Praatjes

Het lijkt als de dag van gisteren, maar toch is het al weer vijftig jaar geleden dat we de film Turks Fruit in de bioscoop zagen. Schaamteloos liepen Rutger Hauer en Monique van de Ven in hun blootje over het witte doek. Er zal best wat kritiek geweest zijn vanuit orthodox christelijke hoek, maar het gros van Nederland vond het prachtig. De PSP toonde op haar verkiezingsposter een blote dame in een weiland en op de stranden lagen jonge en oude vrouwen topless te zonnen. Niemand vond dat raar. Op televisie zagen we stoere mannen een sigaretje opsteken en de juffrouw van Fa nam een frisse duik in de zee. Wij, mannen, genoten van haar limoentjes. Inmiddels is alles anders. Sigaretten op televisie zijn verboden, blote vrouwenborsten zijn taboe en na een wedstrijdje voetbal houden de jongens en mannen hun onderbroek aan tijdens het douchen. De verpreutsing heeft de afgelopen jaren genadeloos toegeslagen. We zijn inmiddels als de dood voor bloot. Tijden zijn veranderd. De vrouw als lustobject kan echt niet meer, dat is logisch. De verschillen tussen mannen en vrouwen worden weggepoetst. Stewards in het vliegtuig dragen een kokerrok en wc’s worden genderneutraal. Maar toen deze week de Linda bij ons op de deurmat plofte, bleek het allemaal toch weer net iets anders in elkaar te steken. Ik had al zo’n flauw vermoeden. Er is wel degelijk een enorm verschil tussen mannen en vrouwen. De Linda constateert een orgasmekloof. Uit onderzoek blijkt dat 92 procent van de mannen klaarkomt bij penetratieseks en maar 30 procent van de vrouwen. Er is nog veel werk aan de winkel. De kloof moet gedicht worden. En dus een themanummer over pret in bed. Ook bij Eva Jinek aan tafel wordt het onderwerp behandeld. Joy Delima vertelt openhartig over haar zoektocht naar seksueel genot. Totaal in de war zit ik ernaar te kijken. Ik ben bang dat ik de tijd niet meer kan bijhouden. Mannen in een jurk en met z’n allen naar dezelfde wc. Geen borsten en piemels op TV en sociale media, maar wel tips en tricks voor een prettig orgasme. Het zijn verwarrende tijden.

Dik twee weken lang hebben mijn vrouw en ik in de teringzooi gezeten. Dat was afzien. Je moet er wat voor overhebben als je een mooie nieuwe badkamer wilt. Natuurlijk gaat er dan het een en ander niet goed. De douchewand  blijkt beschadigd en de aannemer was zijn rekenmachientje vergeten toen hij kwam inmeten. Ruim vijf vierkante meter te veel aan tegels. Dat is een duur foutje. “Nee meneer, tegels kunnen wij niet retour nemen”. Maar ja, waar gaat het over als je de beelden ziet uit Turkije en Syrië. 

Een jaar geleden vond ik het belachelijk om een griepprik te halen. Ik heb nooit griep. Alleen omdat ik nu toevallig zestig geworden ben, zou ik tot de risicogroep behoren? Ja, doei. Ik ben geen ouwe vent. Inmiddels weet ik beter. De afgelopen twee weken heb ik de longen uit mijn lijf gehoest. Ik slikte daar pilletjes tegen, waardoor ik weer andere pilletjes moest gaan slikken om de stoelgang op gang te brengen. De maxidoos paracetamol is bijna leeg. De nachten bracht ik door in een makkelijke stoel in de woonkamer, omdat mijn vrouw ook haar nachtrust nodig heeft. Uiteindelijk is het allemaal zeer klein leed vergeleken met de ellende in Turkije en Syrië.

