Praatjes

Je moet niet alles geloven wat op Facebook staat, maar als het in de krant staat, dan zal het toch wel waar zijn?

Alle klusjes die voor vandaag op het lijstje stonden zijn gedaan. Ik zit lekker in het zonnetje met een glaasje prik en de Tour de France op de radio. Het is nog niet erg spannend. Vandaag staat een bergtijdrit op het programma en de echte kanonnen komen pas over een uurtje in actie. Ik verveel mij een beetje. Alle pullekies zijn al uit mijn neus. Ik kan geen twee dingen tegelijk, dus een goed boek is op dit moment geen optie. Radio Tour de France gaat nu even voor. Dan blijft er nog maar één ding over; Een beetje gedachteloos scrollen over het schermpje van mijn telefoon. Een tijd geleden heb ik mijn eigen naam eens ingetikt bij Google. Best grappig. Ik zag mijzelf terug op Linkedin en Facebook. Veel meer had meneer Google niet over mij te vertellen. Op regel drie kwam hij al met een naamgenoot die het verder geschopt had dan ik. Hij was CEO bij een bedrijf in Uden. Daarna zag ik een fotootje van Ronald de Boer. Toen heb ik weggeklikt. Laat ik het nog eens proberen. Eerlijk is eerlijk, die man van Google heeft niet stil gezeten. Tot mijn verrassing zie ik allemaal linkjes naar websites die ooit iets over mij verteld hebben. Vlaardingen 24, een regionale nieuwswebsite, had een artikel over mijn prenten. Ik wist helemaal niet dat ze dat geplaatst hadden. Dat heb je als je uit het papieren tijdperk komt en dus bent blijven hangen aan de krant die dagelijks op de deurmat valt. Twee regels lager zie ik een link naar het AD, regio Vlaardingen. Als ik erop klik, lees ik een artikel van de regioredactie dat geplaatst is op 8 januari 2025: “In de publiekshal van het stadskantoor in Vlaardingen is de expositie “vertrokken dieren” van kunstenaar Ronald de Niet te zien.” Potverdikkie, is dat wat! Zonder het te weten, blijk ik al meer dan een half jaar als kunstenaar door de straten van Vlaardingen te lopen.

Voor de meeste sporten zet ik de televisie niet aan. Ja, als mijn kluppie Feyenoord een wedstrijd in de Champions League speelt, dan ga ik er lekker voor zitten. Een mooie bergetappe in de Tour  de France kan mij ook nog wel bekoren, maar Max Verstappen in zijn raceauto hoeft voor mij niet. Atletiek wordt pas leuk als Femke Bol de laatste loopster is bij de 4×400 meter estafette in een Olympische finale. Bij tennis snap ik de puntentelling niet. Waarom krijg je bij de eerste keer raak slaan meteen 15 punten? De tweede keer raak is nog eens 15 erbij en de derde keer is maar 10 punten waard. Degene die dat verzonnen heeft moet zwaar onder invloed zijn geweest. Daar ga ik dus niet naar zitten kijken. In het hypothetische geval dat Tallon Griekspoor in de finale van Wimbeldon staat, zal ik een uitzondering maken. Een EK of WK voetbal is leuk als Oranje speelt, zelfs als het de vrouwen zijn. Ik ben inmiddels gewend aan het niveau. Net als bij de mannen geef ik fanatiek commentaar bij de beelden. Meestal deugt de scheidsrechter niet. “Hé scheids, zie je dat niet! Ben je blind ofzo?!” Maar ook het spelinzicht van onze Oranje Leeuwinnen vraagt nogal eens om commentaar. “Kom op, speel Pelova nou eens aan in plaats van steeds maar weer een tikkie breed. Zij slingert de bal voor de goal en Miedema knikt hem in het netje. Zo moeilijk is dat toch niet?” Het is fijn als er gewonnen wordt, maar met een biertje en een sjippie vermaak ik mij ook bij de vrouwen prima. Hartstikke goed dat nu zelfs elke wedstrijd live op Nederland 1 te zien is. Maar wie heeft er bedacht dat echt alle wedstrijden van het Europees Kampioenschap vrouwenvoetbal rechtstreeks de huiskamers ingeslingerd moeten worden? Wat is er interessant aan Finland tegen Zwitserland? En waarom moet er tegelijk ook op het andere net Noorwegen – IJsland uitgezonden worden? De programmadirecteur van de NPO moet stomdronken zijn geweest toen hij dit bedacht heeft. Waarschijnlijk een ver familielid van de uitvinder van het tennis.

