Praatjes

Afgelopen week viel er een brief van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport bij mij op de deurmat. Het bleek een uitnodiging voor de coronaprik te zijn. Dat kan maar één ding betekenen: De zomer is voorbij. Misschien dat we de komende maand nog wat lekkere dagen kunnen meepikken, maar over een paar weken is het echt afgelopen. Dan gaan de tuinstoelen de schuur weer in, de winterjas kan de kast uit en de kachel gaat weer op standje 21. Met storm, regen en kou op weg naar de winter. Ik hou er niet van. ’s Morgens met dikke handschoenen aan, in het donker de deur uit en aan het eind van de dag weer in het donker terug naar huis, bah…. Het enige voordeel van de winter is, dat je kunt uitkijken naar het voorjaar. Maar eerst moet ik nog een beetje ongeschonden door de herfst zien te komen en dan proberen de winter te trotseren zonder al te veel hoesten en proesten.  Vorig jaar is dat mij wonder boven wonder gelukt. Ik heb toen nog wel getwijfeld over die coronaprik. Is het nog wel echt nodig? Probeert het ministerie haar te veel ingekochte vaccins er niet op slinkse wijze doorheen te jagen, over de rug van de oudjes? Onder licht protest heb ik mijn mouw opgestroopt en de spuit in mijn arm laten zetten. Daarna volgden ook de griepprik en die tegen pneumokokken. En wat denkt u? Ik ben als een jonge god door de winter gefietst. Dit jaar ga ik dus zonder enige twijfel in op de uitnodiging van het ministerie. Hopelijk vergeet mijn huisarts mij niet bij het uitdelen van de griepprik. Het was even wennen, maar ik heb mij erbij neergelegd. Ik behoor inmiddels tot de kwetsbaren in de samenleving. En die groep moet beschermd worden met prikjes. Prima. 22 September staat rood omcirkeld in mijn agenda. Dan mag ik mij melden voor de prik. Het voelt een beetje als Asterix die van de toverdrank mag drinken. Laat die winter maar komen!

Een paar maanden geleden vertelde Freek Rikkerink, van Suzan & Freek, via Instagram dat hij uitgezaaide longkanker heeft. Vorige week liet Gerard Cox in de krant schrijven dat hij ongeneeslijk ziek is; slokdarmkanker. Iedere keer als je zo’n bericht leest, schrikt je toch even. Freek wordt binnenkort vader. Het is niet te verteren dat hij zijn kind niet zal zien opgroeien. Gerard Cox is vijfentachtig. Dat is een mooie leeftijd, zeggen wij dan.

Dood gaan we allemaal. Dat hoef je mij niet te vertellen. Mijn familie is bepaald niet verantwoordelijk voor de hoge levensverwachting in ons land. Voor de zekerheid heb ik ook alvast een lijstje gemaakt met muziek voor op mijn begrafenis. We maken daar thuis wel eens grapjes over. Eén van de nummers op dat lijstje is Nobody Wins. Het staat op de CD Letters From Utopia van Kayak en is geschreven door de drummer van de band, Pim Koopman. Op 6 november 2009 was ik bij een concert van de band. Het bleek het laatste concert van de drummer te zijn. Drie weken later overleed Pim Koopman plotseling op zesenvijftigjarige leeftijd.

En dan lees ik zaterdag op Facebook: “Lieve mensen. Ik heb verdrietig nieuws. Er is bij mij uitgezaaide longkanker geconstateerd. Genezing is niet meer mogelijk.” Net als Gerard Cox en Freek Rikkerink kondigt Edward Reekers publiekelijk zijn naderende dood aan. Edward Reekers is de zanger die ik in 2009 samen met Cindy Oudshoorn het prachtige Nobody Wins hoorde zingen. De man die ik daarna nog heel vaak live heb zien optreden, omdat ik fan van hem ben. Een goede neef van mij regelde eens een foto van Kayak met een handtekening van Edward Reekers. De foto hangt al jaren in een lijstje boven mijn bureau. Edward Reekers zal niet meer optreden. Gelukkig is zijn prachtige stemgeluid nog op heel veel albums te beluisteren. Luistert u muziek via Spotify? Zoek dan ook het nummer Nobody Wins van Kayak eens op. Ik hoop dat het nog even duurt, maar het zou jammer zijn als u het voor de eerste keer hoort wanneer het uit de speakers van de aula klinkt.  

