admin

Als je ’s avonds na tien uur door Schiedam fietst moet je alert zijn. Verkeersregels gelden dan niet meer. Het recht van de sterkste, dat is wat telt. Als de straatlantaarns gaan branden, verandert Schiedam in een verkeersjungle.

Afgelopen zaterdag fiets ik om half elf in avond op de Burgemeester van Haarenlaan richting Vlaardingen. De verlichting op mijn fiets is prima in orde, daar kan het niet aan liggen. Ik zie de auto aankomen en heb het idee dat hij wil afslaan. Ik zet mij schrap. Ik heb voorrang, maar moet vol in de remmen. De auto rijdt gewoon door. Dit is Schiedam en dus roep ik heel hard: “Hé eikel, uitkijken!” Ik versterk mijn uitspraak met een zwaai van mijn rechterarm. Als ik de kruising over ben kijk ik nog even over mijn schouder en zie de remlichten van de auto aangaan. De auto stopt. Ik ben nog niet echt op gang en twijfel. Fiets ik door of stop ik ook? Eerst een grote mond opzetten en dan hard wegfietsen, dat zou laf zijn. Zo wil ik de geschiedenisboeken niet in. Ik stop. Geschreeuw door het autoraampje. De bijrijder stapt uit. Een forse knaap met een Noord Afrikaans uiterlijk. Oei. De bestuurder stapt ook uit. Een slungel van een jaar of vijfentwintig. Zelfde nationaliteit, denk ik. Kan trouwens ook Turks zijn. Nu kan ik nog weg. Op de fiets ben ik sneller. De auto staat met de neus de andere kant op. Die halen mij nooit meer in. Ik blijf staan. De slungel begint tegen mij te schreeuwen:

“Jij moet mij niet uitschelden!”

“Hallo, jij moet uitkijken, je rijdt mij zowat ondersteboven.”

“Ik had je niet gezien. Ik bied je mijn excuses aan.”

“Oh, nou dat vindt ik sportief.”

“Maar jij moet mij niet uitschelden.”

Nederig aanvaard ik zijn excuses. De bijrijder was al weer teruggelopen naar de auto. De slungel en ik pruttelen beiden nog wat na en gaan weer onze eigen weg.

Dat had een stuk slechter af kunnen lopen. Die gasten waren blijkbaar onder de indruk. Ze kozen eieren voor hun geld. Zou het mijn grote bek geweest zijn of mijn gespierde lijf?  Waarschijnlijk een combinatie van beide.

 

 

Het moet niet gekker worden. De krant, het internet en nu weer op de radio. Niet dat er iemand naar het interview geluisterd heeft. U wist niet eens dat ik een interview gegeven had. U luistert ook nooit naar de lokale Vlaardingse radio. En dat snap ik. Ik luister er zelf ook nooit naar.  Maar er wordt nogal een uitspraak gedaan: “De prints zijn te koop!” Daarom, speciaal voor u. Integraal, het interview.

Als je jong bent, dan wil je wat. In de zomer wil je naar een festival. Vijftig jaar geleden kon je Jimmy Hendrix en the Who zien spelen op Woodstock, tenzij je net met een LSD trip bezig was. Dan heb je hele andere dingen gezien. Maakt niet uit, je was erbij. Een jaar later kon je in het Kralingse Bos genieten van Jefferson Airplane, Santana en Focus. Coca Cola was de hoofdsponsor in Rotterdam en dus werd er geen alcohol verkocht. Met de geestverruimende middelen zat het wel goed, heb ik mij laten vertellen. Gelukkig maar, anders wordt het toch een krampachtige boel met die vrije sex. Veertien jaar na Kralingen ben ik met een paar vrienden per trein afgereisd naar Geleen. Pinkpop. Daar werd wel bier geschonken. Voor een plakje spacecake of een vette joint kon je er trouwens ook goed terecht. Ik zag Marillion, toen nog met Fish, The Pretenders met Chrissie Hynde en ik zag de legendarische Ronnie James Dio. Ik kan het mij nog heel goed herinneren, want voor mij alleen bier, geen drugs. Maar toch, festivals en drugs horen bij elkaar, als zout op je eitje. Ik eet nooit een eitje. Mijn zoon is nu ongeveer net zo oud als ik in de tijd van Pinkpop en hij bezoekt ook festivals. Festivals waar bier en drugs te koop zijn. Rock Werchter was een paar jaar achterelkaar zijn jaarlijkse hoogtepunt. Vijf dagen op een waardeloze camping, in een veel te klein tentje, plezier maken met je vrienden en luisteren naar de allergrootsten uit de wereld van pop en rock. Dit jaar gaat die jongen van mij niet voor de rock maar voor een beetje meer cultuur. Vier dagen camping Lowlands, weinig zon en regelmatig een bui. Tamelijk deprimerend. Ideaal voor een bezoek aan onze oude plaatsgenoot Levi Weemoedt. En dan snel een biertje. Of zou hij ook gaan voor andere middelen? Hij tikt wel eens een eitje. Ik denk dat hij het alleen bij bier houdt, maar ik hoop toch dat er geen jongens en meisjes van de atletiekbond op de camping staan.

