Je zal maar vijfendertig jaar getrouwd zijn. En om dat te vieren zal je maar weekendje Antwerpen doen en dat je zoon met zijn vriendin dan ook mee gaan. En als je daar dan op vrijdagavond uit de trein stapt, hoef je alleen het station maar uit te lopen en dan sta je voor de deur van je hotel. En dat dan het hele weekend het zonnetje lekker schijnt en het feest is op de pleinen in de stad: Het jaarlijkse Bollekesfeest van de lokale bierbrouwer. En dat je met je CoronaCheck app een gratis roze polsbandje kan halen, zodat je al die pleinen ook nog op mag. En dat je dan niet bang hoeft te zijn, omdat al die andere mensen ook een roze polsbandje dragen. Dat is toch fijn? En dat je dan ook op verrassende plekjes in de stad komt, omdat je aanstaande schoondochter goed is in het downloaden van leuke stadswandelingen. Dat je dan ineens in het prachtige, muisstille Begijnhof loopt of op een terrasje zit naast de oude stadsbibliotheek. En dat je pintjes drinkt en je een dinertje aangeboden krijgt van je zoon en zijn vriendin. En dat je vrouw je dan na vijfendertig jaar nog steeds weet te verrassen met een origineel cadeau. En dat je dan ook nog een bezoek aan stadsbrouwerij De Koninck brengt en dat gewoon hartstikke leuk is en het bier ook nog eens geweldig smaakt. En als je dan bijna weer in de trein stapt om naar huis te gaan en je nog even op je telefoon kijkt, dat dan Feyenoord net één nul heeft gescoord tegen PSV. En nog voordat je goed en wel het station van Antwerpen uitrijdt het vier nul geworden is. Dan heb je toch een topweekend gehad? En als je dan vier dagen later met je vrouw in het Nieuwe Luxor zit te kijken naar Waardenberg en De Jong en je dan je ballen uit de broek zit te lachen, dan vraag je je toch even af: Wanneer houdt dit op? Soms heb van die weken waar het geluk vanaf druipt.
