Praatjes

Als je in de politiek iets wil bereiken, moet je vooral zorgen dat je een beetje opvalt in de media. De gemeentelijke politiek kan een mooie springplank zijn naar een zetel in de Tweede Kamer, maar je kan ook zomaar een plekje in het kabinet verdienen. Kijk naar onze ministers van Defensie en Volkshuisvesting. In mijn ochtendkrant van vrijdag stonden maar liefst drie artikelen over gemeenteraadsleden. 

“Voorkom een kater, blijf drinken” was de slogan waarmee Sjors Pardoel zijn persoonlijke campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen een beetje probeerde op te leuken. Met succes. Sjors zit inmiddels voor het CDA in de gemeenteraad van Maasdriel. Afgelopen week probeerde hij in een restaurant een kater te voorkomen. Zijn pony had hij buiten aan een tafeltje vastgezet, want die mocht niet mee naar binnen. Na het eten was Sjors vrolijk naar huis gegaan en het beestje helemaal vergeten. Kan gebeuren. Niet schokkend, maar wel goed voor een stukje in de krant. 

Het lukte Narsingh Balwantisingh ook om zijn naam in de krant te krijgen. De Rotterdammer zat vorige week nog voor de PvdA in de gemeenteraad en droomde er al van om Hugo de Jonge op te volgen als minister van volkshuisvesting. Hij heeft tenslotte meer verstand van de huizenmarkt dan die onderwijzer uit Rotterdam Zuid. Helaas. Narshing melkt huisjes in zijn stad. Pandjes verhuren mag van de wet, maar de manier waarop strookte niet helemaal met de principes van de Sociaal Democraten en dus werd het gemeenteraadslid uit de fractie gekikt. Weg droom.

En dan heb je Richard de Mos. Richard volgt zijn eigen route. Hij is in de Tweede Kamer begonnen en werd daarna wethouder in Den Haag. Richard houdt er een nogal onorthodoxe manier van werken op na en daar worden sommige bestuurders nerveus van. Nu zit hij in de gemeenteraad en wordt verdacht van corruptie en deelname aan een criminele organisatie. Dat is nog eens andere koek. De wethouders uit Maasdriel en Rotterdam kregen drie kolommetjes in de krant, maar met het verhaal van Richard wist de krant twee pagina’s te vullen. Wel jammer voor Richard, dat we nog steeds geen gekozen burgemeester hebben.

In de Rotterdamse haven is een jongetje van veertien jaar opgepakt. Hij was geronseld om drugs uit de containers te halen. In België is een meisje van twaalf gedood, omdat zij toevallig het nichtje was van een drugsbaron. Het is dweilen met de kraan open in de havens van Antwerpen en Rotterdam. De politie onderschept steeds meer transporten, maar toch wordt Europa overspoeld met drugs. Als het even in Rotterdam niet lukt, dan verhuist het transport naar Antwerpen.

Ondertussen legt de regering de verkoop van sigaretten aan banden, is de verkoop van alcohol aan personen onder de achttien verboden en maken ministers zich ontzettend druk over fastfood, suiker en vlees. De beleidsmakers stapelen de ene regel op de andere wet. Alles in het belang van de volksgezondheid. Maar als het over drugs gaat, dan gedogen we de verkoop van marihuana, vinden we het heel normaal dat er op feestjes en festivals pilletjes worden geslikt en snuiven ze zich op de Amsterdamse Zuidas drie slagen in de rondte. Journalisten concluderen dat Nederland langzaam maar zeker verandert in een narcostaat. Het probleem zit hem in de vraag zegt de  minister en komt niet verder dan een moreel appel: “Vraag je eens af waar de poeder of het pilletje vandaan komt. Realiseer je dat je misschien wel bloed aan je handen hebt, als je een lijntje snuift.” 

