Praatjes

Vorige week zaterdag was het rokjesdag, de eerste warme lentedag van het jaar. We zijn een week verder en het is weer een prachtige zonnige zaterdag. Zonnebril en petje op, kopje koffie op de tuintafel en de dikke weekendkrant op schoot. De zes nul van vorige week echoot nog een beetje in mijn hoofd. Het leven is zo slecht nog niet. Ik lees dat Jeroen Pauw voorlopig een talkshow blijft presenteren, dat de Libelle, het tijdschrift voor de moderne vrouw, al negentig jaar bestaat en dat de paprika chips van Albert Heijn de lekkerste is van het hele land. Allemaal goed nieuws. De berichten over de oorlogen en het gedoe in Den Haag sla ik nog even over. Mathieu van der Poel heeft de Ronde van Vlaanderen al gewonnen, net als Parijs- Roubaix. De foto van deze magistrale wielrenner staat op de voorpagina. Misschien gaat hij morgen ook de Amstel Gold Race winnen. Het zou niemand echt verbazen. Als u dit leest, weet u of het gelukt is. Ondertussen fietst mijn zoon met zijn maten in Limburg diezelfde Amstel Gold race, maar dan voor liefhebbers. Hij beklimt de Keutenberg en de Cauberg en legt 157 km af in 6 uur en 42 minuten.  Ik vind het knap. Een half jaar geleden ben ik geopereerd aan mijn hypofyse, het kliertje dat de hele hormoonhuishouding in je lijf regelt. Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, constateer ik met genoegen dat mijn gelukshormoon nog prima wordt aangestuurd.

Mijn zoon, vrouw en ik hebben alle drie hetzelfde sterrenbeeld: Ram. Dat is niet erg, maar wel grappig voor dit verhaal.

Het is zes april, de eerste mooie lentedag van het jaar en de verjaardag van mijn vrouw. We zijn haar jeugdherinneringen aan het ophalen in de provincie. De boerderij waar zij vijftig jaar geleden de vakanties doorbracht staat er nog. De boerendochter van weleer is nu de baas op een zorgboerderij. Na een ontmoeting met de boerin en haar varkens, zijn we toe aan een kleine lunch.

Het is druk op het terras. Logisch, met dit weer. Als de broodjes gezond en bal aan onze tafel geserveerd zijn, zie ik een eenzame man naar een plekje zoeken. Hij heeft trek en is vast van plan om op dit terras zijn honger te stillen. “Vindt u het goed als ik erbij kom zitten?” “Natuurlijk, geen probleem. De tafel is groot genoeg.” Terwijl mijn vrouw en ik ons tegoed doen aan onze broodjes, doet de man verwoede pogingen om de aandacht van de ober te trekken. Als het gelukt is en hij zijn bestelling heeft kunnen doen, komt er een voorzichtig gesprekje op gang. “Ja, wij zijn lekker een stukje aan het fietsen. En u?” De man vertelt dat hij hier in de buurt aanwezig is op een evenement. Na enig doorvragen komt het hoge woord eruit. Hij is hier met een paar van zijn rammen op een show. Een show voor hanen, doffers en rammen, maar dan zonder hanen. De hanen ontbreken vanwege de vogelgriep. De man begint te vertellen en halverwege zijn verhaal, begrijp ik dat zijn rammen niets te maken hebben met onze sterrenbeelden. Het blijken geen mannetjesschapen, maar konijnen te zijn. Het zijn bijzondere beestjes, zijn hangoorkonijnen. Ze hebben een grijze vacht met goudblonde puntjes. De buikjes zijn wit. Op zijn werk heeft hij het niet zo vaak over zijn passie. Er worden altijd flauwe grappen over gemaakt. Wij luisteren aandachtig. Na ons kopje koffie laten we de man alleen. “Dag meneer. Succes met uw konijnen.” Wij maken geen flauwe grappen, maar moeten toch een beetje lachen.  

