Het land is in de war. Koningsdag is Woningsdag geworden. Geen bandjes, geen kleedjes, geen biertje op straat. Jammer maar helaas. De vlag mag wel uit, met wimpel. Dan ziet er tenminste nog een beetje feestelijk uit. Bij één woning werd de vlag vanmorgen wel heel enthousiast gehesen. Huis ten Bosch. Daar was het voor het eerst in jaren echt gezellig aan de ontbijttafel. In december was er nog een flinke discussie. De meiden hadden er helemaal geen zin in. “Wie heeft er bedacht dat we naar Maastricht gaan? Weet je hoe laat we dan uit bed moeten? Gaan jullie maar alleen. Wij blijven thuis”, hadden Alexia en Ariane geroepen. “Als zij niet mee hoeven, dan ga ik ook niet”, voegde Amalia daar met tranen in haar ogen aan toe. “Vorig jaar heb ik ook lopen verrekken van de kou. Dat ga ik echt niet nog een keer doen. Ik heb er toch zeker niet voor gekozen om kroonprinses te worden?”
En toen kwam Corona. En toen werd alles anders. Toen mochten we ineens niets meer. Langzaam drong het door op het paleis. De vlag ging uit. Elke dag. En op 27 april nog het meest. De meiden konden gewoon tot acht uur blijven liggen. Om half negen een ontbijtje met cadeautjes en om tien uur even in een mooi jurkje naast pap gaan staan. Een beetje lief lachen in de camera en klaar! Het ging trouwens nog bijna mis. Dat zie je wel vaker als je de teugels een beetje laat vieren. De koning zelf had zich na de wekker nog even omgedraaid. In zijn ochtendjas zat hij aan het ontbijt. Haasje repje aankleden en toen de cameraman al klaarstond, riep Maxima ineens: “Je stropdas!” Shit. Te laat. Het Wilhelmus loopt al. Nou ja dan maar zo. Het was toch een mooi plaatje. De drie prinsessen, Maxima in haar huispak, en Willem zonder stropdas. Het werd een dag om nooit te vergeten.