Praatjes

Elke maandagochtend schoolzwemmen en na de les afdouchen. Het warme water klettert op mijn schouders, de lucht van chloor in mijn neus. Het is 1969. Als ik mijn ogen open doe is het weer 2017 en sta ik gewoon onder mijn eigen douche. De lucht van het chloor bracht mij even terug naar het Kolpabad. Het waterbedrijf Evides voegt sinds een paar dagen een flinke scheut van het schoonmaakmiddel toe aan het drinkwaterwater in Vlaardingen. Afgelopen woensdag werden wij gewaarschuwd dat er een vervelend beestje in het waterleidingnet terecht was gekomen. De E.coli-bacterie, ook wel poepbacterie genoemd. De Vlaardingse bevolking reageerde meteen. Het was ineens niet meer zo gezellig in de supermarkten. Ieder voor zich. Binnen een uur was er geen druppel bronwater meer te koop. Wie even niet had opgelet had pech. Inmiddels staan de supermarkten weer tot de nok toe vol met bronwater. Het leven in de haringstad is zoals we dat tijdens de vakantie gewend zijn: Een fles water op het aanrecht en een fles op de wastafel.

De vraag is hoe die bacterie in de waterleiding terecht gekomen is? In de middeleeuwen gooiden vijandelijke legers lijken van pestslachtoffers in het drinkwater om zo de ziekte in de belegerde stad te laten uitbreken. Het begin van biologische oorlogsvoering. Zijn het nu de Russen of is het die spleetoog uit Noord Korea? Heeft de man van de geheime dienst zijn huiswerk niet goed gedaan? Moest hij in Rotterdam zijn en nam hij een verkeerde afslag? Volgens het waterbedrijf is er waarschijnlijk iets mis gegaan tijdens werkzaamheden. Foutje, bedankt. Of toch niet? Was het een bewussie van een servicemonteur? Bij gebrek aan pest, staken de Schiedammers in de middeleeuwen onze kerk in de fik. Het is sinds die tijd niet meer goed gekomen. Ik denk dat die waterleiding-werklui uit Schiedam komen.

Ik was er niet bij, maar het moet weer ouderwets gezellig zijn geweest, tijdens de Vrijmibo van Prorail, regio Den Haag. “Zullen we er nog één nemen?” “Ik heb nog wel dienst straks.” “Doe niet zo ongezellig.” “Nog ééntje dan.”

Als ik om 21.30 uur in de trein van Amsterdam naar Vlissingen stap is er nog niets aan de hand. Ergens tijdens mijn ritje moet het gebeurd zijn. Vlak voor station Leiden komt de trein tot stilstand. Na een minuut of tien vertelt de conducteur dat we nog even geduld moeten hebben, omdat het nogal druk is op station Leiden. De meeste reizigers weten het dan al. Dit wordt weer een latertje. Als we het station dan toch binnenrijden, volgt de boodschap waarvan we wisten dat hij ging komen: “Deze trein zal niet verder rijden, maar terugkeren naar Amsterdam.” De borden op het perron tonen ons, dat de trein naar Dordrecht 15 minuten vertraging heeft. Even later wordt deze vertraging opgeschroefd naar 30 minuten. De juffrouw van de stationsomroep bevestigt dit. Als de trein dan eindelijk is gearriveerd en iedereen is ingestapt lezen we op het informatiescherm in de trein dat we teruggaan naar Amsterdam. Het bord op het perron zegt dat we naar Dordrecht gaan. Uiteindelijk stapt de hele meute weer uit. Een conducteur op de trap vertelt, zo rustig mogelijk, dat er totaal geen treinverkeer meer mogelijk is tussen Leiden en Den Haag. Spoedig daarna is deze boodschap ook bij de juffrouw achter de stationsmicrofoon bekend. Een grote sein- en wisselstoring en niemand van Prorail die dat even snel kan oplossen. Snapt u nu waarom ik zo’n hekel heb aan die vrijdagmiddagborrels? Ik kijk om mij heen en zie overal mensen die met hun telefoon in de weer zijn. Groepjes mensen rondom de arme NS medewerkers, die goede raad proberen te geven. Ik zie een jonge dame met tranen in haar ogen door de stationshal lopen. Maar ik zie geen volksopstand. Geen oververhitte reizigers die hun woede botvieren op de eerste de beste persoon met een NS uniform. De moderne treinforens gedraagt zich voorbeeldig. Zelfs als de seinen na een dag hard werken op rood blijven staan. Hij berust in zijn lot en zoekt zijn eigen weg. Vier keer overstappen en anderhalf uur langer onderweg. Wat is het probleem?

