Praatjes

Het beloofde een geweldige week te worden, met Maxima op de maandagavond en daarna drie keer Chantal Janzen. Hoe mooi wil je het hebben? Koningin Maxima werd vijftig en daarom mocht Matthijs van Nieuwkerk haar interviewen. Maxima is prachtig, intelligent en ze heeft een permanente glimlach om haar mond. Haar man, onze koning, kan nog zoveel achterlijk dure speedboten kopen, als Maxima het goed vindt, dan maak ik mij er niet druk over. 

Dinsdag was het de beurt aan Chantal, de koningin van de beeldbuis. Ik heb niet zo veel met het songfestival, maar voor Chantal zet ik de televisie aan. Jan Smit deed ook mee. Jammer. Ik vind Jan helemaal niks. Dat ligt niet aan Jan maar aan mijn vooroordeel tegen alles wat uit Volendam komt. Nikkie is Nikkie. Ik vind het best. Ze doet maar. Edsilia viel mij reuze mee. Leuke vrouw met een gulle lach. Prima. Dinsdag ben ik ervoor gaan zitten. Mijn bek viel open. “Chantal!” riep ik naar de buis. “Dat heb jij toch niet nodig.” Waarom dat decolleté? Ze zal het gedaan hebben voor die lui uit Oost Europa en de Balkan. Die houden wel van een beetje ordi. Ik heb het Chantal vergeven. Donderdag was ik na tien minuten klaar. De outfit vond ik raar. Een blauwe jurk met een cape. Een soort Super Chantal uit een stripverhaal. Ik verheugde mij op zaterdagavond. Chantal kwam op in asymmetrisch goud. Ik snap het wel, maar het was niet mijn Chantal. De week dreigde daarmee op een teleurstelling uit te lopen. De avond was lang en slopend. Wijn en chips maakte het allemaal nog een beetje draaglijk. En toen was Frankrijk aan de beurt. Frankrijk is voor mij het Volendam van Europa. Er woont een apart slag volk, waar ik maar niet aan kan wennen. Maar met Barbara Pravi veranderde alles. Buiten was het guur en donker, maar binnen scheen ineens de zon. Binnen drie minuten werd Chantal van haar troon gestoten. Barbara was de koningin van de avond. Alles viel op zijn plek. Blondines kunnen best leuk en aardig zijn, maar ik val op brunettes. Ik schonk mijn vrouw nog een glas rode wijn in en stelde voor om deze zomer een weekendje Parijs te doen.

Het wil maar niet vlotten met dat voorjaar. April was al veel te koud en toen een paar weken geleden de terrassen dan eindelijk weer een paar uurtjes open mochten, begon het te regenen. En het wordt er ook niet beter op. De weermannen voorspellen dat we het koudste Pinksterweekend sinds mensenheugenis gaan meemaken. Dat is toch verschrikkelijk. Weet je wat ook verschrikkelijk is? Dat Feyenoord vijfde is geworden en nu tegen Sparta moet gaan voetballen om nog een kansje te maken om volgend seizoen in de troostcompetitie van Europa mee te mogen doen. Waarom hebben ze daar in Rotterdam Zuid de trainer laten zitten? Dat kan je bij FC Emmen doen, maar toch niet bij Feyenoord? Laten we nu maar hopen dat het Nederlands elftal een beetje leuk voor de dag gaat komen tijdens het Europees Kampioenschap. Veel vertrouwen heb ik daar niet in. Van Dijk gaat niet mee. Blind waarschijnlijk wel. Frank de Boer is de bondscoach, nou dan weet je het wel. Gelukkig ga ik halverwege het toernooi, samen met mijn vrouw, een weekje naar de zon. Tenminste, dat hopen wij. Vorig jaar ging het ook al niet door. Zal je net zien, gooit er dit jaar een of andere mutant roet in het eten. Beginnen die virologen weer te steigeren en zitten wij voor de buis naar de uitschakeling van Oranje te kijken. Mariette Hamer is begonnen aan haar informatieklus. Het moet snel, roepen ze allemaal in Den Haag. Wij, gewone mensen, weten dat die hele formatie een eeuwigheid zal gaan duren en dat uiteindelijk Mark Rutte zijn vierde kabinetje krijgt. Tegen die tijd hebben we de eerste herfststorm al weer lang achter de rug en gaat de klok terug naar wintertijd. “Misschien wordt het morgen beter, maar het wordt toch nooit goed”, zong Cornelis Vreeswijk in 1972. Gelukkig heb ik nooit last van depressieve buien.

