admin

Vier dagen Marrakech, Marokko. Dat is vier dagen bloedhitte, vier dagen onderdompelen in chaos, vier dagen genieten van vroeger. De tijd is niet erg opgeschoten in de oude stad. Handkarren, ezels en stinkende brommertjes doen het zware werk. Leuk voor een fotootje. De paarden staan de hele dag in de brandende zon te wachten op het stelletje dat een romantisch ritje wil maken in een glimmende koets. De aapjes op het plein zitten in een kist en mogen er om de beurt uit, om met een touw om hun nekkie meegesleurd te worden door een man in een jurk. De mannen met de toeters en de trommels hebben hun slangen op hun kleedje neergelegd en hangen de fakir uit. Allemaal om een paar centen te verdienen aan de toerist, die zo graag een gekke foto voor thuis wil hebben. De kippen liggen met vastgebonden poten in een kist achterop de oude fiets. Straks gaat hun kop eraf. Dit is Noord Afrika. Hier is geen Partij voor de Dieren. Hier gelden de regels van de Koning en de Profeet. Het portret van de koning hangt overal. Hoe de profeet eruit ziet, weet niemand. Hij heeft namelijk een keer bedacht dat je geen plaatjes van levende wezens mag ophangen. Mozaïeken versieren de vloeren en muren. Ook mooi. De Profeet heeft nog veel meer regeltjes bedacht. De vrouw mag haar mooie haar alleen aan haar eigen man laten zien. Gaat ze de straat op, dan moet er een doekje overheen. De vrouwen die armbandjes proberen te verkopen mogen zelfs hun glimlach niet aan ons tonen. In de verzengende hitte lopen ze in een veel te grote zwarte jurk met handschoenen aan en zwarte doeken over hun hoofd en gezicht. De man die dit bedacht heeft moet een ontzettende vrouwenhater zijn, dat kan niet anders. Of had de Profeet een vooruitziende blik? Was hij eigenlijk een slimme marketingjongen. Wist hij 14 eeuwen geleden al dat je een stevige duit zou kunnen verdienen aan toeristen, als je het allemaal een beetje anders zou doen dan normaal? Ik denk niet dat hij zo slim was. Ik heb drie avonden heerlijk gegeten, maar een glaasje wijn of een koud biertje naast mijn bord had ik wel op prijs gesteld.

Er is een advocaat vermoord. Nederland is te klein. Terecht. Iedereen heeft het erover. Iedereen heeft een mening. De regering en onze volksvertegenwoordigers zijn geschokt. Er is weer een grens overschreden. De kranten schrijven, de talkshows praten en de familie huilt. Het is de schuld van de Mocro-maffia. Meedogenloze criminelen die schathemeltje rijk geworden zijn met de  handel in drugs. De politie doet er alles aan om de moordenaar op te sporen. De minister kondigt een anti-drugsbrigade aan.  Peter R. de Vries zegt dat we de strijd al lang verloren hebben en dat legalisering de enige oplossing is. Saskia Noort is het met hem eens. Onze minister-president spreekt het volk aan op haar verantwoordelijkheid: “Denk eens na als je een jointje opsteekt of een pilletje slikt.” Minister Grapperhaus zegt, dat iedereen die een pilletje slikt of een lijntje snuift, misdadigers financiert. Als je er zo over denkt, wees dan ook duidelijk en doe er wat aan. Sluit alle coffeeshops en slinger iedereen op de bon die met een joint in zijn hoofd over straat loopt. Zet bij festivals geen dokters en verpleegkundigen in om festivalgangers op te lappen die een pilletje te veel geslikt hebben, maar flikker iedereen van het terrein af die zo’n pilletje in zijn melis douwt. En al die lui die dat spul in de verkoop hebben, gooi je in de bak. Als je dat allemaal te ingewikkeld vindt of je wilt je grachtengordelvriendjes hun pleziertje niet afpakken, legaliseer dan de boel. Hef 21% btw op elke gram wiet. Zet een heleboel accijns op een lijntje coke en leg de XTC pilletjes in het schap bij het Kruidvat. Zorg er meteen even voor dat de Mexicanen die bij ons komen produceren hun chemisch afval netjes afvoeren en niet in de Brabantse bosjes flikkeren. Verbieden of legaliseren? Het kan mij niet schelen. Ik heb geen verstand van pilletjes, lijntjes of jointjes. Ik haal mijn genot uit een flesje bier of een glaasje wijn. Maar… beste Mark en Fred, neem een besluit. Doe iets en doe het goed.

