Praatjes

Wij wonen in een land met regeltjes. Heel veel regeltjes. Niet dat we ons daar aan houden. Ben je gek. De regel is: Als het licht rood is, moet je stoppen. Ik vertoef nogal eens in onze hoofdstad. Daar steek je over als het licht rood is, of je nou op de fiets zit of met de benenwagen bent. De verkoop van drugs is verboden, maar in Amsterdam meurt de hele stad naar de wiet. Op elk hoek van de straat kun je een zakje kopen om een lekkere joint te draaien. De sterke arm knijpt een oogje dicht. Gedogen noemen we dat. En dat doen we trouwens ook in de rest van Nederland. Als het Nederlands Elftal meedoet aan een WK, dan kleuren de straten oranje. Dat is de regel. De Nederlandse vrouwen spelen de finale van het WK. Heeft u een vlaggetje zien hangen? Ik niet. Niemand houd zich aan de regel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niemand vertelt ons wat wij moeten doen. Dat gaat al eeuwen zo. Willem van Oranje liet zich niet de wet voorschrijven door de koning van Spanje en als de supermarktmanager ons vraagt om geen plastic flessen in de prullenbak te gooien, dan doen we het gewoon toch…

Zo, het zit er al weer bijna op. Morgen om deze tijd zitten we lekker in ons eigen tuintje. Zelfde temperatuur, iets betere stoelen en het  biertje is van Hertog Jan. We zijn een weekje te gast geweest bij Stratos en Maria en hun twee zoontjes. Zij runnen een familiehotel met  appartementen op Kreta. Het was heerlijk. Elke ochtend een ontbijtje op het terras naast het zwembad, persoonlijk door Maria aan tafel geserveerd. Geroosterde boterhammetjes, plakje ham, plakje kaas, tomaatje, eitje en jam. Een glas koud water met sinaasappelsmaak en koffie of thee. Allemaal prima geregeld en alles met een gulle lach en een persoonlijk woordje. Op zo’n manier mis je het overweldigende ontbijtbuffet helemaal niet. Stratos en Maria doen het goed. Mijn vrouw en ik hebben het goed. Maar morgen gaan we dus weer naar huis. En daar kijk ik toch altijd weer naar uit. Dat moment dat je de sleutel in de voordeur steekt van je eigen huis. Dat je je realiseert wat een heerlijke wc-pot je toch eigenlijk hebt. Dat je straks onder de douche staat zonder dat er een douchegordijn aan je rug blijft plakken. Dat je vannacht in je eigen bed ligt met dat fijne kussen. De airco die ontbreekt, neem je op de koop toe. En dan dat ontbijtje! Gewoon een bruine boterham met hagelslag, lekker dik,  een beker koude melk en een krantje. Dat is toch heerlijk? Daar doe je het allemaal voor. In september hebben we nog twee weekjes vrij. Misschien toch nog een klein reisje boeken.

Met een goede vriend naar het Holland International Blues Festival in Grolloo, Drenthe. Twee dagen lang. Vriend heeft onderdak geboekt in een dorpje een kilometer of zes verderop. Meteen twee fietsen erbij, dan kunnen we gewoon een biertje drinken. Ik heb de tickets geregeld.

Tien uur vrijdagochtend, we stappen in de auto. Om kwart over tien vraag ik, langs mijn neus weg, of vriend de tickets nog heeft uitgeprint. Ik zie de schrik in zijn ogen. Grapje. De tickets zitten in mijn tas. Altijd lachen met Roon. Een uurtje of vier later zitten we op de fiets. Het zonnetje schijnt. Nog een klein stukje, dan zijn we in Blues Village Grolloo. Plotseling slaat de schrik in mijn benen. Ik knijp in de remmen. De entreetickets, die zitten nog in mijn tas, en die staat dus nog in het huisje. Altijd lachen met Roon, zie ik vriend denken. Helaas. We maken rechtsomkeert.