In Oekraïne is het oorlog en is het leven op sommige plekken ondraaglijk. Sinds deze week komen de beelden uit Turkije, omdat het altijd erger kan. De camera’s draaien als er een kind onder het puin vandaan gehaald wordt. Het is een wonder. De Almachtige wordt geprezen. Dat is lekker. Hoe denkt die Almachtige dan over al die tienduizenden die dood onder het puin vandaan gehaald zijn, of daar nog liggen en misschien zelfs nooit geïdentificeerd zullen worden. Ik heb zo mijn twijfels over die Allah of God en zijn almacht. Maar het slaat natuurlijk nergens op om daar nu een beetje over te gaan lopen zeiken. Ik zeg maar even helemaal niets en denk: “betalen pannenkoek”.

Ik geloofde mijn ogen en oren niet. Pieter Heerma presenteerde afgelopen donderdag een toekomstvisie van het CDA. Waar komt dat ineens vandaan? Ik heb een vermoeden.

Maandagochtend 7 november 2022 in de fractiekamer van het CDA: “Hebben jullie dat stukje van Roon gelezen?” “Roon? Wij kennen geen Roon.” “Oké, pak allemaal je telefoon of tablet, kijk op roonswereld.nl en leest het Praatje van die man…. En?” “Goed openbaar vervoer, de oplossing voor bijna alles. Ja hè, hè. Hij doet net of hij dat zelf verzonnen heeft, maar dat vertellen de deskundigen ons toch al jaren.” “Precies. En waarom doen wij daar dan niets mee? We staan bijna op nul in de peilingen. Ik wil dat er binnen de kortste keren een visiestuk geschreven wordt van minstens honderd pagina’s. Met die 350 woorden van Roon komen we niet weg. Aan de slag.”

Dinsdagochtend 27 december 2022 in de appgroep van de CDA fractie: Pieter: “Hebben jullie het Praatje van Roon gelezen? Hij zegt bijna zijn hele leven op ons gestemd te hebben, maar biedt daar zijn verontschuldigingen voor aan. We zijn hem nu ook al kwijt. Als dit zo doorgaat, zit ik straks alleen in de Kamer. Dan kan ik helemaal alles zelf gaan doen. Daar heb ik dus geen zin in. Hoe zit het GVD met dat visiestuk? Is dat nu al klaar?”

Afgelopen donderdag stond het dus op de voorpagina van mijn krant: “CDA: investeer in onrendabel ov”. Ze hebben het licht gezien, denk ik bij mijzelf. Zou het dan toch nog goed komen met de wereld? Maar dan moet ik wel weer op ze gaan stemmen. In maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Dan staan Hugo en Wobke niet op de lijst. Dat maakt het wat makkelijker. Maar het voelt toch alsof je net bent afgekickt van je alcoholverslaving en dat je denkt: Ach één glaasje kan toch geen kwaad.  

Ze lachen zich de ballen uit de broek op Rotterdam Zuid en ik gniffel een beetje mee. Er is geen mooier vermaak dan leedvermaak. De voetbalclub uit 020 wist, tot dit weekend, niet meer wat winnen was. In de eigen Arena pakten ze maar net een puntje tegen het nietige FC Volendam. En dus werd de trainer de laan uitgestuurd. Hij was nog maar net begonnen, maar zo gaat dat nu eenmaal. Je moet toch iemand de schuld geven. Het bestuur is inmiddels radeloos, de supporters zijn redeloos en de club  is reddeloos. De chaos is compleet bij de grootste en rijkste voetbalclub van Nederland. Het begon een jaar geleden. Technisch directeur Marc Overmars, een bekwaam bestuurder, was zo trots op zijn pielemosie dat hij er fotootjes van maakte en deze rondstuurde naar de dames op kantoor. Een paar van die dames zullen zich schaterlachend op de knieën geslagen hebben, maar de meesten waren  enorm geschrokken. Ze vonden het raar. Toen het in de krant kwam vond de algemeen directeur, Edwin van der Sar, het ook ineens raar en ontsloeg de trotse amateurfotograaf. Een half jaar later vertrok de succesvolle trainer, omdat hij bij een Engelse topclub een paar centen meer kon verdienen. Er werd nog wel een boel geld binnengeharkt, omdat er een paar spelers voor miljoenen werden verkocht, maar inmiddels zit die arme Edwin van der Sar met zijn handen in het haar. Hij was een hele goede keeper, maar voor directeur heeft hij nooit gestudeerd.  Het is de schuld van clublegende Johan Cruijff dat hij in de directiekamer is beland. Cruijff had bevolen dat er alleen maar oud topvoetballers aan het roer mochten staan. En nu moet de algemeen directeur maar eens uitleggen waarom het allemaal zo misgegaan is en wat hij eraan denkt te gaan doen. En dat is lachen, als je supporter bent van Feyenoord, FC Utrecht of Ado Den Haag. Want… wat kon die Edwin goed keepen hè.