U heeft ze allemaal al eens gezien, want u volgt mij op facebook en  misschien zelfs ook wel via instagram. Maar ja, u bent maar met heel weinig. Echt veel facebookvrienden heb ik niet en op Intstagram is het al helemaal droevig gesteld met het aantal volgers. En dat terwijl ik juist zulke leuke plaatjes de wereld in stuur. Dat hoef ik u niet te vertellen. Ik lig daar af en toe wakker van.  Ik maak al die kunstwerkjes natuurlijk niet voor niets. Ik steek daar veel energie in en dan is het wel de bedoeling dat ze gezien worden. Ik wil niet als Vincent van Gogh eindigen. Zwaar depressief, met een oor minder en uiteindelijk een kogel in mijn lijf. De dames en heren van de Nederlandse musea hebben nog niet in de gaten dat mijn werk best de moeite waard is. Daar had Vincent in zijn tijd ook last van.  Wees gerust, daarna houdt elke vergelijking op. Ik sta vrolijk in het leven en hecht bijzonder aan mijn beide oren. Genoeg over Vincent. Waar het om gaat is, dat mijn werk nu eens een keer aan de wereld getoond moet gaan worden en als het niet via de sociale media lukt, dan moet het maar op de ouderwetse manier. Gewoon ophangen die kunstwerken, op een plek waar veel mensen komen. En dat is nu zover. Een serie van bekende Vlaardingse gebouwen hangt sinds afgelopen vrijdag in de publiekshal van het stadhuis in Vlaardingen. Ik maak mij geen enkele illusie. Er zullen geen files staan voor de afrit Vlaardingen West, maar het begin is er. Misschien moet ik eens een serietje maken met Rotterdamse gebouwen en daarna gebouwen uit Amsterdam en dan uit Parijs, Londen en New York…

Wij zijn er niet op gebouwd en onze huizen ook niet. Wat een hitte hè, afgelopen week. En we gaan dat vaker meemaken hoor. Dat u het maar weet. Ik heb het de weermannen en –vrouwen horen zeggen. Hitterecords zullen keer op keer gebroken worden. Treinen zullen stranden in het veld, omdat de rails krom gaat trekken. Vliegtuigen blijven aan de grond, omdat er niet meer getankt kan worden. Varkens, kippen en oude mensen leggen het loodje. Allemaal uw schuld! En die van uw buren en familieleden. Oké, ook misschien een beetje die van mij. Het is de schuld van ons allemaal. De aarde warmt op en dat is de schuld van de mens. Aan de talkshowtafels zie ik de  deskundigen en bekende Nederlanders quasi bozig roepen dat we er nu eens een keer iets aan moeten gaan doen. Van het pak boter op hun hoofd hebben ze geen last. Gesmolten. We moeten af van het CO2, roepen ze allemaal. Stoppen met kolen. Stoppen met het gas. Stoppen met je stukje vlees. Allemaal een zonnepaneel op het dak en een windmolen in de achtertuin. Waar is Thierry als je hem nodig hebt? Thierry heeft het even druk. Er moet een partijgenoot kaltgesteld worden. Het blijft dus onze eigen schuld. Het is bloedverziekend heet en het wordt nog veel erger.

Ik vertelde u een poosje geleden dat ik wat aan het discussiëren was met een goede vriend over het klimaat. Dat was best interessant en soms verrassend. Het leverde mij filmpjes, plaatjes en argumenten op. De opwarming van de aarde is een feit, maar is het ook onze eigen schuld? Ik kreeg twee grafiekjes waarin de voorspellingen van de deskundigen afgezet worden tegen de objectieve metingen. Blijkt ineens dat de zeespiegel al vanaf het begin van de vorige eeuw aan het stijgen is en dat gewoon blijft doen en dat de voorspelde temperatuurstijging nog geen enkel jaar werkelijkheid is geworden. Dat is toch gek. Blijkt ineens dat het helemaal mijn schuld niet is. Ondanks de hitte, heb ik niet wakker gelegen.

Als je net aan het genieten bent van een grote zak friet met mayonaise, dan loop je geen modewinkel binnen. Dat doe je niet. Als je in de supermarkt bij de kassa staat en je mobieltje gaat af, dan neem je niet op. Dat doe je niet. En als je wel opneemt, dan is het om te zeggen dat je straks terugbelt. Als je in een volle tram zit en er komt een oud vrouwtje binnen, dan sta je op. Dat doe je dan weer wel. Na het eten een sigaretje opsteken in een restaurant, dat doe je al heel lang niet meer. Het zijn gewoon normale omgangsvormen, niets bijzonders.