 

 

 

Structuur en regelmaat, daar houd ik van. De vorken, lepels en messen netjes, soort bij soort in de vaatwasser. Altijd op dezelfde plek. Het ontbijt bestaat elke ochtend uit twee boterhammetjes en een beker melk. De lunch wijkt daar niet zo heel veel van af. Iedere dag een appeltje en een banaantje voor de broodnodige vitamine. Op zondag, zo rond 17:00 uur, een Praatje op het Wereld Wijde Web en elke woensdagochtend een Plaatje op Instagram. Het zijn zo van die vastigheden die het leven prettig en overzichtelijk maken. Mijn vrouw werkt in de zorg en heeft er verstand van. Zij bestempelt dit gedrag als een lichte vorm van autisme. Waarschijnlijk heeft zij gelijk. Mijn persoonlijke analyse is dat het geen gevaar oplevert voor mens en natuur. Dus ik laat het maar zo. Maar… de laatste weken is er de klad gekomen in de regelmaat. Misschien heeft u het niet eens gemerkt, maar vorige week kon u geen Praatje lezen. En dat is niet de eerste keer dat ik een weekje overgeslagen heb. De Plaatjes op Instagram zijn ook opgedroogd. Allemaal helemaal niet erg natuurlijk. De wereld draait gewoon door. Op Prinsjesdag worden de plannen van de regering bekend gemaakt en de spreeuwen vliegen straks gewoon weer massaal naar het zuiden. Niks aan de hand. En toch zit het mij niet lekker. Het kleine autistje in mijn hoofd begint te zeuren. Vooral  ’s avonds als ik de slaap probeer te vatten. Ik kan het hem allemaal uitleggen. Soms moet je prioriteiten stellen, dan gaat het werk boven het Praatje. Het is niet anders. Dat van die plaatjes is een ander verhaal. De koek is gewoon op. In de rubriek “Roon op de ezel”  toonde ik werk dat zich de afgelopen 40 jaar heeft opgestapeld op de donkere zolder. Stuk voor stuk heb ik de werkjes afgestoft en op de ezel teruggeplaatst. Maar nu is de zolder leeg. Om de autist in mij rustig te krijgen, zal ik weer moeten gaan produceren. Elke week een kunstwerk op de ezel. Olieverfschilderijen zijn geen optie. De productietijd is te lang. Op mijn werkkamer hangt een kunstwerk van Anton Heyboer. Heyboer werkte snel, heel snel. Ik denk dat ik mij eens ga verdiepen in zijn methode.  

 

Als je ’s avonds na tien uur door Schiedam fietst moet je alert zijn. Verkeersregels gelden dan niet meer. Het recht van de sterkste, dat is wat telt. Als de straatlantaarns gaan branden, verandert Schiedam in een verkeersjungle.

Afgelopen zaterdag fiets ik om half elf in avond op de Burgemeester van Haarenlaan richting Vlaardingen. De verlichting op mijn fiets is prima in orde, daar kan het niet aan liggen. Ik zie de auto aankomen en heb het idee dat hij wil afslaan. Ik zet mij schrap. Ik heb voorrang, maar moet vol in de remmen. De auto rijdt gewoon door. Dit is Schiedam en dus roep ik heel hard: “Hé eikel, uitkijken!” Ik versterk mijn uitspraak met een zwaai van mijn rechterarm. Als ik de kruising over ben kijk ik nog even over mijn schouder en zie de remlichten van de auto aangaan. De auto stopt. Ik ben nog niet echt op gang en twijfel. Fiets ik door of stop ik ook? Eerst een grote mond opzetten en dan hard wegfietsen, dat zou laf zijn. Zo wil ik de geschiedenisboeken niet in. Ik stop. Geschreeuw door het autoraampje. De bijrijder stapt uit. Een forse knaap met een Noord Afrikaans uiterlijk. Oei. De bestuurder stapt ook uit. Een slungel van een jaar of vijfentwintig. Zelfde nationaliteit, denk ik. Kan trouwens ook Turks zijn. Nu kan ik nog weg. Op de fiets ben ik sneller. De auto staat met de neus de andere kant op. Die halen mij nooit meer in. Ik blijf staan. De slungel begint tegen mij te schreeuwen:

“Jij moet mij niet uitschelden!”