Als je al wat ouder bent, dan weet je dat vroeger alles beter was. Behalve de beeldkwaliteit van je televisie dan. Het sneeuwde vaak in die tijd. Dat kwam door de antenne op het dak. In de jaren zeventig van de vorige eeuw kwam daar een oplossing voor. Er gingen kabels de grond in. Dat koste een paar centen, maar dan had je ook wat. Meer zenders en minder sneeuw. De overheid wilde dat iedereen aan de kabel ging en vond daarom de antennes op het dak ineens niet mooi meer. Als je de antenne niet snel van het dak haalde, kreeg je een bekeuring. Zo ging dat toen.

Inmiddels hebben we een ander probleem. Het sneeuwt nu buiten ook niet meer. Te veel CO2 in de lucht. Na de antennes moeten nu ook de schoorstenen van het dak en er moeten zonnepanelen op. Zo snel mogelijk en zo veel mogelijk. De overheid probeert ons met een beetje subsidie over te halen. Maar het blijft een dure grap voor een normale hardwerkende burger. Op deze manier gaat het heel lang duren.

Wat een geluk dat we nu net een nieuwe regering krijgen. Ik heb namelijk een idee voor die mannen en vrouwen aan de formatietafel:  Jullie van de regering bepalen dat op elk dak in Nederland zonnepanelen gelegd moeten worden. En dat gaan de energiebedrijven uitvoeren en betalen. Die mogen natuurlijk niet zomaar op het dak van hun klanten klimmen en daarom betalen jullie elke huiseigenaar een vergoeding voor het gebruik van het dak. Dat kan bijvoorbeeld in de vorm van een aftrekpost op de inkomstenbelasting. Ik denk dat de belastingdienst dat nog wel kan regelen. Net zoals vroeger de kabel voor de televisie de straat in ging, zo gaan nu de panelen het dak op.  Straat voor straat, wijk voor wijk. Geen panelen op je dak? Dan krijg je een bekeuring aan je broek. Alle energie van je dak gaat naar het energiebedrijf en je betaalt gewoon voor de stroom die je afneemt. Niks geen gedoe met subsidies en meters die terug moeten lopen bij te veel zonneschijn. Het is maar een idee.

“Wat is uw postcode?”

“3131 Victor Eduard”

“Huisnummer?”

“8”

“Wat komt u brengen?”

Een halfuurtje geleden voerde ik hetzelfde gesprekje met dezelfde man voor dezelfde slagboom. We hebben de schuur bij mijn zoon uitgemest en nu sta ik voor de tweede keer met een autootje vol bij de milieustraat. Deze keer heb ik een doosje voor de tafel chemisch afval bij mij, wat plaatmateriaal en twee zakken met badkamertegeltjes. Bewaard door vorige eigenaren van het huis.

“Eén zak mag in de puinbak. Bij twee zakken moet u betalen”, zegt de man in het portiershok. Ik kijk hem verbaasd aan. Ik ben een goedwillende belastingbetalende burger die moeite doet om zijn afval netjes gescheiden af te voeren. En nu mag ik het niet kwijt? “Dan kom ik die tweede zak vanmiddag wel brengen”, merk ik bijdehand op. Daar is de man in het hok niet van gediend. “Vanmiddag zit ik hier ook”. De slagboom blijft dicht. Het heeft geen zin om met de portier in discussie te gaan. Hij is een echte man. Hij is de baas en ik moet luisteren. “Dan kom ik morgen wel terug.” Onzin natuurlijk. Morgen is het zaterdag. Dan staat er een file van minstens een half uur voor deze slagboom. Maar ik ben ook een man en dus wil ik het laatste woord. Met een blik van “ik houd je in de gaten, mannetje” opent de portier de slagboom. Als ik mijn achterklep open bij de container voor het puin, kieper ik de eerste zak tegeltjes erin. Ik twijfel of ik ook de tweede er gewoon in zal gooien. Ik ben wel een man, maar niet zo’n dappere. Eenmaal thuis pak ik het pasje van de ondergrondse vuilcontainers die bij ons in de straat staan. Ze zijn voor het restafval. Ik heb het idee dat tegels niet tot die categorie gerekend worden, maar de zak glijdt er gemakkelijk in. Dat krijg je ervan als je ambtenaren opzadelt met regels, macht en de instructie om vooral niet na te denken over de gevolgen van je handelen. Ik moest ineens denken aan die arme slachtoffers van de toeslagenaffaire. Gek hè?

