engel

In Amsterdam proberen we een beetje op te vallen met onze winkels. Dat is niet zo moeilijk met van die prachtige Delfts Blauwe producten, maar toch. Je wilt altijd meer. En dus hebben we bij één van onze winkels zo’n rekje naast de deur gehangen met ansichtkaarten. Ook Delfts Bauw natuurlijk. Zo vallen we nog meer op en kunnen onze klanten buiten al kennismaken met al dat moois. Het rekje hangen we ’s morgens op en halen we tegen sluitingstijd weer binnen. Tenminste, dat is de bedoeling. Een enkele keer vergeten we het rekje naar binnen te halen. Dom natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar foutjes maken we allemaal wel eens. Dit is ons tot nu toe drie keer overkomen. Twee keer was de verrassing en opluchting groot, toen we in de ochtend het rekje zagen hangen met alle kaarten er nog in. Bijzonder, in de binnenstad van Amsterdam. Het lijkt er op dat één van de Delfts Blauwe engeltjes in onze winkel haar blik voortdurend op de deur gericht heeft en waakt over onze spullen. Een beschermengeltje. De derde keer was ons engeltje toch in slaap gesukkeld. Afgelopen week zagen we een leeg kaartenrek hangen toen we ’s morgens bij onze winkel aankwamen. Verdorie, weer dat rekje vergeten. Stom, stom, stom. Alle kaarten weg. Hoe vertel ik dat aan de baas?

Diezelfde middag komt er een zwerverstype de winkel inlopen. Oude kleren, vette haren, geen tanden meer in de mond en een paar plastic tasjes in zijn hand. Hij begint een opgewekt verhaal, waar geen chocola van te maken valt. Aan het einde van zijn verhaal zet hij één van zijn plastic tassen op de toonbank. De tas zit vol met Delfts Blauwe ansichtkaarten.

Dit blijkt dus onze beschermengel. Hij is vleugellam, tandeloos en lief bovendien.