Dertig jaar geleden was de laatste dag van maart nogal bijzonder. Een beetje onbeholpen zat ik in het ziekenhuis met een nat washandje. Ik probeerde mijn vrouw bij te staan bij de geboorte van onze zoon. Kansloze missie, natuurlijk. Gelukkig waren de dokter en de verpleegkundige er ook. Een mooie bevalling werd het niet en ik schrok ook een beetje toen ons kindje de moederschoot verliet. Dat lag niet aan hem, dat was de schuld van de dokter die hem met een soort spaghetti-tang om zijn bolletje op de wereld zette. Het resultaat was een punthoofd met veel bloederige wonden. Na een paar spannende dagen in de couveuse als gevolg van een ziekenhuisbacterie, ontpopte onze baby zich als de mooiste van de hele wereld. Eenmaal thuis bleek hij, net als zijn vader, een avondmens te zijn. Sterker nog, hij leefde vooral ’s nachts. De dag gebruikte hij om lekker lang te slapen. De eerste paar jaar hebben mijn vrouw en ik een aantal belangrijke regels van het consultatiebureau aan ons laars gelapt, om aan onze broodnodige nachtrust te komen. Het is allemaal goed gekomen. De jongen groeide netjes op, had leuke vriendjes en nam zijn vader mee naar de voetbalclub om te vlaggen. Hij droomde ervan om ooit in het shirt van Feyenoord te voetballen. Ik droomde mee en bracht mijn jongen naar de trainingen en de uitwedstrijden. Helaas bleek hij het talent van zijn vader te hebben. Maar waar ik het na twee jaar clubvoetbal voor gezien hield, zette hij door. Hij is een volhouder en een doorzetter en voetbalt nog elke week in de kelderklasse van het amateurvoetbal. Daar knapt hij achterin het vuile werk op, om samen met de keeper het doel schoon te houden. Zijn lieve vriendin nam hem op zijn verjaardag mee naar de Kuip. Daar zagen ze Feyenoord natuurlijk winnen. Nog maar zeven punten achter op de koploper. Het zou mij niets verbazen als mijn zoon en ik morgenochtend wakker worden met dezelfde glimlach op ons gezicht. We stonden samen op de Coolsingel te zingen onder het bordes. Lekker toch, een beetje blijven dromen?

Elke dag staan er wel ergens in het land kapotte treinen op het spoor, zijn er wissels die het niet meer doen en worden bovenleidingen kapotgereden. Machinisten en conducteurs zijn net mensen en worden dus af en toe ziek en willen ook wel eens op vakantie. Je zal maar verantwoordelijk zijn voor de planning bij de Nederlandse Spoorwegen. Als belastingambtenaar heb je het niet makkelijk op verjaardagen en partijtjes, maar als je bij de NS werkt kun je er tegenwoordig ook maar beter voor zorgen dat het gesprek over het weer, de kabinetsformatie of over het Nederland elftal gaat. Als je de avond een beetje gezellig wilt houden moet je gesprekjes over het werk zien te vermijden. Zoals u weet reis ik regelmatig over het spoor tussen Rotterdam en Amsterdam en daar word je niet altijd vrolijk van. Er wordt flink gewerkt op dat traject, waardoor er minder treinen ingezet kunnen worden. En dan vallen de treinen op de hoge snelheidslijn nog steeds regelmatig stil, omdat de techniek de machinist in de steek laat. In mijn familie en vriendenkring werkt er niemand bij de NS of Prorail. Mijn gezellige avondjes blijven daarom bijna altijd zoals ze bedoeld zijn: Gezellig. Maar als treinreiziger zul je toch ergens stoom moeten afblazen. Daarom ben ik zo blij dat ik bij u af en toe mijn frustratie kwijt kan.

Op zaterdagochtend slapen studenten hun roes uit en zijn de meeste mensen vrij van hun werk. Het perron is dus bijna leeg als ik op de trein naar Amsterdam sta te wachten. Op het informatiescherm zie ik dat de verkeersleiding een dubbel treinstel heeft ingezet. Lekker, dan heb ik bijna een hele coupé voor mijzelf alleen. Maar waarom word ik op donderdag met al mijn medereizigers door die lui van de planning in een heel kort treintje geperst? Kan dat niet andersom? Als u toevallig op een feestje iemand ontmoet die bij de NS werkt, zou u dit dan eens willen voorleggen aan deze persoon? Het wordt er misschien niet gezelliger op, maar doe het in het landsbelang. Alvast bedankt, namens alle hardwerkende forenzen van Nederland.