Midden in een overvol vliegtuig je bloesje losknopen en je kind aan de borst leggen, dat doe je niet. Dat vond een KLM stewardess vorige maand op de vlucht van San Francisco naar Amsterdam. Zij vroeg de jonge moeder, Shelby Angel, om een dekentje over haar blote borst te leggen, dan was het verder prima.  Shelby was des duivels. Op Facebook riep ze afgelopen week op om de KLM te boycotten. De sociale media ontploften. #normalizebreastfeeding. Eva Jinek, zelf jonge moeder, barstte op televisie bijna in huilen uit. Dat je je kindje niet eens meer borstvoeding mag geven in een vliegtuig. Waar moet dat naar toe met deze wereld? De dikke oude betweter, Mart Smeets, was het helemaal met Eva eens. Ga je schamen KLM! Columniste Nynke de Jong vindt in de het AD ook, dat je overal en altijd je kind aan de borst mag leggen. “De borsten van jonge moeders zijn geen lustobjecten maar melkmachines”.

Ik begrijp al die hysterische reacties niet.  Eigenlijk begrijp ik al niet zo goed waarom jonge vaders en moeders met hun kroost in een vliegtuig stappen om op vakantie te gaan naar verre oorden. Daar is CenterParcs toch voor uitgevonden? Maar dat is weer een andere discussie. Natuurlijk mag je je baby de borst geven als het kindje honger heeft. Maar moet dat altijd en overal? Nou vooruit, dat mag altijd en overal, we leven in 2019. Maar mag het dan een klein beetje discreet? Is dat nou zo veel gevraagd?

Als kind kun je er niets aan doen. Je wordt geboren en je hebt geluk of je hebt pech. Staat je wiegje in een mooi huis in Wassenaar, in een grauwe flat in de Oekraïne of in een hutje in Soedan? Je hebt het niet voor het zeggen.  Je hebt het ermee te doen. Als je een beetje mazzel hebt, houden je ouders van je en zullen ze er alles aan doen om jou een mooie toekomst te geven. Je wordt netjes naar de kinderopvang gebracht, zodat papa en mama veel centjes kunnen verdienen. Dan kun je als baby fijn mee op vakantie, in het vliegtuig naar de zon. Niet zo huilen hoor…  Maar, het zou ook kunnen dat je ouders vinden dat het allemaal nog mooier en beter moet. Voor altijd naar de zon. Voor altijd naar een land dat nog niet bestaat. Een land waar papa met zijn vrienden voor gaat zorgen. Voor altijd naar het Kalifaat. En mama gaat goed voor jou zorgen. Ze gaat brood bakken en dan komen er ook nog broertjes en zusjes. En al die mensen die papa niet aardig vindt, die maakt hij gewoon dood. Dan wordt het allemaal nog mooier.

Je kunt er als kind niets aan doen.

Papa is dood. Een bommetje op zijn kop gehad. Je zit nu met mama en je broertjes en zusjes in een tent. Het is niet echt een luxe camping. Geen zwembad, geen strand, geen gezellig dorpje in de buurt, hekken eromheen en Koerdische soldaten die een oogje in het zeil houden. Dikke pech. Ik zag je moeder van de week op televisie. Nou ja, ik zag alleen haar ogen. Ze droeg  een nikab. Ze vertelde dat ze weer terug wilde naar de regen en de kou, omdat dat beter is voor jou. Van mij mag je komen hoor, maar ik ga wel af en toe naar een café om een biertje te drinken en ik ga niet bidden in de moskee. Dat je het maar weet. En als je daar later net zo boos om wordt als je vader, dan moet je toch maar niet bij ons komen wonen.

Een hele knappe meneer schreef afgelopen zaterdag in de krant dat je misschien beter met je moeder naar Tunesië of Marokko kan gaan.  Daar snappen ze wel wat de Profeet allemaal bedoelt met de regeltjes die hij verzonnen heeft. Vond ik ook wel een goed idee.  Ik ben bang dat de koning van Marokko dat helemaal niet vindt.  Je zult dus voorlopig nog wel een tijdje op die veel te drukke, saaie camping staan. Dikke vette pech. Maak er het beste van en doe de groeten aan je moeder.