Als je in de politiek iets wil bereiken, moet je vooral zorgen dat je een beetje opvalt in de media. De gemeentelijke politiek kan een mooie springplank zijn naar een zetel in de Tweede Kamer, maar je kan ook zomaar een plekje in het kabinet verdienen. Kijk naar onze ministers van Defensie en Volkshuisvesting. In mijn ochtendkrant van vrijdag stonden maar liefst drie artikelen over gemeenteraadsleden. 

“Voorkom een kater, blijf drinken” was de slogan waarmee Sjors Pardoel zijn persoonlijke campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen een beetje probeerde op te leuken. Met succes. Sjors zit inmiddels voor het CDA in de gemeenteraad van Maasdriel. Afgelopen week probeerde hij in een restaurant een kater te voorkomen. Zijn pony had hij buiten aan een tafeltje vastgezet, want die mocht niet mee naar binnen. Na het eten was Sjors vrolijk naar huis gegaan en het beestje helemaal vergeten. Kan gebeuren. Niet schokkend, maar wel goed voor een stukje in de krant. 

Het lukte Narsingh Balwantisingh ook om zijn naam in de krant te krijgen. De Rotterdammer zat vorige week nog voor de PvdA in de gemeenteraad en droomde er al van om Hugo de Jonge op te volgen als minister van volkshuisvesting. Hij heeft tenslotte meer verstand van de huizenmarkt dan die onderwijzer uit Rotterdam Zuid. Helaas. Narshing melkt huisjes in zijn stad. Pandjes verhuren mag van de wet, maar de manier waarop strookte niet helemaal met de principes van de Sociaal Democraten en dus werd het gemeenteraadslid uit de fractie gekikt. Weg droom.

En dan heb je Richard de Mos. Richard volgt zijn eigen route. Hij is in de Tweede Kamer begonnen en werd daarna wethouder in Den Haag. Richard houdt er een nogal onorthodoxe manier van werken op na en daar worden sommige bestuurders nerveus van. Nu zit hij in de gemeenteraad en wordt verdacht van corruptie en deelname aan een criminele organisatie. Dat is nog eens andere koek. De wethouders uit Maasdriel en Rotterdam kregen drie kolommetjes in de krant, maar met het verhaal van Richard wist de krant twee pagina’s te vullen. Wel jammer voor Richard, dat we nog steeds geen gekozen burgemeester hebben.

In de Rotterdamse haven is een jongetje van veertien jaar opgepakt. Hij was geronseld om drugs uit de containers te halen. In België is een meisje van twaalf gedood, omdat zij toevallig het nichtje was van een drugsbaron. Het is dweilen met de kraan open in de havens van Antwerpen en Rotterdam. De politie onderschept steeds meer transporten, maar toch wordt Europa overspoeld met drugs. Als het even in Rotterdam niet lukt, dan verhuist het transport naar Antwerpen.

Ondertussen legt de regering de verkoop van sigaretten aan banden, is de verkoop van alcohol aan personen onder de achttien verboden en maken ministers zich ontzettend druk over fastfood, suiker en vlees. De beleidsmakers stapelen de ene regel op de andere wet. Alles in het belang van de volksgezondheid. Maar als het over drugs gaat, dan gedogen we de verkoop van marihuana, vinden we het heel normaal dat er op feestjes en festivals pilletjes worden geslikt en snuiven ze zich op de Amsterdamse Zuidas drie slagen in de rondte. Journalisten concluderen dat Nederland langzaam maar zeker verandert in een narcostaat. Het probleem zit hem in de vraag zegt de  minister en komt niet verder dan een moreel appel: “Vraag je eens af waar de poeder of het pilletje vandaan komt. Realiseer je dat je misschien wel bloed aan je handen hebt, als je een lijntje snuift.” 

