De tanden van mijn zoon staan netjes recht. Een jaar of vijftien geleden adviseerde de tandarts een preventief bezoekje aan zijn vriend en collega, de orthodontist. Als ouders wil je niet dat je kind gepest wordt. We sloten een dure zorgverzekering af en brachten ons kind naar de beugelspecialist. Het eerst bezoekje was alleen voor het factuurtje. “Kom over een hafjaar nog maar eens terug.” Bij het volgende bezoek kreeg onze jongen gelukkig een beugel aangemeten. Zonder beugel telde je niet mee op de basisschool. De tandartsen en hun vrienden hebben het goed voor elkaar. Alle kinderen van Nederland zijn aan de beugel. Ik heb het eens gewaagd om aan de Ortho te vragen of het nu wel echt nodig was, die beugel bij mijn zoontje. De man begreep mijn vraag niet. “Het wordt toch vergoed door de verzekering?” Ik kan het niet hard maken, maar het leek erop dat hij het beugeltje in de mond van mijn zoon iets strakker aandraaide dan normaal.
Als de tanden recht staan, dan stokt het verdienmodel. Lieden van 40 jaar en ouder voelen er over het algemeen niet veel meer voor om met een beugel in hun bakkes rond te gaan lopen. Er moeten nieuwe bronnen aangeboord worden. Ook in de tandzorg moet de schoorsteen blijven roken. In mijn polis staat dat er maximaal €38,55 (= 15 min) per kalenderjaar gedeclareerd mag worden voor gebitsreiniging. Mijn tandarts kent die polis ook. U raadt het al. Eén keer per jaar stuurt zij mij (inmiddels is mijn tandarts een dame), “preventief”, een deurtje verder naar haar collega, de mondhygiënist (de mondhygiëniste is inmiddels een man). Ik heb nog maar niet gevraagd of dat nu wel echt nodig is. Als ik achterover in de stoel bij de tandarts lig, heb ik namelijk goed zicht op alle boren die zij tot haar beschikking heeft.