Wij wonen in een land met regeltjes. Heel veel regeltjes. Niet dat we ons daar aan houden. Ben je gek. De regel is: Als het licht rood is, moet je stoppen. Ik vertoef nogal eens in onze hoofdstad. Daar steek je over als het licht rood is, of je nou op de fiets zit of met de benenwagen bent. De verkoop van drugs is verboden, maar in Amsterdam meurt de hele stad naar de wiet. Op elk hoek van de straat kun je een zakje kopen om een lekkere joint te draaien. De sterke arm knijpt een oogje dicht. Gedogen noemen we dat. En dat doen we trouwens ook in de rest van Nederland. Als het Nederlands Elftal meedoet aan een WK, dan kleuren de straten oranje. Dat is de regel. De Nederlandse vrouwen spelen de finale van het WK. Heeft u een vlaggetje zien hangen? Ik niet. Niemand houd zich aan de regel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niemand vertelt ons wat wij moeten doen. Dat gaat al eeuwen zo. Willem van Oranje liet zich niet de wet voorschrijven door de koning van Spanje en als de supermarktmanager ons vraagt om geen plastic flessen in de prullenbak te gooien, dan doen we het gewoon toch…

Zo, het zit er al weer bijna op. Morgen om deze tijd zitten we lekker in ons eigen tuintje. Zelfde temperatuur, iets betere stoelen en het  biertje is van Hertog Jan. We zijn een weekje te gast geweest bij Stratos en Maria en hun twee zoontjes. Zij runnen een familiehotel met  appartementen op Kreta. Het was heerlijk. Elke ochtend een ontbijtje op het terras naast het zwembad, persoonlijk door Maria aan tafel geserveerd. Geroosterde boterhammetjes, plakje ham, plakje kaas, tomaatje, eitje en jam. Een glas koud water met sinaasappelsmaak en koffie of thee. Allemaal prima geregeld en alles met een gulle lach en een persoonlijk woordje. Op zo’n manier mis je het overweldigende ontbijtbuffet helemaal niet. Stratos en Maria doen het goed. Mijn vrouw en ik hebben het goed. Maar morgen gaan we dus weer naar huis. En daar kijk ik toch altijd weer naar uit. Dat moment dat je de sleutel in de voordeur steekt van je eigen huis. Dat je je realiseert wat een heerlijke wc-pot je toch eigenlijk hebt. Dat je straks onder de douche staat zonder dat er een douchegordijn aan je rug blijft plakken. Dat je vannacht in je eigen bed ligt met dat fijne kussen. De airco die ontbreekt, neem je op de koop toe. En dan dat ontbijtje! Gewoon een bruine boterham met hagelslag, lekker dik,  een beker koude melk en een krantje. Dat is toch heerlijk? Daar doe je het allemaal voor. In september hebben we nog twee weekjes vrij. Misschien toch nog een klein reisje boeken.

Met een goede vriend naar het Holland International Blues Festival in Grolloo, Drenthe. Twee dagen lang. Vriend heeft onderdak geboekt in een dorpje een kilometer of zes verderop. Meteen twee fietsen erbij, dan kunnen we gewoon een biertje drinken. Ik heb de tickets geregeld.

Tien uur vrijdagochtend, we stappen in de auto. Om kwart over tien vraag ik, langs mijn neus weg, of vriend de tickets nog heeft uitgeprint. Ik zie de schrik in zijn ogen. Grapje. De tickets zitten in mijn tas. Altijd lachen met Roon. Een uurtje of vier later zitten we op de fiets. Het zonnetje schijnt. Nog een klein stukje, dan zijn we in Blues Village Grolloo. Plotseling slaat de schrik in mijn benen. Ik knijp in de remmen. De entreetickets, die zitten nog in mijn tas, en die staat dus nog in het huisje. Altijd lachen met Roon, zie ik vriend denken. Helaas. We maken rechtsomkeert.

Met flink wat kilometers in de benen arriveren we op het festivalterrein. Danielle Nicole heeft niet op ons gewacht. Dat is jammer, want wat is die dame goed. De laatste twee nummers van haar optreden pikken we nog mee. De top act van vrijdag moet Van Morrison worden. Hij staat voor kwart over acht geprogrammeerd. Met een biertje, broodje bal en nog een biertje en een boel lekkere muziek leven we toe naar Van the Man. Een stuk of acht topmuzikanten heeft meneer Morrison meegebracht. Ze doen hartstikke hun best, maar meneer zelf heeft niet in de gaten dat er publiek voor zijn snufferd staat. En we zijn toch met een mannetje of tienduizend. We klappen en we joelen. Het doet de artiest helemaal niets. In een razend tempo speelt hij zijn nummertjes. Ik kijk mijn vriend eens aan. Die Morrison krijgt toch betaald voor dit optreden? Is het dan teveel gevraagd om één keer dankjewel tegen ons te zeggen? Ja dus. Het woordje “klantvriendelijkheid” staat niet in het woordenboek van meneer Morrison. Prima, dan nemen wij nog een biertje, het is lekker weer en we hebben nog een paar bandjes te gaan. Veel plezier meneer Morrison. Het werden twee fantastische dagen. Dankjewel Johan Derksen.