Na grondig onderzoek heeft het Planbureau voor de Leefomgeving vastgesteld dat het openbaar vervoer voor miljoenen Nederlanders geen goede optie is. Buiten de grote steden zijn werk en voorzieningen vaak lastig te bereiken. Als ervaringsdeskundige kan ik de conclusie onderschrijven. Zolang je in de Randstad blijft, gaat het prima. Er rijden treinen, bussen, trams en metro’s. Als er een trein of bus uitvalt, dan is er altijd wel een alternatief. Maar zodra je de provincie ingaat, wordt het een ander verhaal. Zonder auto ben je aan de goden overgeleverd. Tijd dus om mijn stokpaardje maar weer eens van stal te halen. Goed openbaar vervoer is de oplossing voor bijna alles. Leg goede snelle spoorlijnen aan naar de uithoeken van ons land. Groningen verdient sowieso een mooie hogesnelheidslijn en in Zeeland vinden ze het ook vast lekker om eens snel met de trein naar Rotterdam te rijden. Met goede snelle spoorlijnen wordt het aantrekkelijk om in de provincie te wonen en toch in de Randstad te blijven werken. Dat helpt tegen de woningnood in de grote steden en is fijn voor de krimpgemeenten. Als er weer wat jong volk op het platteland gaat wonen, komt misschien de buurtsuper weer terug in het dorp, kan de basisschool weer open en wie weet is er weer plek voor een bieb of een kroeg. Als je kan kiezen tussen relaxed met de trein of gestrestst in de auto, dan zou ik het wel weten. Goede, snelle treinverbindingen zijn de oplossing voor het fileprobleem. Waar het echt niet lukt, moeten er bussen rijden, veel en vaak. Dus dames en heren ministers, denk nog eens na over die marktwerking. Nationaliseer het openbaar vervoer. En als u dat een stap te ver vindt, betaal al die OV bedrijven dan flink uit de staatskas. Zorg dat er bussen blijven rijden, ook al zit er maar één oude opa in die op zaterdagochtend bij zijn kleinzoon langs de lijn wil staan. Dat kost een paar duiten, maar het kan niet anders. Doe het voor de provincie, doe het voor het milieu, doe het voor de woningnood. Doe het voor Nederland.
Heeft u mijn Praatje van vorige week gelezen? Dat was een bijzondere. Niet zozeer vanwege de inhoud, die was gewoon goed, zoals u van mij gewend bent. Ik kwam er deze week achter dat het de zeshonderdste was die u op uw scherm kon lezen.
In 2009 heb ik tien columns van mijn broer Dick gebundeld in een boekje. In het voorwoord schreef Hugo Borst: “Vanuit zijn graf heeft Dick mij meer dan eens laten lachen. Ik ben hem daar dankbaar voor.” Dick kon niets meer toevoegen aan zijn oeuvre en ik kon niet in zijn voetsporen treden, daar was hij te goed voor. En toch leek het mij wel wat om het ook eens te proberen. In 2010 was dat. Stukjes van ongeveer 500 woorden, want dat deed Dick ook. Ik wilde het geen columns noemen. Dat zou aanmatigend zijn. Youp van ’t Hek en Hugo Borst schrijven columns. Volgens Van Dale is een column “een regelmatige bijdrage aan een krant, tijdschrift of site met een bijzondere eigen inhoud”. Volgens Wikipedia is het “een regelmatig verschijnend, kort stukje proza van een bepaalde auteur”. Mijn stukjes werden “Praatjes”, want praatjesmakers hoef je niet altijd serieus nemen. In de loop der jaren werden ze steeds korter. Van vijfhonderd, naar vierhonderd en tegenwoordig zijn ongeveer driehonderdvijftig woorden genoeg. Dat heeft niets met luiheid te maken. Ik doe het voor u. U heeft het tenslotte ook druk en dan is zo’n verhaal van vijfhonderd woorden natuurlijk al snel te lang. Ik hoop dat u blijft lezen en dat u soms instemmend knikt, maar de wenkbrauwen mogen ook best gefronst worden. Een kleine glimlach gevolgd door een duimpje is natuurlijk het allermooiste. Inmiddels zijn we twaalf jaar en zeshonderd Praatjes verder. Je zou kunnen zeggen dat er wel een regelmaat in zit. Volgens Van Dale komen mijn stukjes in aanmerking voor de titel column. Ik heb het overwogen, maar ach. Als u van een zekere leeftijd bent, heeft u vast de columns van Simon Carmiggelt wel eens gelezen. Hij noemde dat Kronkels. Ik houd het toch maar gewoon bij Praatjes.
