Praatjes

Het land is in de war. Koningsdag is Woningsdag geworden. Geen bandjes, geen kleedjes, geen biertje op straat. Jammer maar helaas. De vlag mag wel uit, met wimpel. Dan ziet er tenminste nog een beetje feestelijk uit. Bij één woning werd de vlag vanmorgen wel heel enthousiast gehesen. Huis ten Bosch. Daar was het voor het eerst in jaren echt gezellig aan de ontbijttafel. In december was er nog een flinke discussie. De meiden hadden er helemaal geen zin in. “Wie heeft er bedacht dat we naar Maastricht gaan? Weet je hoe laat we dan uit bed moeten? Gaan jullie maar alleen. Wij blijven thuis”, hadden Alexia en Ariane geroepen. “Als zij niet mee hoeven, dan ga ik ook niet”, voegde Amalia daar met tranen in haar ogen aan toe. “Vorig jaar heb ik ook lopen verrekken van de kou. Dat ga ik echt niet nog een keer doen. Ik heb er toch zeker niet voor gekozen om kroonprinses te worden?”

En toen kwam Corona. En toen werd alles anders. Toen mochten we ineens niets meer. Langzaam drong het door op het paleis. De vlag ging uit. Elke dag. En op 27 april nog het meest. De meiden konden gewoon tot acht uur blijven liggen. Om half negen een ontbijtje met cadeautjes en om tien uur even in een mooi jurkje naast pap gaan staan. Een beetje lief lachen in de camera en klaar! Het ging trouwens nog bijna mis. Dat zie je wel vaker als je de teugels een beetje laat vieren. De koning zelf had zich na de wekker nog even omgedraaid. In zijn ochtendjas zat hij aan het ontbijt. Haasje repje aankleden en toen de cameraman al klaarstond, riep Maxima ineens: “Je stropdas!” Shit. Te laat. Het Wilhelmus loopt al. Nou ja dan maar zo. Het was toch een mooi plaatje. De drie prinsessen, Maxima in haar huispak, en Willem zonder stropdas. Het werd een dag om nooit te vergeten.

Een van de bijverschijnselen van de wereldwijde pandemie is dat de creativiteit van de mens wordt aangewakkerd. Als je het geluk hebt nog niet aan de beademing te liggen en  je hebt bovendien een beroep waarvan ineens blijkt dat het minder belangrijk is dan je dacht, dan heb je tijd. Tijd waar je iets mee moet. Je kan achter een rollator rondjes gaan lopen door de tuin. Je kan bloemen uit gaan delen aan oude mensen en je kan ook met een hoogwerker een liedje zingen voor je oma. Het is wel belangrijk, dat je er een filmpje van maakt. Tijdens een pandemie met een lockdown moet je filmpjes delen via twitter, facebook of instagram. Je kan er geld mee ophalen, maar ook je ego.

Zelf vind ik mijn werk heel belangrijk, maar onze minister president denkt daar anders over. De Retail Manager wordt niet gekwalificeerd als vitaal beroep. Ik heb een weekje nodig gehad om deze teleurstelling te verwerken, maar uiteindelijk heb ik mijzelf bij elkaar geraapt. Met mijn creativiteit moet het toch mogelijk zijn om mijn ego weer een beetje op te krikken. Ook zonder pandemie is het al druk in mijn hoofd, kun je nagaan hoe het er nu aan toe gaat. Mijn vrouw wordt er zelfs moe van. Filmpjes maken lukt mij niet. Ik heb dat wel eens geprobeerd. Dat leek helemaal nergens op. Ik moet het hebben van mijn tekentalent en mijn gevoel voor humor. Geïnspireerd door Ab Osterhaus, de huisviroloog van het praatprogramma Op1, heb ik Ab Oosterhut bedacht. Regelmatig geeft mijn Ab tips aan de mensheid. Hij doet dat via twitter en facebook. De belangrijkste reden is het vergaren van likes, dat begrijpt u. De eerste tip gaf Ab op 20 maart. Het leverde zes facebookduimpjes op. Mijn lieve facebookvrienden weten wat ik nodig heb. Op twitter gaat dat heel anders. Nul hartjes kreeg ik op 20 maart. Pas bij de zevende tip van Ab had ik mijn eerste hartje te pakken. Gisteren heb ik de dertiende tip gepost. Toen ik om twaalf uur naar bed ging stond de twitterteller op vier hartjes. Vanmorgen werd ik wakker met acht hartjes en een retweet. Ik vraag mij af waar dit gaat eindigen.

