Een brief van de huisarts, aan mij geadresseerd. Dat is gek. Het zal toch geen rekening zijn? Ik ben al een paar jaar niet meer bij die man op bezoek geweest. Het blijkt een uitnodiging. Een uitnodiging om een griepprik te komen halen. Mensen die op 1 mei 2022 zestig jaar en ouder zijn en mensen die te dik zijn of aan allerlei vervelende kwalen lijden, dan wel meer dan 22 weken zwanger zijn, lopen extra risico om ernstig ziek te worden door griep. Nou, dat is lekker dan. Ik loop het lijstje nog eens langs. Niet te dik, niet zwanger en ik mag nog alles eten van de dokter, denk ik. Oké, ik word volgend jaar zestig, maar dat is in april. Drie weken voor de deadline. Toch een beetje kinderachtig van zo’n huisarts om mijn dossier dan meteen in de bak van de risicogroepen te stoppen. Het afgelopen jaar heb ik al twee coronaprikken gehad, heb ik een paar keer met stokjes in mijn neus gezeten en heb ik zelfs ook al weer met een stokje in mijn eigen poep zitten prikken. Steeds bleek er niets aan het handje. Zo gezond als een vis. En stel je voor dat het snot straks toch mijn neus uitloopt, dan heb ik twee doosjes Antigrippine klaar liggen. Pilletjes erin en gaan. Zo doe ik dat elk najaar. Ik besluit de uitnodiging af te slaan en voldoe aan het verzoek om dat even te mailen naar de assistente van de dokter. Volgend jaar misschien. Nog geen tien minuten na de klik op verzenden heb ik de assistente aan de telefoon. Zij bedankt mij voor de mail, maar vraagt of zij mij niet gewoon definitief van de lijst af mag halen. Als ik in de toekomst toch een prikje wil, dan is één belletje genoeg. Ze legt uit dat dit beter is voor de dokter. Het heeft te maken met strafpunten en boetes. Natuurlijk stem ik in. “Prima”, zegt ze, “dan registreer ik u als weigeraar.” Als ze opgehangen heeft, echoot haar mededeling nog na. Weigeraar! Dat klinkt als anti-vaxxer. Van risicogroep naar anti-vaxxer. Ik vraag mij af wat erger is.