Waarom regeren ze in Den Haag niet volgens de wetten van de logica? Als je de verkoop en het gebruik toestaat, regel dan ook de productie op een fatsoenlijke manier. Als je dat niet wilt, om welke reden dan ook, doe het dan andersom. Verbied de verkoop en het gebruik. Wil je het festivalterrein oplopen met een paar pilletjes in je zak, dan lever je ze in of je gaat lekker terug naar huis. Laat de politie zo af en toe eens de tassen en bureauladen van de advocaten op de Zuidas controleren op zakjes coke. Waarom is er geen politicus in Den Haag die dit voorstelt? Zouden ze daar misschien zelf ook af en toe met de neus in het poeder zitten?  

Vorig jaar om deze tijd zaten we ons af te vragen of het ooit nog goed zou komen. We hadden twee jaar lang geworsteld met een virus dat de wereld op zijn kop had gezet. We waren van de ene naar de andere lockdown gestruikeld. De regering zocht een manier om de samenleving weer langzaam te openen. Moet het met 1-, 2- of 3G toegangsbewijzen? Eerst de basisscholen en de middelbare scholen maar open. De mondkapjes blijven voorlopig nog verplicht. Stel je voor dat het virus weer oplaait. Dat moeten we niet hebben.

En hoe is het nu? Van Corona hebben we geen last meer. Het is weer het oude vertrouwde griepvirus dat ons dwars zit. Daar bovenop hebben we er nog een paar problemen bijgekregen. Een psychopaat in Rusland bedacht afgelopen jaar dat hij de geschiedenisboeken in wil als de man die zijn land weer groot maakte. Hij gaf zijn leger opdracht om het buurland binnen te vallen, met als resultaat kapotgeschoten steden en dorpen, heel veel doden en een wereldwijde voedsel- en energiecrisis. En niemand is in staat of bereid om patiënt Poetin op te sluiten in een inrichting. Hoe lang duurt de oorlog nog? Hoeveel moet er nog kapot? En wat gaat Xi Jinping doen als zijn vriend Poetin klaar is? Ik ben bang dat we ook aan het einde van dit jaar nog geen antwoorden hebben. Van een andere orde is de vraag of Mark Rutte de eindstreep gaat halen. Het antwoord zullen we eind maart wel krijgen. Dikke kans dat hij na de Provinciale Statenverkiezingen zijn biezen moet gaan pakken. Nog sneller weten we het antwoord op de vraag of Alfred Schreuder het einde van het seizoen zal halen. Over twee weken staat Feyenoord – Ajax op het programma. Dat is sneu voor Alfred, want in Rotterdam Zuid zal hij zijn Waterloo vinden. Maar, eerlijk is eerlijk, ik weet het natuurlijk ook niet. De wens is hier de vader van de gedachte.

Er ligt een jaar voor ons, waar we antwoorden moeten zien te krijgen op vragen die we misschien nog niet kennen. Ik wens u veel goede en mooie antwoorden.

Met mijn vrouw heb ik twee gezellige dagen in Amsterdam doorgebracht. Als u lid bent van Facebook, zal u dat vast niet ontgaan zijn. Hoogtepunt was een avondje met Margeet Dolman en dominee Gremdaat in het Betty Asfalt Complex, het leuke knusse theater van Paul Haenen. De dominee adviseerde ons om in het nieuwe jaar mevrouw Vrolijkheid eens wat vaker binnen te laten en vooral geen aandacht meer te schenken  aan meneer Chagrijn. Een goed advies lijkt mij. Na de voorstelling kocht ik een T-shirt met de tekst: “Onverwacht vrolijk…  kent u die uitdrukking? (ds. Gremdaat)”. Zo kan ik op een subtiele manier het woord van de dominee verspreiden onder de onwetenden. Eenmaal thuis, trek ik snel mijn nieuwe shirt aan. Het staat mij erg goed. Op de achtergrond klinkt de Top 2000 uit de luidsprekers. Het is overduidelijk, mevrouw Vrolijkheid is mee naar binnengeglipt. Maar ze kan niet voorkomen dat er onverwacht een droevig bericht wordt voorgelezen door de meneer van het nieuws: “Margriet Eshuijs is overleden.” Margriet Eshuijs van House for Sale, nummer 1519 in de Top 2000. De LP van Lucifer zit in een bananendoos die op zolder staat. In de kast staan vijf CD’s van Margriet. Op het lijstje met muziekjes voor mijn uitvaart, staat “What I do know” van het album Shadow Dancing uit 1996. Met andere woorden, ik ben fan van Margriet. In het Achtuurjournaal brengt Annechien ook nog eens het droevige bericht en spreekt Ad Visser mooie woorden over zangeres. Als ik mijn koptelefoon opzet, is het niet moeilijk kiezen welke CD er in het laadje geschoven moet worden. Ik denk terug aan het concert in de Stadgehoorzaal, waar Margriet de pannen van het dak zong. Dat moet toch al gauw een jaar of vijfentwintig geleden zijn. Na afloop kocht ik de CD en vroeg of Margriet er een handtekening op wilde zetten. Met een gouden viltstift schreef ze de woorden: “liefs, Margriet”. De muziek is prachtig en de herinnering net zo. Onverwacht droevig, met een kleine glimlach…. kent u die uitdrukking?

