Hè, hè, hij heeft het gered. Dinsdag is het zover. Missie geslaagd. Mark Rutte is de langst zittende premier die Nederland ooit gekend heeft. Gefeliciteerd Mark. Je mag gewoon Mark zeggen tegen onze premier. Hij is altijd zo gewoon gebleven, niks geen kapsones. ’s Morgens met een bekertje cappuccino naar zijn werk en als het serieus wordt, gaat hij op de fiets naar het Catshuis of de Koning. Eén van de succesformules voor het bereiken van dit record. Mark doet het ook altijd goed in de media. Mark doet het bovendien met iedereen. Je kan met hem over links, maar net zo makkelijk over rechts. Mark kent geen taboes en heeft weinig principes. En als het nodig is gooit hij zijn laatst overgebleven principe over boord. Alles in het belang van ons gave landje. En nu heeft hij het record van Ruud Lubbers gebroken. Het zal een opluchting zijn, want hij weet ook wel dat dit kabinet de rit niet gaat uitzitten. Kabinetten vallen bijna nooit over grote zaken. Die enquêtecommissies die er gaan komen, daar is Mark niet bang voor. Er sneuvelen dan hooguit een paar ministers. Zelf kletst hij zich er wel uit en als dat niet lukt, dan heeft hij er geen herinnering aan. Nee, het zal een lullige bananenschil zijn waar zijn kabinet over gaat uitglijden. En die schil gaat hij zelf neerleggen, op het moment dat het hem uitkomt. De druk is er nu af. Mark is klaar, maar houdt wel graag zelf de regie. Eén ding is hij vergeten. Er staat niemand klaar om hem op te volgen. Nou, vergeten… Waarschijnlijk was het een bewuste strategie. Stel je voor dat er een sterke man of vrouw binnen de partij zou zijn opgestaan. Dat zou vroegtijdig tot een bloedig koningsdrama hebben kunnen leiden. Weg kansen op het record. Mark zal niet meteen met die banaan op de proppen komen, dat zou sneu zijn voor al die ministers en staatssecretarissen die net begonnen zijn. De verkiezingen voor de Provinciale Staten van volgend jaar, dat is een mooi moment. Tot die tijd eet Mark nog gewoon zijn appeltje.
