Bij het schoonmaken van mijn autootje, had ik ineens een wegenkaart in mijn handen. Er zaten nog een paar handgeschreven briefjes tussen. Routes naar allerlei bestemmingen. Zonder deze gedegen voorbereiding, zou ik een jaar of tien geleden hopeloos verdwalen. De briefjes waren overigens geen garantie voor een vlot ritje. In een supermarkt van een beetje omvang, raak ik de weg al kwijt. TomTom en GoogleMaps brachten verlichting in mijn leven.
Nog niet zo heel lang geleden werd ons op zondagmorgen de weg gewezen in de kerk, zodat we in het dagelijkse leven een beetje op het rechte pad zouden blijven. Maar de dominee en meneer pastoor zitten werkloos thuis. We hebben ze niet meer nodig. Inmiddels blijkt echter dat hele volksstammen het helemaal niet zelf kunnen. Ze raken de weg kwijt in de gekte van alledag. Om de boel fysiek een beetje op orde te houden, redden de meesten het nog met digitale hulp om de pols. Het apparaatje vertelt of er goed geslapen is en of er aan het eind van de dag toch nog een rondje gelopen moet worden. Als je de druk van het polsbandje kan weerstaan, dan heb je een Personal Trainer nodig. De man of vrouw zegt dat je het kan en dat je nog even vol moet houden als je al lang buiten adem bent en het zweet van je voorhoofd gutst. En passant geeft hij of zij nog wat tips over wat je wel en niet moet eten. Als het mentale welbevinden ook achteruit gaat, dan is er tegenwoordig de leefstijlcoach en als je het helemaal niet meer weet, dan kun je terecht bij de burn-out-coach. Los van alle coaches bij de sportverenigingen lopen er in middels meer dan honderdduizend goedbetaalde coaches rond in ons kikkerlandje. Dat is tweeëneenhalf keer zoveel als tien jaar geleden.
Zelf kan ik ook al heel lang zonder de dominee, maar raak ik in paniek zonder mijn digitale wegwijscoach in de auto. Gelukkig hoef ik voorlopig geen dure leefstijlcoach in te huren. Als ik van het padje dreig te raken, sleurt mijn vrouw mij weer heel snel in het gareel. Gatis.
