Afgelopen week zat ik in de spiksplinternieuwe Intercity Direct. Het is een prachtige trein met fijne faciliteiten om te werken of te ontspannen. De rugleuning van de stoelen staat, wat mij betreft, iets te recht, maar dat is een detail. Van buiten en van binnen ziet de trein er pico bello uit. Vlak na het vertrek kwam er een lieftallige jonge dame langs en vroeg: “De NS is benieuwd wat u van deze trein vindt. Heeft u tijd om een enquête in te vullen?” “Ja, daar heb ik tijd voor, maar ik ga het niet doen.” Dat was sneu voor de dame, maar ik doe het niet meer. Het is een principekwestie geworden. Enquêtes in de trein, enquêtes op het perron. Laat je een pizza bezorgen, dan heb je de volgende dag een enquête aan je broek. Ga je op Schiphol naar de WC, dan hoef je geen knop meer in te drukken om door te trekken, maar wordt je bij het verlaten van het toilet gevraagd om een knop in te drukken om zo jouw ervaring te delen met de directie. Je kan kiezen uit een groene lachende knop, een oranje neutraal kijkende knop of een rode boze knop. En als je na je vakantie je mailbox opent, dan is de reisorganisatie ontzettend benieuwd naar je ervaringen. Waarom toch altijd en overal die enquêtes? Kan de baas van Schiphol niet gewoon twee keer per week in de vertrekhal gaan plassen? De aankomsthal mag ook. Wouter Koolmees, de directeur van de NS, kan vanuit zijn geliefde Rotterdam gewoon gratis in de Intercity Direct naar Amsterdam stappen. Als hij zijn ogen en oren openhoudt, dan weet hij precies of zijn nieuwe trein gelukt is of niet. Val mij niet lastig! Stop ermee! Hef de onderzoekbureaus op. Steek geen geld meer in online vragenlijsten. Gebruik het geld en de mensen om de wachtrijen op Schiphol op te lossen. School de enquêteurs om tot conducteur. Als alle bedrijven en instellingen nu stoppen met enquêteren en hun geld en energie stoppen in het werk waarvoor ze zijn opgericht, dan zijn binnen de kortste keren heel veel problemen opgelost.