Wanneer vieren we het? Op de dag zelf of toch in het weekend? Doen we dan de zaterdag of de zondag? De hele dag of alleen ’s avonds? Moeten we witte èn rode wijn in huis halen en hoeveel flessen dan? En moet er dan ook nog rosé bij? Er ligt nog een fles van vorig jaar in de kast. Maar kan je die dan nog schenken? Is één krat bier genoeg? De tuin moet wel schoon en aangeharkt zijn, want het kan best mooi weer worden. De hogedrukreiniger er nog een keer overheen? Hebben we genoeg stoelen? Wie nodigen we eigenlijk uit en wie niet? Allemaal vragen die ik afgelopen week niet hoefde te beantwoorden. U weet het: Corona.

Wie nodigen we uit en wie niet? Negenentwintig mensen en een uitvaartbegeleider, dat is niet veel. Hoe sober wordt de plechtigheid? Blijven er mensen eten? En waar dan? Wat moet er eigenlijk op de kaart? Tegenwoordig moet na afloop van de plechtigheid het leven toch gevierd worden? Met een goed glas wijn, whisky of gewoon met bier? Hoe dan? Al meer dan 2700 families hebben antwoorden moeten zoeken op deze vragen. Ik gelukkig niet. Voor zover ik weet zijn er nog geen besmettingen in mijn familie en vriendenkring. Mijn vrouw en ik voelen ons ook nog prima.

“Moet je die felicitaties nou allemaal beantwoorden of is een duimpje genoeg? Of kan je het ook in één keer doen met een berichtje aan het eind van de dag?” Dat waren de vragen waar ik wel antwoord op wilde hebben, afgelopen donderdag. Ik ben achtenvijftig jaar geworden. Op de kast staat één ansichtkaart. De rest staat op mijn telefoon. Dat heb je ervan als je ouder wordt. ’s Avonds heb ik mijn vrouw nog een vraag gesteld: Een wijntje of een Baileys? We hebben het leven gevierd, voordat het te laat is.

Vier weken geleden was alles al gezegd en geschreven. Dat dacht ik tenminste. Ik blader nog eens door mijn krant, op zoek naar een onderwerp voor mijn praatje. Ik zat er volkomen naast.  Van de 28 pagina’s gaan er 20 over corona en de gevolgen daarvan. De overige zijn voor advertenties en de TV programmering. Alleen op pagina 16 lees ik dat ze in Limburg prima kunnen besturen met de PVV en Forum. Maar ik wil het niet over Limburg hebben en zeker niet over corona. Ik zou willen schrijven over de magistrale wijze waarop Feyenoord vandaag van Ajax gewonnen had, maar de klassieker ging niet door. Corona. Ik had willen schrijven over de dag waar we met z’n allen al een paar weken naar uitkijken. De dag die al de hele week aan het eind  van het Achtuurjournaal werd aangekondigd. Zondag 5 april zou het dan eindelijk zover zijn. Twintig graden: ROKJESDAG! De dag die Martin Bril ons geschonken heeft. De dag dat de meisjes hun benen weer mogen tonen. Maar de meisjes moeten binnen blijven. De enige blote vrouwenbenen die ik vandaag zag, waren die van mijn vrouw in ons zonnige tuintje. Prima benen hoor, daar niet van. Maar ik ken ze al een tijdje. Ze verrassen niet meer. Ik zou u nog kunnen vertellen dat ik stiekem mijn lieve schoonmoeder opgehaald heb, om even bij ons in de tuin een kopje koffie te drinken. Haar dochter, mijn vrouw, is morgen jarig. Mijn schoonmoeder is bijna 85. Ze mag haar flatje eigenlijk helemaal niet verlaten van de minister president. Ik ga dat dus maar niet aan de grote klok hangen. Voor je het weet staat de politie op de stoep. Ik had u willen vertellen over al die leuke vrienden die bij ons langskwamen om mijn vrouw alvast te feliciteren. Maar ze zijn niet gekomen. Wij vieren haar verjaardag niet. Corona hè. Ik denk dat ik deze week maar een keer oversla. Er is niets te vertellen. Gewoon even geen praatje deze week.