Met een ronkend filmpje kondigt de VVD de terugkeer van Edith Schippers aan. Ze wordt lijsttrekker voor de Eerste Kamer. Het is overduidelijk dat dit slechts een opstapje is naar het partijleiderschap. Edith is vastbesloten om Mark van de troon te stoten. Mark is uitgewerkt, uitgeblust en uitgekakt. Het kan echt niet meer. Edith verliet vijf jaar geleden de politiek. Ze zat nog vol ambitie en was nog lang niet klaar in Den Haag, maar het lukte niet meer samen met Mark Rutte. Lang bleef onduidelijk waarom ze zo plotseling vertrok, maar de foto in de krant van afgelopen zaterdag verklaarde alles: Seksueel grensoverschrijdend gedrag! Vrijgezelle Mark kon zich in 2016 op het partijcongres niet meer beheersen. De hele dag had hij al naast Edith gezeten. Ze rook heerlijk en dat roze jasje stond haar prachtig. Hij had moeite om zijn kop erbij te houden. Aan eind van de middag hield Mark het niet meer. Hij pakte haar vast en probeerde haar vol op de mond te zoenen. Edith schrok zich het apelazarus en kon zich nog net afwenden. De hele zaal zag het gebeuren en begon enthousiast te klappen. De geile blikken van de mannen op de tweede rij kreeg Edith niet meer uit haar gedachte. Ze voelde zich niet meer veilig en besloot een jaar later om de politieke arena te verlaten. Maar diep van binnen had ze zich voorgenomen om zich te wreken voor dit voorval. Vijf jaar heeft ze gewerkt aan haar plan en dit is stap één. Het zal nu snel gaan. Veel moeite hoeft Edith niet meer te doen. Het is een kwestie van tijd. Mark is al druk bezig om zijn eigen graf te graven. De vraag is zelfs of hij de Kerst zal halen. Edith kan er niet mee zitten. Als het moet zal ze het laatste zetje geven. Niet Sigrid Kaag wordt de eerste vrouw in het Torentje, maar Edith Schippers.
De officiële naam voor Noord-Korea is Democratische Volksrepubliek Korea. Er is natuurlijk geen spoortje democratie te vinden in dat land, maar de mensen mogen, of nee, ze moeten wel elke vijf jaar naar de stembus. Niet dat er dan veel te kiezen valt, maar toch. De familie Kim regeert al drie generaties met harde hand. Het volk verdient een sterke leider, zullen ze elkaar in de paleizen wijs gemaakt hebben. Het land grenst aan Rusland en China. Ook twee landen met een sterke leider. En ook daar zijn er af en toe verkiezingen. Tot een paar jaar geleden konden de leiders na een jaar of tien niet opnieuw gekozen worden. Dat was bij wet geregeld. Zo werkt dat in een democratie. Maar ja, sterke leiders zijn niet voor niets sterk. Ze zitten er niet voor de democratie en al helemaal niet voor het volk. Ze zitten er vooral voor zichzelf en hun gevolg. Als je moet kiezen tussen de wet en een sterke leider, dan is de keuze niet zo moeilijk, vond Vladimir Poetin. De wet ging eraan en tsaar Poetin zit nu stevig in het zadel. Bij elke verkiezing zal hij herkozen worden. Daar zorgt hij hoogstpersoonlijk voor. Ook Xi Jinping maakte in China een lange neus naar zijn volk. Twee termijnen is veel te kort voor een sterke leider. Xi heeft geregeld dat hij tot zijn dood op de troon kan blijven zitten. Keizer Xi wordt hij al genoemd en dat is volkomen terecht, volgens Xi.
