In Amsterdam kwam ik afgelopen zaterdag per ongeluk terecht in de “Intersectionele vrouwenmars”. Een lange stoet vrolijke mensen die een boel herrie maken. Ik heb even opgezocht wat nu precies de bedoeling was van al deze vrolijke mensen. Ze demonstreerden tegen onderdrukking. “Het gaat in 2019 niet alleen over vrouwen. Het gaat over ons allemaal (v/m/x). Op elke manier. Omdat alle onderdrukking met elkaar te maken heeft: all oppression is connected”, aldus de organisatie. Dit jaar mogen blijkbaar niet alleen onderdrukte vrouwen meelopen, maar iedereen die zich onderdrukt voelt. Ik denk even diep na en besluit om niet aan te sluiten. Ondanks alle boze teksten op de spandoeken en kartonnen protestborden is het een vrolijke boel. Dat kan ook bijna niet anders, want vooraan de stoet trommelt een Surinaamse drumband er driftig op los. Van onderdrukking lijkt mij in dit geval geen sprake.
Een dag later start er op de Dam in Amsterdam weer zo’n zelfde stoet met boze mensen die een boel herrie maken. Deze keer zijn de deelnemers iets minder vrolijk, want het gaat over het klimaat en dat werkt niet erg mee. Rukwinden en hoosbuien teisteren de stad. Het gaat niet goed met ons klimaat en daar moet de regering iets aan doen. Actie, en wel nu! Ook nu beland ik weer in tussen de demonstranten. Ik kan het ook niet helpen, ik verdien mijn boterham nu eenmaal in de hoofdstad. Ik zie allemaal verkleumde kindertjes om mij heen. Het gevolg van ouders die hun verantwoordelijkheid nemen. Het gaat tenslotte om de toekomst van hun kroost en daar moet je wat voor over hebben. De kindertjes lopen er zielig, een beetje rillend en verzopen bij. De zelfgeknutselde protestborden hebben de regenbuien niet overleefd. Ik denk dat deze jonge demonstranten zich deze protestmars nog lang zullen herinneren. De kindertjes die al een beetje kunnen lezen zullen volgend jaar aan hun ouders vragen om weer naar Amsterdam te gaan. Ze willen graag meelopen met de Intersectionele vrouwenmars, omdat “alle onderdrukking met elkaar te maken heeft”.