“Hallo, jij moet uitkijken, je rijdt mij zowat ondersteboven.”

“Ik had je niet gezien. Ik bied je mijn excuses aan.”

“Oh, nou dat vindt ik sportief.”

“Maar jij moet mij niet uitschelden.”

Nederig aanvaard ik zijn excuses. De bijrijder was al weer teruggelopen naar de auto. De slungel en ik pruttelen beiden nog wat na en gaan weer onze eigen weg.

Dat had een stuk slechter af kunnen lopen. Die gasten waren blijkbaar onder de indruk. Ze kozen eieren voor hun geld. Zou het mijn grote bek geweest zijn of mijn gespierde lijf?  Waarschijnlijk een combinatie van beide.

 

 

Het moet niet gekker worden. De krant, het internet en nu weer op de radio. Niet dat er iemand naar het interview geluisterd heeft. U wist niet eens dat ik een interview gegeven had. U luistert ook nooit naar de lokale Vlaardingse radio. En dat snap ik. Ik luister er zelf ook nooit naar.  Maar er wordt nogal een uitspraak gedaan: “De prints zijn te koop!” Daarom, speciaal voor u. Integraal, het interview.

Als je jong bent, dan wil je wat. In de zomer wil je naar een festival. Vijftig jaar geleden kon je Jimmy Hendrix en the Who zien spelen op Woodstock, tenzij je net met een LSD trip bezig was. Dan heb je hele andere dingen gezien. Maakt niet uit, je was erbij. Een jaar later kon je in het Kralingse Bos genieten van Jefferson Airplane, Santana en Focus. Coca Cola was de hoofdsponsor in Rotterdam en dus werd er geen alcohol verkocht. Met de geestverruimende middelen zat het wel goed, heb ik mij laten vertellen. Gelukkig maar, anders wordt het toch een krampachtige boel met die vrije sex. Veertien jaar na Kralingen ben ik met een paar vrienden per trein afgereisd naar Geleen. Pinkpop. Daar werd wel bier geschonken. Voor een plakje spacecake of een vette joint kon je er trouwens ook goed terecht. Ik zag Marillion, toen nog met Fish, The Pretenders met Chrissie Hynde en ik zag de legendarische Ronnie James Dio. Ik kan het mij nog heel goed herinneren, want voor mij alleen bier, geen drugs. Maar toch, festivals en drugs horen bij elkaar, als zout op je eitje. Ik eet nooit een eitje. Mijn zoon is nu ongeveer net zo oud als ik in de tijd van Pinkpop en hij bezoekt ook festivals. Festivals waar bier en drugs te koop zijn. Rock Werchter was een paar jaar achterelkaar zijn jaarlijkse hoogtepunt. Vijf dagen op een waardeloze camping, in een veel te klein tentje, plezier maken met je vrienden en luisteren naar de allergrootsten uit de wereld van pop en rock. Dit jaar gaat die jongen van mij niet voor de rock maar voor een beetje meer cultuur. Vier dagen camping Lowlands, weinig zon en regelmatig een bui. Tamelijk deprimerend. Ideaal voor een bezoek aan onze oude plaatsgenoot Levi Weemoedt. En dan snel een biertje. Of zou hij ook gaan voor andere middelen? Hij tikt wel eens een eitje. Ik denk dat hij het alleen bij bier houdt, maar ik hoop toch dat er geen jongens en meisjes van de atletiekbond op de camping staan.