Wij hebben koning Willem Alexander, maar hij is geen sterke leider. Dat hij niet gekozen wordt en wel zijn hele leven op de troon kan blijven zitten is gek, maar niet zo erg. Onze echte leider heet Mark Rutte. Hij is al ruim twaalf jaar de baas van het land. Soms heeft hij rare streken, hij heeft een slecht geheugen en ook hij maakt af en toe een lange neus naar het parlement en het volk. Als Mark straks wordt weggestemd, laat hij helemaal geen gaaf landje achter, maar ik ben toch verdomd blij dat ik er woon.
Na vijfentwintig jaar begint ons Formido badkamermeubeltje toch echt sporen van ouderdom te vertonen. De kleur van de tegels voldoet niet meer aan de VT Wonen-norm en het ligbad staat al een jaar of tien droog. Reden genoeg voor een bezoek aan de showroom van een badkamerspecialist. Na een rondgang langs de verschillende stijlkamers, blijken mijn vrouw en ik het snel eens over de grote lijnen van onze nieuwe badkamer. We worden opgepikt door een als autoverkoper vermomde adviseur en belanden met een kop koffie aan zijn bureau. De man neemt de maten over van mijn A-viertje, dat ik natuurlijk heb meegenomen. Voorbereiding is belangrijk bij dit soort bezoekjes. Als de man ook al onze wensen heeft ingetikt op zijn computer, tovert hij een fraaie driedee presentatie op het scherm. Even later noemt hij ook de prijs voor dit fraaie badkamertje. Dat is even slikken. Maar hij is nog niet klaar. Hij mag ons een gratis elektrische fiets aanbieden. Mijn vrouw heeft al zo’n karretje en ik ben principieel tegen dit soort fietsen. De adviseur speelt zijn laatste troefkaart: een mooie korting. Dat klinkt een stuk beter. We nemen de offerte door en ik zet ongeveer twintig paraafjes en een handtekening. Met de felicitaties van de adviseur, een fijne handdoek en een lekkere fles rode wijn verlaten we de showroom.
Een goede vriend overtuigt ons van een aluminium plafonnetje. Onderhoudsvrij en nooit meer last van schimmel. Na wat voorwerk via google belanden we weer aan een bureau in een andere showroom. Ook hier schrikken we van de prijs, maar zet ik toch een handtekening en worden we opnieuw gefeliciteerd door de adviseur. Deze keer verlaten we de showroom met een fles bubbels.
Het duurt nog een paar maanden voordat we kunnen genieten van onze nieuwe badkamer. De aannemers hebben het druk. In de tussentijd moeten we het doen met de plaatjes en de flessen. De fles rood is inmiddels leeg. Hij smaakte goed, maar na de laatste slok bekroop mij toch een ongemakkelijk gevoel. Misschien was een felicitatie aan het adres van de adviseurs ook wel op zijn plaats geweest.
Er was veel ophef over de aankoop van het schilderij Victory Boogie Woogie van Piet Mondriaan. Minister Gerrit Zalm moest in de Tweede Kamer maar eens uitleggen waarom er tachtig miljoen gulden werd uitgegeven aan een schilderij dat nog niet eens af was. Er waren verdorie nog wel andere zaken waar we ons gemeenschapsgeld aan uit konden geven. Het schilderij kwam te hangen in het Haags Gemeentemuseum en werd in augustus 1998 feestelijk onthuld door Koningin Beatrix. Op het Achtuurjournaal zag ik de koningin met minister Gerrit Zalm en nog een klupje hoogwaardigheidsbekleders gebiologeerd naar het schilderij turen.