Klagen over het weer zit in onze volksaard. Het is te nat of te koud en o, o, o, wat was het de afgelopen week weer heet. Vijf dagen achter elkaar was het zomers warm en bij drie daarvan kwam de temperatuur zelfs boven de vijfentwintig graden uit. Dat noemen ze bij het KNMI dan een hittegolf. Maar mij hoor je niet klagen hoor. Heerlijk vond ik het. Lekker zonder jas op de fiets en tot ’s avonds laat met een nul punt nulletje in mijn tuintje. Maar Peter Kuipers Munneke wist mijn goede humeur toch behoorlijk te verpesten. Op het Achtuurjournaal wees hij mij erop dat dit al de tweede hittegolf van het jaar was en dat we steeds vaker te maken krijgen met hittegolven. “Dat komt door het gebruik van fossiele brandstoffen, waardoor het langzamerhand op de wereld, en ook in Nederland, steeds warmer wordt.” Ja, Peter Kuipers Munneke, dat weten we nu wel! Als het hard regent, dan vertel je dat dat komt door de klimaatverandering en om dezelfde reden vallen er af en toe hele grote hagelstenen bij het Gardameer uit de lucht. We krijgen steeds vaker te maken met extreem weer. En dat is allemaal onze schuld. Ik weet het. Dat hoef je niet iedere keer te zeggen. Vertel mij gewoon wat voor weer het wordt. Moet ik morgen mijn zonnebril op als ik op mijn fietsje stap of moet ik mijn regenpak alvast klaar gaan leggen? Dat is jouw taak als weerman. Ik weet inmiddels wel dat de aarde aan het opwarmen is en dat we daar met z’n allen iets aan moeten doen. Mijn auto rijdt nog op benzine, maar ik rij er maar 5000 kilometer per jaar mee. De rest doe ik op de fiets en met de trein. Gisteren heb ik geen vlees gegeten. Plastic tasjes vind je al lang niet meer bij ons in huis en het glas in onze kozijnen is dubbel. Is dat genoeg, Peter Kuipers Munneke?

Over het weer zul je mij niet horen klagen, maar breek mij de bek niet open over de weermannen van tegenwoordig.

Veel mensen hebben een hekel aan boodschappen doen. Ik niet. Als kind van een kruidenier ben ik opgegroeid tussen de boodschappen. Mijn beide ouders waren eigenlijk altijd aan het werk, maar als ik uit school kwam waren ze toch alle twee thuis. Wij woonden namelijk naast, en later boven de winkel. Toen de houdbaarheidsdata op de verpakkingen verschenen, begonnen wij zeer gevarieerd te eten. Alles wat over de datum was kwam bij ons op tafel en dat smaakte prima. Op zaterdagavond keken we met het hele gezin naar Eén van de Acht en mochten mijn broers, zusje en ik een flesje cola of shandy uit de winkel pakken, met een zakje chips. Een mars mocht ook. Natuurlijk hielpen we allemaal mee. Reclamefolders rondbrengen in de wijk, lege statiegeldflessen sorteren en later, toen we groot waren, de winkel overnemen zodat mijn ouders twee weken op vakantie konden. Het waren mooie tijden, waar de buurtsuper nog een sociale factor in de wijk was. Kinderen werden met een briefje naar de winkel gestuurd en kregen bij de kassa een snoepje van mijn moeder. Als de boodschappen te zwaar waren, dan werden ze netjes in een doos gedaan en bracht mijn vader ze met de auto bij de klanten thuis. De tijden zijn veranderd. De mevrouw bij de kassa geeft allang geen snoepjes meer aan kinderen. Sterker nog, ik kom helemaal geen mevrouw meer tegen bij het afrekenen. Ik ben volledig selfsupporting in de supermarkt. En toch, als ik met mijn karretje door de winkel loop, bekruipt mij nog steeds een nostalgisch gevoel van geluk. Als er dan vlak voordat ik mijn pinpas tevoorschijn haal, op het beeldscherm verschijnt dat er gecontroleerd gaat worden of ik alles wel langs de scanner gehaald heb, dan ontstaat er een klein dopaminefonteintje in mijn hoofd. Ik mag ook nog even praten met een soort kassière. Toen de juffrouw gisteren bij Albert Heijn klaar was met haar steekproef gaf ze mij, als dank voor de medewerking, een kortingsbon voor een softijsje bij de snackbar om de hoek. Ik was even volmaakt gelukkig. Het snoepje van mijn moeder was terug.