“Kijk, dat is het huis waar Bassie heel lang gewoond heeft.” Terwijl we langs de mooie haven van Vlaardingen wandelen, vertel ik mijn vrienden trots over de beroemde clown. We zijn onderweg naar “Het Platje”, het Chinese restaurant waar je als Vlaardinger je vrienden van buiten de stad mee naar toe neemt. Als we naar ons tafeltje bij het raam gebracht zijn en genieten van het uitzicht over de Nieuwe Waterweg, valt mijn blik op de gasten die twee tafeltjes verder een gezellige avond beleven. Zie ik dat nou goed? Ja hoor, verdraaid het is hem. “Niet meteen omkijken. Je zal het niet geloven. Daar zit Adriaan, de broer van Bassie”, fluister ik tegen mijn tafelgenoten. Mijn voorstel om een selfiemomentje te arrangeren, wordt resoluut verboden door mijn vrouw. Ik prijs mij gelukkig met haar. We hebben het er niet meer over. En toch… als de gepensioneerde acrobaat zijn stoel zou verlaten om naar het toilet te schuifelen, weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Waarschijnlijk zou ik hem gevolgd zijn. Ik heb tenslotte ook al twee glazen bier op. Dan is het toch niet zo gek dat je moet plassen? Daar op het toilet zou ik “meneer van Toor” begroet hebben en vertellen dat ik altijd al een enorme fan van hem was. Een leugentje om bestwil, mag toch wel? “U heeft in de serie De verdwenen kroon nog een scène opgenomen bij mijn vader in de winkel. Weet u dat nog? Mijn vader vertelde altijd over u en uw broer, toen jullie nog voor de drankengroothandel werkten en furore maakten als de Crocksons. Ik wilde u aan tafel niet lastig vallen, maar nu ik u hier toevallig tegenkom, durf ik het wel te vragen: mag ik een fotootje met u maken?” Meneer Aad van Toor is wel oud, en mankeert van alles, maar heeft  nog geen last van zijn prostaat. Na een gezellige avond met de goede vrienden, verlaat ik het restaurant zonder fotootje, maar met een fijn verhaal.  

De ramadan is weer begonnen. Onze moslimvrienden en -vriendinnen mogen een maand lang overdag niet eten en drinken van hun God, Allah. Al vallen de mussen dood van het dak, zolang het zonnetje nog schijnt mag er geen druppel gedronken worden. Het lijkt mij een nogal ongezonde manier om Allah te bedanken voor alles wat hij gegeven heeft. De rest van het jaar mag de moslim geen druppel alcohol drinken en een stukje varkensvlees is er ook niet bij. De moslimman heeft blijkbaar nogal snel last van vunzige gedachten en daarom moeten de dames een hoofddoek dragen als ze naar buiten gaan. De vrome Jood draagt een keppel en eet, net als zijn moslimbroeder, geen varkensvlees. En daar heeft de God van de Joden nog een hele serie spijswetten bij bedacht, wat het voor de serieuze Jood behoorlijk ingewikkeld maakt. Voor de Hindoe is de koe heilig, die zal echt never nooit op het bord belanden. Dan heeft de Katholiek het maar makkelijk. Alleen op vrijdag een visje in plaats van vlees. En volgens mij hoeft dat vasten voor Pasen ook niet meer zo nodig van de Katholieke God. De protestantse God heeft de teugels inmiddels lekker laten vieren, maar zijn orthodoxe variant heft nog steeds het vingertje. De vrouw moet een hoed op als zij de kerk binnengaat en mag beslist niet in mannenkleren rondlopen. De broek is taboe. Regels, regels, regels… Door de jaren wijs geworden, denk ik dat al die leefregels helemaal niet bedacht zijn door een God. Het is mensenwerk. Als je het mij vraagt zijn ze opgeschreven door lieden die het volk er een beetje onder willen houden. Iedereen moet natuurlijk zelf weten of je in een god wilt geloven en volgens welke regels je dan wilt leven. Maar wat zou het prettig zijn als iedereen zich eerst en vooral eens zou houden aan de universele waarden van alle wereldgodsdiensten; Sla je medemens niet dood. Liegen en bedriegen hoort er niet bij en stelen al helemaal niet. Kijk een beetje om naar je vader en moeder en wees lief voor elkaar.

Gesteund door Johan Derksen, zijn de heren Bert Huisjes en Matthijs van Nieuwekerk in korte tijd uitgegroeid tot boegbeelden van de oude generatie bazen die niet terugdeinzen voor een potje grensoverschrijdend gedrag. Bert werkte met nogal wat mooie jonge vrouwen en vond het daarom voor de bedrijfsvoering noodzakelijk om er ook nog een portie zwangerschapsdiscriminatie aan toe te voegen.