Met flink wat kilometers in de benen arriveren we op het festivalterrein. Danielle Nicole heeft niet op ons gewacht. Dat is jammer, want wat is die dame goed. De laatste twee nummers van haar optreden pikken we nog mee. De top act van vrijdag moet Van Morrison worden. Hij staat voor kwart over acht geprogrammeerd. Met een biertje, broodje bal en nog een biertje en een boel lekkere muziek leven we toe naar Van the Man. Een stuk of acht topmuzikanten heeft meneer Morrison meegebracht. Ze doen hartstikke hun best, maar meneer zelf heeft niet in de gaten dat er publiek voor zijn snufferd staat. En we zijn toch met een mannetje of tienduizend. We klappen en we joelen. Het doet de artiest helemaal niets. In een razend tempo speelt hij zijn nummertjes. Ik kijk mijn vriend eens aan. Die Morrison krijgt toch betaald voor dit optreden? Is het dan teveel gevraagd om één keer dankjewel tegen ons te zeggen? Ja dus. Het woordje “klantvriendelijkheid” staat niet in het woordenboek van meneer Morrison. Prima, dan nemen wij nog een biertje, het is lekker weer en we hebben nog een paar bandjes te gaan. Veel plezier meneer Morrison. Het werden twee fantastische dagen. Dankjewel Johan Derksen.

 

Met een paar goede vrienden hebben mijn vrouw en ik een gezellige middag in Rotterdam. Stadsgids Eveline heeft het gezegd. Aan het einde van onze wandeling door Delfshaven wacht ons nog een spectaculaire verrassing. Normaal gesproken is het op 8 juni mooi weer en zouden we na de stadswandeling neerstrijken op het terras van Café De Oude Sluis. Vanaf dat terras heb je namelijk een prachtig uitzicht op het spektakel dat ons om 17:00 uur te wachten staat. Maar vandaag is het terras gesloten. Af en toe een bui en veel wind. Ruim op tijd zoeken wij daarom een plekje op een van de bruggen. Het wordt vijf uur, maar het uitzicht blijft hetzelfde, best mooi, maar niet spectaculair. Het is kwart over vijf en we hebben het koud. Een beetje teleurgesteld lopen we naar het restaurant waar we hebben gereserveerd. Misschien kunnen we het daarvandaan ook wel zien. Stadsgids Eveline heeft ons beloofd, dat om vijf uur het reusachtige cruiseschip MS Rotterdam de haven zal verlaten en vanaf De Oude Sluis ziet dat er spectaculair uit. Als je geluk hebt groet de oude dame – de SS Rotterdam – met haar enorme scheepshoorn en antwoordt de MS Rotterdam door terug te toeteren. Om zes uur hebben we nog geen scheepshoorn gehoord en geen cruiseschip gezien. Op de telefoons wordt gecheckt hoe het nou werkelijk zit. Die stadsgids kan wel zoveel zeggen. Het internet geeft haar gelijk. Vertrektijd: 17:00 uur. Maar we kunnen ook zien dat het schip nog aan de kade ligt, reuze handig, die telefoons van tegenwoordig.

Na het hoofdgerecht verlaat ik de tafel even voor een toiletbezoek. Als ik mijn handen sta te wassen hoor ik hilariteit in het restaurant. Mijn naam wordt genoemd en er wordt gelachen. Wat staat mij nu weer te wachten? Aan de tafel krijg ik foto’s te zien van de MS Rotterdam die aan het einde van de haven, tussen de molen en de huizen door schuift. Het is een spectaculair gezicht.

Als je de vijftig gepasseerd bent, zal je moeten accepteren dat je af en toe de boot mist. Je moet nu eenmaal wat vaker plassen.

Het is natuurlijk niet fraai, dat weet ik ook wel. Deze plek is niet bedoeld om reclame te maken. Zeker niet als het gaat om een product van eigen hand. Maar het moet er nu toch maar eens van komen. Het zijn maar driehonderd woorden, u bent er zo doorheen.