“Ik heb geen OV-kaart en ik dacht dat je ook met je bankpas kon inchecken”. “Ja dat klopt ook. Het leg niet aan uw pasje maar aan die apparaten”, antwoordt de tramconductrice met een vrolijk Amsterdams accent. De mevrouw die net met haar dochtertje is ingestapt komt duidelijk niet uit Amsterdam. “Ik hoop dat er niet zo’n lange rij voor de winkel staat. We gaan namelijk een Labubu poppetje voor haar kopen.” De mevrouw wijst naar haar schattige dochtertje. “Wat is dat, een Labubu poppetje”, vraagt de tramconductrice. “Dat is een heel populair poppetje, dat je alleen bij de winkel op de Heiligeweg kan kopen. Er zijn acht verschillende. Ze zitten in een zakje en als je er een koopt, weet je niet welke erin zit.” “En wat ken je daar dan mee doen?” Er valt een korte stilte. “Je kan ze aan je tas hangen.”

De mevrouw en haar dochtertje gaan zitten en kijken hun ogen uit. “Oh, het is Pride vandaag”. “Wat is dat, mama?” “Ja wat is de Pride? Dat is een feest van mensen om vrijheid te vieren. Als mensen zich willen verkleden, dan mag dat gewoon en als mannen een jurk willen aantrekken dan is dat ook goed.” Ik vind het een goede uitleg van de mevrouw.

“Koningsplein. Hier moet u eruit.” De conductrice is zo vriendelijk om de mevrouw de weg nog even te wijzen. “Een klein stukkie doorlopen en dan naar links.”

Twee haltes verder stap ik ook uit. Het is al behoorlijk druk met mensen die hun vrijheid aan het vieren zijn. Ik zie mannen die netkousen en korte rokjes dragen en een groepje oudere dames in iets te strakke glitterbloesjes. Ze dragen hoedjes in regenboogkleuren. Het is een vrolijke kleurrijke boel in Amsterdam waar iedereen geniet van de vrijheid.

Ik moet ineens denken aan dat kleine meisje uit de tram. Zij is haar vrijheid al een beetje kwijt. TikTok heeft haar genadeloos te pakken en daarom staat ze nu in een lange rij voor een winkel. Gelukkig heeft ze een lieve moeder en straks een poppetje om aan haar tas te hangen.  

We hebben er even op moeten wachten, maar afgelopen woensdag was het dan weer eens zover. Een enorme wolkbreuk boven Vlaardingen. De afgelopen jaren zagen we het in Limburg, Brabant en de Achterhoek regelmatig misgaan. Wij wisten op miraculeuze wijze steeds de dans te ontspringen. Tot woensdag dus.

Ongeveer een kwartier lang komt het met bakken uit de hemel. Na vijf minuten wordt ik alert. Ik kijk naar buiten en ja hoor, de put begint te borrelen. Geen tijd te verliezen. Regenjasje aan en rennen naar de schuur. Zonder te aarzelen sjouw ik de eerste twee zandzakken naar de voordeur. Zoals u weet stroomt het water altijd naar het laagste punt en laat dat in Vlaardingen nou net de straat zijn waar mijn vrouw en ik al meer dan dertig jaar wonen. Het is dus niet de eerste keer dat ik met dit bijltje hak. De zandzakken liggen altijd voor het grijpen en in het halletje bij de voordeur staat de vloedplank te wachten op het wassende water. Soepel laat ik de plank in de daarvoor bestemde gleuven zakken en gooi de zandzakken er aan de buitenkant tegenaan. Snel terug naar de schuur voor de volgende zakken. Ik ben op tijd. Tevreden kijk ik door de open deur hoe het water in de straat begint te stijgen. Even kijken hoe het achter in de tuin gaat. Als ik de deur van de bijkeuken opendoe schrik ik mij het apenlazarus. Het water komt uit de put die daar zit omhoog en stroomt over de drempel de keuken in. Vervolgens zoekt het zich een weg naar de woonkamer en de gang. Er is geen houden aan. Als de bui is overgedreven, komen alle buren naar buiten om hun leed te delen. Het wordt dan meestal ook nog een soort van gezellig. Gedeelde smart blijkt altijd weer halve smart. Als ik de gang inloop om het zeil eruit te gaan trekken, realiseer ik mij maar weer eens dat ik een enorme mazzelpik ben. De afspraak die ik vandaag in Amsterdam had ging niet door, waardoor ik vanochtend eerst nog even thuis aan het werk was.