“Zeg Mark, ik hoor net dat je weer op het Catshuis zit. Fiets je straks nog even langs voor een borrel? En als je zin hebt, prik je daarna een vorkje mee…. Wacht even Mark. Wat is er nou Max? Ik zit effe aan de telefoon. Wat? Hugo is ook op de fiets? Nou en…. Oh oké. Ik zal het vragen. Hé Mark, Max zegt dat Hugo ook op de fiets is en vraagt of hij dan ook even meekomt. Vijf uur is prima. Tot straks.”

Ik vermoed dat het ongeveer zo gegaan is. Een telefoongesprekje tussen de koning en de minister president, vorige week zondag. Sommige families genieten van de lockdown. Geen suffige werkbezoeken. Alleen pa moet af en toe zijn gezicht laten zien. En die verjaardagen in huiselijke kring. Heerlijk! Vooral de meiden hoopten dat de regering de lockdown nog even kon rekken tot na 27 april. Die zondag dreigde het mis te gaan. Er was al gelekt dat er versoepeld zou gaan worden. De prinsessen zagen de bui al hangen. “Moeten we dan toch weer opgedirkt langs het volk schuifelen? Ik heb geen zin in al die selfies met hysterische mensen achter hekken”, snikte Ariane.  “Zo erg wordt het dit jaar helemaal niet”, suste de koning. Maar voor de zekerheid vroeg Koningin Maxima wel aan haar man om toch maar even met het Catshuis te bellen. “Je weet het met die gasten maar nooit. Voorkomen is beter dan genezen, Lex”. Het was toeval dat juist die zondag Hugo de Jonge had besloten om eens op de sportfiets naar het Catshuis te gaan. En al even toevallig zag Maxima de beelden van Hugo op zijn racefiets op televisie. Toen Mark na het beraad voorstelde om nog even bij de familie Van Oranje een borreltje te doen, sputterde Hugo eerst nog wat tegen. “De éénpersoons bezoekregeling, Mark. Dat kunnen we niet maken.” Maar het vooruitzicht om met Maxima een glaasje te drinken won het van de angst voor de fotografen. En zo lukte het de Oranjes toch om de terrassen pas op woensdag te openen.

Tijdens het ontbijt scrol ik gedachteloos over mijn facebooktijdlijn. Het algoritme heeft bepaald dat ik een berichtje zie over prins William van Engeland. Het gaat niet over de uitvaart van zijn grootvader of de al dan niet bijgelegde ruzie met zijn broer. Prins William blijkt uitgeroepen tot meest sexy kale man van de wereld. Waarom krijg ik dit te zien? Komt het door mijn profielfoto? Heb ik wel eens gezocht op sexy kale mannen? De wegen van Facebook zijn ondoorgrondelijk. Op het gevaar af dat ik nog veel meer sexy kale mannen te zien ga krijgen, check ik toch even het bericht over de prins. Een Brits cosmetisch chirurgiebedrijf blijkt een onderzoek gedaan te hebben. Op blogposts en webpagina’s over en in zoekopdrachten naar kale mannen werd William maar liefst 17,6 miljoen keer “sexy, heet of aantrekkelijk” genoemd. Vladimir Poetin staat ook hoog in de ranking van sexy kale mannen. Ik bekijk de fotootjes van de prins en de president. Blijkbaar is het toch waar dat macht erotiseert. Als ik klaar ben met mijn ontbijtje en mijn tanden  sta te poetsen kijk ik mijzelf nog eens goed aan in de spiegel. Best een goeie kop. Lekker kaal ook. Doe ik nou zo veel onder voor die gasten uit dat onderzoek? Hebben William en Vladimir meer sexappeal dan ik? Nee toch? Maar ik sta niet in de lijst. Gek eigenlijk. Zou het komen door mijn gebrek aan macht? Ik roep al een jaar dat de aanpak van dat virus beter moet en toch gebeurt het niet. Waarschijnlijk ligt het aan de manier waarop het onderzoek gedaan is. Ik word zelden genoemd op webpagina’s. Als ik mijn eigen naam niet af en toe op deze plek neerschrijf, zul je hem niet tegenkomen in blogs. Zelfs mijn vrouw noemt mij nooit meer sexy, heet of aantrekkelijk in haar berichtjes op facebook. Logisch dat ik niet in de lijst voorkom.