Ruim drie jaar geleden sprak ik een leuke enthousiaste Rotterdamse dame die heerlijke luchtjes kon maken. De dag na dat gesprekje wisten mijn zoon en ik het, er moet een luchtje komen voor gewone mannen. Niet voor de ijdeltuiten zoals je ze in de parfumreclames ziet, maar gewoon voor de mannen zoals je ze in Rotterdam tegenkomt. Opgestroopte mouwen, zweet onder de oksels. Biertje en oké een sigaretje mag ook. En hoezo parfum? Het is gewoon geurwater. Het luchtje is er gekomen. De eerste versie was het net niet, maar inmiddels heeft de leuke enthousiaste Rotterdamse dame de lekkerste lucht van Rotterdam voor ons gemaakt: ROTTLUCHT. En daar is het niet bij gebleven. ROTTLUCHT is er ook voor onder de douche. Je kan er alles mee wassen, van je kruin tot je tenen. Hair & Bodywash? Nee joh, gewoon zeep. Om het geheel af te maken hebben we er ook nog een lekkere handdoek bij. De mannen van VFC 7 (u weet wel, die vorige week kampioen werden) hebben de zeep en het handdoekje inmiddels standaard in hun voetbaltas zitten. Lekker man! Nu de rest van Nederland nog. Dat is belangrijk, want wat is er nu mooier dan ROTTLUCHT als shirtsponsor van VFC 7? Daar is omzet voor nodig.  Weet u wat nu zo fijn is? Over een week of twee is het Vaderdag. En voor een cadeautje hoeft u echt de deur niet uit. Gewoon even naar www.rottlucht.nl. Dat is fijn voor vader en voor de mannen van VFC 7.

Vorige week moest het gebeuren. De champagne stond al koud. Mijn zoon zou met VFC 7 kampioen worden. Het was een thuiswedstrijd. Mooier kon niet. Maar het ging mis. Niet dat er verloren werd, maar de tegenstander belde een dag  voor de wedstrijd af. Te weinig spelers. Dat kan in de wereld van het amateurvoetbal. En dus rijden we op zondagochtend 26 mei naar Den Haag voor de wedstrijd tegen het elfde van Quick. Met een handjevol supporters staan we op een knollenveld achter de kleedkamers. VFC 7 speelt zelden op veld 1, daar zijn de mannen inmiddels wel aan gewend. De bal gaat op het dak van de kantine. Is er een andere bal? Nee. De bal vliegt over het hek, in de sloot. Het spel ligt stil. Dit is de wereld van het amateurvoetbal. VFC 7 raakt er niet van in de war. En toch gaat het na twintig minuten mis. De eerste uitbraak van de Hagenezen is meteen raak. We staan met één nul achter. Zou het de spanning zijn? Gelukkig prikt onze spits er vlak voor rust nog ééntje in. Direct na rust scoren we de twee – één. En een paar minuten later… een hoge bal van achteruit. Daar komt de drie – één. We tellen hem al. Het feest kan beginnen. De Haagse verdediger ziet zijn keeper komen en stapt opzij. De keeper kijkt naar de bal, net als onze spits. Het is een harde botsing. De keeper gaat neer. Hij is out. Hij blijft liggen. 112 wordt gebeld. De scheidsrechter staakt de wedstrijd. Met bloemen en champagne in de dug-out is het wachten op de ambulance. Nu even geen feestje. De wedstrijd gaat de boeken in als 1-2 en dus is VFC 7, het team waar mijn zoon het slot op de deur is, kampioen van het seizoen 2018/2019. Als de keeper van Quick het veld in de ambulance verlaat, knalt de champagne. De wereld van het amateurvoetbal is keihard.

V: Waar komen Joden toch vandaan?

A: Israël, hier ver vandaan

V: Wonen daar ook Superjoden?

A: Ja, daar wonen ook Superjoden

V: Vinden Joden voetbal fijn?

A: Als ze maar voor Ajax zijn.