Je moet niet alles geloven wat op Facebook staat, maar als het in de krant staat, dan zal het toch wel waar zijn?

Alle klusjes die voor vandaag op het lijstje stonden zijn gedaan. Ik zit lekker in het zonnetje met een glaasje prik en de Tour de France op de radio. Het is nog niet erg spannend. Vandaag staat een bergtijdrit op het programma en de echte kanonnen komen pas over een uurtje in actie. Ik verveel mij een beetje. Alle pullekies zijn al uit mijn neus. Ik kan geen twee dingen tegelijk, dus een goed boek is op dit moment geen optie. Radio Tour de France gaat nu even voor. Dan blijft er nog maar één ding over; Een beetje gedachteloos scrollen over het schermpje van mijn telefoon. Een tijd geleden heb ik mijn eigen naam eens ingetikt bij Google. Best grappig. Ik zag mijzelf terug op Linkedin en Facebook. Veel meer had meneer Google niet over mij te vertellen. Op regel drie kwam hij al met een naamgenoot die het verder geschopt had dan ik. Hij was CEO bij een bedrijf in Uden. Daarna zag ik een fotootje van Ronald de Boer. Toen heb ik weggeklikt. Laat ik het nog eens proberen. Eerlijk is eerlijk, die man van Google heeft niet stil gezeten. Tot mijn verrassing zie ik allemaal linkjes naar websites die ooit iets over mij verteld hebben. Vlaardingen 24, een regionale nieuwswebsite, had een artikel over mijn prenten. Ik wist helemaal niet dat ze dat geplaatst hadden. Dat heb je als je uit het papieren tijdperk komt en dus bent blijven hangen aan de krant die dagelijks op de deurmat valt. Twee regels lager zie ik een link naar het AD, regio Vlaardingen. Als ik erop klik, lees ik een artikel van de regioredactie dat geplaatst is op 8 januari 2025: “In de publiekshal van het stadskantoor in Vlaardingen is de expositie “vertrokken dieren” van kunstenaar Ronald de Niet te zien.” Potverdikkie, is dat wat! Zonder het te weten, blijk ik al meer dan een half jaar als kunstenaar door de straten van Vlaardingen te lopen.

Voor de meeste sporten zet ik de televisie niet aan. Ja, als mijn kluppie Feyenoord een wedstrijd in de Champions League speelt, dan ga ik er lekker voor zitten. Een mooie bergetappe in de Tour  de France kan mij ook nog wel bekoren, maar Max Verstappen in zijn raceauto hoeft voor mij niet. Atletiek wordt pas leuk als Femke Bol de laatste loopster is bij de 4×400 meter estafette in een Olympische finale. Bij tennis snap ik de puntentelling niet. Waarom krijg je bij de eerste keer raak slaan meteen 15 punten? De tweede keer raak is nog eens 15 erbij en de derde keer is maar 10 punten waard. Degene die dat verzonnen heeft moet zwaar onder invloed zijn geweest. Daar ga ik dus niet naar zitten kijken. In het hypothetische geval dat Tallon Griekspoor in de finale van Wimbeldon staat, zal ik een uitzondering maken. Een EK of WK voetbal is leuk als Oranje speelt, zelfs als het de vrouwen zijn. Ik ben inmiddels gewend aan het niveau. Net als bij de mannen geef ik fanatiek commentaar bij de beelden. Meestal deugt de scheidsrechter niet. “Hé scheids, zie je dat niet! Ben je blind ofzo?!” Maar ook het spelinzicht van onze Oranje Leeuwinnen vraagt nogal eens om commentaar. “Kom op, speel Pelova nou eens aan in plaats van steeds maar weer een tikkie breed. Zij slingert de bal voor de goal en Miedema knikt hem in het netje. Zo moeilijk is dat toch niet?” Het is fijn als er gewonnen wordt, maar met een biertje en een sjippie vermaak ik mij ook bij de vrouwen prima. Hartstikke goed dat nu zelfs elke wedstrijd live op Nederland 1 te zien is. Maar wie heeft er bedacht dat echt alle wedstrijden van het Europees Kampioenschap vrouwenvoetbal rechtstreeks de huiskamers ingeslingerd moeten worden? Wat is er interessant aan Finland tegen Zwitserland? En waarom moet er tegelijk ook op het andere net Noorwegen – IJsland uitgezonden worden? De programmadirecteur van de NPO moet stomdronken zijn geweest toen hij dit bedacht heeft. Waarschijnlijk een ver familielid van de uitvinder van het tennis.