Ik hou niet van mensen die altijd maar klagen. Waarom is het glas altijd half leeg? Er gaan toch ook een heleboel dingen goed? Zo was het vanmorgen lekker rustig in mijn trein en dacht ik nog eens terug aan de afgelopen weken. Met mijn vrouw, zoon en schoondochter bezocht ik een fantastisch concert van DI-RECT in de Kuip. Het was een snikhete dag en er werden hevige onweersbuien voorspeld tijdens het optreden. Maar wat denk je? Het bleef hartstikke droog. Dat noodweer kwam wel, maar toen lagen wij al lang in ons bedje. Drie dagen later had ik vakantie en vertrok ik met mijn vrouw naar Portugal. We vlogen vanaf Rotterdam Airport. Dat is maar een kwartiertje rijden. Het vliegtuig vertrok keurig op tijd. In Portugal stond de reisleider van TUI al op ons te wachten. We werden met een minibusje naar ons hotel gebracht en mochten meteen onze kamer in. Na negen heerlijke dagen vlogen we ook weer zonder een minuut vertraging terug naar Nederland. Dat is toch geweldig! En toen bezocht ik in Amsterdam nog een hele leuke tentoonstelling van Banksy, de mysterieuze kunstenaar waar ik zo’n fan van ben. We namen deze keer eens de auto. En geloof het of niet, de files stonden precies aan de andere kant van de vangrail.  Waarom wordt er toch zoveel geklaagd in dit land?

Als ik in Amsterdam het station uitstap, begint het meteen te zeiken van de regen. Heb ik dat weer! Dag omzet! Aan het begin van de week was het veel te warm om te winkelen en met deze hoosbuien blijven onze klanten liever binnen. Na een verloren dag, blijkt de dienstregeling weer eens compleet in de war. Vijf minuten vertraging wordt tien minuten. Daar gaat mijn aansluiting. Wat een ellende! Kan het dan nooit eens normaal. Als het zonnetje twee dagen schijnt, dan doen de wissels het niet meer en als het iets te hard regent, dan scheien de seinen ermee uit. Gelukkig is het droog als ik op mijn fiets stap. Te vroeg gejuicht! Halverwege moet het regenpak toch weer aan. Getver!

Vakantie in het zonnige Portugal is heerlijk, maar er zitten ook donkere kantjes aan zo’n tripje. Mijn vrouw en ik logeren in een prachtig hotel met een mooie ruime kamer en dito balkon. We hebben uitzicht op het zwembad met van die lekkere ligbedjes onder sfeervolle rieten parasolletjes. U kent dat wel. De directie van het hotel heeft aan de paal van elke parasol een mededeling gespijkerd: “It is not allowed to book sunbeds”. Een prima initiatief van de directie. Helaas valt de handhaving wat tegen. Bij de poolbar lopen vriendelijke dames en heren die ons met allerlei lekkers weten te verwennen, maar de handdoekenpolitie is in geen velden of wegen te bekennen, met totale anarchie als gevolg. Mijn lieve vrouw sluipt derhalve elke ochtend om half zeven met een stapeltje handdoeken de kamer uit om mee te doen aan het spel “handdoekje leggen, niemand zeggen”. Aan het zwembad geldt het recht van de snelste.

Op dag vier van onze vakantie zijn we getuige van de wreedheden van moeder natuur. Door de locatie van ons hotel, niet ver van de zee, cirkelen de grote zilvermeeuwen de hele dag vervaarlijk boven het zwembad. Een van die zilveren jongens ziet zijn kans schoon als het bord van een badgast even onbeheerd op het tafeltje staat. Met een snelle actie grist hij het broodje van het bord en vliegt naar een veilige plek. Jammer voor die badgast, maar vergeleken met de gebeurtenis van een uurtje later valt dit incident in de categorie klein leed. Een jong musje dat nog niet zo goed kan vliegen valt pardoes in het zwembad. Spartelend probeert het beestje de kant te bereiken. Een stoere man maakt aanstalten om het vogeltje een handje te gaan helpen. En dan gebeurt het. De meeuw neemt een duikvlucht en plukt het arme beestje met zijn grote snavel uit het zwembad. Hij schudt even met zijn kop en voor de ogen van tientallen vakantiegangers verdwijnt het schattige jonge vogeltje in de slokdarm van de meeuw. De natuur is meedogenloos. Het is eten of gegeten worden.

Die avond geniet ik met wat minder schuldgevoel van een heerlijk stukje vlees.

Ik heb het nog met AI geprobeerd. U weet wel, Kunstmatige Intelligentie. Dat is helemaal hot vandaag de dag. Het draaide uit op een teleurstelling.