Het was het laatste onderwerp in een uitzending van EenVandaag.  Hoe Leiden het biomedisch centrum van Europa werd. Hollands Glorie Potverdorie. Zoiets. Op het Bio Science park in Leiden gebeurt het. Hier worden belangrijke medicijnen ontwikkeld en gemaakt. Helemaal aan het einde van de reportage vertelt Mike de Leeuw, dat zijn bedrijf straks de vaccinpleister gaat maken. Met zo’n pleister heb je minder vaccin nodig en het werkt beter. “Dit is de oplossing!” riep ik tegen mijn vrouw. “Trek maar een flesje open.” De ondernemer op de televisie was nog niet uitgesproken of Rik van de Westelaken kwam in beeld: “Tot zover EenVandaag.” Gespannen wachtte ik op het Achtuurjournaal, maar niets over de pleister. De volgende morgen geen letter over de pleister in de krant. Maar dit is toch revolutionair? Geen prikstraten, geen logistieke drama’s, geen overbelaste huisartsen. Gewoon iedereen een envelopje in de bus met een paar pleisters en we zijn vrij! Twee zinnen van een trotse “wetenschappelijk ondernemer” aan het einde van een reportage en daarna stilte. Hoe kan dat nou? Ik raadpleeg mijn vrienden van Google. Bijna 4 jaar geleden maakt de site van de NOS melding van het feit dat er een oplossing nabij is voor iedereen met naaldfobie: de vaccinatiepleister. Op 13 september 2018 schrijft de Vereniging van Innovatieve Geneesmiddelen: “Onderzoekers hebben een griepvaccin ontwikkeld dat mensen bij zichzelf kunnen toedienen door een soort pleister op de huid te plakken. Dat maakt snelle verspreiding via de post mogelijk en dat is een uitkomst tijdens pandemieën.” In november 2018 meldt RTL nieuws dat de kans groot is dat je binnenkort pijnloos gevaccineerd kan worden met een pleister.

Het is nu april 2021. Ik zie Hugo de Jonge op werkbezoek in het distributiecentrum waar de vaccins opgeslagen liggen. Ik hoor Hugo de Jonge trots vertellen dat er al driemiljoen prikken zijn gezet en Hugo de Jonge waarschuwt ons voor te veel optimisme. “We moeten volhouden”. Kom op Hugo. Ga eens op werkbezoek naar Leiden en stamp als de sodemieter met Mike de Leeuw die pleisterfabriek uit de grond!

Wat een circus was het weer hè, daar in Den Haag. Ik had een heel betoog willen schrijven over de strapatsen van onze Minister President, maar dat hoeft niet. Ik heb het allemaal al opgeschreven.

17 november 2019:

“Onze premier is bijna over zijn houdbaarheidsdatum heen. Het stinkt nog niet, maar echt lekker ruikt het niet meer in het Torentje. Nog een jaartje en dan is het wel zo’n beetje gedaan.

Alle signalen wijzen op een roemloze aftocht. Ruim twee jaar geleden wilde hij die vreselijke dividendbelasting afschaffen. Een geste aan zijn vrindjes van het grootkapitaal. Niemand in Nederland zag de noodzaak van deze maatregel, alleen Mark voelde tot in het diepst van zijn vezels de noodzaak. Het bleek een sneue vorm van zelfoverschatting. Als er serieuze zaken uitgezocht worden waar iemand verantwoordelijkheid voor moet nemen, dan is Mark niet thuis. Bonnetjes, memo’s van ambtenaren, een bombardement met heel veel burgerslachtoffers. Onze minister president heeft er geen herinneringen aan. Het land moet geregeerd worden en dus zijn dit soort trucjes geoorloofd. Wat moet het land zonder Mark Rutte?”

Ik had het mis. Het werd geen roemloze aftocht. Het werd een glorieuze verkiezingsoverwinning. Dankzij een smerig virus kon Mark schitteren. Mark fietste in januari nog wel naar de koning om het ontslag van zijn kabinet aan te bieden. Een commissie van de Tweede Kamer concludeerde namelijk dat er ouders ongekend onrecht was aangedaan, waarbij bovendien de grondbeginselen van de rechtstaat waren geschonden. En dat was gebeurd onder leiding van Mark Rutte. Maar Mark zou Mark niet zijn als hij dat probleempje niet zelf weer zou gaan oplossen. Toegegeven, hij maakt ook fouten, vertelde hij ons in de verkiezingscampagne. Maar je bent pas een echte leider als je ook je fouten durft toe te geven. En Mark is een echte leider, vindt  hijzelf.

