Er staat een harde wind, maar hij waait de goede kant op. Prima dus. Het fietspad is nat, maar het regent niet. Alles is gisteren al gevallen. De kerkklokken luiden, maar de tijd heeft het aantal kerkgangers ingehaald. Het is stil op straat. Ik zie een vrouw van middelbare leeftijd. Rood hoofd, iets te dik voor het trainingspak dat ze draagt. Ze sjokt tegen de wind in en zweet als een otter. Ik fiets haar tegemoet, maar ben niet bang voor besmetting, ventilatie genoeg. De berm geurt als het frisse voorjaar. Precies wat je nodig hebt als je gisterenavond net één glas wijn te veel hebt ingeschonken. Een goed begin van de dag. Zoals het een echte forens betaamt, check ik tijdens het wachten op de trein mijn sociale media. Een foto van drie jaar geleden. Service van meneer Zuckerberg. Dankjewel, en weer verder. Brian Linsen gaat toch tekenen bij Feyenoord, lees ik op mijn schermpje. Köckcü en Fer hebben al bijgetekend. En Dickie blijft onze trainer. Wat kan er nog mis gaan? Ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Jammer dat het mondkapje er straks overheen gaat. Instagram heb ik binnen een minuut gehad. Voordat de trein arriveert kan ik nog net even naar Twitter. Daar heb je Akwasi weer. Het linkje lonkt en ik klik erop. Ik lees: “Je zou eigenlijk vereerd moeten zijn dat ik zwart ben. Je zou vereerd moeten zijn dat je in dezelfde ruimte als mij mag ademen, because I’m black.” Het zal wel woordkunst zijn. De trein rijdt het station binnen. Het mondkapje gaat op en de telefoon in de binnenzak. Dat is beter.