U moet weten dat ik het de komende weken nogal druk heb. Zo heb ik een hartstikke leuke betaalde baan, waar ik minimaal 40 uur per week mee bezig ben. En dan staat Vaderdag voor de deur. Dat betekent veel Rottlucht-bestellingen die de deur uit moeten. Ook leuk om te doen, maar het kost tijd.  Als u trouwens nog een leuk cadeautje zoekt voor een man, kijk vooral eens op www.rottlucht.nl, maar dit terzijde. En dan heb ik van de gemeente Vlaardingen het verzoek gekregen om 10 prenten te maken in het kader van het themajaar Water. “Wanneer moeten die prenten klaar zijn?” was mijn vraag. “Nou ja, dat hoeft niet meteen, maar het liefst wel zo snel mogelijk.” En als klap op de vuurpijl kwam de dame van het Stadsstrand in Vlaardingen op de lijn: “Ik heb jouw naam doorgekregen van Sophie van de gemeente. Zou je mee willen doen aan een expositie die ik aan het organiseren ben?” Als je zo’n vraag krijgt, zeg dan maar eens nee. Dat kan ik dus niet. Maar ja, er moet ook elke week een Praatje online gezet worden. En toen dacht ik dus aan al die mensen die zo lyrisch zijn over die nieuwe technieken van tegenwoordig. Ik gaf ChatGPT de opdracht om een Praatje voor mij in elkaar te knutselen, zodat ik mijn tijd aan al die andere leuke dingen kan besteden. Ik heb een paar pogingen gedaan, maar u raadt het al. Het werd helemaal niets. Flauwe citaatjes en verwijzingen naar Praatjes die ik hem als voorbeeld had meegegeven. Hij leverde uiteindelijk een onsamenhangende brei van gebabbel. Bovendien voelt het ook een beetje als valsspelen. U denkt een verhaaltje van Roon te lezen, maar het blijkt van Chat te zijn. Het komt er dus op neer dat u het kind van de rekening bent. De komende weken geen Praatjes, sorry. Roon gaat zich even storten op de Plaatjes. Tot over een paar weken.

Sommige verhalen kun je niet verzinnen. Te mooi of te gruwelijk om waar te zijn. En toch; horror, sprookjes en verhalen uit jongensboeken, ze kwamen allemaal voorbij dit weekend. Aan de horrorfilm in Gaza komt maar geen einde. Dood en verderf en niemand die er nog iets van begrijpt. Heeft Hamas de sleutel in handen? Is het klaar als de gijzelaars vrijgelaten worden? Voor Netanyahu lijkt dat niets meer uit te maken. Alles en iedereen moet kapot. Een stukje naar het noordwesten, in Turkije, was het wachten op Vladimir Poetin. Het laatste hoofdstuk van het oorlogsboek zou daar geschreven moeten gaan worden, maar de lafaard uit Rusland durfde niet. In Zwitserland zagen we het sprookje van Claude niet goed aflopen. Een troosteloze twaalfde plaats was zijn lot. Maar de moraal van dit verhaal is ongetwijfeld dat hij door een beetje tegenslag alleen maar sterker wordt. In Vaticaanstad gaat paus Leo XIV beginnen aan zijn nieuwe avontuur. De wereld was uitgelopen om de inauguratie van de paus bij te wonen. De mooie koningin uit Nederland was er natuurlijk ook. Zij zag heel veel mannen, gekleed in lange gewaden met mijters op het hoofd en bijzondere rituelen met wierook en een heilig boek. Prachtige plaatjes voor een prentenboek dat nog lang niet afgelopen is. En dan was er nog dat jongensboek met voetbalverhalen. In december wist iedereen het zeker. PSV wordt met twee vingers in de neus kampioen van Nederland. Negen punten voor. De bandjes van de platte kar werden alvast opgepompt. Het liep allemaal anders, want twee maanden later konden ze in Amsterdam hun geluk niet op. Van de Italiaanse trainer mocht er niet over gesproken worden. “Er zijn nog 21 punten te verdelen. Nog zeven battles.” En toen nog vijf battles. En iedereen wist het zeker. De godenzonen zouden het kampioenschap niet meer uit handen geven. Maar uiteindelijk kwam alles toch nog goed. Op de laatste speeldag van de competitie pakte PSV toch de kampioensschaal. Zo schrijf je een jongensboek. Zelf zou ik dat boek overigens niet kopen hoor. Ik houd niet zo van feestvierende Brabanders.

