Er werd niet over gesproken. Niet omdat het niet mocht of omdat er een taboe op lag, maar gewoon omdat bijna niemand het wist. Totdat twee weken geleden die journalist van het AD de straat in kwam lopen. Hij sprak met mijn vrouw en onze buurvrouw. Afgelopen vrijdag stond zijn artikel in de krant met een mooie foto. Ik blijk in de straat te wonen waar het wiegje stond van Kees van der Staaij, de voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij. Kleine Keesje heeft met zijn driewieler op de stoep gefietst waar mijn zoontje vijfentwintig jaar later ook met zijn fietsje rondreed. En ik heb het nooit geweten. Ik weet dat Bassie en Adriaan uit Vlaardingen komen. Ik weet ook dat Astrid Kersseboom, van het journaal, in Vlaardingen geboren is. En van Wouter Bos, de minister van financiën tijdens die vorige crisis, wist ik het ook. Maar dat Kees van der Staaij een paar deuren verder ter wereld kwam, dat wist ik niet. Toen de journalist de straat weer uit was, appte mijn vrouw mij het feitje. “Was het een bekende journalist”, vroeg ik. Zij dacht hem wel eens op TV gezien te hebben, maar wist niet hoe hij heette. De journalist blijkt Edwin Winkels te zijn. De Edwin Winkels die ik bewonder om zijn mooie verhalen, als hij aanschuift aan een talkshowtafel. De Edwin Winkels die sprak met Johan Cruijff en Ronald Koeman, omdat ze alle drie in Barcelona woonden. De Edwin Winkels die zoveel prachtige boeken geschreven heeft. Die Edwin Winkels heeft bij mij voor de deur geanimeerd met mijn vrouw staan praten. “Heb je een selfie gemaakt?” vroeg ik, toen ik erachter kwam dat deze Edwin de journalist was. “Nee, hoezo?”
Kees van der Staaij is de partijleider van de SGP. Lekker belangrijk dat hij in mijn straat geboren is. Vanaf nu ben ik getrouwd met de vrouw die door Edwin Winkels is geciteerd, woon ik in het huis waarvoor Edwin Winkels stond toen hij research deed en dat huis staat in de straat waarvan diezelfde Edwin Winkels een foto heeft gemaakt.