Waarom regeren ze in Den Haag niet volgens de wetten van de logica? Als je de verkoop en het gebruik toestaat, regel dan ook de productie op een fatsoenlijke manier. Als je dat niet wilt, om welke reden dan ook, doe het dan andersom. Verbied de verkoop en het gebruik. Wil je het festivalterrein oplopen met een paar pilletjes in je zak, dan lever je ze in of je gaat lekker terug naar huis. Laat de politie zo af en toe eens de tassen en bureauladen van de advocaten op de Zuidas controleren op zakjes coke. Waarom is er geen politicus in Den Haag die dit voorstelt? Zouden ze daar misschien zelf ook af en toe met de neus in het poeder zitten?  

Vorig jaar om deze tijd zaten we ons af te vragen of het ooit nog goed zou komen. We hadden twee jaar lang geworsteld met een virus dat de wereld op zijn kop had gezet. We waren van de ene naar de andere lockdown gestruikeld. De regering zocht een manier om de samenleving weer langzaam te openen. Moet het met 1-, 2- of 3G toegangsbewijzen? Eerst de basisscholen en de middelbare scholen maar open. De mondkapjes blijven voorlopig nog verplicht. Stel je voor dat het virus weer oplaait. Dat moeten we niet hebben.

En hoe is het nu? Van Corona hebben we geen last meer. Het is weer het oude vertrouwde griepvirus dat ons dwars zit. Daar bovenop hebben we er nog een paar problemen bijgekregen. Een psychopaat in Rusland bedacht afgelopen jaar dat hij de geschiedenisboeken in wil als de man die zijn land weer groot maakte. Hij gaf zijn leger opdracht om het buurland binnen te vallen, met als resultaat kapotgeschoten steden en dorpen, heel veel doden en een wereldwijde voedsel- en energiecrisis. En niemand is in staat of bereid om patiënt Poetin op te sluiten in een inrichting. Hoe lang duurt de oorlog nog? Hoeveel moet er nog kapot? En wat gaat Xi Jinping doen als zijn vriend Poetin klaar is? Ik ben bang dat we ook aan het einde van dit jaar nog geen antwoorden hebben. Van een andere orde is de vraag of Mark Rutte de eindstreep gaat halen. Het antwoord zullen we eind maart wel krijgen. Dikke kans dat hij na de Provinciale Statenverkiezingen zijn biezen moet gaan pakken. Nog sneller weten we het antwoord op de vraag of Alfred Schreuder het einde van het seizoen zal halen. Over twee weken staat Feyenoord – Ajax op het programma. Dat is sneu voor Alfred, want in Rotterdam Zuid zal hij zijn Waterloo vinden. Maar, eerlijk is eerlijk, ik weet het natuurlijk ook niet. De wens is hier de vader van de gedachte.

Er ligt een jaar voor ons, waar we antwoorden moeten zien te krijgen op vragen die we misschien nog niet kennen. Ik wens u veel goede en mooie antwoorden.