Aan het eind van het jaar ga je toch nadenken en kom je soms tot de conclusie dat niet alles helemaal lekker gegaan is. Ik ben niet schuldig, maar ik voel mij wel verantwoordelijk. Het komt ongetwijfeld, omdat ik in een protestants christelijke traditie ben opgevoed. Maar dat mag natuurlijk geen een excuus zijn voor mijn persoonlijk handelen. Daarom biedt ik op dit moment en op deze plek mijn nederige excuses aan voor het feit dat ik de afgelopen veertig jaar bijna altijd op het CDA heb gestemd. Wat een puinhoop zijn die lui ervan aan het maken, zeg. Afgelopen week was er een debat over de mondkapjesdeal van Sywert van Lienden. Heel Nederland weet inmiddels dat Hugo de Jonge de deal heeft mogelijk gemaakt voor zijn CDA-maatje Sywert. Maar in Den Haag slaan ze nog eens zes miljoen stuk om dit te onderzoeken, met als resultaat dat het rookgordijn nog net even iets verder wordt opgetrokken.  Een normaal mens zou gewoon excuses aanbieden. “Sorry, ik deed het met de beste bedoelingen, maar het is totaal verkeerd gegaan. Ik stap op.” Maar Hugo is geen normale Nederlander. Hugo is een CDA prominent met ambitie. Binnenkort wil hij Wobke van de troon gaan stoten. Dat zal niet zo moeilijk zijn, want partijleider Wobke Hoekstra is al hard op weg naar de uitgang. Die man is doodongelukkig. Als minister van financiën deed hij het volgens mij best aardig. Maar toen hij lijsttrekker werd ging het mis. Ik vond het zielig en daarom stemde ik op hem. Sorry. En nu is hij minister van buitenlandse zaken en gaan de ministers Kaag en Weerwind naar Suriname als er excuses gemaakt moeten worden en zit Wobke op de tweede rij in een zaaltje, terwijl Mark Rutte een toespraak houdt. Wobke kan het niet. Wobke moet nog even volhouden en dan snel een job aanvaarden bij Deloitte. Dan kan hij ingehuurd worden als er weer eens iets mis gegaan is in Den Haag en de waarheid niet boven tafel mag komen. Sorry, ik geloof dat  ik nu wat cynisch ben.   

Vandaag helaas geen Praatje. Ik had het te druk met andere zaken…

Moeten we het nog over het voetbal hebben? De grote jongens zijn al naar huis. België en Duitsland lagen er al meteen uit. Spanje, Brazilië en Engeland doen ook niet meer mee. De Oranjemannen kunnen lekker met vrouw en kinderen op vakantie. We hoeven het er dus niet meer over te hebben. Wordt het Frankrijk of Argentinië? Marokko zal toch niet nog een keer gaan stunten? We zien het wel. Ik blijf er niet meer voor thuis.

