Veel mensen hebben een hekel aan boodschappen doen. Ik niet. Als kind van een kruidenier ben ik opgegroeid tussen de boodschappen. Mijn beide ouders waren eigenlijk altijd aan het werk, maar als ik uit school kwam waren ze toch alle twee thuis. Wij woonden namelijk naast, en later boven de winkel. Toen de houdbaarheidsdata op de verpakkingen verschenen, begonnen wij zeer gevarieerd te eten. Alles wat over de datum was kwam bij ons op tafel en dat smaakte prima. Op zaterdagavond keken we met het hele gezin naar Eén van de Acht en mochten mijn broers, zusje en ik een flesje cola of shandy uit de winkel pakken, met een zakje chips. Een mars mocht ook. Natuurlijk hielpen we allemaal mee. Reclamefolders rondbrengen in de wijk, lege statiegeldflessen sorteren en later, toen we groot waren, de winkel overnemen zodat mijn ouders twee weken op vakantie konden. Het waren mooie tijden, waar de buurtsuper nog een sociale factor in de wijk was. Kinderen werden met een briefje naar de winkel gestuurd en kregen bij de kassa een snoepje van mijn moeder. Als de boodschappen te zwaar waren, dan werden ze netjes in een doos gedaan en bracht mijn vader ze met de auto bij de klanten thuis. De tijden zijn veranderd. De mevrouw bij de kassa geeft allang geen snoepjes meer aan kinderen. Sterker nog, ik kom helemaal geen mevrouw meer tegen bij het afrekenen. Ik ben volledig selfsupporting in de supermarkt. En toch, als ik met mijn karretje door de winkel loop, bekruipt mij nog steeds een nostalgisch gevoel van geluk. Als er dan vlak voordat ik mijn pinpas tevoorschijn haal, op het beeldscherm verschijnt dat er gecontroleerd gaat worden of ik alles wel langs de scanner gehaald heb, dan ontstaat er een klein dopaminefonteintje in mijn hoofd. Ik mag ook nog even praten met een soort kassière. Toen de juffrouw gisteren bij Albert Heijn klaar was met haar steekproef gaf ze mij, als dank voor de medewerking, een kortingsbon voor een softijsje bij de snackbar om de hoek. Ik was even volmaakt gelukkig. Het snoepje van mijn moeder was terug.
