Nog eentje dan, in de categorie klein leed.
Als je als forens met de trein van Delft naar Schiedam reist, dan stap je achterin in. Dan ben je in Schiedam namelijk snel bij de uitgang. Gelukkig is de trein in de avondspits lekker lang. Zo kunnen we afstand houden. “Volgende station: Schiedam Centrum” hoor ik door de speaker. Langzaam verzamelen de forenzen uit Schiedam en omstreken zich bij de deur. De trein stopt, maar de deur blijft dicht. Dat is maar goed ook, want we staan nog niet bij het perron. Tenminste, onze achterste wagon niet. Na een minuut of twee trekt de trein weer op en maken wij ons klaar om uit te stappen. Helaas. De trein gaat steeds sneller en alle reizigers kijken elkaar verbaasd aan. Op Rotterdam Centraal komt de trein pas weer tot stilstand en kunnen wij de trein verlaten. Een aantal mensen trekt meteen een sprintje, in een poging de eerste trein terug te halen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid en ga op zoek naar de conducteur van deze trein. Hij moet op de hoogte gebracht worden van deze misstand en ik verwacht een fatsoenlijke verklaring. In de verte zie ik drie conducteurs gezellig met elkaar in gesprek. Als ik in de buurt kom, stappen er twee in en de derde brengt zijn fluit naar de mond. Ik trek een sprintje en spreek hem op hoge toon aan. “Hebben jullie niet in de gaten gehad, dat wij in Schiedam niet uit konden stappen?” De conducteur kijkt mij aan alsof hij water ziet branden. “Informeer de machinist eens dat hij met een lange trein onderweg is.” “Sorry, zegt de conducteur. Ik moet nu echt weg.” Als hij instapt roept hij nog: “U kunt altijd een melding maken.” Met een aantal lotgenoten druip ik af. Wachtend op de trein naar Schiedam zoek ik in de NS-app hoe ik die melding dan kan maken. Waarom? Het is zinloos, dat weet ik. De NS heeft bedacht dat je via twitter contact kan leggen met de klantenservice. Wat is dat voor gekkigheid! Tegen beter weten in, plaats ik een berichtje. Met een vrolijk “Hoi Ronald” krijg ik antwoord van iemand die zichzelf NW noemt. Vervolgens ontvang ik berichtjes van KH, LS en AU. Om kwart voor negen grijp ik naar de fles en vraag ik mij met een rooie kop af waarom ik in hemelsnaam niet gewoon kan accepteren dat het af en toe gewoon een beetje tegen zit als je met de trein reist.