“Geef jonge kinderen vijf dagen in de week groene groentes, drie keer per week rundvlees en dagelijks roomboter en volle melk.” Pardon. Elke dag volle melk en roomboter? En rundvlees? We zitten midden in een wereldwijde crisis en dan lees ik dit. Moet de wereld dan echt helemaal naar de klote? Het was niet zo’n groot bericht in de krant. Het heeft ook niet veel aandacht op de televisie gekregen. Het zijn de feiten uit een onderzoek van Ellen van der Gaag, een kinderarts uit Hengelo. Ik ben lichtelijk in de war, maar ook wel een beetje opgetogen. Niet alles was vroeger beter, maar soms denk ik nog wel eens terug aan die goede oude tijd. Toen we nog op straat konden voetballen, toen we nog nooit gehoord hadden van obesitas, lactose-intolerantie en Becel light. De helft van de kinderen die deelnamen aan het onderzoek kregen vaker spruitjes, boerenkool en broccoli. Arme kinderen. Het is voor de wetenschap jongens, niet zeuren. De roomboter en het stoofvlees maken dan weer veel goed. De kinderen van de spruitjes bleken veel minder vatbaar voor een virusje dan de kinderen die hun gebruikelijke eetpatroon volgden. Ze waren minder vaak ziek, sliepen beter en voelden zich fitter. De kinderarts startte haar onderzoek al in 2014 en zou afgelopen week promoveren. Dat ging helaas niet door. Het Coronavirus gooide roet in het eten.

De wereld staat nu in brand. Niets is meer zeker. Maar het virus is een keer uitgeraasd. Dan zal Ellen van der Gaag feestelijk kunnen promoveren en moeten wij, gewone stervelingen, de draad weer op gaan pakken. Je hoort nu al geluiden dat we het anders gaan doen. Dat dit een soort moment is om te resetten. Dat we misschien weer een beetje terug moeten naar de basis. Niet alles van ver is beter. Gewoon weer eten wat bij ons van het land komt. In de studie van de kinderarts is niet meegenomen of de positieve effecten ook gelden voor volwassenen. Ik hoop maar dat er snel een vervolgonderzoek komt. Aardappeltjes met vette jus. Heerlijk!

De zon schijnt uitbundig, maar de wind komt uit het Oosten en behoorlijk ook. Als je hem mee hebt, merk je er niet zoveel van, maar er komt een moment dat je hem recht in je gezicht krijgt. Voor een liefhebber is dat niet zo erg, sterker nog, het heeft wel iets lekkers. Fietsen met een gure wind tegen, een soort eenzame SM met een dikke jas en handschoenen aan. Bij toeval kom ik langs de bouwput van de Blankenburgtunnel. De tunnel die onder de Nieuwe Waterweg wordt aangelegd om Vlaardingen en Rozenburg met elkaar te verbinden. De bouwers hebben een uitkijkpunt aangelegd voor nieuwsgierige passanten. Ik ben benieuwd. Het is indrukwekkend. Grote graafmachines, kranen, buizen, bouwketen en stuifzand. Mijn ogen tranen en mijn neus loopt. Daar heb ik altijd last van bij wind tegen. Normaal gesproken zou ik nu mijn katoenen zakdoek uit mijn broekzak pakken. Ik ben van 1962, dan ga je niet de deur uit zonder een katoenen zakdoek. Maar… de katoenen zakdoek mag sinds enige tijd niet meer. Je zou het virus mee kunnen sjouwen en onbedoeld weer op andere plekken kunnen verspreiden. Van huis uit heb ik meegekregen dat je naar de autoriteiten moet luisteren en dus pak ik een papieren zakdoekje uit het pakje om mijn ogen te deppen en mijn neus te snuiten. De mannen van de bouw hebben overal aan gedacht. Er staat een grote grijze kliko voor het afval van de nieuwsgierige bezoekers. Met de rug van mijn hand til ik de deksel op om het zakdoekje erin te gooien. Maar dan gaat het verschrikkelijk mis. Het zakdoekje valt niet in de bak, maar waait op de grond. Ik doe nog een wanhopige poging om het te pakken, maar de wind blaast het onder het hek door. Het ging allemaal zo snel. Ik ben nog niet getest, maar heb wel een licht kuchje. Als u volgende week in de krant leest dat nu ook de bouw van de Blankenburgtunnel is stilgelegd, dan weet u hoe het komt.

