Het is smerig, guur. Regen, wind en de temperatuur is een stuk lager dan de afgelopen dagen. Niet echt weer voor een buitenklusje. Maar iemand moet het doen. Vandaag ben ik vrij.
Het is vier weken geleden dat we mijn vader begraven hebben. Ik ben sinds die dag niet meer op de begraafplaats geweest. De bloemen hebben we achtergelaten op de kist. De linten zaten er nog aan. Hoe zou dat er nu uitzien? Ongeveer zoals het tuintje van mijn vader er de laatste jaren bij lag, denk ik. Niet echt florissant. Maar mijn vader hield zijn tuintje altijd netjes bij. Het was meneer Alzheimer die er zo’n bende van maakte.
Mijn vader kocht elke vrijdag een bosje bloemen voor mijn moeder. Ook na haar dood bleef hij dit doen. Elke week een vers bosje bloemen op haar graf. Nu ligt hij hier zelf ook. Bijgezet in het familiegraf.
De bloemen liggen er nog, maar vers kun je ze niet meer noemen. De steen is nog niet teruggeplaatst. De naam van mijn vader moet er nog ingebikt worden. De tuinhandschoenen gaan aan. Ja, ik ben goed voorbereid. Ik stel de linten veilig en prop de bloemstukken in de grote vuilniszak. Het past allemaal maar net. Een raar klusje, het opruimen van de bloemstukken op het graf van je vader en je moeder. Als ik nog even achterom kijk zie ik alleen nog een klein wit naamplaatje. “J.A. de Niet” staat erop, met de geboorte en sterfdatum en een nummer. De naam van mijn moeder is verdwenen, die denk ik er zelf wel bij. Gelukkig hebben we de foto’s nog. De komende week maar snel contact opnemen met de steenhouwer. Want mooier dan foto’s zijn de herinneringen die je krijgt als je naar de namen van je ouders kan kijken.