U heeft ze allemaal al eens gezien, want u volgt mij op facebook en  misschien zelfs ook wel via instagram. Maar ja, u bent maar met heel weinig. Echt veel facebookvrienden heb ik niet en op Intstagram is het al helemaal droevig gesteld met het aantal volgers. En dat terwijl ik juist zulke leuke plaatjes de wereld in stuur. Dat hoef ik u niet te vertellen. Ik lig daar af en toe wakker van.  Ik maak al die kunstwerkjes natuurlijk niet voor niets. Ik steek daar veel energie in en dan is het wel de bedoeling dat ze gezien worden. Ik wil niet als Vincent van Gogh eindigen. Zwaar depressief, met een oor minder en uiteindelijk een kogel in mijn lijf. De dames en heren van de Nederlandse musea hebben nog niet in de gaten dat mijn werk best de moeite waard is. Daar had Vincent in zijn tijd ook last van.  Wees gerust, daarna houdt elke vergelijking op. Ik sta vrolijk in het leven en hecht bijzonder aan mijn beide oren. Genoeg over Vincent. Waar het om gaat is, dat mijn werk nu eens een keer aan de wereld getoond moet gaan worden en als het niet via de sociale media lukt, dan moet het maar op de ouderwetse manier. Gewoon ophangen die kunstwerken, op een plek waar veel mensen komen. En dat is nu zover. Een serie van bekende Vlaardingse gebouwen hangt sinds afgelopen vrijdag in de publiekshal van het stadhuis in Vlaardingen. Ik maak mij geen enkele illusie. Er zullen geen files staan voor de afrit Vlaardingen West, maar het begin is er. Misschien moet ik eens een serietje maken met Rotterdamse gebouwen en daarna gebouwen uit Amsterdam en dan uit Parijs, Londen en New York…

Wij zijn er niet op gebouwd en onze huizen ook niet. Wat een hitte hè, afgelopen week. En we gaan dat vaker meemaken hoor. Dat u het maar weet. Ik heb het de weermannen en –vrouwen horen zeggen. Hitterecords zullen keer op keer gebroken worden. Treinen zullen stranden in het veld, omdat de rails krom gaat trekken. Vliegtuigen blijven aan de grond, omdat er niet meer getankt kan worden. Varkens, kippen en oude mensen leggen het loodje. Allemaal uw schuld! En die van uw buren en familieleden. Oké, ook misschien een beetje die van mij. Het is de schuld van ons allemaal. De aarde warmt op en dat is de schuld van de mens. Aan de talkshowtafels zie ik de  deskundigen en bekende Nederlanders quasi bozig roepen dat we er nu eens een keer iets aan moeten gaan doen. Van het pak boter op hun hoofd hebben ze geen last. Gesmolten. We moeten af van het CO2, roepen ze allemaal. Stoppen met kolen. Stoppen met het gas. Stoppen met je stukje vlees. Allemaal een zonnepaneel op het dak en een windmolen in de achtertuin. Waar is Thierry als je hem nodig hebt? Thierry heeft het even druk. Er moet een partijgenoot kaltgesteld worden. Het blijft dus onze eigen schuld. Het is bloedverziekend heet en het wordt nog veel erger.

Ik vertelde u een poosje geleden dat ik wat aan het discussiëren was met een goede vriend over het klimaat. Dat was best interessant en soms verrassend. Het leverde mij filmpjes, plaatjes en argumenten op. De opwarming van de aarde is een feit, maar is het ook onze eigen schuld? Ik kreeg twee grafiekjes waarin de voorspellingen van de deskundigen afgezet worden tegen de objectieve metingen. Blijkt ineens dat de zeespiegel al vanaf het begin van de vorige eeuw aan het stijgen is en dat gewoon blijft doen en dat de voorspelde temperatuurstijging nog geen enkel jaar werkelijkheid is geworden. Dat is toch gek. Blijkt ineens dat het helemaal mijn schuld niet is. Ondanks de hitte, heb ik niet wakker gelegen.

Als je net aan het genieten bent van een grote zak friet met mayonaise, dan loop je geen modewinkel binnen. Dat doe je niet. Als je in de supermarkt bij de kassa staat en je mobieltje gaat af, dan neem je niet op. Dat doe je niet. En als je wel opneemt, dan is het om te zeggen dat je straks terugbelt. Als je in een volle tram zit en er komt een oud vrouwtje binnen, dan sta je op. Dat doe je dan weer wel. Na het eten een sigaretje opsteken in een restaurant, dat doe je al heel lang niet meer. Het zijn gewoon normale omgangsvormen, niets bijzonders.