Afgelopen donderdag hoorde ik op de autoradio staatssecretaris Gunay Uslu vertellen over het zojuist door haar onthulde schilderij Peinture-poème van de Spaanse schilder Miró. Het schilderij werd voor acht miljoen euro gekocht door museum Boijmans van Beuningen. Een koopje volgens directeur Sjarel Ex. Het museum is bezig met een verbouwing waarvoor eigenlijk geen geld is. Tot 2029 zijn de deuren in ieder geval gesloten, maar je kunt op je vingers natellen dat er nog wel een paar jaartjes bij komen. Het bijzondere schilderij zal daarom een plekje krijgen in het depot. Maar eerlijk is eerlijk, het is wel een mooi depot. De staatssecretaris had haar huiswerk goed gedaan. Toen de verslaggever aan haar vroeg wat ze van het schilderij vond, vertelde ze enthousiast over de bijzondere bruine kleur en de cirkels van stippen. Door de rood-oranje bol werd ze als het ware het schilderij ingezogen. De volgende dag zag ik het schilderij in de krant. Ik heb geen verstand van kunst. Ik heb er niet voor doorgeleerd. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik, net als in 1998, ook nu weer moest denken aan het sprookje van Hans Christiaan Andersen, De nieuwe kleren van de keizer.
Hij zit op een steen rustig naar het water te koekeloeren. Of is het een zij? Het is mij niet helemaal duidelijk. Ik ben geen kenner. Voor het gemak ga ik er maar vanuit dat het een mannetje is. Mijn vrouw en ik zitten in de schaduw van een parasol aan het ontbijt. Het leven op Curaçao is zo slecht nog niet. We kijken uit over de zee, net als de pelikaan die vlak voor ons zit. Hij is waarschijnlijk ook bezig met zijn ontbijt. De pelikaan is niet echt een mooie vogel. Hij is grof, grijs en grauw. Maar bij ons in het koude kikkerlandje heb je geen pelikanen en daarom vind ik hem wel interessant. In de lucht maakt hij indruk met zijn grote machtige vleugels en zijn typische snavel is natuurlijk bijzonder. Ik besluit mijn telefoon in de aanslag te houden voor een mooie foto. Op het moment dat hij gaat vliegen zal ik afdrukken. Als natuurfotograaf moet je geduld hebben. Ik zoek een goede positie en concentreer mij op de vogel. Het duurt lang. Hij kent geen stress, hij heeft geen haast. Logisch hij heeft de rest van de dag niets om handen. Over het algemeen hebben dieren en pelikanen in het bijzonder niet zo veel te doen. Ze hoeven zich niet druk te maken over een energiecontract, hypotheek of carrière. Van een agenda hebben ze nog nooit gehoord. Het enige doel in het leven is zorgen voor nageslacht. Als mannetje scoor je één keer per jaar een leuk vrouwtje, je neukt wat en als het echt moet, dan help je een beetje met het voeden van het kroost. Verder hoef je je nergens druk over te maken. Je kunt rustig in het zonnetje op een steen gaan zitten wachten totdat er een lekker visje voorbij komt. En als het visje niet komt, vlieg je op en ga je een stukje verder zitten. Ik druk af. Net te laat. Natuurfotografie blijkt niet aan mij besteed. Ik heb er het geduld niet voor. Mijn koffie wordt koud en ik heb nog meer te doen.
Een weekje werken op Curaçao is geen straf. Zeker niet als je vrouw ook mee mag en je na het werk dus samen heerlijk een terrasje kunt pikken. Niets te klagen, zou je denken. Mis.
