Wie het eerste over de streep is, het hoogste springt of het meeste doelpunten maakt, heeft de wedstrijd gewonnen. Dat is logisch. Zodra er een jury aan te pas moet komen om te beoordeling wie er gewonnen heeft, haak ik af. Jurysporten, ik houd er niet van. Een jury kan beïnvloed worden en is per definitie subjectief. Het gevaar van vriendjespolitiek ligt op de loer. Er is altijd discussie over de uitslag.
Afgelopen zaterdag was het weer zover, Surprise-avond. Hoe het zo gekomen is weet ik niet, maar ergens in onze familiegeschiedenis is het besluit genomen dat er prijzen uitgereikt moeten worden voor het beste gedicht en de mooiste surprise. Jarenlang ging dat heel erg goed. Mijn broer en ik beoordeelden, op een uiterst deskundige manier, het werk van de familieleden en uiteindelijk won de beste. Sinds enige jaren heeft de jongere generatie het jureren echter overgenomen en u raadt het al. Het zijn niet altijd de besten meer die er met de prijzen vandoor gaan. Zo ook dit jaar. Ik ben expres naast de juryleden gaan zitten, zodat ik ze kon helpen. Ik heb ze voorzien van argumenten en deskundig advies. Het was aan dovenmansoren. Eigenwijze horken zijn het, die neef en zoon van mij. Ik geef het meteen toe, mijn gedicht en surprise hadden geen recht op de eerste prijs. Een plekje in het rechter rijtje was dit jaar voor mij het hoogst haalbare. Maar ik had toch echt een andere winnaar in gedachte. Mijn zus wist het treffend te formuleren. “Zo’n surprise-avond is als meedoen aan het songfestival: Je stopt er heel veel energie in en je weet van te voren dat je toch niet wint.”
Het songfestival mag van mij morgen afgeschaft worden, maar misschien ga ik volgend jaar toch iets eerder aan mijn surprise en gedicht beginnen. Het was weer een heerlijk avondje.