Dikke sneeuwvlokken. Nederland verandert in een grote kerstkaart. Mijn vrouw en ik glibberen langzaam door dit sprookjesachtige tafereel. We zijn op weg naar onze oude buren. Zij zijn een paar jaar geleden verhuisd en wonen nu lekker ruim. Zij houden van cultuur en hebben vandaag hun huis beschikbaar gesteld aan een stel enthousiaste knapen. Ze maken muziek en willen hun talent aan de wereld tonen. “Muziek bij de buren”, gratis huiskamerconcerten in een intieme sfeer. Een goede invulling van de zondagmiddag, vinden mijn vrouw en ik. Daar hebben we wel een wandeling door de sneeuw voor over. Ook leuk om de buurtjes weer eens te spreken. Het is niet druk. Logisch met dit weer. Het trio staat al klaar, we zijn net op tijd voor hun tweede optreden. Ze hebben drie miniconcertjes op het programma staan. “Wijn, bier of koffie?”, vraagt de buurvrouw. “Doe maar koffie, het is tenslotte pas drie uur.” Plots trekken de jongens hun shirtje uit en gaan volledig los. Ik hou van een stevig stukje muziek, maar dit valt echt in de categorie pleurisherrie! Het optreden duurt een half uur. Ik ben kapot. Ik ben toe aan bier. Een groot blik bier. Met een piep in mijn oren knoop ik een gesprekje aan met de boys van de band. Aardige gasten, vooral als ze hun shirtje aan hebben.
De jongens maken zich op voor hun laatste optreden. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. “Het was leuk buurman en buurvrouw. We spreken snel nog eens af, dahag.”