Voordat ik verder ga, wil ik u vertellen dat ik er niet op uit ben om 6 decennia vrouwenemancipatie over boord te gooien. Integendeel, ik vind dat er meer vrouwen aan de top nodig zijn en dat het belachelijk is dat er nog steeds verschillen bestaan tussen de beloning voor vrouwen en mannen in gelijke functies. Maar mannen en vrouwen zijn niet gelijk. Het allerbelangrijkste verschil is dat mannen niet in staat om kinderen te krijgen. Dat zullen de vrouwen moeten doen. En kinderen zijn belangrijk voor het voortbestaan van de wereld. Zonder kinderen, houdt het op. Dus vrouwen zijn belangrijk. Zij zullen de tijd moeten krijgen om op een fatsoenlijke manier kinderen op de wereld te zetten.

En dan komt er natuurlijk een maar… Je zult maar ondernemer zijn en moeten kiezen tussen een jonge vrouw in de vruchtbare leeftijd en een vriendelijke jongeman. Je mag niet discrimineren, maar je doet het wel. Ik begrijp dat, want de tent moet wel blijven draaien. In de media wordt daar schande van gesproken. Minister Karien van Gennip wijst nog maar eens op de wet. Het is gewoon verboden. Als we met z’n allen vinden dat de kinderwens van jonge medewerksters van belang is voor het voortbestaan van de wereld, wie moet daar dan de prijs voor betalen? In ieder geval niet de jonge vrouwen. Dat hebben we al in de wet vastgelegd. Je kunt naar de werkgevers blijven wijzen, maar daar los je ook niets mee op. Uiteindelijk zullen we met z’n allen iets moeten bedenken. Minister Karien van Gennip zwaait binnenkort af. Laten we hopen dat haar opvolger een creatieve man of vrouw is die in staat is om een beetje buiten de doos te denken.

Ik ben fan van Rituals. Niet zozeer van de producten maar wel van de winkels. En laat de baas van de Rituals nu net met een groot interview in mijn krant staan. Raymond Cloosterman begon in 2000 aan zijn droom in een kelder zonder uitzicht en één winkel in de Kalverstraat. Het duurde vier jaar voordat de tweede winkel geopend werd en ruim tien jaar voordat Cloosterman in heel Nederland voet aan de grond kreeg. En nu, vierentwintig jaar later, heeft het “verwenbedrijf” een jaaromzet van 1,7 miljard euro en zijn de shampoos en geurtjes in zesendertig landen te koop.

Het zou mij niets verbazen als er over twintig jaar een soortgelijk artikel in de krant staat:

“Met zijn Rituals straalde Raymond Cloosterman  luxe, luxe en nog eens luxe uit. Bij Steef de Niet is het precies andersom. “Doe vooral effe normaal”, draagt hij uit in alles wat hij doet. En toch was Rituals min of meer de inspiratiebron om in 2020 samen met zijn vader zeep en “geurwater” op de markt te brengen. ROTTLUCHT is voor mannen en die hebben niet zo veel met al die bijzondere geurtjes en kremmetjes. Volgens de CEO van Rottlucht doen echte mannen niet aan verzorging, die doen alleen aan onderhoud. Alleen het broodnodige, zonder veel poespas. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Wat begon als hobby vanaf een zolderkamertje, is nu uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf. Steef staat nog steeds aan het roer. “De eerste paar jaar was het vooral een beetje aanklooien, samen met mijn vader”, vertelt hij. “We hadden vooral veel plezier. Pas na een jaar of vijf ging het echt los. Niemand in Nederland vroeg zich meer af wat er gekocht moest worden voor de verjaardag van vader, broer of vriend. Een onderhoudsbox van Rottlucht was het logische antwoord.” Na de Nederlanders vielen ook de Belgen en Duitsers voor het merk. Vandaag de dag worden vanuit het distributiecentrum in Rotterdam de onderhoudsboxen door heel Europa verstuurd.”

Ik hoop dat ik in 2044 nog een beetje helder van geest ben. Het zou toch jammer zijn als ik dit artikel niet meer mee zou krijgen. 