Twee weken geleden was ik Coronamoe. Inmiddels ben ik bekaf. Ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Maar iedereen heeft het erover. Elke column gaat erover. Ik vind het een aardige man hoor, maar elke dag weer die kop van Ab Osterhaus bij OP1. Het is te veel. Ik wil het over iets anders hebben, maar alle leuke dingen zijn ons afgepakt. Er wordt niet meer gevoetbald en naar een museum of concert is er voorlopig niet meer bij. Een vakantie naar de zon of de sneeuw is taboe en reizen met het openbaar vervoer is riskant. Met de moed der wanhoop stap ik toch maar in de trein naar Amsterdam. Het is rustig op het station. Geen rolkoffer-file voor de poortjes in de stationshal. Buiten staat wel de gekke mevrouw met haar blijde boodschap. Een blijde boodschap, daar ben ik aan toe. De zon schijnt, maar veel warmte geeft hij nog niet. De mevrouw zingt, maar mooi klinkt het niet. Het is niet erg. Het is een begin. Ik blijf even staan en glimlach. De mevrouw geeft mij een complimentje over mijn bril. Kijk zo kan het ook. Ik vertel haar dat ik het zo bijzonder vind dat ze hier altijd staat. Echt altijd. Regen, hagel, wind, kou of bloedhitte, ze is er. Soms schreeuwt ze dat we niet moeten luisteren naar Satan, maar meestal zingt ze over Jezus. Ze vertelt dat ze niet in Amsterdam woont en dat ze een bijstandsuitkering heeft. Ze is lid van de Pinkstergemeente. Dat verklaart haar vrolijkheid en vastberadenheid. Ik vraag haar of God de wereld wil straffen met dat Corona virus. Nee hè, wat een sukkel ben ik. Nu gaat het toch weer over Corona. Gelukkig gaat ze er nauwelijks op in. Ze begint een warrig verhaal met bijbelteksten en zo. Uiteindelijk komt het erop neer dat Jezus liefde is en dat je hem maar beter kunt volgen. Met dat laatste ben ik een tijdje geleden gestopt, maar dat vertel ik de blije mevrouw niet. Het is precies genoeg zo. Ik kan weer even verder. Dag mevrouw. Bedankt hoor.

Een plafonnetje witten en de wanden van de woonkamer sauzen. Veel mannen draaien hun hand daar niet voor om. Ik behoor niet tot die categorie. Ik zie er tegenop. Het beïnvloed mijn stemming. Maar het moet een keer gebeuren, dat weet ik ook wel. Mijn vrouw is goed in het uitzoeken van de juiste kleuren. Bovendien neemt zij het lakwerk voor haar rekening. We hebben er samen een paar dagen vrij voor genomen. Altijd weer blijkt, dat ze bij de verffabriek niet kunnen rekenen. “2,5 liter = 25 m2” staat er op het blik. Ons wandje is nog geen 20 m2. Dan heb je aan een blik genoeg, zou je denken. Zeker als dat blik van Flexa is en er een logo op staat met de tekst “HD Color Technology”. Maar op dag twee rijdt deze jongen toch nog maar een keer naar de Gamma voor een extra blik. “Doe ook nog maar een blik lak”, zegt mijn vrouw. “Die rotzooi dekt voor geen meter.” De stemming zit er al lekker in. De witte lak blijkt op onze deuren een lichtblauwe uitstraling te hebben. Maar om nu alles weer over te doen…  Binnen een half uurtje ben ik alweer terug en kunnen de oude verfkleren aan. “Krijg nou wat! Het is niet de goede lak. Het is wel wit, maar een ander nummer. Gloeiende!” Terug naar de Gamma. Als ik de parkeerplaats oprijd, merk ik dat mijn oude verfbroek aanheb en mijn portemonnee nog in die andere broek zit. Rondje van de zaak, zullen we maar zeggen. Om 11:00 uur gaan dan toch de blikken verf weer open. Op de avond van dag drie kunnen de schilderijtjes weer opgehangen worden. Het is gelukt. We praten nog normaal tegen elkaar en schenken onszelf maar een borrel in. Dat verzacht de pijn in de spieren misschien een beetje.

