Nou het zit er bijna op. Nog een paar dagen. Wat een kut jaar (sorry). Snel vergeten. Vakantie geannuleerd, concert afgelast en het biertje in de kroeg mocht niet. De gezelligheid in december is op het laatste nippertje ook nog even door onze neus geboord en de nieuwjaarsreceptie gaat uiteraard niet door. Dat laatste vind ik persoonlijk dan nog wel positief. Niet na hoeven denken, geef ik alleen een hand of moet ik ook zoenen? En wie dan wel en wie niet? Bijna ging de oudejaarsconference van Youp niet door. Zijn allerlaatste. Gelukkig doet hij het toch, ondanks de lege zaal. Ik kijk ernaar uit. En dan in januari met z’n allen uithuilen, in februari de tranen drogen en in maart opnieuw beginnen. Nou ja, misschien een maandje later. In maart moeten we namelijk naar de stembus. Er moet nog afgerekend worden. Ruim twee maanden hebben we, om de balans op te maken. Wat is er kapot? Wie krijgt de schuld? Valt er nog wat te repareren? En wie mag dat gaan doen? Ik weet niet hoe het met u is, maar ik ben behoorlijk in de war. Er zijn het afgelopen jaar maatregelen genomen die ik niet begrepen heb. Ik heb mij zitten opwinden voor de televisie. Ik geef het toe, het zag er kinderachtig uit. Tijdens talkshows en persconferenties waren mijn woede uitbarstingen soms erger dan tijdens een wedstrijdje Europacupvoetbal van Feyenoord. Natuurlijk valt het niet mee om een land te regeren, maar als het makkelijk was, dan zou ik het zelf wel doen. Die lui in Den Haag worden ervoor betaald om het allemaal een beetje lekker te regelen voor ons. Waarom loopt zo’n toeslagenaffaire dan zo dramatisch uit de hand? Waarom ligt er een hospitaalschip ongebruikt in de Rotterdamse Waalhaven, terwijl de ziekenhuizen de reguliere zorg uitstellen? Donderdagavond zal Youp nog wel een paar vingers op zere plekken gaan leggen. Daarna drinken we een glas en ga ik het advies van Youp, dat ik in de krant van hem las, ter harte nemen: “Zeur niet zo, zeik niet zo, lach alsjeblieft.”