Wanneer vieren we het? Op de dag zelf of toch in het weekend? Doen we dan de zaterdag of de zondag? De hele dag of alleen ’s avonds? Moeten we witte èn rode wijn in huis halen en hoeveel flessen dan? En moet er dan ook nog rosé bij? Er ligt nog een fles van vorig jaar in de kast. Maar kan je die dan nog schenken? Is één krat bier genoeg? De tuin moet wel schoon en aangeharkt zijn, want het kan best mooi weer worden. De hogedrukreiniger er nog een keer overheen? Hebben we genoeg stoelen? Wie nodigen we eigenlijk uit en wie niet? Allemaal vragen die ik afgelopen week niet hoefde te beantwoorden. U weet het: Corona.
Wie nodigen we uit en wie niet? Negenentwintig mensen en een uitvaartbegeleider, dat is niet veel. Hoe sober wordt de plechtigheid? Blijven er mensen eten? En waar dan? Wat moet er eigenlijk op de kaart? Tegenwoordig moet na afloop van de plechtigheid het leven toch gevierd worden? Met een goed glas wijn, whisky of gewoon met bier? Hoe dan? Al meer dan 2700 families hebben antwoorden moeten zoeken op deze vragen. Ik gelukkig niet. Voor zover ik weet zijn er nog geen besmettingen in mijn familie en vriendenkring. Mijn vrouw en ik voelen ons ook nog prima.
“Moet je die felicitaties nou allemaal beantwoorden of is een duimpje genoeg? Of kan je het ook in één keer doen met een berichtje aan het eind van de dag?” Dat waren de vragen waar ik wel antwoord op wilde hebben, afgelopen donderdag. Ik ben achtenvijftig jaar geworden. Op de kast staat één ansichtkaart. De rest staat op mijn telefoon. Dat heb je ervan als je ouder wordt. ’s Avonds heb ik mijn vrouw nog een vraag gesteld: Een wijntje of een Baileys? We hebben het leven gevierd, voordat het te laat is.