Met mijn vrouw heb ik twee gezellige dagen in Amsterdam doorgebracht. Als u lid bent van Facebook, zal u dat vast niet ontgaan zijn. Hoogtepunt was een avondje met Margeet Dolman en dominee Gremdaat in het Betty Asfalt Complex, het leuke knusse theater van Paul Haenen. De dominee adviseerde ons om in het nieuwe jaar mevrouw Vrolijkheid eens wat vaker binnen te laten en vooral geen aandacht meer te schenken  aan meneer Chagrijn. Een goed advies lijkt mij. Na de voorstelling kocht ik een T-shirt met de tekst: “Onverwacht vrolijk…  kent u die uitdrukking? (ds. Gremdaat)”. Zo kan ik op een subtiele manier het woord van de dominee verspreiden onder de onwetenden. Eenmaal thuis, trek ik snel mijn nieuwe shirt aan. Het staat mij erg goed. Op de achtergrond klinkt de Top 2000 uit de luidsprekers. Het is overduidelijk, mevrouw Vrolijkheid is mee naar binnengeglipt. Maar ze kan niet voorkomen dat er onverwacht een droevig bericht wordt voorgelezen door de meneer van het nieuws: “Margriet Eshuijs is overleden.” Margriet Eshuijs van House for Sale, nummer 1519 in de Top 2000. De LP van Lucifer zit in een bananendoos die op zolder staat. In de kast staan vijf CD’s van Margriet. Op het lijstje met muziekjes voor mijn uitvaart, staat “What I do know” van het album Shadow Dancing uit 1996. Met andere woorden, ik ben fan van Margriet. In het Achtuurjournaal brengt Annechien ook nog eens het droevige bericht en spreekt Ad Visser mooie woorden over zangeres. Als ik mijn koptelefoon opzet, is het niet moeilijk kiezen welke CD er in het laadje geschoven moet worden. Ik denk terug aan het concert in de Stadgehoorzaal, waar Margriet de pannen van het dak zong. Dat moet toch al gauw een jaar of vijfentwintig geleden zijn. Na afloop kocht ik de CD en vroeg of Margriet er een handtekening op wilde zetten. Met een gouden viltstift schreef ze de woorden: “liefs, Margriet”. De muziek is prachtig en de herinnering net zo. Onverwacht droevig, met een kleine glimlach…. kent u die uitdrukking?

Aan het eind van het jaar ga je toch nadenken en kom je soms tot de conclusie dat niet alles helemaal lekker gegaan is. Ik ben niet schuldig, maar ik voel mij wel verantwoordelijk. Het komt ongetwijfeld, omdat ik in een protestants christelijke traditie ben opgevoed. Maar dat mag natuurlijk geen een excuus zijn voor mijn persoonlijk handelen. Daarom biedt ik op dit moment en op deze plek mijn nederige excuses aan voor het feit dat ik de afgelopen veertig jaar bijna altijd op het CDA heb gestemd. Wat een puinhoop zijn die lui ervan aan het maken, zeg. Afgelopen week was er een debat over de mondkapjesdeal van Sywert van Lienden. Heel Nederland weet inmiddels dat Hugo de Jonge de deal heeft mogelijk gemaakt voor zijn CDA-maatje Sywert. Maar in Den Haag slaan ze nog eens zes miljoen stuk om dit te onderzoeken, met als resultaat dat het rookgordijn nog net even iets verder wordt opgetrokken.  Een normaal mens zou gewoon excuses aanbieden. “Sorry, ik deed het met de beste bedoelingen, maar het is totaal verkeerd gegaan. Ik stap op.” Maar Hugo is geen normale Nederlander. Hugo is een CDA prominent met ambitie. Binnenkort wil hij Wobke van de troon gaan stoten. Dat zal niet zo moeilijk zijn, want partijleider Wobke Hoekstra is al hard op weg naar de uitgang. Die man is doodongelukkig. Als minister van financiën deed hij het volgens mij best aardig. Maar toen hij lijsttrekker werd ging het mis. Ik vond het zielig en daarom stemde ik op hem. Sorry. En nu is hij minister van buitenlandse zaken en gaan de ministers Kaag en Weerwind naar Suriname als er excuses gemaakt moeten worden en zit Wobke op de tweede rij in een zaaltje, terwijl Mark Rutte een toespraak houdt. Wobke kan het niet. Wobke moet nog even volhouden en dan snel een job aanvaarden bij Deloitte. Dan kan hij ingehuurd worden als er weer eens iets mis gegaan is in Den Haag en de waarheid niet boven tafel mag komen. Sorry, ik geloof dat  ik nu wat cynisch ben.   

Vandaag helaas geen Praatje. Ik had het te druk met andere zaken…