De twee mannen in de vertrekhal vallen op. Ze gaan duidelijk niet op zakenreis. Trainingsbroek en badslippers. Vlak voordat we mogen instappen komt één van de twee nog vrolijk aangestiefeld met twee grote glazen bier waar de helft overheen klotst. Als we na een klein uurtje allemaal zijn ingestapt, heet de gezagvoerder ons welkom en meldt dat we enig oponthoud hebben. Er zijn twee heren geweigerd, omdat ze in kennelijke staat waren. De koffers van de twee moeten weer uit het ruim. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan in een tijd met personeelstekort bij de bagage-afhandeling. Na een uur wachten in een vol vliegtuig taxiën we dan toch naar de Kaagbaan. Mijn vrouw en ik zijn gescheiden door een gangpad. Naast mij zit een dikke man. Naast mijn vrouw eveneens een fors type die de hele reis wijdbeens zit, waardoor het knietje vrijen bijkans onvermijdelijk is. Dikke mensen in te krappe stoelen geven ongemak. De arm van de man naast mij steekt ver over onze gemeenschappelijke stoelleuning. Maar ja, zeg er maar eens wat van. Halverwege de reis gaat de leuning omhoog, waardoor mijn zitcomfort alleen maar minder wordt. Als het lampje “stoelriemen vast” uit gaat, lijkt dit het startsein voor het piesen en poepen. Gedurende de hele vlucht staat er een rijtje voor de WC. Eén keer sluit ik aan voor een plasje. De grote boodschap bewaar ik voor later, wat uiteindelijk niet goed blijkt voor mijn algehele welbevinden. Tijdens zo’n lange reis wordt er ook een warme maaltijd geserveerd. Aardappeltjes met groente en kip of een vegetarische pasta. “Doe mij maar de kip.” Als ik het plastic van het bakje aftrek liggen daar vier brokjes gepaneerde kip, een hoopje slappe gebakken aardappelschijfjes en twee stronkjes snotterige broccoli. Hiermee vergeleken valt een Big Mac in de categorie haute cuisine. Met een houten reet en een duffe kop zetten we, na ruim tien uur, voet op Curaçaose bodem. Je zult mij niet horen klagen.
Het zal een jaar of drie geleden zijn. Een goede vriend vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een concert in de Kroepoekfabriek. De Kroepoekfabriek is de naam van het poppodium in Vlaardingen. Je hebt van die zaaltjes waar bandjes optreden en je hebt hele kleine zaaltjes waar bandjes optreden. De Kroepoekfabriek behoort tot die laatste categorie. “Knight Area treedt daar op en een kaartje kost maar elf euro.” “Knight Area? Nog nooit van gehoord, maar als jij het goede muziek vindt, dan denk ik dat ik het ook wel kan waarderen. Ik ga mee.” Het concert werd vier keer uitgesteld, u weet wel waarom. Het gaf mij de gelegenheid om Spotify te raadplegen. De band blijkt muziek te maken in het genre progressieve rock en dus kwamen er twee albums in mijn Spotify bibliotheek bij. Ik houd ervan. Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover.
Het is warm in het kleine zaaltje en de bar op het balkon blijft vanavond gesloten, wordt ons bij binnenkomst medegedeeld. Dat snap ik, er zijn te weinig bezoekers. Het bier aan de bar beneden blijkt ook prima te smaken. Het kost ons vervolgens geen enkele moeite om een plek te vinden met goed zicht op het podium. Om half tien beginnen de mannen van Knight Area te spelen. De bassist, Peter Vink, blijkt nog bij Q65 gespeeld te hebben. Op zijn drieënzeventigste plukt hij nog als een jonge god aan de snaren van zijn basgitaar. Ook de andere bandleden overtreffen mijn verwachtingen. Wat een fantastische band! Eenmaal buiten loop ik nog na te gloeien en vraag mij af waarom zo’n band in Vlaardingen moet optreden in een veel te klein zaaltje dat niet uitverkocht is. Ik ben blij dat de mannen van Knight Area de moeite hebben genomen om naar mijn stad af te reizen, maar ze verdienen beter. Kijk en luister: https://www.youtube.com/watch?v=eLIdiauRjBU
Het is vijfentwintig jaar geleden dat Prinses Diana zo tragisch om het leven kwam. Aanleiding voor de media om eens flink uit te pakken. Over de doden niets dan goeds. Daar dacht mijn broer Dick duidelijk anders over. Voordat hijzelf achttien jaar geleden ook overleed, schreef Dick een column over de Royals. Hij haalde er de krant niet mee en dat is jammer. Daarom hier nog maar een keer. Ga er goed voor zitten:
Leve het Britse koningshuis!
