Geduld

Hij zit op een steen rustig naar het water te koekeloeren. Of is het een zij? Het is mij niet helemaal duidelijk. Ik ben geen kenner. Voor het gemak ga ik er maar vanuit dat het een mannetje is. Mijn vrouw en ik zitten in de schaduw van een parasol aan het ontbijt. Het leven op Curaçao is zo slecht nog niet. We kijken uit over de zee, net als de pelikaan die vlak voor ons zit. Hij is waarschijnlijk ook bezig met zijn ontbijt. De pelikaan is niet echt een mooie vogel. Hij is grof, grijs en grauw. Maar bij ons in het koude kikkerlandje heb je geen pelikanen en daarom vind ik hem wel interessant. In de lucht maakt hij indruk met zijn grote machtige vleugels en zijn typische snavel is natuurlijk bijzonder. Ik besluit mijn telefoon in de aanslag te houden voor een mooie foto. Op het moment dat hij gaat vliegen zal ik afdrukken. Als natuurfotograaf moet je geduld hebben. Ik zoek een goede positie en concentreer mij op de vogel. Het duurt lang. Hij kent geen stress, hij heeft geen haast. Logisch hij heeft de rest van de dag niets om handen. Over het algemeen hebben dieren en pelikanen in het bijzonder niet zo veel te doen. Ze hoeven zich niet druk te maken over een energiecontract, hypotheek of carrière. Van een agenda hebben ze nog nooit gehoord. Het enige doel in het leven is zorgen voor nageslacht. Als mannetje scoor je één keer per jaar een leuk vrouwtje, je neukt wat en als het echt moet, dan help je een beetje met het voeden van het kroost. Verder hoef je je nergens druk over te maken. Je kunt rustig in het zonnetje op een steen gaan zitten wachten totdat er een lekker visje voorbij komt. En als het visje niet komt, vlieg je op en ga je een stukje verder zitten. Ik druk af. Net te laat. Natuurfotografie blijkt niet aan mij besteed. Ik heb er het geduld niet voor. Mijn koffie wordt koud en ik heb nog meer te doen.