Sinds een paar weken heb ik een stok naast mijn fiets liggen. Voor het geval dat. Als de R in de maand zit, begint de steegspin met zijn webterreur. Elke ochtend een spinnenweb, van de muur naar de schutting, dwars over. Knap werk en het ziet er in de ochtendzon nog best mooi uit ook. Maar mijn steeg is de verkeerde plek. Nadat ik een paar keer met mijn slaperige harses dwars door zijn breiwerk gelopen ben, is het genoeg. Voordat ik met mijn fiets naar mijn werk ga, inspecteer ik de route naar de openbare weg. Kom ik een web tegen, dan vernietig ik het zonder pardon. Van boven naar beneden klieft mijn stok dwars door de ragfijne draden die de spin de nacht ervoor zo kunstig aan elkaar gebreid heeft. Dat is zielig voor de spin, klopt. Maar het is hij of ik. Het maakt voor de spin trouwens geen moer uit, zijn web gaat er toch wel aan. Is het niet mijn stok dan is het wel mijn kale kop waar zijn kleverige draden aan blijven plakken. Deze morgen is het weer zover. Terwijl mijn stok nog bezig is met zijn vernietigende werk, zie ik de spin langs de loshangende draden naar boven rennen. Tegelijkertijd zie ik ongeveer dertig centimeter lager een grote spekvreter spartelen. Heb ik de spekvreter gered van een gruwelijke dood of heb ik de spin van zijn ochtendmaal beroofd? Wat moet ik doen? Ingrijpen in de natuur, lijkt mij geen goed idee. Maar feitelijk heb ik dat al gedaan. De twijfel slaat toe. Het is een fascinerend gezicht. Een spekvreter in doodsnood en een dikke, vette, hongerige spin daar vlak boven. Ik besluit mijn telefoon te pakken. De dierenambulance rukt hier niet voor uit, dus dan maar een fotootje. Dat kan tegenwoordig ook met de telefoon. Als ik aan het einde van de dag de omgekeerde route door de steeg loop, is de spekvreter verdwenen. De steegspin zit voldaan op zijn plekje te wachten totdat ik binnen ben. Daarna gaat hij het ongetwijfeld weer proberen. Op precies dezelfde plek.