“Waarom is de gewone man zo gek op de monarchie? Als u het weet, mag u het zeggen. Ik weet het niet.
In Australië schaarde nog niet zo lang geleden een meerderheid van de bevolking zich tijdens een referendum achter het voorstel om de Britse koningin Elizabeth als hun staatshoofd te handhaven.
Hallo, bent u daar nog? Australië! Een door en door fatsoenlijk land aan het andere eind van de wereld met een keurige, goed opgeleide bevolking bestaande uit gematigde, weldenkende, democratisch gezinde mensen. Stemt voor een koningin van een ander land die haar paleizen ruim 20.000 kilometer verderop heeft staan. Dan moet de behoefte aan een monarchie wel heel erg groot zijn.
Waarom?
De Australiërs vormen geen uitzondering. Overal ter wereld kan de monarchie zich verheugen in een merkwaardige populariteit onder het gewone volk. Hou maar eens een enquête in Nederland, Spanje, Denemarken, Noorwegen of Zweden of noem maar een willekeurig ander land met een koningshuis en u zult zien: een grote meerderheid is voor handhaving van de monarchie. Je kunt een kolonie nog zo uitbuiten en leegplunderen, eenmaal onafhankelijk haatten zij het moederland, maar blijven zij gek op hun voormalige vorsten. En in de landen die het door omstandigheden zonder koningshuis moeten stellen, zoals Amerika, zouden ze bij wijze van spreken , als dat mogelijk was, vandaag nog met de monarchie willen beginnen. Nergens was Prinses Diana zo populair als in Amerika.
Het merkwaardige is dat het al eeuwenlang ook niets uitmaakt hoe de koninklijke hoogheden zich gedragen. Eerder lijkt het zo te zijn dat koninklijk wangedrag hen alleen maar populairder maakt. Hoe gekker hoe beter, lijkt het soms wel. En als het op wangedrag aankomt ben je bij de diverse vorstenhuizen aan het juiste adres. Die hebben op dat punt een traditie hoog te houden.
De tragikomedie rond het korte, maar boeiende leven van prinses Diana was daarvan een uiterst gave illustratie.
Als Hare Koninklijke hoogheid haar koninklijke zin niet kreeg begon zij respectievelijk te krijsen, zich van de trap of tegen een glazen kast te werpen, zich van de inname van voedsel te onthouden of juist heel erg veel voedsel tot zich te nemen om dit vervolgens boven het koninklijke toilet weer uit te braken, al naar gelang de stemming van het moment. Vrijwel geen enkele moderne welvaartsziekte ontbrak in haar repertoire: Boulimia, anorexia, prenatale depressie, postnatale depressie. En ondertussen liepen de waarzeggers, de homeopaten, de piskijkers, de aromatherapeuten, de astrologen, de acupuncturisten, de voetreflexologen en weet ik wie nog meer de paleisdeuren plat. Want bijgelovig zijn ze ook allemaal en ook dat al eeuwenlang.
En hoe gekker Diana zich gedroeg, hoe populairder zij werd. Ja, want ze hield zogenaamd zoveel van de gewone man en deed er alles aan haar kinderen zo gewoon mogelijk op te voeden. Wie dit fabeltje gelooft moet eens het boek lezen dat haar huishoudster Wendy Berry over haar bazin heeft geschreven, overigens ook de vrouw die dagelijks de braakresten van de prinses van het closet mocht poetsen.