“De planning was te ambitieus. Om de eerste treinen eind 2020 te laten rijden had alles volgens het boekje moeten verlopen. Dat lukt eigenlijk nooit.” Dit zijn de laatste zinnen van een twee pagina’s groot artikel over de Intercity Nieuwe Generatie (ICNG), de mooie luxe trein die sinds kort op het Nederlands spoor rijdt. Als je al van te voren weet dat je de planning niet kan halen, plan het dan niet zo, denk ik dan. Ik heb al een paar keer het genoegen mogen smaken om in die mooie nieuwe luxe trein te zitten. Hij rijdt op het traject van de hoge snelheidslijn tussen Amsterdam en Rotterdam. De NS reisplanner zegt dat die reis 40 minuten duurt. Dat betekent dat ik 6 minuten heb om over te stappen. Maar die overstap haal ik dus nooit, omdat er een paar viaducten niet in orde blijken te zijn, waardoor de trein er in een slakkengangetje overheen moet. Dan snapt iedereen dat je nooit in 40 minuten van Amsterdam naar Rotterdam kan rijden. Zet het dan ook niet in je planning! In Amsterdam hebben ze van Noord naar Zuid een metrolijntje aangelegd. Die metro had in 2011 moeten rijden. In 2018 heeft burgemeester de lijn officieel geopend. Als je een tunnel wilt boren onder een oude zompige binnenstad, dan gaat dat problemen opleveren. Dat weet je van te voren. Houd daar dan rekening mee in je planning! Maar ook in Rotterdam kunnen ze er wat van hoor. In 2019 ging museum Boijmans van Beuningen dicht voor een grote verbouwing, die zes jaar zou gaan duren. Inmiddels is duidelijk dat het museum zeker niet voor 2030 open gaat. Waarom is Rotterdammer Wim Pijbes niet even om een adviesje gevraagd. Hij is ervaringsdeskundige, want directeur van het Rijksmuseum in Amsterdam toen dat een opknapbeurt kreeg. De planning was om het karwei in vierenhalf jaar te fiksen. Het werden tien lange jaren. De planning was te ambitieus. Dat is altijd de conclusie achteraf van de bestuurders. Zou het een idee zijn om elke raad van bestuur aan te vullen met een leraar geschiedenis?

De goedbedoelde suikertaks, om ons burgers een paar kilootjes te laten afvallen, blijkt te zijn uitgepakt als een ordinaire belastingmaatregel om de staatskas te spekken. Het maakt niet uit of je cola met of zonder suiker koopt. Je betaalt gewoon 26 cent belasting per liter. Ook havermelk is 26 cent duurder, maar de heffing zit dan weer niet op chocolademelk en Fristy. Stel je voor, dan zouden de boeren boos kunnen worden. De hele operatie moet een kleine vierhonderd miljoen per jaar opleveren. Volgens Pieter Omtzigt is dat lang niet genoeg om alle plannen te betalen, die aan de formatietafel bedacht zijn. Bekaf en boos bovendien, is hij weggelopen. Hij is er klaar mee. Dries van Agt was er ook klaar mee. Hij stapte, samen met zijn lieve vrouw, uit het leven. Wat zou meneer pastoor daarvan vinden? Ik denk dat Dries het niet aan hem gevraagd heeft. Als rechtschapen katholiek is hij een paar jaar geleden al uit zijn CDA gestapt en ik vermoed dat hij toen ook meteen wat dogma’s van meneer pastoor overboord gekieperd heeft. Een paar radicale dierenvrienden vinden dat kinderen geen rondjes meer mogen draaien op de rug van een houten paard en al helemaal niet als het de rug van een olifant of giraf betreft. “Weg met de dieren in de draaimolen!” De musea hebben last van milieuvrienden die schilderijen besmeuren met soep of verf. De kermissen wacht deze zomer een ware beeldenstorm. Allemaal treurig nieuws dat afgelopen week tot mij kwam. En dan las ik ook nog dat koning Charles van Engeland kanker heeft. Het zit die man ook niet mee. Na heel lang wachten, smaakt hij dan eindelijk het genoegen van de kroon en dan krijgt hij dit. Is er dan helemaal geen vrolijk nieuws? Ja hoor. Suzanne Schulting doet dit weekend voor het eerst weer mee aan een wedstrijdje shorttrack en de krokussen steken hun kopjes al weer boven de grond. Weg met de winterdip. Op naar het voorjaar. Door de mildere winters blijken de voorjaarsbloemetjes ruim een maand eerder in bloei staan dan vijftig jaar geleden. Of is dat dan toch weer slecht nieuws?