A: Amsterdam, Amsterdam, Amsterdam (2x)

(V= voorzanger, A= allen, melodie: het Smurfenlied)

Op woensdagavond had ik het zwaar. Om een uur of zes  wandel ik in een fijn lentezonnetje via het Rokin en het Damrak naar Centraal Station Amsterdam. Honderden vrolijke jonge mannen lopen mij tegemoet, Ze dragen sjaaltjes, vlaggen en shirtjes van de club uit deze stad. Hun club wordt vanavond kampioen van Nederland en dat gaan zij vieren op de pleinen en in de cafés.  Met mijn hoofd gebogen probeer ik zo snel mogelijk de trein naar Rotterdam te bereiken.

Als ik een dag later, halverwege de ochtend, in Schiedam weer op de trein naar mijn werk stap, blijkt het allemaal nog veel erger te kunnen. Tot mijn verbazing zit de trein uit Rotterdam vol met schreeuwende en joelende mannen. Ze zijn op weg naar de huldiging. Met een Rotterdamse tongval zingen ze over Superjoden en ze blèren dat je geen Jood bent als je niet springt. In het bovengedeelte van de dubbeldekker zitten heel veel Joden.  In Delft komt er een jongen naast mij zitten. Hij draagt het shirt van de landskampioen. Ik krimp ineen.  Het normaal zo ontspannen ritje van Schiedam naar Amsterdam is vandaag een helletocht. Als ik eindelijk de trein mag verlaten, wordt het er niet beter op. De hele dag wordt ik geconfronteerd met supportersgeluk, dat zich uit in luide primitieve dierlijke klanken.  Ik ben de dag doorgekomen, maar vraag niet hoe.

Toen mijn Rotterdamse kluppie twee jaar geleden gehuldigd werd, heb ik een vrije dag genomen en ben ik naar de Coolsingel gegaan. Dat doe ik voortaan ook als ze in Amsterdam weer wat te vieren hebben.

Tom Dumoulin is begonnen aan de Ronde van Italië. Het is de bedoeling dat hij deze ronde voor de tweede keer op zijn naam gaat schrijven. Hij heeft er alles aan gedaan. Tijdens de eerste etappe, een korte tijdrit, wordt Tom meteen dik geklopt door een Sloveense schansspringer die een paar jaar geleden zijn ski’s ingeruild heeft voor een racefiets. Na 8 kilometer, een halve minuut achterstand. Dat is even slikken.

Afgelopen woensdag moesten we ook slikken. We dachten na 45 minuten dat Ajax de cup met de grote oren wel even zou gaan winnen. Twee nul voor in eigen huis en uit ook al met één nul gewonnen. Dat wordt de finale. Dat kan toch niet meer mis gaan? Het ging dus wel mis. En hoe!  In de laatste minuut van de verlenging. Einde verhaal. Het sprookje is uit.

Het verhaal van Kiki Bertens is nog lang niet uit. Het wordt steeds mooier. Ondanks de slechte adem van haar coach, won Kiki afgelopen zaterdag het WTA-toernooi in Madrid. Zij is nu de op drie na beste tennisspeelster van de wereld. We tellen weer mee in het internationale tennis.

En dan hebben we Duncan Laurence, de jongen die niet alleen mooi onder water kan zwemmen, maar ook nog mooi kan zingen. Alle deskundigen zijn het erover eens, de komende week gaan we voor het eerst sinds hele lange tijd het songfestival weer eens winnen. Het is al bijna zeker.

De Nederlandse Leeuwinnen beginnen over een paar weken aan het WK voetbal voor vrouwen. Ze zijn in vorm. Ze zullen de ene na de andere wedstrijd gaan winnen en op 7 juli zijn we wereldkampioen.

Wat zijn we goed! Maar wat nou, als het toch niet lukt, als we net naast de winst grijpen? Helemaal niet erg. Daar wordt het verhaal alleen maar beter van. Vraag maar aan die Ajax-supporters.

De trein is vol. Logisch op vrijdagavond zes uur, avondspits.  Het is maar een klein stukje van Delft naar Schiedam, niet de moeite om naar een zitplaats te gaan zoeken.