Ik hou niet van mensen die altijd maar klagen. Waarom is het glas altijd half leeg? Er gaan toch ook een heleboel dingen goed? Zo was het vanmorgen lekker rustig in mijn trein en dacht ik nog eens terug aan de afgelopen weken. Met mijn vrouw, zoon en schoondochter bezocht ik een fantastisch concert van DI-RECT in de Kuip. Het was een snikhete dag en er werden hevige onweersbuien voorspeld tijdens het optreden. Maar wat denk je? Het bleef hartstikke droog. Dat noodweer kwam wel, maar toen lagen wij al lang in ons bedje. Drie dagen later had ik vakantie en vertrok ik met mijn vrouw naar Portugal. We vlogen vanaf Rotterdam Airport. Dat is maar een kwartiertje rijden. Het vliegtuig vertrok keurig op tijd. In Portugal stond de reisleider van TUI al op ons te wachten. We werden met een minibusje naar ons hotel gebracht en mochten meteen onze kamer in. Na negen heerlijke dagen vlogen we ook weer zonder een minuut vertraging terug naar Nederland. Dat is toch geweldig! En toen bezocht ik in Amsterdam nog een hele leuke tentoonstelling van Banksy, de mysterieuze kunstenaar waar ik zo’n fan van ben. We namen deze keer eens de auto. En geloof het of niet, de files stonden precies aan de andere kant van de vangrail.  Waarom wordt er toch zoveel geklaagd in dit land?

Als ik in Amsterdam het station uitstap, begint het meteen te zeiken van de regen. Heb ik dat weer! Dag omzet! Aan het begin van de week was het veel te warm om te winkelen en met deze hoosbuien blijven onze klanten liever binnen. Na een verloren dag, blijkt de dienstregeling weer eens compleet in de war. Vijf minuten vertraging wordt tien minuten. Daar gaat mijn aansluiting. Wat een ellende! Kan het dan nooit eens normaal. Als het zonnetje twee dagen schijnt, dan doen de wissels het niet meer en als het iets te hard regent, dan scheien de seinen ermee uit. Gelukkig is het droog als ik op mijn fiets stap. Te vroeg gejuicht! Halverwege moet het regenpak toch weer aan. Getver!

Vakantie in het zonnige Portugal is heerlijk, maar er zitten ook donkere kantjes aan zo’n tripje. Mijn vrouw en ik logeren in een prachtig hotel met een mooie ruime kamer en dito balkon. We hebben uitzicht op het zwembad met van die lekkere ligbedjes onder sfeervolle rieten parasolletjes. U kent dat wel. De directie van het hotel heeft aan de paal van elke parasol een mededeling gespijkerd: “It is not allowed to book sunbeds”. Een prima initiatief van de directie. Helaas valt de handhaving wat tegen. Bij de poolbar lopen vriendelijke dames en heren die ons met allerlei lekkers weten te verwennen, maar de handdoekenpolitie is in geen velden of wegen te bekennen, met totale anarchie als gevolg. Mijn lieve vrouw sluipt derhalve elke ochtend om half zeven met een stapeltje handdoeken de kamer uit om mee te doen aan het spel “handdoekje leggen, niemand zeggen”. Aan het zwembad geldt het recht van de snelste.

Op dag vier van onze vakantie zijn we getuige van de wreedheden van moeder natuur. Door de locatie van ons hotel, niet ver van de zee, cirkelen de grote zilvermeeuwen de hele dag vervaarlijk boven het zwembad. Een van die zilveren jongens ziet zijn kans schoon als het bord van een badgast even onbeheerd op het tafeltje staat. Met een snelle actie grist hij het broodje van het bord en vliegt naar een veilige plek. Jammer voor die badgast, maar vergeleken met de gebeurtenis van een uurtje later valt dit incident in de categorie klein leed. Een jong musje dat nog niet zo goed kan vliegen valt pardoes in het zwembad. Spartelend probeert het beestje de kant te bereiken. Een stoere man maakt aanstalten om het vogeltje een handje te gaan helpen. En dan gebeurt het. De meeuw neemt een duikvlucht en plukt het arme beestje met zijn grote snavel uit het zwembad. Hij schudt even met zijn kop en voor de ogen van tientallen vakantiegangers verdwijnt het schattige jonge vogeltje in de slokdarm van de meeuw. De natuur is meedogenloos. Het is eten of gegeten worden.

Die avond geniet ik met wat minder schuldgevoel van een heerlijk stukje vlees.