Zullen we het eens over kunst gaan hebben? Ik mag graag naar het programma “Sterren op het doek” kijken. Kunstenaars maken een portret van een bekende Nederlander en Eus keuvelt ondertussen wat met de BN-er. Het is misschien kunst voor het klootjesvolk, maar ik houd er wel van. In het Jaarboek Kunstenaars 23 lees ik de visie van Ad Arma: “Ik probeer in mijn werk aan te geven dat we leven in een gedeelde ruimte waarin om ons heen oneindigheid is waarin alle levende wezens gelijk en toevallig zijn, die relatieve willekeur, die kwetsbaarheid, dat is gedeeld. Dat tijd niet bestaat, de factoren en energie die ons binden, dat probeer ik allemaal mee te sturen in mijn werken.” Bent u er nog? Die Ad maakt werk voor de elite. Het zou ook kunnen dat hij permanent stoned is. Loes van Delft staat niet in het Jaarboek, maar heeft wel meer dan honderdduizend volgers op Instagram. Ik ben daar één van. Twee jaar geleden las ik in de krant dat zij al haar werk in één keer aan een museum in China had verkocht. Dat maakte indruk en dus ben ik haar gaan volgen. Loes maakt kunst die iedereen begrijpt, Pop Art. Ze exposeert over de hele wereld en in Barcelona hing ze gewoon samen met werk van Banksy. Dat werk staat ook niet in het Jaarboek, want Banksy is geen Nederlander. Wie of wat hij wel is, weet nog steeds niemand, maar hij is wereldberoemd. Op de pagina’s 180 en 181 staan twee tekeningen waar ik blij van word. De eerste is geïnspireerd op het werk van Banksy. Drie keer raden van wie die tekeningen zijn.

“Als je een maand geen seks hebt is er niets aan de hand, maar als je een maand niet kan poepen ga je dood.” Als het weer eens niet zo wil vlotten met mijn dagelijkse ochtendritueel, denk ik nog wel eens aan deze uitspraak van Sjaak Bral. Het toiletbezoek voelt dan als hard werken. Maar komend jaar wordt alles anders. Niet dat ik mijn dieet aan ga passen of medicijnen ga slikken voor een soepele stoelgang of zo. Nee, komend jaar hangt er bij ons in het kleinste kamertje de VLD Scheurkalender. In 2023 vieren we in Vlaardingen dat we 750 jaar geleden onze stadsrechten kregen en de trotse Vlaardingse Dappere Britt heeft deze gelegenheid aangegrepen om een geweldige scheurkalender samen te stellen en uit te geven. Elke ochtend een interessant of grappig weetje over de stad waar ik geboren en getogen ben. Het klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar ik kijk vooral uit naar de dagen 6 maart, 20 juli, 8 september, 16 november en 13 december. Dan zit ik zo trots als een pauw naar een prentje van mijn eigen hand te kijken. Tijdens het weekend van 2 en 3 december, kom ik waarschijnlijk de wc niet meer af. De zaterdag en zondag heeft Britt op één velletje afgedrukt. En op het velletje van dat weekend heeft zij een lieve tekst over de Vlaardinger Ronald de Niet geplaatst. Het idee dat half Vlaardingen twee dagen achter elkaar tijdens het poepen kan lezen dat Ronald van die leuke portretjes maakt! Dan heb je toch geen seks meer nodig.

Woon je in Vlaardingen of zoek je nog een goed cadeau voor onder de boom? Wees er dan snel bij en bestel die fantastische scheurkalender bij die leuke, aardige, trotse, dappere Britt: Ga naar www.dapperebritt.nl

Als Roetveegpiet moet je aardig zijn voor kinderen en ook een beetje grappig. Toch zou Sinterklaas mij zeker niet opnemen in zijn gevolg, als ik mij bij hem zou melden. Je moet namelijk ook over daken kunnen lopen. Sint zou in zijn boek kijken en mij hoofdschuddend de deur wijzen.

