Het is een moment van ultiem geluk. Oké, ze zijn wat aan de kleine kant en ze hebben niet allemaal de perfecte vorm, maar ze zijn niet zwart. Ze zijn goudbruin en een voorzichtig hapje leert dat ze ook nog gaar zijn. Het resultaat van de perfecte samenwerking tussen vader en zoon. Gisteren, vlak voor sluitingstijd, stond de zoon voor het koelvak van Appie Heijn. Hij had kunnen kiezen voor de mega variant, maar koos voor de kleintjes, waarschijnlijk om budgettaire redenen. De fles verse jus d’orange was tenslotte ook niet voordelig. Een uurtje of zes later, als de uitslag van het songfestival bekend is en maar weer eens duidelijk geworden is waarom een groot gemeenschappelijk Europa geen fijn plan is, legt mijn zoon nog één keer uit hoe de oven werkt. Om acht uur zondagmorgen reproduceer ik zijn instructies en geurt ons huis naar versgebakken brood. De croissantjes zijn gelukt. De vader is gelukt.
Ik pak nog snel de föhn in die mijn vrouw heeft gekocht en speciaal voor deze dag op mijn bureau heeft klaargelegd. Het inpakpapier stamt nog uit de maand december, met gouden sterretjes. Beter kan ik niet vinden. Het gaat om het idee. Vijf minuten nadat mijn vrouw, nog een beetje slaperig, op de bank is geploft, stommelt ook zoonlief de trap af. Het feest kan beginnen. Het boek dat Zoon heeft uitgezocht blijkt de juiste keuze en ook de föhn valt in de smaak. Moeder zegt dat het croissantje lekker is en geniet van haar glas verse jus d’orange uit de fles van Appie. De cappuccino is altijd goed, dat is een routineklusje voor mij. Moederdag 2018. Morgen gaan we weer normaal doen. 