Diana was geen vreemde eend in de bijt, zoals vaak wordt beweerd. Zij paste in een aloude traditie van overspel, hysterisch gedrag bijgeloof, hypocrisie, inteelt, kindermishandeling en, meer in het algemeen, een wijdverspreid en verregaand gebrek aan intelligentie. Er is sinds de dagen van kroonprins “Bertie” , de zoon van de preutse koningin Victoria , die er maar liefst drie officiële en tientallen onofficiële maîtresses op nahield, weinig veranderd in het Verenigd Koninkrijk. Het verhinderde allemaal niet dat Bertie als Edward VII zijn moeder als koning opvolgde. De officiële maîtresse van kroonprins Charles, Camilla Parker Bowles is trouwens de achterkleindochter van één van die drie officiële maîtresses van Edward VII. Want ook wat het neuken betreft kennen de Engelsen zo hun tradities. Dat Charles het in seksueel opzicht buiten de deur ging zoeken, daar zou je, gezien de hysterische aard van zijn vrouw haast nog begrip voor kunnen gaan opbrengen. Hij kan zich er, zeker gezien de familietraditie, nauwelijks schuldig over gevoeld hebben.
Camilla Parker Bowles, de vrouw met wie Charles zijn eigen vrouw bedroog en wat betreft haar uiterlijk volgens veel waarnemers nog de meeste gelijkenis vertoond met een paard werd door Diana, trouwens Camilla Park My Balls genoemd. Want humor bezat zij wijlen de prinses van Wales soms wel.
Maar Diana was niet de enige die zich aan koninklijk wangedrag schuldig maakte. Haar schoonzuster Sarah Ferguson was zo mogelijk nog erger, met dit verschil dat zij daarbij in het openbaar ook nog winden liet, iets waar de paparazzi, we moeten het haar nageven, Diana inderdaad nooit op hebben kunnen betrappen.
Nauwelijks een normaal mens te bekennen, daar in het Britse koningshuis, en toch: de Australiërs waren en blijven voor.
Van Charles wordt wel gezegd dat hij zo geworden is door de harteloze, strenge opvoeding van zijn vader. Daar zit misschien wel iets in.
De vader van Charles, prins Philip, doet mij trouwens altijd denken aan onze eigen prins Bernhard. Allebei lid van het Wereldnatuurfonds en beide altijd gaarne bereid in het kader van een gezond wildbeheer zelf het een en ander af te knallen. Allebei ook het hart op de tong. Philip hoeft bij wijze van spreken zijn mond maar open te doen of er rollen één of meer onwelvoeglijkheden uit. Het publiekelijk in de zeik zetten van hun echtgenote is ook een hobby waarin zowel Philip als Bernhard uitblinken. Ooit maakte de BBC een documentaire over de Britse vorstin. Documentaire is in dit geval misschien een wat groot woord, het ging eigenlijk meer om een filmische heiligverklaring waarvoor de regisseur later, naar ik meen, nog in de adelstand werd verheven. Op een dag stelde de regisseur voor dat het wel leuk zou zijn als majesteit voor het oog van de camera één van haar hondjes zou uitlaten.
Majesteit, dol op haar corgi’s, leek dit wel een aardig idee. Zij verdween in haar paleis en kwam niet met één, maar met al haar veertien corgi’s weer naar buiten die zij vervolgens één voor één wilde gaan voeren en uitlaten, hetgeen Philip, toch al niet gek op die honden, voor de draaiende camera tot de volgende woede-uitbarsting, ik citeer letterlijk, bracht: “Ze willen één van die klotebeesten, begrijp je wel? Niet veertien van die klotehonden.” In de film, die in juni 1969 in Engeland werd uitgezonden, werd de uitbarsting van Philip geschrapt en verscheen Elizabeth wel degelijk met al haar honden. Officieel heet de documentaire The Royal Family, maar de film kreeg al snel de bijnaam Corgi and Beth.