Voordat wij ons pannendak hebben laten vernieuwen, moest ik nogal eens het dak op, omdat het weer drupte na een stevige regenbui. Zo ook op die stormachtige herfstdag. Soepel klom ik mijn aluminium uitschuifladder op. Terwijl ik een pan aan het recht leggen was, blies een windvlaag de ladder om en zat ik hulpeloos verloren op het natte dak. Na een kwartiertje zette een aardige buurman mijn ladder weer rechtop en kon ik veilig naar beneden. Erger leek het af te lopen toen ik aan de andere kant van het huis via het dak van de bijkeuken omhoog was geklommen. Na het voltooien van het klusje klauterde ik achteruit de trap af. Ik mis de laatste trede en klap achterover op de lichtkoepel. Dat ik nu dit Praatje kan schrijven, heb ik te danken aan de kwaliteit van de koepel. Een jaar geleden vertelde ik u hoe ik in het trapgat hing, nadat ik op acrobatische wijze probeerde het laatste restje behang weg te krabben. Afgelopen woensdag was het weer raak. Het opruimen van de vliering, leek mij een mooie klus voor de druilerige woensdag. De oude keukentrap had ik vervangen voor een glimmend aluminium exemplaar van de Gamma, zodat ik veilig via het luik in het plafond de vliering kon bereiken. Bij het verlaten ging het echter mis. De nieuwe trap bleek minder stabiel dan de oude. Voorzichtig liet ik mij uit het gat zakken om één voet op de trap te zetten. Ik voelde dat deze begon te schuiven en probeerde te corrigeren, maar het was te laat. Met een klap viel de trap ondersteboven en hing ik spartelend uit het gat van het plafond. Gelukkig is het een vrij laag plafonnetje en bereikte ik met en soepele sprong veilig de vloer.

Sinterklaas heeft gelijk. Ik ben niet geschikt.

Er is een leven voor en een leven na corona. Voor corona, voelt nu al als die goede oude tijd. De economie draaide als een tierelier. Inflatie, daar deden wij niet aan. Dat was meer iets voor landen als Turkije of Venezuela. Slimmeriken wisselden elk jaar van energieleverancier en bespaarden zo lekker op hun vaste lasten. Met het gespaarde geld je kon heerlijke reisjes maken. Vliegen via Schiphol? Geen enkel probleem. Natuurlijk waren er de dagelijkse files, maar er was een alternatief. De treinen waren lang en reden veel en vaak. Toegegeven, als het sneeuwde of hard vroor, ja dat gebeurde toen nog, dan was het ook op het spoor een drama. Maar over het algemeen ging het best goed. DWDD was een kijkcijfer hit en iedereen applaudisseerde voor Matthijs van Nieuwkerk. Khadija Arib was de beste Kamervoorzitter sinds jaren.

En toen kwam het virus uit China. De economie ging op een laag pitje. Geen files meer, geen praatje meer bij het koffieapparaat en de treinen bleven leeg. Twee jaar lang pasten we ons leven aan. Na corona zou het allemaal weer goed komen, want we hadden geleerd hoe het anders en beter kon.

Het virus ging en de oorlog kwam.

De prijzen rijzen de pan uit. De slimmeriken betalen nu de hoofdprijs voor hun energie. Vakantiegangers stranden op Schiphol. Als je pech hebt gaat de reis naar de voedselbank. De files zijn langer dan ooit en de trein is geen alternatief meer. Voor sneeuw of bevroren wissels hoeven we niet bang te zijn, maar er rijden minder treinen en ze zijn korter bovendien. De forens is zwaar de pineut. We mogen geen huizen meer bouwen, want de natuur is in gevaar. De wolf vindt onze natuur nog prima en wordt met open armen ontvangen. Ondertussen doet hij zich tegoed aan heel veel arme schapen. Matthijs van Nieuwkerk heeft ook slachtoffers gemaakt. Hij blijkt een schaap in wolfskleren. Khadisha Arib is met pek en veren de Kamer uitgejaagd, omdat zij, net als Matthijs, te streng was. De wereld lijkt dol gedraaid. Het kan verkeren.