In november 2019 rook het niet lekker in het Torentje. Inmiddels is het daar volgens mij niet meer te harden.  

Een promotiefilmpje opnemen op een overdekte schaatsbaan. Met een verlopen paspoort naar de stembus. Gewoon elke week met z’n allen in een zaaltje gaan zitten vergaderen en vooral niet thuisblijven totdat je de uitslag van de coronatest gehad hebt. Als blijkt dat er gênante zaken besproken worden in de achterkamertjes van politiek Den Haag, dan benoem je gewoon twee nieuwe informateurs en dan vind je als Minister President dat je daar geen uitleg over hoeft te geven. Het is inmiddels zonneklaar: De dames en heren die ons de weg moeten wijzen, leven in een compleet parallelle samenleving. Maar ze zijn echt niet de enige. Dat bleek de afgelopen week maar weer eens. Bilal Wahib leeft al een tijdje met zijn kop in de wolken. Nog maar 22 jaar en al een glansrol in een speelfilm, een platencontract en een eigen televisieprogramma. Je kan het hem bijna niet kwalijk nemen, maar laten we het toch maar doen. Bilal dacht dat het in zijn Instagramwereld grappig was om een jongetje in een livestream te vragen om zijn plasser te laten zien. De voetballers van ons nationale elftal leven in hun eigen bubbel. Dat moet, want ze gaan voor het allerhoogste, het WK in Qatar. Dat het daar niet zo goed gaat met de mensenrechten vonden ze tot vorige week niet hun probleem. Dat was iets voor de politiek. Afgelopen week lieten de Noorse en de Duitse voetballers via teksten op hun shirtjes weten dat ze het niet eens zijn met de manier waarop er in het oliestaatje met de gastarbeiders wordt omgegaan. En wat dacht je wat? Voor de wedstrijd tegen Letland hadden onze jongens ook ineens een statement op hun shirtje laten printen.

Gelukkig staat het voorjaar voor de deur. De filiaalleidster van Albert Heijn blijkt zwanger, de zoon van de Jumbo-familie heeft verkering met een harstikke leuk meisje en de alleenstaande buurman van de Lidl is verliefd op de kassière. Ik weet niet in wat voor wereld die lui leven, maar dat wereldje bevalt mij wel.

Het gevoel kwam mij bekend voor. Dat je aan het begin van de dag een beetje gespannen bent. Vandaag zullen we toch wel weer eens winnen? En dat het dan aan het einde van de dag toch weer niet gelukt is. Ik ben namelijk supporter van de voetbalclub Feyenoord.

Afgelopen woensdag heb ik mijn democratische plicht vervuld. In de aanloop naar de verkiezingsdag zag het er al niet zo goed uit, maar je hoopt toch stiekem op een verrassing. Misschien een kleine overwinning? De dag eindigde zoals verwacht. Met chips op de bank en teleurstelling op mijn gezicht. Maar het kan altijd erger. Stel je toch eens voor dat je op een van de klassiek linkse partijen gestemd hebt. Hoe ben je dan naar bed gegaan? Wat is daar gebeurd? De partijleiders snappen er niets van. Ze hebben het toch zo goed voor met de wereld. Hogere lonen, meer geld naar de zorg en een beter milieu. Wie wil dat nou niet? Waar zijn al die stemmen gebleven? Toen ik klein was stemde je op Joop den Uyl als je in de fabriek werkte. Ging je naar de kerk, dan maakte je het vakje van het CDA rood. Maar zo werkt het al lang niet meer. Zelf ben ik niet zo’n wegloper. Je gaat ook niet ineens voor Ajax zitten juichen als het even tegen zit met je kluppie, maar de meeste mensen zitten zo niet in elkaar. Gelukkig maar. De mensen in de arbeiderswijken hebben geen last van grote varkens- en kippenstallen. Sterker nog, het levert kiloknallers op. Best handig als je met een bescheiden salaris de maand door moet komen. Bovendien werkt dat aardgas nog prima om je kipfiletje op te bakken. En met een suiker- of vliegtax hoef je in de Schilderswijk volgens mij ook niet aan te komen.

Zodra er weer publiek het stadion in mag, adviseer ik de partijleiders van de Partij van de Arbeid, Groen Links en de Socialistische Partij snel een kaartje te kopen voor een wedstrijdje bij ADO Den Haag. Daar kennen ze het gevoel van verliezen en als je goed luistert hoor je de stem van kiezer die je bent kwijt geraakt.