Ik ben een man die geen moppen kan vertellen. Heel soms probeer ik het nog wel eens, maar de lachers krijg ik niet op mijn hand. Halverwege raak ik verstrikt in het verhaal of ik geef de clou al veel te vroeg weg. Ach, jij hebt andere talenten, zijn de troostende woorden meestal na weer zo’n dappere poging. Dat kan wel zo zijn, maar ik had ook zo graag grappig willen zijn. Dat hoeft niet meteen als cabaretier in een schouwburg, maar gewoon af en toe eens een schaterlach veroorzaken. Ik bedenk de leukste grappen en grollen en moet daar zelf ook altijd hartelijk om lachen, maar ik krijg het op de één of andere manier nooit lekker over het voetlicht.

Bij ons in de bijkeuken staan twee boodschappentassen waar wij de lege flessen in verzamelen. Eén voor de flessen met statiegeld en één voor de wijnflessen die de glasbak in gaan. De eerste neem ik trouw elke week mee als ik de weekboodschappen ga halen. Halverwege mijn rondje in supermarkt kom ik langs de statiegeldautomaat. Ik ben er op het juiste moment, want deze keer geen mannen en vrouwen met vuilniszakken vol flessen en blikjes. Soepel laat ik de plastic flessen in het gat van de automaat verdwijnen, maar dan heb ik ineens een zware glazen fles in mijn handen. Hè…? Een wijnfles, en nog één. Die zijn in de verkeerde tas terecht gekomen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ze in die tas gedaan heb. Het zal vast gezellig geweest zijn. Nou, die gaan dan maar weer mee terug. Eerst nog even langs het wijnvak voor een fijne volle fles. Terwijl ik naar de zelfscan loop, vraag ik mij af wat er zou gebeuren als zo’n leuk jong meisje mijn tassen moet gaan controleren. Dat wordt lachen. “Oh juffrouw, ik had zo’n dorst. Wat ben ik blij dat er tegenwoordig schroefdoppen op die flessen zitten. Ik ben namelijk helemaal vergeten om een kurkentrekker mee te nemen.” Als alle artikelen langs de scanner gehaald zijn, mag ik meteen afrekenen. Geen controle. Gelukkig maar.

Op het perron van het metrostation trekt de stoere gast onze aandacht. Terwijl hij aan zijn sigaretje lurkt, staat hij In het Arabisch tegen zijn telefoon te kletsen. Hij lijkt duidelijk te willen maken dat hij anders is dan wij en dat hij zich dus ook niets van onze regels hoeft aan te trekken. Mijn vrouw en ik zijn onderweg naar Rotterdam voor een avondje theater. Bij het verlaten van station Beurs beginnen de poortjes hard te piepen. Het meisje loopt lachend, zonder uit te checken, achter haar vriendin aan. Ik denk dat haar opa of misschien wel haar overgrootvader naar ons land kwam om te werken. “Ja hoor, het zijn altijd dezelfde.”

Een paar uur later, tegen middernacht, staan we op een verlaten metrostation. Door een ongeval rijdt er niets meer. “Gaan we lopen of nemen we een taxi?” Ik google op mijn telefoon. Bij Taxischiedam nemen ze op. Een man met Turks accent vraagt waar we staan en waar we naar toe moeten. “Dat kost €26,00. Ik stuur de wagen naar u toe.” Een minuut of tien later stappen we in de glimmende Mercedes. Tot onze verbazing zit er een jonge dame met een hoofddoek achter het stuur. “We willen naar station Vlaardingen Centrum, daar staan onze fietsen.” De vriendelijke jongedame zet ons keurig bij het station af. Ik geef haar een eurootje fooi, waarna we snel op onze fiets stappen. Als we de straat in rijden gaat mijn telefoon. De meneer van de taxicentrale: “U heeft net vijf euro teveel betaald aan het meisje”, zegt hij. “Het was toch €26,00? Ik heb haar 27 gegeven.” “Nee, het was €20,00. Stuurt u mij maar een tikkie voor het verschil.” “Wat aardig van u, maar laat maar zitten hoor. Dat is dan voor de service”, antwoord ik. Mijn vrouw en ik zijn het erover eens. We moeten niet zo snel zijn met onze vooroordelen. Wat een aardige, vriendelijke mensen.

De volgende dag bij station Schiedam: Een man met baard en licht getinte huid in een oranje hesje loopt papier te prikken. Zou hij zijn taakstraf aan het uitvoeren zijn? “Nou, Roon…. “, corrigeer ik mijzelf. Als ik door het poortje loop, word ik gevolgd door een man met baard. Piep, piep, piep….