Midden in een overvol vliegtuig je bloesje losknopen en je kind aan de borst leggen, dat doe je niet. Dat vond een KLM stewardess vorige maand op de vlucht van San Francisco naar Amsterdam. Zij vroeg de jonge moeder, Shelby Angel, om een dekentje over haar blote borst te leggen, dan was het verder prima.  Shelby was des duivels. Op Facebook riep ze afgelopen week op om de KLM te boycotten. De sociale media ontploften. #normalizebreastfeeding. Eva Jinek, zelf jonge moeder, barstte op televisie bijna in huilen uit. Dat je je kindje niet eens meer borstvoeding mag geven in een vliegtuig. Waar moet dat naar toe met deze wereld? De dikke oude betweter, Mart Smeets, was het helemaal met Eva eens. Ga je schamen KLM! Columniste Nynke de Jong vindt in de het AD ook, dat je overal en altijd je kind aan de borst mag leggen. “De borsten van jonge moeders zijn geen lustobjecten maar melkmachines”.

Ik begrijp al die hysterische reacties niet.  Eigenlijk begrijp ik al niet zo goed waarom jonge vaders en moeders met hun kroost in een vliegtuig stappen om op vakantie te gaan naar verre oorden. Daar is CenterParcs toch voor uitgevonden? Maar dat is weer een andere discussie. Natuurlijk mag je je baby de borst geven als het kindje honger heeft. Maar moet dat altijd en overal? Nou vooruit, dat mag altijd en overal, we leven in 2019. Maar mag het dan een klein beetje discreet? Is dat nou zo veel gevraagd?

Als kind kun je er niets aan doen. Je wordt geboren en je hebt geluk of je hebt pech. Staat je wiegje in een mooi huis in Wassenaar, in een grauwe flat in de Oekraïne of in een hutje in Soedan? Je hebt het niet voor het zeggen.  Je hebt het ermee te doen. Als je een beetje mazzel hebt, houden je ouders van je en zullen ze er alles aan doen om jou een mooie toekomst te geven. Je wordt netjes naar de kinderopvang gebracht, zodat papa en mama veel centjes kunnen verdienen. Dan kun je als baby fijn mee op vakantie, in het vliegtuig naar de zon. Niet zo huilen hoor…  Maar, het zou ook kunnen dat je ouders vinden dat het allemaal nog mooier en beter moet. Voor altijd naar de zon. Voor altijd naar een land dat nog niet bestaat. Een land waar papa met zijn vrienden voor gaat zorgen. Voor altijd naar het Kalifaat. En mama gaat goed voor jou zorgen. Ze gaat brood bakken en dan komen er ook nog broertjes en zusjes. En al die mensen die papa niet aardig vindt, die maakt hij gewoon dood. Dan wordt het allemaal nog mooier.

Je kunt er als kind niets aan doen.

Papa is dood. Een bommetje op zijn kop gehad. Je zit nu met mama en je broertjes en zusjes in een tent. Het is niet echt een luxe camping. Geen zwembad, geen strand, geen gezellig dorpje in de buurt, hekken eromheen en Koerdische soldaten die een oogje in het zeil houden. Dikke pech. Ik zag je moeder van de week op televisie. Nou ja, ik zag alleen haar ogen. Ze droeg  een nikab. Ze vertelde dat ze weer terug wilde naar de regen en de kou, omdat dat beter is voor jou. Van mij mag je komen hoor, maar ik ga wel af en toe naar een café om een biertje te drinken en ik ga niet bidden in de moskee. Dat je het maar weet. En als je daar later net zo boos om wordt als je vader, dan moet je toch maar niet bij ons komen wonen.

Een hele knappe meneer schreef afgelopen zaterdag in de krant dat je misschien beter met je moeder naar Tunesië of Marokko kan gaan.  Daar snappen ze wel wat de Profeet allemaal bedoelt met de regeltjes die hij verzonnen heeft. Vond ik ook wel een goed idee.  Ik ben bang dat de koning van Marokko dat helemaal niet vindt.  Je zult dus voorlopig nog wel een tijdje op die veel te drukke, saaie camping staan. Dikke vette pech. Maak er het beste van en doe de groeten aan je moeder.