal toch niet nog een keer gaan stunten? We zien het wel. Ik blijf er niet meer voor thuis.
Zullen we het eens over kunst gaan hebben? Ik mag graag naar het programma “Sterren op het doek” kijken. Kunstenaars maken een portret van een bekende Nederlander en Eus keuvelt ondertussen wat met de BN-er. Het is misschien kunst voor het klootjesvolk, maar ik houd er wel van. In het Jaarboek Kunstenaars 23 lees ik de visie van Ad Arma: “Ik probeer in mijn werk aan te geven dat we leven in een gedeelde ruimte waarin om ons heen oneindigheid is waarin alle levende wezens gelijk en toevallig zijn, die relatieve willekeur, die kwetsbaarheid, dat is gedeeld. Dat tijd niet bestaat, de factoren en energie die ons binden, dat probeer ik allemaal mee te sturen in mijn werken.” Bent u er nog? Die Ad maakt werk voor de elite. Het zou ook kunnen dat hij permanent stoned is. Loes van Delft staat niet in het Jaarboek, maar heeft wel meer dan honderdduizend volgers op Instagram. Ik ben daar één van. Twee jaar geleden las ik in de krant dat zij al haar werk in één keer aan een museum in China had verkocht. Dat maakte indruk en dus ben ik haar gaan volgen. Loes maakt kunst die iedereen begrijpt, Pop Art. Ze exposeert over de hele wereld en in Barcelona hing ze gewoon samen met werk van Banksy. Dat werk staat ook niet in het Jaarboek, want Banksy is geen Nederlander. Wie of wat hij wel is, weet nog steeds niemand, maar hij is wereldberoemd. Op de pagina’s 180 en 181 staan twee tekeningen waar ik blij van word. De eerste is geïnspireerd op het werk van Banksy. Drie keer raden van wie die tekeningen zijn.