Bennie Jolink ken ik als de onaangepaste, bier zuipende, grof gebekte leadzanger van de Achterhoekse  rockband Normaal. In mijn jonge jaren zongen mijn vrienden en ik regelmatig met hem mee. Vrouw Haverkamp was onze favoriet. Vooral vanwege het refrein: “Vrouw Hoaverkamp, vrouw Hoaverkamp, wa’ heij’ie grote tiet’n”. We kwamen helemaal niet van het platteland, maar dat hinderde niet. Bier zuipen konden we goed en dan lukt het meeblèren op de boerenrock van Normaal ook wel. Met de klassieker Oerend hard mocht deze band afgelopen zaterdag in Doetinchem het bal openen.  De koning vond het prachtig en klom het podium op om Bennie te bedanken. De koning en Bennie samen op het podium, een bijzondere combinatie. Die avond zag ik in de nazit bij Dione de Graaff dat dat reuze meeviel. Bennie zat aan tafel met een mooi glas witte wijn en blijkt een groot voorstander van de monarchie. Hij lichtte zijn voorkeur toe met een  verrassend inzicht. In Europa zijn nog een paar landen met een koningshuis. Hij somde ze op van Noord naar Zuid: “Zweden, Noorwegen, Denemarken, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, België en Spanje. En laten dat nou net hele stabiele landen zijn (Spanje in iets mindere mate) met een hoog opleidings- en economisch niveau.” Verdomd, dacht ik, hij heeft gelijk. Dat kan toch geen toeval zijn. De belangrijkste democratie van de wereld, de Verenigde Staten van Amerika, schudt op dit moment op haar grondvesten en over de enige democratie in het Midden Oosten, Israël, valt ook wel het een en ander te zeggen. Ze missen een koning of koningin. Door Bennie had ik het ineens door.

Een dag na dit verhelderende inzicht begrijp ik dat de gezelligheid van Koningsdag, met zon, muziek en bier mij niet alleen helpt bij het meezingen van boerenrock muziek, maar ook bij het oplossen van de problemen in de wereld.

In het buurland van Israël, Jordanië, hebben ze ook een koning, net als in Marokko en Thailand, om maar eens een paar landen te noemen. Maar om nou te zeggen dat het er in deze landen erg democratisch aan toe  gaat… Wat zou Bennie daarvan vinden?

“Pap, mam, we zijn weer gestegen! Ze hebben het onderzocht en ze vinden ons allemaal een stuk leuker dan vorig jaar.” Amalia heeft de uitkomst van het EenVandaag Opiniepanel als eerste gelezen op de socials. “Ik sta bovenaan, dan komt mama, maar jij staat ook nog ruim boven de vijftig procent hoor pap.” “Daar moeten we op drinken”, zal onze koning geroepen hebben, waarna hij met zijn sabel een mooie fles champagne onthoofde.

Het zag er een paar jaar niet best uit, maar het tij lijkt te keren. Met dank aan de dames. Maxima heeft het altijd wel aardig gedaan in de peilingen, maar Amalia heeft nu ook de gunfactor van het volk. Ze vliegt tot nu toe niet uit de bocht, zoals haar vader in zijn studententijd, en ze probeert nog beetje aan de lijn te doen. Het plaatje is ook belangrijk. Het is natuurlijk een raar fenomeen, zo’n koningshuis, maar ach… het levert elk jaar een vrije dag op, behalve dan als onze koning in het weekend jarig is, zoals dit jaar. Dat is jammer, maar helaas. Die hele familie kost ons ook een smak geld, maar wat is het alternatief? Een president? Als je een beetje mazzel hebt werkt dat, maar het kan zomaar verkeerd uitpakken. In Rusland zit er ééntje die zich gedraagt als een tsaar, zeg maar een koning in het kwadraat. En wat dacht je van meneer Erdogan in Turkije. Die heeft een paleis laten bouwen dat meer dan 50 keer zo groot is als het Witte Huis van de president van Amerika. Drie keer raden waar dat van betaald is. En als die lui eenmaal aan de knoppen zitten, willen ze ook niet meer weg. Ook Trump vindt het wel een aantrekkelijke gedachte om het volk nog wat langer dan twee termijnen te dienen. En wat dacht je van die verkiezingen iedere keer. Of moeten we het kiezen van een president overlaten aan de leden van de Eerste en Tweede Kamer, zoals ze dat in Duitsland doen? In de huidige bezetting vind ik dat nou ook niet zo’n prettig idee.

Lang Leve de Koning!