Moeten we het nog over dat Corona virus hebben? Alles is al gezegd en geschreven. Op televisie, de radio, de krant en op de sociale media. We weten het nu wel. Nederland is zo’n beetje als laatste aangesloten in de rij van landen met een besmetting. We horen erbij. Daar hoeft het dus niet meer over te gaan. Er zullen meer mensen besmet worden en er zullen mensen overlijden. Maar ik heb toch het donkerbruine vermoeden, dat de bommen en granaten van de heren Assad en Poetin de afgelopen weken iets meer slachtoffers hebben gemaakt dan dat hele luizige Corona virus. En toch heeft bijna niemand het daarover. Ja, meneer Erdogan, die zegt er wel iets van en speelt zijn spelletje meteen keihard. Hij roept tegen die arme Siriërs dat hij de poort naar Europa opengezet heeft. En als die sloebers dan de Turkse grens overlopen, dan blijkt het hek bij Griekenland nog gewoon dicht. Hebben ze dat hele stuk voor niets gelopen. En de Europese mannen en vrouwen die het voor het zeggen hebben doen niets. Ze weten het niet. “Laten we het maar over het Corona virus hebben”, lijken ze te denken. “Want dat is erg, er kunnen doden vallen.” Maar dat virus kan er natuurlijk zelf ook niets aan doen. Voor zover ik weet is er nog nooit wetenschappelijk aangetoond dat een virus beschikt over enige vorm van geweten of moraal. Je mag toch veronderstellen dat presidenten, koningen, ayatollahs, moellahs en sjeiks wel over deze eigenschappen beschikken. Waarom vallen er dan zoveel meer slachtoffers door het handelen van deze lieden? Het virus waait over, maar van die leiders blijven we last houden. Misschien kunnen we het daar eens over hebben? Maar, wat mij betreft kunnen we ook een boom opzetten over de magie van Dick Advocaat en de glimmende dennenappel waarmee Feyenoord over een week of zeven op de Coolsingel staat.

Echt mooi was hij niet en we gingen ook niet zo heel vaak met elkaar op stap, maar hij was er wel altijd. Als ik naar buiten keek, dan stond hij daar: mijn kleine kanariegele Pandaatje. Tien jaar was hij, maar in het gebruik merkte je daar niets van. En toch vonden mijn vrouw  en ik dat we maar eens naar een jonger exemplaar moesten gaan uitkijken. We besloten een tweesporenbeleid te volgen. Zoeken via het wereldwijde web, gecombineerd met bezoekjes aan de showroom. Als jonge vent had ik mijn zinnen gezet op een iets sportiever karretje. Bijna vijf jaar nagekeken worden in je Panda, dat laat sporen na. Een Suzuki Swift leek mij wel wat. Je staat er toch net even wat lekkerder mee voor het stoplicht. Maar al snel bleek dat er voor dezelfde prijs 100.000 km meer op de teller staat bij een Swift. Willen wij dat wel? We rijden niet veel en we gaan ook nooit met de auto op vakantie. Een Fiat 500 is misschien wel een alternatief. Hartstikke hip en dezelfde motor als in de Panda, dus vertrouwd en betrouwbaar. Maar een 500 is absoluut niet IKEA-proof. Heb je die kofferbak gezien? Toch nog maar even verder zoeken. Ik zag een prachtige Toyata Aygo. Geel van buiten zwart van binnen. Als ik vrijgezel was geweest, dan had u mij de komende 5 jaar in een gele Aygo kunnen spotten. Maar ik ben gelukkig getrouwd en geel bleek geen optie. Onze zoektocht eindigde bij de Fiatdealer in Spijkenisse. Daar stond een zwarte Fiat Panda met maar 30.000 km op de teller. Niet zo’n hele sexy auto. De verkoper beaamde dat. “Als je in zo’n auto verkering krijgt, dan ligt dat niet aan de auto”. Dat sprak mijn vrouw wel aan. “Er zit wel een pittig motortje in hoor, een Twinair Turbo.” Het blijft een autoverkoper. Nu staat hij voor de deur te glimmen. De komende tijd rijdt deze jongen in een Twinair Turbo!