Als je jong bent, dan wil je wat. In de zomer wil je naar een festival. Vijftig jaar geleden kon je Jimmy Hendrix en the Who zien spelen op Woodstock, tenzij je net met een LSD trip bezig was. Dan heb je hele andere dingen gezien. Maakt niet uit, je was erbij. Een jaar later kon je in het Kralingse Bos genieten van Jefferson Airplane, Santana en Focus. Coca Cola was de hoofdsponsor in Rotterdam en dus werd er geen alcohol verkocht. Met de geestverruimende middelen zat het wel goed, heb ik mij laten vertellen. Gelukkig maar, anders wordt het toch een krampachtige boel met die vrije sex. Veertien jaar na Kralingen ben ik met een paar vrienden per trein afgereisd naar Geleen. Pinkpop. Daar werd wel bier geschonken. Voor een plakje spacecake of een vette joint kon je er trouwens ook goed terecht. Ik zag Marillion, toen nog met Fish, The Pretenders met Chrissie Hynde en ik zag de legendarische Ronnie James Dio. Ik kan het mij nog heel goed herinneren, want voor mij alleen bier, geen drugs. Maar toch, festivals en drugs horen bij elkaar, als zout op je eitje. Ik eet nooit een eitje. Mijn zoon is nu ongeveer net zo oud als ik in de tijd van Pinkpop en hij bezoekt ook festivals. Festivals waar bier en drugs te koop zijn. Rock Werchter was een paar jaar achterelkaar zijn jaarlijkse hoogtepunt. Vijf dagen op een waardeloze camping, in een veel te klein tentje, plezier maken met je vrienden en luisteren naar de allergrootsten uit de wereld van pop en rock. Dit jaar gaat die jongen van mij niet voor de rock maar voor een beetje meer cultuur. Vier dagen camping Lowlands, weinig zon en regelmatig een bui. Tamelijk deprimerend. Ideaal voor een bezoek aan onze oude plaatsgenoot Levi Weemoedt. En dan snel een biertje. Of zou hij ook gaan voor andere middelen? Hij tikt wel eens een eitje. Ik denk dat hij het alleen bij bier houdt, maar ik hoop toch dat er geen jongens en meisjes van de atletiekbond op de camping staan.