Volgende week om deze tijd heb ik waarschijnlijk een stuk minder praatjes. De operatie is dan achter de rug. Hopelijk staat mijn bedje bij het raam en heb ik een fraai uitzicht, bijvoorbeeld op de Euromast. Of misschien zie ik in de verte de machtige lichtmasten van de Kuip. Als het er acht zijn moet ik nog een keer serieus met de dokter gaan praten. De lieve blonde zuster komt vragen of ik nog een kopje thee wil. “Gloeiende, gloeiende… zuster! Weet u nu nog niet dat ik geen thee drink. Ik wil koffie. Zwart!” “Nou, nou, meneer de Niet, mag het een tandje minder?” “Sorry zuster, het ligt aan mijn hypofyse. Ik denk dat de dokter iets te enthousiast aan het snijden is geweest. Dan krijg je stemmingswisselingen hè.” De lieve blonde zuster wordt niet boos. Ze snapt het en komt terug met een heerlijk kopje koffie en heeft er een paracetamolletje en een koekje bijgelegd.
Ik kan er nu nog grapjes over maken, maar de kans is vrij groot dat u volgende week niets van mij te lezen krijgt. Woensdag 15 november gaat de neurochirurg met zijn team aan de slag. Hij denkt een uurtje of twee nodig te hebben. Zodra ik weer een beetje bij de mensen ben, laat ik het u weten.