“Het is toch wat. Moet je nou toch kijken, iedereen is alleen maar met zijn telefoontje bezig,” Als ik van mijn telefoon opkijk, zie ik dat de man het tegen de jongen naast mij heeft. De jongen kijkt niet op zijn telefoon, maar heeft wel oortjes in en reageert dus niet. Automatisch maak ik oogcontact met de man. “Wil je even meekijken?”, vraag ik bij wijze van grapje. De man maakt gretig gebruik van het contactmoment. Hij wil niet kijken, hij wil praten. Hij vertelt over vroeger en over zijn kinderen. Dat ze de weg niet meer weten als de telefoon het niet doet. Dat zijn vriend een NS app gedownload heeft, maar nooit met de trein reist. “Ik reis regelmatig heen en weer naar Amsterdam”, vertel ik de man, “dan heb je die app hard nodig.” “Ik ben onderweg naar Baarle Nassau”, zegt de man. “Ik hoop dat mijn vriendin op mij staat te wachten. We zitten daar op zo’n vakantiepark, maar daar mag je wel permanent wonen. Er is een mooi verwarmd zwembad bij. Mijn vrouw is vorig jaar overleden. Kanker. Maar ja, je moet verder hè. Het leven gaat door. Mijn eerste vrouw is vijftien jaar geleden overleden. Ook kanker.  Je kan in een hoekje gaan zitten huilen, maar dat helpt niet hè. Ik heb nu weer een vriendin. Via zo’n datingsite.  Je hoeft niets te doen. De mooiste vrouwen melden zich vanzelf. Dat is toch fantastisch meneer. Zou je ook eens moeten proberen.” “Maar ik heb een lieve vrouw, meneer. Ik ben al 33 jaar heel gelukkig getrouwd.” “Dan ga je toch naar Second Love.” “Ik ben er al. Maak er een mooi weekend van meneer, samen met uw vriendin.”

Bij de Oranjes aan de ontbijttafel:

“Mag ik iets vragen, Pap?”

“Ja natuurlijk schatje, wat wil je weten?”

“Hoe oud moet je zijn om lid te worden van het Republikeins Genootschap?”

“Het Republikeins Genootschap? Wat zullen we nu beleven. Waar gaat dit over?”

“Nou, Pap, ik vind het best dat jij je verjaardag viert, maar waarom moet dat altijd buiten en waarom moeten wij allemaal mee? Ik heb er geen zin meer in. Ik heb gisteren weer lopen verrekken van de kou. En dat was niet de eerste keer. Het is bijna altijd koud op jouw verjaardag. Als je je verjaardag dan zo nodig moet vieren, huur dan gewoon een zaaltje of zo.”

“Maar Amalia, meisje, ik ben de koning en jij bent mijn kroonprinsesje. We moeten de gewone mensen toch ook een beetje plezier geven. Daar betalen ze belasting voor. De mensen vinden het leuk om ons een handje te geven en met ons op de foto te gaan. Is dat nou zo erg?”

“Ja, dat is erg. Ik moet van jullie verplicht lachen, terwijl ik sterf van de kou. Ik heb gisteren twee keer mijn jas aangetrokken en twee keer moest ik hem van mama weer uittrekken. Het jurkje stond mij zo mooi, zei ze. En hoe moet dat als ik straks koningin ben? Weet je wanneer ik jarig ben? In december! Ik heb er geen zin meer in pap. Laten we er gewoon mee stoppen.”

“Lieve Amalia, ik snap heus wel dat het niet altijd even leuk is, maar als we ermee stoppen, dan moet je straks gaan werken hoor. Is dat dan wat je wilt?”

“Jongens, jongens, laten we het gezellig houden. Ik heb een idee.”

“Oh ja, daar heb je mama weer met haar goede ideetjes.”

“Luister. We gaan voortaan mijn verjaardag vieren. Ik ben op 17 mei jarig, dan is het bijna altijd mooi weer. Koninginnedag klinkt ook veel beter dan Koningsdag. En de mensen vinden mij toch veel leuker dan papa. Als jij dan straks koningin wordt, dan blijf je Koninginnedag gewoon op mijn verjaardag vieren. Dat heeft oma vroeger ook gedaan. Vinden jullie dat geen goed idee?”