Als je bij mijn oude vader door het raam naar binnen kijkt, is de kans vrij groot dat je hem aan de grote tafel ziet zitten. Hij zit dan gebogen over zijn krant. Zijn hele leven is hij geïnteresseerd geweest in het nieuws. Het Achtuurjournaal was bij ons heilig, dan houdt iedereen zijn mond. Mijn oude vader kijkt nog steeds naar het journaal en leest nog steeds de krant, maar de informatie komt niet meer binnen. Mijn vader heeft gelezen, dat het Mark Rutte weer gelukt is om een kabinet te vormen, maar we hebben het er niet meer over. Mijn vader heeft ook gelezen dat de btw op levensmiddelen van zes naar negen procent verhoogd wordt. Als kruidenier in ruste zou hij daar een paar jaar geleden nog een behoorlijke mening over gehad hebben, maar nu niet meer. Hij kan de informatie niet meer kwijt in zijn bovenkamer. Zijn geheugen zit vol. Tjok vol. Er kan echt niets meer bij. Als hij er toch nog iets probeert in te proppen ontstaat er soms een error. Dan zegt hij dingen die hij niet bedoelt.

Eric Wiebes was de afgelopen jaren, als staatssecretaris, de baas van de belastingdienst. Hij had het niet makkelijk, en populair wordt je er ook niet mee. Hij mag van Mark Rutte nu minister worden op Economische Zaken. Om zijn populariteit wat op te krikken heeft Eric de mensen van de Dienst nog één keer aangespoord om wat aardige brieven de deur uit te doen. Er zijn namelijk mensen die misschien wel iets te veel betaald hebben en vergeten zijn dit terug te vragen. Mijn vader heeft ook zo’n brief ontvangen. De brief zat in een blauwe envelop en dus maakte hij hem direct  open. Hij las de brief op zijn gemak. Hij las hem nog een keer, en nog een keer. Net zo lang totdat hij begreep wat er stond. Op het moment suprême schreef hij op wat hij dacht. Op de blauwe envelop, want die lag het dichtst bij. Daarna was hij het ook meteen weer vergeten. Hij stopte de brief in de envelop en boog zich over de krant. Tijdens mijn koffiebezoekje vond ik de blauwe brief. Een heel enkele keer gaat de schakeling in het brein blijkbaar goed en ontstaat er geen error.  Ik lees: “Laat geen geld liggen ?!” De boodschap is duidelijk. Ik moet inloggen op belastingdienst.nl.

Mannen en vrouwen zijn niet gelijk. Dat weten u en ik natuurlijk al lang, maar het werd afgelopen week maar weer eens duidelijk. #MeToo. Seksuele intimidatie. Mannen die zichzelf niet kunnen beheersen en vrouwen die daar het slachtoffer van worden. Het is de schuld van Moeder Natuur. Zij heeft ons, mannen, opgezadeld met een surplus aan testosteron. Het hormoon dat ervoor zorgt, dat wij ons verantwoordelijk voelen voor het voortbestaan van het ras. Dat houdt ons elke dag bezig, zeven dagen per week. We kunnen er niets aan doen. Het levert ons veel mooie momenten op, maar het kan dus ook verkeerd uitpakken. Daar kwam Moeder Natuur ook al vrij snel achter en zij nam haar maatregelen. De evolutie leverde de man een paar extra hersencellen.  De man bleek in staat om prachtige steden te bouwen, de wereldzeeën te bevaren en ondertussen ook nog even de stoommachine en de gloeilamp uit te vinden. Van recentere datum kan ik de iPhone noemen en de Tesla. Allemaal ontsproten uit het mannelijk brein. Maar als onze oerdriften aan bod komen, dan lijkt het er op dat die extra hersencellen er ineens niet meer toe doen. Daarom doe ik hier een dringend beroep op het mannelijk deel van de wereldbevolking: Zodra het testosteron begint te borrelen, gebruik dan ook gewoon je hersens! Daar heeft Moeder Natuur niet voor niets zo haar best voor gedaan. Je zult zien, dat levert nog veel meer geluksmomenten op. En niet alleen voor jezelf.