Vijf weken geleden schreef ik over Peter Klashorst, omdat hij die week overleden was en ik de kunstenaar nogal bewonder. En nu sta ik potverdikkie met een echte Klashorst in mijn handen. Nou ja, een echte. Het is een genummerde zeefdruk, maar toch. Nummer 19 van 120 staat erop en natuurlijk de handtekening van Peter.
Ik wandel met mijn vrouw in een heerlijk najaarszonnetje door het pittoreske Maassluis. Het is druk, want Furiade, een evenement dat veel publiek uit Maassluis en omstreken op de been brengt. We slenteren langs de haven, bekijken de oude schepen en genieten van een patatje met. En dan staan we ineens voor een gallery. “Volgens mij zijn we hier heel lang geleden eens geweest toen Peter Klashorst er exposeerde, weet je nog? Zullen we even naar binnen gaan?” Mijn vrouw stemt in en tot mijn verrassing hangen er meteen aan het begin een paar mooie werken aan van mijn idool. In de psychologie noemen ze dat tegenwoordig manifestatie. Ik denk dat het meer een combinatie is van geluk en interesse, maar dat doet er verder niet toe. We bewonderen de kunstwerken en terloops kijk ik naar de prijskaartjes bij de schilderijen. Goedemorgen… Er hangt bij ons voorlopig geen Klashorst in de kamer, dat is meteen duidelijk. De meeste mensen zijn vandaag niet gekomen voor de echte kunst, dat is ook duidelijk. Zo druk als het buiten is, zo lekker rustig is het in gallery Ritsart. Ik raak aan de praat met de mevrouw van de zaak. We hebben het over het leven en werk van Klashorst. Ik vraag of ze niet toevallig een kleiner werkje van hem heeft, omdat de getoonde werken een beetje boven mijn budget liggen. Resoluut loopt ze naar een lade en haalt er twee ingelijste zeefdrukken uit. Het zijn naakte Afrikaanse vrouwen in een licht schaamteloze houding. Niet bepaald werken om bij ons boven de bank hangen. Dat ligt niet aan de werken, maar vooral aan mijn calvinistische opvoeding die op cruciale momenten nog wel eens opspeelt. Maar hé, er staat wel de handtekening van Peter Klashorst onder. We vinden vast een mooi plekje.
